คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 484
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 484
โซรันยืนอยู่ตรงทางเข้าของทางเข้าป่าลูกท้อเบ่งบานเพื่อพิจารณารอยเท้า มีทรายอยู่ทุกหนแห่ง และเขาไม่สมารถมองเห็นว่ามันเป็นรอยเท้าของแดร์ริลหรือไม่
เขากำลังจะเดินเข้าไปในป่าขณะที่คนรับใช้ดึงตัวเขาไว้ หนึ่งในคนรับใช้กล่าว “นายท่าน เราไม่มั่นใจว่าแดร์ริลคือคนที่เข้าไปในป่าหรือเปล่า มันจะเกิดอะไรขึ้นหากท่านติดแหงกอยู่ในป่านั้นด้วย?”
โซรันใจเย็นลงกับความคิดนั้นและครุ่นคิดอยู่สักพัก “จัดการให้มีคนเฝ้าปากทางเข้านี้ตลอดเวลา” เขาสั่ง “หาคนมาตามหาแดร์ริลนอกคฤหาสน์หลังนี้”
“ขอรับ นายท่าน”
โซรันรู้สึกท้อแท้อย่างยิ่ง เขาไม่อยากจะปักใจเชื่อว่ารอยเท้านั้นเป็นของแดร์ริล แต่สัญญาณทั้งหมดชี้ว่าลูกทูนหัวของเขาถูกขังอยู่ในป่า
เขาทั้งกระวนกระวายและเป็นห่วง
หลังจากผ่านไปสามวัน แดร์ริลยังคงติดแหงกอยู่ที่นี่ นอนพิงอยู่กับต้นลูกท้อริมฝีปากของเขาแตกแห้งเขาแทบจะเสียสติ
เขาพยายามทุกวิถีทางที่จะหาทางออกไปแต่ก็ยังล้มเหลว เพราะไม่มีกำลังภายในใด ๆ แดร์ริลก็เหนื่อยล้าและกระหายน้ำ พลังงานของเขาเกือบหมด มันไม่ได้ช่วยที่เขาเห็นเศษกระดูกมากมายและซากของส่วนที่หลงเหลืออยู่ทุกหนแห่ง มันชัดเจนว่าชิ้นส่วนพวกนี้เป็นของคนที่บังเอิญหลงเข้ามาในป่านี้
หรือว่าเขาจะต้องติดแหงกอยู่ที่นี่ตลอดไปจริง ๆ? เขานอนลงอย่างสิ้นหวังเขาอ่อนล้าและเป็นห่วงแด๊กซ์อย่างมาก
ทันใดนั้น เขาสังเกตเห็นบ่อน้ำที่อยู่ห่างจากเขาไม่กี่เมตรจากหางตาของเขา
‘ไอ้ห่า บ่อน้ำ?’
ราวกับว่าเขาถูกฉีดสารสเตียรอยด์ เขาใช้กำลังทั้งหมดของเขาเพื่อลุกขึ้นยืนและเข้าไปหาบ่อน้ำ อย่างน้อยถ้าหากเขาสามารถหาน้ำดื่มได้ก็คงจะดีมาก!
เขาขยี้ตา เขาเห็นถูกแล้วมันไม่ใช่ภาพลวงตา มันคือบ่อน้ำจริง ๆ
เขาไม่รู้ว่าพละกำลังมาจากไหน แต่เขาก็ใช้กำลังทั้งหมดที่มีเข้าไปหาบ่อน้ำ
เมื่อเขามองลงไปในบ่อน้ำเขาก็งวยงง บ่อน้ำนั้นลึก ลึกหลายเมตรแต่มีน้ำเหลืออยู่ค่อนข้างน้อย วิธีเดียวที่จะดื่มน้ำคือต้องลงเข้าไปในบ่อนั้น!
เขาเลียริมฝีปากที่แห้งกรอบของเขา และด้วยพละกำลังทั้งหมดที่เขามี เขาผยุงตัวเองโดยการเอาฝ่ามือกดลงไปที่ขอบบ่อน้ำและค่อย ๆ คืบคลานตัวเองลงไปในบ่อน้ำอย่างช้า ๆ
เมื่อเขาไปถึงก้นบ่อ น้ำมีปริมาณเพียงแค่ระดับข้อเข่าของเขาเท่านั้น พื้นบ่อปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ถูกใช้งานมาเป็นเวลานานมาก แดร์ริลไม่สนใจว่าน้ำจะดื่มได้หรือไม่เพราะเขากระหายน้ำมาก
อึก! อึก!
เขากุมมือและดื่มน้ำอึกใหญ่ ทันทีที่น้ำไหลเข้าคอลงไปในท้องในที่สุดเขาก็รู้สึกดีขึ้นมาก
