คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 414

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 414
เอเวลินดูย่ำแย่ เธอนั้นขุ่นเคือง อับอายและสิ้นหวัง

เธอคิดว่าเธอสามารถชนะการประลองและกลายเป็นผู้มีชัยได้ง่าย ๆ เธอไม่คิดว่าจะมีคนอย่างไวแอท ปรากฏขึ้นมา เธอนั้นมาจากตระกูลนิกายตำหนักอมตะในระหว่างที่ไวแอทนั้นมาจากตระกูลสำนักบู๊ตึ้ง เธอจะสามารถไปสังหารคุณปู่ของเธอกับเขาได้อย่างไร?

“ปล่อยตัวฉัน!” เอเวอลินขู่

ไวแอทปล่อยตัวเธอ พวกเขาอยู่ในพื้นที่สาธารณะ มันคงจะดูไม่เหมาะสมสำหรับเขาที่ยังจับข้อมือของเธอไว้อยู่

เอเวอลินกัดริมฝีปากและเดินลงไปจากเวที กลับไปที่นั่งของเธอ ดวงตาของเธอเป็นสีแดง และเธอใกล้จะร้องไห้

เซอร์ซีรู้สึกเสียใจ เธอปลอบเอเวอลิน “เอเวอลิน ไม่ต้องห่วง เราจะหาทางอื่นกันต่อไป”

เอเวอลินไม่ได้กล่าวคำใดต่ออีก เธอไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ การต่อสู้ใกล้จะจบลงในไม่ช้า มันจะมีหนทางอื่นได้อย่างไร?

ไวแอท ผู้ซึ่งยังอยู่บนเวที ยิ้มอย่างมั่นใจ เขามองไปรอบ ๆ เวทีและกล่าว “มีใครอีกไหมที่จะกล้ามาท้าประลองกับฉัน? สำหรับใครก็ตามที่จะก้าวขึ้นมาฉันขอเตือน สาวสวยนั้นสามารถลงไปจากเวทีได้อย่างปลอดภัยก็เพียงเพราะว่าเธอเป็นสาวสวย สำหรับคนอื่น ๆ ที่เหลือ พวกคุณจะต้องตายหรือไม่ก็บาดเจ็บแสนสาหัส!”

คำกล่าวของเขาทำให้คนหนุ่มสาวต่างตัวสั่นระริก

ไวแอทได้เตือนพวกเขา ใครนั้นจะกล้าก้าวขึ้นไปบนเวที?

บรรยากาศเปลี่ยนเป็นความเงียบสงัด! ไม่มีใครกล้าที่จะขึ้นไปบนเวที

แดร์ริลผู้ซึ่งอยู่อีกฝากของเวที สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

นายหญิงเจ้านิกายได้มอบหมายภารกิจให้กับเขาเพื่อที่จะขโมยคัมภีร์ แต่มันคือภารกิจที่ดูเป็นไปไม่ได้ ผู้อำนวยการใหญ่เกรแฮมนั้นอยู่ระดับปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นที่ห้า ต่อให้แดร์ริลนั้นสำเร็จการบ่มเพาะวิชาโจรกรรมอำพราง เขานั้นก็ยังไม่มีโอกาส

แดร์ริลได้เห็นโอกาสใหม่สำหรับเขาที่จะครอบครองคัมภีร์ เขาแค่จะต้องเอาชนะไวแอทและเขาก็จะมีสิทธิได้สังหารไซออน เฟเธอร์สโตน จากนั้นเขาก็จะได้ครอบครองคัมภีร์มหาปริศนาเพื่อบรรลุภารกิจและกลับไปสู่เกาะสราญรมย์

ในเวลานั้นแคทเธอรีนถอนหายใจ “ไวแอทไม่ใช่แค่เพียงมีความสามารถ เขายังหน้าตาดีอีกด้วย ฉันคงเดาอย่างไม่สงสัยว่าเขาจะมีชัยในวันนี้”

“ไม่จำเป็น ผมยังไม่ได้ขึ้นไปบนเวทีเลย” แดร์ริลหัวเราะ

แม้ว่าแดร์ริลจะพูดกับตัวเองเบา ๆ ก็มีเพื่อนร่วมห้องบางคนได้ยินเขา!

พวกเขาหัวเราะลั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

เสียงหัวเราะพวกเขาดึงดูดความสนใจของคนมาที่ตัวพวกเขา ทุกคนต่างมองไปที่พวกเขาอย่างงุนงง

แดร์ริลไม่ได้กล่าวคำใดอีก เขากำลังครุ่นคิดว่าเขาจะขึ้นไปบนเวทีเพื่อท้าประลองหรือไม่

เดซี่ พาลเมอร์ ผู้ซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าของแดร์ริล กล่าวเสียงดัง “พวกนายได้ยินนั่นไหม? แดร์ริลบอกว่าไวแอทอาจไม่ชนะ เพราะเขายังไม่ได้ขึ้นไปบนเวที!” จากนั้นเธอก็หัวเราะ

“ว้าว”

ทุกคนต่างพากันหัวเราะอีกครั้ง

“แดร์ริล แกรู้ไหมว่าแกยังไม่มีคุณสมบัติมากพอจะไปเป็นคนรับใช้ของไวแอทเลย? คนอย่างแกยังกล้าไปท้าประลองกับเขา?” ซาเวียนกล่าวขณะชื่นชมไวแอทผู้ซึ่งอยู่บนเวที

ไวแอทไม่ใช่เพียงแค่หน้าตาดี แต่เขาก็ยังเป็นคนอายุน้อยที่มีพรสวรรค์ในสำนักบู๊ตึ้ง หญิงสาวหลายคนต่างเฝ้าฝันถึงเขา

แดร์ริลยิ้ม “ถ้าหากฉันกล้าที่จะขึ้นไปบนเวทีล่ะ?”

อะไร? เขาอยากจะขึ้นไปบนเวที?

นั่นเป็นความพยายามที่จะกอบกู้ศักดิ์ศรีของเขาหรือ? พวกเขาหัวเราะกันอีกครั้ง

เดซี่กล่าวตอบ “แกขึ้นไปบนเวทีแล้วจะมีประโยชน์อะไร? แกก็คงโดนกำราบพ่ายแพ้ในรอบแรก ได้โปรดอย่าสร้างความอังอายให้กับห้องของเรา”

แดร์ริลหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอกล่าว “เธอจะไปรู้ได้ยังไง?”

แดร์ริลนั้นล้อเล่นรึยังไง? เขาคิดจริง ๆ หรอว่าสามารถจะเอาชนะได้? พวกเขาหัวเราะกันอีกครั้ง

เดซี่กลั้นเสียงขำของเธอไว้ไม่ไหว “แดร์ริล ทำไมเราไม่มาพนันกันล่ะ?”

เธอยกมือขึ้นและชี้นิ้วหันไปที่สนามลู่วิ่งที่อยู่ใกล้ ๆ “ถ้าหากนายแพ้ นายจะต้องแก้ผ้าวิ่งรอบสนามห้ารอบต่อหน้าทุก ๆ คน”