คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 596
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 596
“ฮ่าฮ่า! มาเร็วก้าวเข้ามาอีกสองก้าวแล้วฉันจะให้โอสถฟีนิกซ์กับนาย” ลีรอยหัวเราะเยาะขณะเขายียวนแดร์ริล
แดร์ริลเนื้อตัวเปียกโชกไปด้วยเลือด เขาทิ้งร่องรอยของเลือดไว้ในแต่ละก้าวที่เขาเดิน
“โอสถฟีนิกซ์ โอสถฟีนิกซ์!” แดร์ริลกล่าวซ้ำไปซ้ำมา
“ระยำเอ๊ย! ทำไมแกยังนึกถึงโอสถฟีนิกซ์อยู่อีกในเมื่อแกกำลังจะตายอยู่แล้ว?” ลีรอยตะโกนอย่างเย็นชา เขาหมดความอดทน “แกคงได้กินโอสถฟีนิกซ์ในชาติหน้า แกจะต้องตายเดี๋ยวนี้!”
ลีรอยง้างดาบเสี้ยวพระจันทร์ขึ้น และเหวี่ยงมันไปหนแดร์ริล
“แดร์ริล!” แด็กซ์ตะโกน เขาอยากจะเข้าไปช่วยแดร์ริลแต่สมาชิกสำนักคุนหลุนล้อมตัวเขาไว้ แดร์ริลเห็นคมดาบเขารู้ตัวว่าเขาไม่สามารถหลบหลีกมันได้พ้น เขาหลับตาลงและยอมแพ้ที่จะป้องกันตัวเอง
เปรี้ยง!
ทันใดนั้น เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่น กระบี่เล่มยาวพุ่งมาจากระยะไกลและปะทะกับคมดาบเสี้ยวพระจันทร์ขัดขวางการโจมตีของลีรอย
จากระยะไกลสาวกนิกายตำหนักอมตะนับหมื่นคนกำลังบุกเข้ามาหาพวกเขา! ผู้นำพรรคคือชายในชุดขาวถือพัดขนนก เขาคือเชสเตอร์
“แดร์ริล แด็กซ์!” เชสเตอร์นั้นโมโหมากที่เห็นเขาทั้งสองคนเนื้อตัวเต็มปกคลุมไปด้วยเลือด “โจมตี! ฆ่าพวกมันทุกคน!” เชสเตอร์ตะโกน
สาวกนิกายตำหนักอมตะทั้งหมดบุกเข้าไปข้างหน้า ในระหว่างที่จตุราชันย์พิทักษ์พุ่งเข้าหาตัวลีรอย ภูเขาคุนหลุนเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องของสมรภูมิรบ!
การต่อสู้ก็สิ้นสุดลงในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ภายใต้การโจมตีของสำนักประตูสุราลัยและนิกายตำหนักอมตะทำให้สาวกสำนักคุนหลุนทั้งสามหมื่นคนล้มลงนอนกองกับพื้น เลือดสดสีแดงปกคลุมไปทั่วทั้งห้องโถงใหญ่ ไม่มีใครรอดชีวิต!
เปรี้ยง!
ในทางกลับกันลีรอยไม่สามารถป้องกันตัวเองได้อีก เขากระอักเลือดในขณะที่เขาถูกล้อมรอบด้วย ขุนพลสายฟ้า, จตุขุนพล, สิบปรมาจารย์สวรรค์และจตุราชันย์พิทักษ์แห่งนิกายตำหนักอมตะพร้อมกับแด๊ก รวมกันถึงยี่สิบคน!
ตุ้บ!
แด๊กซ์ต่อยเข้าไปที่หน้าอกของลีรอย ตัวเขาบินข้ามห้องโถงใหญ่และกระแทกกับเสาก่อนจะร่วงลงกับพื้นอย่างแรง
“แกลอบโจมตีฉัน! พวกแกทุกคนบังอาจมาก!” ลีรอยตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดในขณะที่อาเจียนเป็นเลือดออกมามากกว่าเดิม เขาดูซีดเผือดและอ่อนแอ
เพี้ยะ!
เชสเตอร์ตบลีรอยและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “แกยังมีหน้ามาอ้างว่าถูกลอบโจมตีอีกเหรอ? ท่านประมุขดาร์บี้ถูกโจมตีโดยคนเป็นร้อย ๆ คนจากหกสำนักหลัก ใครกันแน่ที่เป็นปีศาจร้าย?”
“แก แก…” ลีรอยไม่สามารถจะกล่าวอะไรได้อีก ตัวของเขาสั่นเครือ
“แกจะต้องตาย!” แด๊กซ์กล่าวเย็นชาและง้างขวานของเขาขึ้น
ลีรอยเจ้าสำนักคุนหลุนได้แอบบ่มเพาะวิถีแห่งด้านมืดเขาประพฤติชั่วอย่างร้ายแรง เขาสมควรตาย
“พ่อ!” ในขณะนั้นเองเด็กสาวคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา
เด็กสาวดูงดงามแต่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอคือลูกสาวของลีรอยมีนามว่าลิเดีย
เธอคุกเข่าลงและก้มคำนับแนบกับพื้น “พี่ชาย หนูขอร้อง ได้โปรดปล่อยตัวพ่อหนู หนูขอร้อง…” เด็กสาวก้มลงอ้อนวอนกับพื้น หน้าผากของเธอเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยเลือด
“พี่ชาย หนูขอร้องหนูจะเอาโอสถฟีนิกซ์มาให้” น้ำตาของลิเดียไหลอาบแก้ม
ลิเดียยื่นมือของเธอออกเผยให้เห็นหินที่แวววาวราวกับคริสตัล หินมีลักษณะเป็นก้อนกลมและดูมีชีวิต
มันคือสมบัติล้ำค่าของสำนักคุนหลุน โอสถฟีนิกซ์!
ด้วยดาบกลืนโลหิตซึ่งชี้ไปที่ลีรอย แดร์ริลหัวเราะร่า “ฮ่าฮ่า…”
แม้เขาจะมีเสียงหัวเราะแต่หัวใจของเขาก็เจ็บปวดรวดร้าว เขาจ้องเขม็งไปที่ลิรอยขณะน้ำตาของเขาไหลพรุ่งพรูออกมาอย่างควบคุมไม่ได้แดร์ริลส่ายหัว “สายไปแล้ว มันสายเกินไปสำหรับแกที่จะมอบโอสถฟีนิกซ์ให้ มันสายเกินไปแล้ว!” แดร์ริลแผดเสียง
หลังจากรบราฆ่าฟันกันเป็นเวลานาน อีวอนก็มีเวลาเหลือเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง มันคงจะช่วยอะไรไม่ได้ ต่อให้เขาจะมีโอสถฟีนิกซ์ไว้ในครอบครอง
ลีรอยนั้นเหงื่อแตกไหลท่วมไปทั่วตัว
อะไร? สายเกินไปแล้ว?
ลีรอยตกใจแต่ก็สงสัยใคร่รู้ “โอสถฟีนิกซ์เม็ดนี้สามารถรักษาผู้ป่วยระยะสุดท้ายได้ แกเอาไปรักษามิสอีวอนได้ เธอจะไม่เป็นอะไร”
“ฮ่าฮ่า…”
แดร์ริลหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาและตะคอกใส่ “อีวอนอยู่ที่เมืองตงไห่ ต่อให้ฉันจะรีบกลับไปพร้อมกับโอสถฟีนิกซ์ในมือเพื่อไปยังเมืองตงไห่โดยไม่หยุดแวะพักมันก็สายเกินไปแล้ว วันนี้แกต้องตาย!”
