คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 585
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 585
เปรี้ยง!
ทันใดนั้นในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด กริชกระทบเข้ากับคมดาบของลีรอย ด้วยเสียงชนที่ดังลั่นทำให้ลีรอยต้องถอนหลังไป
“ใครกล้ามาขัดจังหวะ?” ลีรอยตะโกนถาม
เขามองไปทางประตูและเห็นเงาตะคุ่มมากกว่าสิบพุ่งเข้าหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว ทุกคนแต่งกายด้วยชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้าดูดุร้าย พวกเขาคือสิบสององครักษ์ของอีเว็ตต์!
“พวกแกนั้นเอง!” ทุกคนต่างตกตะลึง ก่อนหน้านี้พวกเขาถูกวางยาพิษด้วยพิษมลานและถูกจับตัวไปขังเป็นเชลยโดยสิบสององครักษ์ที่หอคอยดาวปราถนา ทุกคนต่างพากันคิดว่าพวกเขาคือสาวกของดาร์บี้ผู้ไร้พ่าย
องครักษ์หนูวิ่งตรงไปหาแดร์ริล “มิสเตอร์ดาร์บี้ เจ้าหญิงของผมส่งพวกเรามาที่นี่เพื่อช่วยคุณ เราจะช่วยคุณออกไปให้พ้นจากที่นี่” เขากล่าวให้กำลังใจ “ไม่ต้องห่วง จะไม่มีใครทำร้ายคุณได้อีก เพราะเราอยู่ที่นี่แล้ว”
แดร์ริลตกตะลึง ทำไมอีเว็ตต์ถึงส่งคนมาช่วยเขา? อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คิดอะไรต่อเขาพยักหน้าให้กับองครักษ์หนูและไปช่วยแด๊กซ์
แดร์ริลประคองตัวแด๊กซ์และก้าวเท้าไปข้างหน้า “ลีรอย ฉันจะบอกแกอีกครั้งเท่านั้น มอบโอสถฟีนิกซ์มา!”
“โอสถฟีนิกซ์?” ลีรอยกรอกสายตามองพวกเขา “ฝันไปเถอะ! อย่าได้แม้แต่จะคิดถึงโอสถฟีนิกซ์!”
“แกดูดซับพลังจิตวิญญาณของอีวอนไปหมดแล้ว มีเพียงแค่โอสถฟีนิกซ์เท่านั้นที่จะสามารถช่วยชีวิตเธอได้ ฉันจะถามแกเป็นครั้งสุดท้าย แกจะมอบโอสถฟีนิกซ์มาให้ฉันไหม?” แดร์ริลแผดเสียงและกัดฟันกรอด
อะไร?
ทุกคนต่างตกตะลึง พวกเขาหันไปมองที่ลีรอย
มีเพียงวรยุทธเดียวเท่านั้นที่จะดูดซับพลังจิตวิญญาณได้ในโลกนี้คือวิถีแห่งด้านมืด อย่างไรก็ตาม วิถีนี้ก็ได้หายสาบสูญไปหลายชั่วอายุคนแล้ว ลีรอยสำเร็จวรยุทธนี้ได้อย่างไร?
ลีรอยยังคงรักษาท่าทีอึมครึมของเขาไว้ เขาไม่สามารถจะปล่อยให้ใครล่วงรู้ได้ว่าเขานั้นแอบฝึกฝนวิถีแห่งด้านมืด
“ไอ้เศษสวะ อย่ามาไร้สาระ!” เขาถ่มถุยใส่แดร์ริล “เรื่องของมิสยังไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน โอสถฟีนิกซ์เป็นสมบัติของสำนักคุนหลุน ฉันจะมอบให้แกได้ยังไง ไปลงนรกซะ!”
ลีรอยสะบัดดาบขึ้นอีกครั้งเพื่อพุ่งเข้าใส่แดร์ริลโดยผ่านตัวองครักษ์หนูไป
องครักษ์หนูคว้าตัวแดร์ริลและแด๊กซ์ไว้ที่แขนคนละข้างอย่างฉับพลัน และรีบวิ่งออกไปจากห้องโถง เมื่อพวกเขาออกไปถึงด้านนอก องครักษ์หนูก็กระโจนไปข้างหน้าและพาตัวแดร์ริลและแด๊กซ์หนีไปด้วย พวกเขาบินขึ้นไปบนอากาศและหนีออกจากสถาบันหกวิถี
“ลีรอย! แกยังไม่ได้ให้โอสถฟีนิกซ์กับฉัน ฉันจะฆ่าแก!” แดร์ริลตะเบ็งเสียงออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะที่เขาลอยอยู่ในอากาศ เสียงของเขาหยาบกร้าน
สิ่งเดียวที่เขาคิดอยู่ในหัวตอนนี้คืออีวอน อีวอนจะตายถ้าหากเขาไม่มีโอสถฟีนิกซ์
“ไอ้สวะ! กล้าดียังไงถึงมาขอโอสถฟีนิกซ์?” ลีรอยวิ่งออกมาจากห้องโถงและชี้แดร์ริลที่ลอยอยู่บนอากาศ
“ได้ ได้ ได้!” นัยน์ตาของแดร์ริลเป็นสีแดงก่ำด้วยกำลังภายในของเขา เขาแผดเสียงกร้าว “ลีรอย! ในอีกสามวัน ฉันจะทำลายสำนักคุนหลุนและภูเขาคุนหลุนทั้งลูกให้สิ้นซาก!”
เสียงกร้าวอันดังสนั่นของแดร์ริลดังลั่นไปทั่วทั้งเมืองตงไห่ ทุกคนในห้องโถงเงียบกริบ สักพักหนึ่งก็มีบางคนหัวเราะร่าออกมา
“ฮ่าฮ่า! เขาพูดจาไร้สาระอะไรของเขา? เขาต้องการจะทำลายสำนักคุนหลุน? ฮ่าฮ่า!”
“ใช่ เขาเป็นเพียงแค่ปราญช์ยุทธเท่านั้นเอง! ฮ่าฮ่า”
“ท่านเจ้าสำนักเฮนเดอร์สัน ท่านได้ยินเขาไหม? ไอ้เดนมนุษย์นี่มันอยากจะทำลายสำนักคุนหลุน! ฮ่าฮ่า!”
ทุกคนต่างพากันหัวเราะ ลีรอยอดไม่ได้ที่จะขบขัน “เขามันบ้า ไม่ต้องไปสนใจเขา เขามันก็แค่จำอวด สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการหารือเรื่องวิธีที่จะทำลายสำนักประตูสุราลัย”
ไม่มีใครเอาจริงเอาจังกับคำกล่าวของแดร์ริล มันก็แค่คำพูดของคนที่เกือบชะตาขาด มันช่างน่าขบขันสิ้นดี
