คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 609

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 609
“ท่านอาจารย์ ได้โปรดยอมรับฉันเป็นลูกศิษย์เถิด ฉันขอร้อง…” แอ๊บบี้กล่าวอย่างนุ่มนวล

แดร์ริลก็ทนต่อไปอีกไม่ไหว เขาถอนหายใจและกล่าว “เราค่อยมาคุยเรื่องนี้ทีหลัง ตอนนี้ ดอนขับรถชนภรรยาของฉันและเขายังมีหน้ามาบอกว่าเธอสมควรโดน เราจะสะสางเรื่องนี้กันยังไงดี?”

แอ๊บบี้ตัวแทบทรุดเมื่อเธอได้ยินคำกล่าว เธอเดินมุ่งหน้าไปหาดอน

เพียะ!

เธอยกมือขึ้นมาและตบหน้าดอนอย่างไม่ทันตั้งตัว

เสียงดังสนั่นสร้างความตกใจให้กับทุกคนที่นั่น

ดอนจับใบหน้าของเขา ดอนทั้งโกรธเคืองและทั้งประหลาดใจ “พี่แอ๊บบี้ พี่ทำอะไรของพี่?”

แอ๊บบี้สบถด่าเขา “หุบปาก! ขอโทษออกมาเดี๋ยวนี้!”

“พี่แอ๊บบี้ ฉัน…” ดอนร้องไห้

‘แอ๊บบี้สัญญากับฉันว่าจะสั่งสอนพวกมัน แต่ทำไมเธอถึงมาตบหน้าฉัน? แดร์ริลมันเป็นใคร?’ ดอนคิด

ดอนมีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว แต่ดอนก็ไม่กล้าที่จะเอยปากถามพวกเขา

“ขอโทษ ผมขออภัย มันเป็นความผิดของผมเองทั้งหมด ผมจะชดใช้ให้กับพวกคุณ” ดอนพยักหน้าและก้มโค้งคำนับขณะเขากล่าว ดอนไม่มีท่าทีหยิ่งยโสอีกต่อไป

แดร์ริลไม่ได้กล่าวตอบอะไร เขากรอกตาไปที่ดอน จากนั้นก็หันหลังเดินลงบันไดไป

“ท่านอาจารย์ รอฉันด้วย!” แอ๊บบี้กระทืบเท้าก่อนที่จะวิ่งไล่ตามหลังแดร์ริล

“ท่านอาจารย์ ได้โปรดยอมรับฉันเป็นศิษย์ด้วย ได้โปรด” แอ๊บบี้ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เมื่อพวกเขาเดินลงมาถึงล็อบบี้ชั้นล่าง แดร์ริลก็หยุดเดินและกล่าว “ก็ได้ ฉันจะรับเธอเป็นลูกศิษย์”

แดร์ริลเพียงแค่ต้องการให้เธอเลิกตามรังควาน ฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะยินยอมรับคำร้องขอของเธอไปก่อน

“จริงเหรอ!” แอ๊บบี้นั้นกระดี๊กระด๊า เธอสวมกอดแดร์ริลและหอมแก้มเขา

“อะไร”

ก่อนที่แดร์ริลจะรวบรวมสติคืนมา แอ๊บบี้ก็คุกเข่าลงต่อหน้าเขา

“ท่านอาจารย์ ได้โปรดยอมรับการก้มคำนับของฉันในฐานะลูกศิษย์ของท่านด้วย” แอ๊บบี้ก้มโค้งคำนับแดร์ริลและจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นอย่างลิงโลดดีใจ

“ท่านอาจารย์ ท่านจะเริ่มสอนวิธีการกลั่นโอสถให้ฉันได้เมื่อไหร่?” แอ๊บบี้กล่าวถามอย่างระริกระรี้

“เดี๋ยวเราค่อยมาว่ากันในวันพรุ่งนี้ ฉันต้องการความเงียบสงบ หยุดตามฉันมาได้แล้ว ฉันชักจะเริ่มหงุดหงิด” แดร์ริลรีบเดินออกไปจากโรงพยาบาล

“ค่ะ ท่านอาจารย์” แอ๊บบี้ฉีกยิ้ม “ท่านอาจารย์ ฉันจะรอรับสายของท่านในวันพรุ่งนี้ อย่าลืมนะ ท่านจะต้องสอนวิธีกลั่นโอสถให้กับฉัน”

แดร์ริลโบกมือโดยไม่หันหลังกลับไปมอง

เมื่อเขาก้าวออกมาจากโรงพยาบาล อีวอนก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอ

“ลิลี่เป็นยังไงบ้าง?” อีวอนถามอย่างเป็นกังวล

แดร์ริลถอนหายใจและกล่าวเบา ๆ “เธอปลอดภัยดีแล้วตอนนี้ แต่เธอมีอาการความจำเสื่อมหลงลืมชั่วขณะ เธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในช่วงสามปีที่ผ่านมา เธอยังจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ”

อะไร?

ลิลี่ความจำเสื่อม?

อีวอนนั้นตกใจ เธอกล่าวถามอย่างวิตกกังวล “มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”