คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 486
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 486
ตุ้บ!
เมื่อเขาหนีพ้นจากป่ามาแล้วเขาก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เขาไม่ได้ทานอาหารอะไรเลยมาเกือบสัปดาห์แล้วมีชีวิตอยู่ได้เพียงแค่การดื่มน้ำเขาหิวโหยและหมดแรง
ไม่ว่าจะอย่างไรเขานั้นเริงร่าชื่นใจ อย่างน้อยเขาก็รอดชีวิต!
“นายน้อย?”
“…นายน้อยออกมาแล้ว!” หนึ่งในคนรับใช้อุทานพวกเขาต่างสะดุ้งตกใจเป็นอย่างมากราวกับว่าเห็นภูตผี
“เร็ว ไปบอกนายท่านให้ทราบเดี๋ยวนี้!” หนึ่งในพวกเขาร้องตะโกน
แดร์ริลรู้สึกอ่อนแอ เขากัดฟันคว้าโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาแด๊กซ์
เขาไม่สามารถติดต่อแด๊กซ์ได้ เขาจึงโทรหาแนนซี่แต่แล้วเขาก็ไม่สามารถจะต่อสายติดเพราะทั้งคู่ต่างปิดโทรศัพท์
‘ไอ้ห่า เรเชล คาร์เตอร์ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับแด๊กซ์ ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้เธอ!” แดร์ริลสบถ
เขาคำราม เขาทำได้แค่เพียงให้คนอื่นไปในเมืองตงไห่เพื่อดูแด๊กซ์เท่านั้น ตอนนั้นเองที่เขาโทรหาเซปไฟร์ ดิกสัน เซปไฟร์รับสายภายในสามวินาที
“ท่านประมุข!” เซปไฟร์ทักทายอย่างกระตือรือร้น “นายไปอยู่ที่ไหนมา? เราพยายามจะหาทางติดต่อนาย ท่านประมุข! เรามีข่าวดีจะแจ้ง สำนักประตุสุราลัยใกล้จะมีสาวกผู้ติดตามถึงสามพันคนแล้ว!”
“อย่าเพิ่งมาคุยกันเรื่องนี้” แดร์ริลขัดจังหวะ เขากล่าวอย่างกะปวกกะเปียก “ฉันมีเรื่องด่วนสำคัญ ฉันอยากจะให้พวกนายทั้งสี่คนไปที่คฤหาสน์ตระกูลแซนเดอร์ส ในเมืองตงไห่เพื่อหาแด๊กซ์ แซนเดอร์สเดี๋ยวนี้!”
“ขอรับ ท่านประมุข!” เซปไฟร์ ตอบและวางสาย
ตำหนักชั้นในคฤหาสน์คาร์เตอร์
คนรับใช้สองสามคนแบกหามแดร์ริลเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทั้งตระกูลมารวมตัวที่นั่น โซรันเข้ามาหาตัวแดร์ริลและเอามือวางไว้ที่เขา “แดร์ริล! นายเป็นยังไงบ้าง?” เขาอุทาน
แดร์ริลไม่สามารถจะกล่าวอะไรได้ เขามองไปที่ชามข้าวบนโต๊ะอาหาร หลงลืมมารยาททั้งหมดของเขาขณะเขาเริ่มเขมือบสวาปามอาหารลงท้อง
โซรันปวดใจเมื่อเขารู้ว่าแดร์ริลหิวกระหายมาเป็นเวลานาน เขากล่าวเบา ๆ “แดร์ริล ช้าลงหน่อย”
เขาถอนหายใจ เขาอยากรู้ว่าแดร์ริลนั้นทรมานแค่ไหนในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
“แดร์ริลฉันรู้ว่านายจะต้องไม่เป็นอะไร! ลองชิมนี่ มันสุดยอดมาก” ซาร่าหยิบอาหารป้อนแดร์ริล เธอนั้นปลื้มปริ่ม
คนอื่น ๆ ตกตะลึงอย่างมากและมองแดร์ริลอย่างไม่เชื่อสายตา เขาหาทางหนีออกมาจากป่าลูกท้อเบ่งบานได้อย่างไร?
เรเชลนั่งอยู่ที่โต๊ะ รู้สึกสิ้นหวังอย่างมากสีหน้าท่าทางของเธอมืดมนเป็นพิเศษ เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะสามารถหาทางออกมาได้!
ซูซานกัดริมฝีปากของเธอขณะเธอว้าวุ่นอย่างเงียบ ๆ เธอกังวลว่าถ้าแดร์ริลบอกกับโซรันว่าเรเชลหลอกเขาอย่างไร เรเชลคงจะต้องถึงวันชะตาขาด เธอจะสามารถทำอะไรได้? ซูซานก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะมีชีวิตรอดจากเหตุการณ์นี้เช่นกัน ถึงแม้ว่าซูซานเป็นคนเฉลียวฉลาดแต่เธอค่อนข้างกระวนกระวายในช่วงเวลาแบบนี้
หลังจากเห็นแดร์ริลใกล้จะทานอาหารเสร็จ เธอก็เปลี่ยนความคิดในทันที ซูซานยิ้มและถาม “แดร์ริล นายออกมาได้ยังไง?” เธอหลีกเลี่ยงที่จะถามเขาว่าเข้าไปจมอยู่ในนั้นได้ยังไงแทน หวังว่าจะทำให้วอกแวก
ทุกคนมองเฝ้าดูแดร์ริลอย่างกระตือรือร้นโดยเฉพาะโซรัน ท้ายที่สุดแล้วป่าลูกท้อเบ่งบานนั้นถือเป็นค่ายกลที่มีทักษะสูง ไม่มีใครสมารถจะตีโจทย์แตกได้เป็นเวลานานกว่าพันปีแล้ว
