คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 382

บทที่ 382
แม่ชีแห่งโชคชะตาหายใจเข้าลึก ๆ เรียกสติก่อนเธอจะสะบั้น “ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติม อย่างไรก็ตามเธอห้ามไปพบเจอกับเขาอีก เข้าใจไหม?”

อะไร? ร่วมประเวณีกับน้องสะใภ้? ฆ่าคุณปู่ของตัวเอง?

เมแกนนั้นสับสน สักพักหนึ่งเธอกล่าวอย่างระมัดระวัง “อาจารย์ คุณต้องเข้าใจผิดอย่างแน่นอน แดร์ริลไม่ใช่คนแบบนั้น เขาช่วยเหลือผู้อื่นอย่างกล้าหาญ เขานั้นเป็นคนดี”

แดร์ริลไม่ทางทำเรื่องแบบนั้น มันเป็นไปไม่ได้!

“สิ่งไม่ดีที่เขาทำเป็นความลับที่พูดกันในตระกูลดาร์บี้ ฉันจะเข้าใจผิดได้ยังไง?” เธอหน้านิ่ว “ฉันไม่สน ถ้าเธอขัดคำสั่งฉัน ฉันก็ไม่ใช่อาจารย์ของเธออีก เมแกนบอกความจริงกับฉันมา เธอมีใจให้แดร์ริลใช่ไหม?” เมแกนไม่มีความคิดเห็นสนับสนุนเขามากพอ แต่เธอก็ยังปกป้องพฤติกรรมของแดร์ริล

เมแกนหน้าแดง เธอกัดริมฝีปากและกล่าวติดขัด “อาจารย์… ฉัน… ไม่ ฉันไม่ได้มีความรู้สึกให้กับเขา ฉันได้หมั้นหมายกับ เคนท์ ฮูห์! แล้ว ฉันจะไปมีใจให้กับชายคนอื่นได้ยังไง?”

“นั่นเป็นเรื่องน่าโล่งใจที่ได้ยิน” แม่ชีแห่งโชคชะตาถอนหายใจ เธอเย็นชากล่าวต่อ “ฉันไม่สนว่าเธอจะคิดเห็นยังไงกับแดร์ริล ถ้าเธอเจอเขาแม้แต่ครั้งเดียว อย่ามาเรียกฉันว่าอาจารย์” เธอวางสาย

ในคฤหาสน์ แดร์ริลนั่งอักอ่วนอยู่ข้างเตียงนอน

ซาแมนธามองเขาเงียบขรึมไม่กล่าวอะไร อยู่สักพัก

เธอต้องการอะไรจากฉัน?

ในที่สุดแดร์ริลก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากระอักกระอ่วนกล่าวติดขัด “คุณป้า… ทำไม… ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? นี่มันดึกแล้ว”

ซาแมนธาถอนหายใจเบา ๆ เธอมองไปที่เขาอย่างมีความหวังและถาม “ฉันอยากจะถามอะไรนายสักหน่อย นายปิดบังอะไรอยู่หรือเปล่า? นายแกล้งทำเป็นจนทั้ง ๆ ที่นายร่ำรวยและมีอำนาจมากใช่ไหม? ทำไมไซรัสถึงกลัวนาย ไม่ใช่แค่เขาคืนเงินของเราแต่เขายังคุกเข่าขอขมาพวกเรา?”

เธอกล่าวต่อ “และอีกอย่างก่อนหน้านี้ที่โรงพยาบาล หลานชายโซฟีก็สุภาพกับเธอมาก”

‘โอ้ เรื่องแค่นี้เอง ฉันก็คิดว่าจะเป็นเรื่องที่ใหญ่ไปกว่านี้’ แดร์ริลคิด

แดร์ริลถอนหายใจ เขาต้องการจะอธิบายตัวตนของเขา แต่เขาก็ยังคิดว่านายท่านรองดาร์บี้เป็นที่รู้จักในสังคมชั้นสูงได้อย่างไร และพวกเขายังคงฝั่งใจว่าเขาเป็นคนที่ขมขืนน้องสะใภ้ ชื่อของเขายังไม่ได้ถูกชำระ

มันคงจะเรื่องน่าละอายใจอย่างมาก

ด้วยเหตุนี้แดร์ริลส่ายหัว เขายืนกรานเรียบง่าย “คุณป้า เหตุการณ์ทั้งสองนั่นต้องขอบคุณ แด๊กซ์ แซนเดอร์” เขาหัวเราะ “คุณรู้จักเขา เราเจอกันตอนที่ไปทัศนศึกษาครั้งสุดท้าย เราสนิทกันมาก”

ซาแมนธาเริ่มระลึกได้ เธอชำเลืองมองแดร์ริลขณะเธอบ่นงึมงำ “ฉันว่าแล้ว คนไร้น้ำยาอย่างแกจะมีความสำเร็จอะไร? ฉันรู้แล้วว่าทั้งหมดนั่นเป็นเพราะแด๊กซ์ แกมันก็รู้ดีที่จะใช้อำนาจของคนอื่นมาทำให้ตัวเองรู้สึกดี”