คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 437
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 437
”ฉันจะถามแกอีกครั้ง กุญแจอยู่ไหน!?” เอเวอลินสะบัดข้อมือและชักกริชออกมาก่อนจะกดลงไปที่คอของแดร์ริล “ส่งกุญแจมา!”
โอ้ แย่แล้ว!
แดร์ริลสัมผัสได้ถึงใบมีดคมกริบเย็นยะเยือกกระทบกับผิวหนังของเขา เขาไม่สามารถจะหลบหลีกการโจมตีของเอเวอลินได้ ด้วยสภาพร่างกายเขาในตอนนี้
เขากดดันเอเวอลินและกล่าว “เอาเลย ฆ่าฉันซะ เมื่อไหร่ที่ฉันตาย สำนักง้อไบ๊ก็จะเป็นคนจัดการกับคุณปู่ของเธอ มันก็คงจะไม่หวังสำหรับเธออีกแล้วที่จะหาทางช่วยคุณปู่ของเธอได้ทันเวลา”
“แกมันดื้อดึงมาก!” เอเวอลิน กดกริชลงไปเบา ๆ ที่คอของแดร์ริลและทิ้งรอยเลือดไว้
“เอาเลย สักทีสิ” แดร์ริลกล่าวเย็นชา เขามั่นใจว่าเอเวอลินคงจะไม่ฆ่าเขา!
“แก…” เอเวอลินขบริมฝีปากของเธอและเก็บกริชลงไปหลังจากได้ยินคำกล่าวของแดร์ริล ก่อนจะกล่าวกับเขาในน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน “แดร์ริล ได้โปรด รบกวนคุณมอบกุญแจให้กับฉันได้ไหม?”
แดร์ริลรู้สึกปลาบปลื้มใจ นี่คือครั้งแรกที่เธอพูดกับเขาในมารยาทอ่อนโยนขนาดนี้ เขายิ้มมองไปที่เธอและกล่าว “ในที่สุด ก็จริงใจกันบ้าง”
เอเวอลินรีบหยิบแอปเปิ้ลและมีดปลอกผลไม้ข้าง ๆ แดร์ริลขณะเขาพูดจบประโยค “ฉันปลอกแอปเปิ้ลให้นายเอาไหม?”
‘ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เอเวอลินอ่อนน้อมได้ขนาดนี้? นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เธอปลอกผลไม้ให้กับใครสักคน ช่างจริงใจเหลือเกิน!’
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลก็ยังคงส่ายหัวและยิ้ม “ฉันรู้สึกไม่อยากกินอะไร”
‘ไอ้เวรนี่!’ เอเวลินกรนด่าในใจ
เธอลุกลี้ลกลนกระทื้บเท้าและกล่าว “นายต้องการอะไรกันแน่?”
แดร์ริลไม่กล่าวอะไรเขาเพียงแค่มองสำรวจเธอและยิ้ม เขามองเอเวอลินตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเขา
เอเวอลินดูอ่อนวัย น่ารัก และยั่วยวน สวมใส่กางเกงยีนส์สีดำและเสื้อสเวตเตอร์ในวันนี้
‘ไอ้เวรนี่… มันต้องการอะไรกันเเน่?’ เอเวอลินคิด
สายตาของแดร์ริลทำให้เอเวอลินเขินอายและโมโหขณะที่ทั่วร่างกายของเธอตกอยู่ในการสอดส่องของเขา อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถจะเคืองโกรธได้ในสถานการณ์แบบนี้ เธอทำได้เพียงแค่อดทน
แดร์ริลเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเบิกบาน ก่อนหน้านี้เอเวอลินได้สร้างความยากลำบากให้กับเขา ตอนที่เขาต้องการดวงใจแห่งมหาสมุทร เขาจะให้กุญแจกับเธอตอนนี้ง่าย ๆ ได้อย่างไร
แดร์ริลถอนสายตาและกล่าวเบา ๆ “ฉันให้กุญแจกับเธอก็ได้ แต่… อย่างแรกฉันต้องไปชิ้งฉ่องก่อน”
ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะเป็นคนหน้าไม่อาย เขาก็ยังคงหน้าแดงเมื่อพูดออกไป
แดร์ริลอั้นมันมาไว้ทั้งวัน และมันกำลังจะระเบิดออก หากเขายังฝืนทนต่อไปอีกนานกว่านี้
เอเวอลินเลือดขึ้นหน้าและกล่าวอย่างหยาบคาย “ไปสิ! ทำไมแกเพิ่งมาบอกเอาตอนนี้?”
