คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 541
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 541
ทะเลสาบมังกรทะยาน
ลีรอยเดินริมทะเลโดยมีลูกศิษย์ที่กำลังลากร่างที่ไม่มีสติของแดร์ริลเดินตามมา ก่อนที่จะพบกับจีนในเวลาต่อมา
ลีรอยยิ้ม “จีน แม่ชีแห่งโชคชะตาอยู่ที่ไหน? ฝากบอกเธอว่าฉันจับแดร์ริลได้แล้ว”
จีนมองไปที่แดร์ริลอย่างอดยิ้มไม่ได้!
‘เจ้าสำนักคุนหลินเชื่อถือได้จริง! เขาทำตามที่พูดและจับแดร์ริลมาได้!’ จีนชื่นชมอย่างเงียบ ๆ
จีนตอบกลับ “เจ้าสำนักเฮนเดอร์สัน อาจารย์กำลังบ่มเพาะพลังในห้องของเธอ มันจะใช้เวลาประมาณอีกหนึ่งชั่วโมงกว่าเธอจะเสร็จ”
“ไม่เป็นไร!” ลีรอยพูดพร้อมพยักหน้า หลังจากนั้นเขาหันไปสั่งลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลัง “เอาแดร์ริลไปขังไว้ที่ชั้นใต้ดิน ปล่อยให้แม่ชีแห่งโชคชะตาจัดการกับมันเองหลังจากที่เธอบ่มเพาะพลังเสร็จ”
“ครับอาจารย์!” เหล่าลูกศิษย์ตอบกลับอย่างกระตือรือร้น พวกเขาแย่งกันเอาแดร์ริลไปขังไว้ที่ชั้นใต้ดิน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
แดร์ริลได้สติ
แดร์ริลรู้สึกถึงความเจ็บปวดของร่างกายทันทีที่เขาลืมตา
‘ไอ้เ_ี้ยเอ้ย ลีรอยงี่เง่าคนนี้โหดเหี้ยมเกินไป’ แดร์ริลคิด
แดร์ริลพยายามที่จะยืนแต่ก็เพราะว่ามือและเท้าของเขาถูกมัดไว้อย่างแน่น ไม่มีทางเลยที่เขาจะเคลื่อนไหวได้!
แดร์ริลมองไปรอบ ๆ และสังเกตว่าเขาอยู่ในห้องใต้ดินที่ชื้นและหนาวอีกทั้งยังไม่มีหน้าต่าง มีเพียงประตูโลหะหนึ่งบานเท่านั้นที่เป็นจุดเชื่อมต่อกับโลกภายนอก
หัวใจของแดร์ริลห่อเหี่ยวเมื่อจำได้ว่าลีรอยพูดว่าเขาจับมาแดร์ริลมาให้แม่ชีแห่งโชคชะตา ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่กำลังเดินเข้ามาจากด้านนอกประตู!
เสียงดังเอี๊ยด…
ไม่กี่วินาทีถัดมา ช่องว่างเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นจากการเปิดประตูโลหะอย่างเบา ๆ และร่างบอบบางร่างหนึ่งเข้ามาในห้อง
แดร์ริลรู้สึกหมดหวังเมื่อเขาคิดว่าคนที่เข้ามาคือแม่ชีแห่งโชคชะตา อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกแปลกใจและตื่นตาตื่นใจทันทีเมื่อได้มองใกล้ ๆ !
มันคืออีวอน!
มันคืออีวอนจริง ๆ ! ช่วงระหว่างวัน เธอได้ยินว่าเจ้าสำนักคุนหลินต้องการที่จะจับแดร์ริล ดังนั้นเธอจึงรออยู่ที่ทะเลสาบมังกรทะยานอยู่ตลอด
แดร์ริลรู้สึกตื่นเต้นในตอนที่เขาเห็นอีวอน! ไม่เคยคาดหวังเลยว่าเขาจะเจออีวอนหลังจากที่ถูกมัดอยู่ในที่ ๆ แย่เช่นนี้!
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เจอกันมานาน อีวอนก็ยังคงงดงามเหมือนเช่นเคย แต่อย่างไรก็ตาม น้ำหนักของเธอลดลงไปมากและทำให้เธอดูน่าเวทนา
“อีวอน คุณมาทําอะไรที่นี่!?” แดร์ริลอดถามไม่ได้
“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้…” อีวอนรู้สึกกังวลใจและรีบเดินเข้ามาหาแดร์ริลก่อนที่จะแก้มัดเชือก ใบหน้าที่งดงามของเธอแสดงถึงความรู้สึกที่เจ็บปวดเมื่อเธอถามแดร์ริลอย่างอ่อนโยนว่า “แดร์ริล คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? คุณบาดเจ็บหรือเปล่า?”
อีวอนประคองใบหน้าของแดร์ริล ในขณะที่พยายามตรวจสอบว่าเขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่
“อีวอน… ผมไม่เป็นอะไร…” แดร์ริลรู้สึกจุกอยู่ที่คอเมื่อเขาพยายามที่จะกลั้นน้ำตา
อีวอนดูผอมมากตอนนี้ เธอลดน้ำหนักมากขนาดนี้ได้อย่างไร มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเธอผ่านอะไรมาบ้างในช่วงเวลาที่ผ่านมา!
ตอนนั้นเอง อีวอนไม่สามารถที่จะต้านทานร่างกายของเธอเองที่อยากเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของแดร์ริลและร้องไห้ “ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว…ฉันคิดถึงคุณมาก…”
อีวอนคิดถึงแดร์ริลทั้งวันทั้งคืน เธอปรารถนาที่จะได้เจอเขาอีกครั้ง ความปรารถนาที่เธอเก็บอยู่ข้างในถูกปล่อยออกมาเป็นน้ำตาเมื่อเธอพบเขา!
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร…” แดร์ริลกอดเธอแน่นด้วยความรู้สึกผิด
แต่อย่างไรก็ตาม อีวอนร้องไห้หนักขึ้นไปอีกราวกับว่าเธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้ “คุณไปอยู่ที่ไหนมา? ทำไมคุณไม่ติดต่อหาฉัน? คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน? ฉันคิดถึงคุณสุดหัวใจ!”
อีวอนกำกำปั้นและชกอกแดร์ริลเบา ๆ “ที่ผ่านมาฉันไม่สามารถกินหรือนอนได้เลย ฉันเอาแต่คิดถึงคุณแม้ว่าฉันจะไม่ได้เจอคุณเลย! คุณรู้อะไรบ้างไหม? ฉันจะรู้สึกดีใจมากแค่คุณส่งข้อความมาหาฉันว่าคุณเป็นอย่างไรบ้าง แต่คุณไม่แม้กระทั่งส่งข้อความหาฉันสักข้อความ! ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณมากแดร์ริล!”
