คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 492
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 492
แดร์ริลรู้สึกซาบซึ้ง เขาตอบกลับอย่างรักใคร่ “ผมยังอยู่ที่บ้านพ่อทูลหัว เขาดูแลผมเป็นอย่างดี ไม่ต้องเป็นห่วง”
ลิลี่ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอพูดอย่างคาดหวัง “ที่รัก เมื่อไหร่คุณจะกลับมา? ฉัน… คิดถึงคุณ” เธอพลันหน้าแดง เธอไม่เคยพูดอะไรแบบนี้กับแดร์ริลมาก่อน
“โอเค ผมจะกลับบ้านพรุ่งนี้เช้า” แดร์ริลเห็นด้วยโดยไม่มีความลังเล
ถึงเวลากลับไปเมืองตงไห่แล้ว เขาต้องตรวจสอบแด๊กซ์ด้วยเหมือนกัน อย่างไรก็ตามมันดึกแล้ว และเขาก็ยังอ่อนเพลีย เขาต้องรอจนถึงพรุ่งนี้
“เยี่ยมไปเลย! ฉันจะอยู่บ้านรอคุณ! แค่นี้นะคะที่รัก” ลิลี่พูดอย่างอ่อนโยน เธอไม่ได้วางสายในทันที หลังจากนั้นไม่นาน เธอจูบแดร์ริลบนโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ
“จุ้บ!” เธอวางสาย
แดร์ริลยิ้ม เขาวางโทรศัพท์ไว้ด้านข้างและหลับอย่างเงียบสงบ
เช้าวันต่อมา มันเพิ่งจะรุ่งสางตอนที่แดร์ริลตื่น
แดร์ริลล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้า เขากำลังจะไปบอกลาพ่อทูนหัวของเขาก่อนที่จะออกไปยังเมืองตงไห่ เมื่อเขาได้ยินเสียงอันตื่นตระหนก “เร็วเข้า ไปเอามายามาสิ!” นั่นมาจากโซรัน
เกิดอะไรขึ้น? แดร์ริลขมวดคิ้ว เขาเดินตามเสียงไป เมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเขาก็ตกใจ มีผู้ชายสองสามคนได้รับบาดเจ็บ! พวกเขาเป็นลูกศิษย์ของโอฟีเลีย เลน! พวกเขาได้รับบาดเจ็บค่อนข้างสาหัต โดยเฉพาะอีวาน เขาถูกแทงสามแผลและมีเลือดเต็มไปหมด
“อีวาน อยู่กับฉันก่อน” โซรันทายาบนตัวเขา อีวานร้องด้วยความเจ็บปวด
เกิดอะไรขึ้น? แดร์ริลเดินไปอย่างสงสัย
ตอนที่อีวานกรีดร้อง เขาแทบจะสลบเมื่อเห็นแดร์ริล เกิดอะไรขึ้น? แดร์ริลควรจะอยู่ในป่า! ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่!
แดร์ริลยิ้มแอบยิ้ม เมื่อเขาสังเกตุเห็นอาการของอีวาน เขาพลันจ้องไปที่อีวานแล้วหันไปหาโอฟีเลียและถามว่า “ท่านอาจารย์ เกิดอะไรขึ้น?”
เขาไม่มีกำลังภายในเลยตอนนี้ และเพื่อฟื้นพลังของเขา เขาต้องได้รับสมุนไพรหยินหยางนพเก้าซึ่งอยู่กับโอฟีเลีย เขาต้องอ่อนน้อมกับเธอ
โซรันก็อยากรู้เช่นกัน “ใช่ ท่านประธานหญิงเลน เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อโอฟีเลียพาลูกศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บมาที่คฤหาสน์คาร์เตอร์ โซรันก็ประหลาดใจเช่นกัน ในโลกของผู้ฝึกฝนไม่มีใครกล้าแตะต้องโอฟีเลียและลูกศิษย์
โอฟีเลียกัดริมฝีปากและพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าดอกวิญญาณสวรรค์ขึ้นบนหน้าผาที่หุบเขานรก ดอกไม้นี้เป็นส่วนผสมที่สำคัญและหายากในการทำโอสถ ฉันก็เลยพาพวกลูกศิษย์ไปเพื่อค้นหามัน”
เธอกำหมัดแน่นและพูดต่อ “เราถูกซุ่มโจมตีตอนที่เราอยู่ที่หุบเขานรก พวกเราถูกล้อมโดยโจรกลุ่มหนึ่ง พวกมันเรียกตัวเองว่าสิบผู้ชั่วร้าย พวกมันบอกว่าต้องการลักพาตัวฉันเพื่อไปเป็นเมียของหัวหน้าโจร”
ทันใดนั้น หน้าของโอฟีเลียก็แดงก่ำ เห็นได้ชัดเจนว่า นี่เป็นเรื่องยากสำหรับเธอ เธอมีสถานะสูงส่ง ทุกคนต่างเคารพนับถือเธอ เธอไม่คาดคิดว่าจะได้รับการลบหลู่เช่นนี้
“หลักจากนั้น ลูกศิษย์ของฉันก็ต่อสู้อย่างหนักและพวกเราแทบจะไม่ได้หลบเลี่ยง สิบผู้ชั่วร้ายแข็งแกร่งมาก ลูกศิษย์ของฉันได้รับบาดเจ็บสาหัต มีลูกศิษย์สองคนที่ถูกจับ โชคดีที่หุบเขานรกอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์คาร์เตอร์ ดังนั้นฉันจึงพาพวกเขามาเพื่อขอความช่วยเหลือ”
โอฟีเลียหัวเราะเบา ๆ เธอพูดว่า “โซรัน ฉันหวังว่ามันจะไม่ได้เป็นการรบกวนคุณมากเกินไป”
“ไม่แน่นอน! ท่านประธานหญิงเลน ไม่ต้องเป็นห่วง พวกเรามียาทุกชนิดที่จะรักษาลูกศิษย์ของคุณ” โซรันตอบกลับ หลังจากนั้นท่าทางของเขาก็คลุมเครือ “อย่างนั้นคุณก็ได้เจอผู้ชั่วร้ายทั้งสิบแล้ว”
โอฟีเลียถามอย่างสงสัย “คุณรู้จักพวกเขา?”
โซรันพยักหน้า “พวกสิบผู้ชั่วร้ายเป็นเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกัน พวกมันเป็นที่รู้จักจากการกระทำชั่ว ๆ ของพวกมันเอง! พวกมันมีคนเป็นร้อย ๆ ที่ก้มหัวให้และคอยควบคุมหุบเขานรก แถมยังสร้างปัญหาให้แก่หมู่บ้านที่อยู่รอบ ๆ อีกด้วย พูดง่าย ๆ ก็คือ พวกมันเป็นพวกผู้ร้าย”