“มิสเอเวอลิน เธอมองไม่เห็นเหรอ? ฉันจะไปได้ยังไงในเมื่อฉันยังขยับตัวไม่ได้เลย?” รอยยิ้มบนใบหน้าของแดร์ริลก็กว้างขึ้น เขากล่าวต่อ ”เธอไม่อยากจะแสดงความจริงใจของเธอหน่อยเหรอ? นี่คือโอกาสของเธอ ฉะนั้นช่วยพาฉันไปเข้าห้องน้ำที”
อะไร?
เอเวอลินตกใจขณะจ้องไปที่แดร์ริล ด้วยความเขินอายและโมโห
‘ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้เลวนี่จะให้ฉันพาไปเข้าห้องน้ำ เขาหน้าหนาแค่ไหน? ฉันไปยอมตกลงกับเรื่องน่าอับอายแบบนี้ได้ยังไง!’ เอเวอลินคิด
แดร์ริลนั้นไม่กังวลแม้แต่น้อยเมื่อเขารู้สึกถึงความโกรธของเอเวลิน และกล่าวช้า ๆ “ฉันให้โอกาสเธอ แต่เธอก็ยังคงไม่ยินยอม ถ้าอย่างงั้นเธอก็กลับไปได้เลย ฉันจะไปห้องน้ำตอนที่ภรรยาของฉันกลับมา ได้โปรดปิดประตูห้องตอนเธอออกไปด้วย”
“แก!”
เอเวอลินบ้าคลั่ง เธอไม่อยากจะเชื่อว่ามีคนไร้ยางอายแบบเขาอยู่บนโลก!
อย่างไรก็ตามถ้าเธอปฏิเสธ มันคงจะไม่มีทางเลือกอื่นที่จะสามารถครอบครองกุญแจมาได้ เอเวอลินกำลังเดือดพล่านกับความอับอาย และปราถนาจะฆ่าไอ้สารเลวนี่ในทันที
“เฮ้ ฉันอั้นมันต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอจะช่วยฉันรึเปล่า?” แดร์ริลอุทานออกมาเสียงดัง
แดร์ริลไม่ได้เสแสร้ง เขาไม่สามาถจะอั้นมันไว้ได้อีกต่อไป!
เอเวอลินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความเดือดดาล “ได้ เอากุญแจให้ฉันเมื่อไหร่ฉันจะช่วยพาแกไปเข้าห้องน้ำ!”
แดร์ริลกล่าวไม่แยแส “ไม่แน่ฉันอาจจะให้กุญแจกับเธอ ตอนที่ฉันอารมณ์ดีจากการที่เธอช่วยฉันเข้าห้องน้ำก็ได้ แต่ฉันก็อาจจะไม่ให้เธอตอนที่ฉันอารมณ์ไม่ดีก็ได้ ตอนนี้มันคงจะเป็นว่าฉันไม่ให้กุญแจกับเธอแน่นอนถ้าเธอไม่ช่วยพาฉันเข้าห้องน้ำ”
คำพูดของแดร์ริลทำให้เอเวอลินฉุนเฉียวเกรี้ยวกราด
เธอต้องการโต้กลับ แต่แดร์ริลหลับตาลงก่อนอย่างพอใจ ทำให้เธอทำได้เพียงกระทืบเท้าใส่แดร์ริลแล้วพูดว่า “ได้ ก็ได้ ฉันจะช่วยแกเอง”
