คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 605
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 605
อีวอนกัดริมฝีปากของเธอ สิ่งที่เธออยากรู้คืออาการของลิลี่ เธอไม่ได้คาดคิดว่าพวกเขาจะด่าทอเธอในพฤติกรรมมารยาทเยี่ยงนี้
ครอบครัวของเธอคอยเอาอกเอาใจเธอมาตลอดชีวิตและทุกคนก็ให้เคารพนับถือเธอ เมื่อเธอได้ยินคำดูถูกเดียดฉันท์ที่น่าอับอายเหล่านั้นจากตระกูลลินดัน เธอรู้สึกเสียขวัญและต้องการจะหาที่ซ่อน
แดร์ริลเก็บอาการโกรธเคืองของเขาไว้และกล่าวเบา ๆ กับอีวอน “รอผมในรถก่อน”
สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาการของลิลี่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องถกเถียงกับตระกูลลินดัน
อีวอนพยักหน้าและจากไปด้วยความลำบากใจ
เมื่ออีวอนจากไป คุณย่าลินดันก็โกรธกริ้ว เธอชี้ไปที่หน้าแดร์ริลและกล่าว “ไอ้สารเลว! ตระกูลของเรามาลงเอยกับลูกเขยที่เฮงซวยแบบนี้ได้ยังไง”
“แกไม่เป็นที่ต้อนรับที่นี่! ไสหัวไป!”
“แกไม่ได้ยินพวกเราหรือไง? ออกไปให้พ้น!”
ทั้งตระกูลชี้ไปที่แดร์ริลขณะพวกเขาด่าทอไล่ตะเพิดแดร์ริล
แดร์ริลขบเคี้ยวฟันของเขาและกำหมัดแน่นขนัด เขาเดือดดาลและใกล้จะปะทุ แต่เขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่างยากลำบาก
เขาเพียงต้องการทราบเกี่ยวกับอาการของลิลี่เท่านั้น ว่าเธอเป็นอะไรไหม?
กริ๊ง!
ประตูห้องฉุกเฉินก็เลื่อนเปิดออก ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเชลลี ซัลลิแวนเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน เธอดูเหน็ดเหนื่อย เธอถอดเสื้อคลุมสีขาวของเธอและเผยเรือนร่างอันไร้ที่ติซึ่งผู้ชายหลายคนเห็นแล้วจะต้องหลงรัก
“ผู้อำนวยการซัลลิแวน ลูกสาวของฉันเป็นยังไงบ้าง” ซาแมนธากล่าวถามในทันที
เชลลีถอนหายใจและกล่าวตอบ “ไม่ต้องห่วง ลิลี่นั้นโชคดีมาก คนธรรมดาคงไม่รอดหลังจากประสบอุบัติเหตุแบบนี้” เธอกล่าวต่อด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว มีกระดูกหักบ้างเล็กน้อยและเธอได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ดิฉันคิดว่าเธอจะอยู่ในอาการโคม่าสักพัก แต่ถ้าเธอตื่นขึ้น ดิฉันจะไปตรวจซีทีสแกนสมองของเธอ พวกคุณทุกคนเชิญเข้าไปพบกับเธอได้”
เชลลีก็ขอตัวกลับไปที่ห้องสำนักงานของเธอ
เมื่อซาแมนธารู้ว่าลิลี่พ้นขีดอันตรายแล้ว ซาแมนธาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะที่เธอเดินเข้าไปในแผนกผู้ป่วย
ตระกูลลินดันก็เดินร่วมไปกับเธอด้วย และแดร์ริลตามหลังพวกเขา
ในแผนกผู้ป่วย ลิลี่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอซีดเซียวแต่ดวงตาของเธอยังตื่นตัว
ในที่สุด แดร์ริลก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น ลิลี่นั้นพ้นขีดอันตรายแล้วและนั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี
แดร์ริลรู้สึกวิตกกังวลตลอดเวลาระหว่างเดินทางมาที่โรงพยาบาล
ซาแมนธาฉีกยิ้มและนั่งลงข้างเตียงขณะที่เธอกุมมือของลิลี่ เธอปิติยินดีแต่หัวใจเธอปวดร้าวมาก
“ลูกรัก ลูกทำให้แม่ใจหายหมด” ดวงตาของซาแมนธาเป็นสีแดงก่ำ
“ใช่เลย” คุณย่าลินดันก็เดินเข้าประชิดใกล้เตียงของลิลี่และกล่าว “ลิลี่น้อย เธอจะต้องพักผ่อนให้เต็มที่ฉันเป็นห่วงมากตอนได้ยินว่าเธอถูกรถชน”
ลิลี่ฉีกยิ้มและมองไปรอบ ๆ ห้อง “คุณย่า คุณแม่ หนูสบายดี ไม่ต้องห่วงหนู”
ลิลี่รู้สึกวิงเวียนศรีษะและปวดร้าวไปตามร่างกาย เธอไม่แน่ใจว่าจะทนได้หรือเปล่า
แดร์ริลเบียดเสียดตัวเองผ่านหมู่คณะเข้ามาและเดินไปที่ขอบเตียง ดวงตาของเขาเป็นสีแดงขณะเขามองไปที่ลิลี่
ลิลี่ก็จ้องมองเขาด้วยเช่นกัน ทั้งสองคนสบตากันแต่ไม่มีใครกล่าวอะไรออกมาสักคำ
ไม่นานนัก แดร์ริลก็เริ่มกล่าวขออภัยจากเธอ “ภรรยาสุดที่รักของฉัน ฉันขอโทษ ฉัน…”
เขาไม่สามารถที่กล่าวอะไรต่อได้ เขารู้สึกผิดอย่างมหันต์ หากเขาสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงได้ตอนที่สนทนากับซาแมนธาและลิลี่ในคฤหาสน์ตระกูลยัง ลิลี่และซาแมนธาก็คงจะไม่โกรธเคืองและลิลี่เองก็คงจะไม่ประสบกับอุบัติเหตุทางรถยนต์
แดร์ริลรู้สึกผิดอย่างใหญ่หลวง
เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าลิลี่จะมองเขาอย่างเรียบเฉยว่างเปล่าและกล่าว “คุณเป็นใคร?”
ทันใดนั้นทุกคนในห้องก็ส่งสายตามองไปที่แดร์ริลเช่นกัน พวกเขาต่างรู้สึกดีใจที่ลิลี่ไม่ต้องการต้อนรับเขา
แดร์ริลตกใจ “ลิลี่น้อย ฉันรู้ว่าเธอยังโกรธฉันอยู่ ได้โปรดอย่าทำกับฉันแบบนี้”
ลิลี่มองไปที่ซาแมนธา “แม่ เขาเป็นใคร? ทำไมเขาถึงบอกว่าเขาเป็นสามีของหนู?”
ซาแมนธาหัวเราะร่าและชี้ไปที่หน้าแดร์ริล “ไอ้คนไร้หัวใจ! แกได้ยินที่เธอบอกไหม? ลิลี่ไม่อยากจะรู้จักแก แกยังเสนอหน้าทำอะไรอยู่ที่นี่?”
“ไสหัวไป!”
“ออกไปเดี๋ยวนี้!”
วิลเลียมและสมาชิกคนอื่น ๆ ที่เหลือของตระกูลต่างดุด่าไล่ตะเพิดแดร์ริล
