คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 624

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 624
นายหญิงแห่งนิกายรู้สึกเศร้าสร้อยเสียใจ เธอไปหาตระกูลลินดันด้วยความหวัง เธอไม่ได้คาดคิดว่าจะถูกถากถางดูแคลนให้อับอายขนาดนี้

โมนิก้าขบริมฝีปากของเธอพลางรู้สึกเสียใจมาก เธอสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่สักพักก่อนจะออกเดินทางจากคฤหาสน์ตระกูลลินดันเพื่อไปที่คฤหาสน์ตระกูลดาร์บี้

คุณย่าลินดันได้บอกไว้ว่าบรรดาญาติของแดร์ริลทั้งหมดอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลดาร์บี้ เธอจำเป็นต้องไปที่นั่นเพื่อสืบหาด้วยตัวเอง

ครึ่งชั่วโมงต่อมาที่คฤหาสน์ตระกูลดาร์บี้

ตระกูลดาร์บี้กำลังวางแผนดำเนินโครงการห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่

โครงการนี้มีมูลค่าประมาณหมื่นล้านเหรียญ ทุกคนยุ่งมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ทุกคนออกไปข้างนอกเพื่อทำธุรกิจ ยูมิเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในบ้านเธอมีหน้าที่ตรวจสอบบัญชีรายรับของตระกูลดาร์บี้ในแต่ละเดือน

สมาชิกในตระกูลดาร์บี้คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาเธอ “พี่สาว มีผู้หญิงมารออยู่ที่ประตู เธอกำลังตามหาแดร์ริล”

ผู้หญิงมาตามหาแดร์ริล?

ยูมิฉีกยิ้ม ยังมีคนมาตามหาแดร์ริลที่คฤหาสน์ตระกูลดาร์บี้อยู่อีกอย่างนั้นเหรอ? ทุกคนในเมืองตงไห่ต่างรู้ดีว่าแดร์ริลถูกเนรเทศออกจากตระกูลดาร์บี้แล้ว

ยูมิไม่ได้มีเจตตนาที่จะพบเธอ แต่ความสงสัยใคร่รู็ เธอจึงเดินไปที่ประตู

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา

นายหญิงแห่งนิกายนั่งลุกลี้ลกลนอยู่ในห้องโถงขณะที่เธอรอแดร์ริล

ยูมิเดินเข้าไปในห้องโถง เธอถูกดึงดูดโดยความงามของนายหญิงแห่งนิกายเมื่อเธอได้พบ

สาวสวยคนนี้ดูไม่น่าคุ้นเคย เธออาจจะมาจากที่ไหนสักแห่งที่มีความน่าอัศจรรย์ เพราะเธอดูไม่เหมือนกับสามัญชนคนธรรมดา

ยูมิไม่ได้กล่าวขอให้เธอรีบออกไปจากคฤหาน์ในทันที เธอกล่าวถามโมนิก้าด้วยความสงสัยอยากรู้ “คุณมีความสัมพันธ์กับแดร์ริลในฐานะอะไร? ทำไมคุณถึงมาตามหาแดร์ริล?” จากนั้นเธอก็กล่าวเสริม “ฉันคือพี่สะใภ้ของแดร์ริล”

โมนิก้ากล่าวตอบเธอทันควันเมื่อได้ยินว่ายูมิคือพี่สะใภ้ของแดร์ริล “ฉันเป็นเพื่อนซี้ของแดร์ริล”

เพื่อนซี้ของแดร์ริล?

ยูมิรู้สึกประหลาดใจ เธอฉีกยิ้มเมื่อเธอเห็นใบหน้าแดงระเรื่อของโมนิก้า เธอเชื่อว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ดูเหมือนว่าแดร์ริลจะมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับทุกคน

“พี่สะใภ้ แดร์ริลอยู่ที่นี่รึเปล่า?” โมนิก้ากล่าวถามเนื้อเต้น

โมนิก้ารู้สึกเหนื่อยอ่อนล้า เธอไม่มีอาหารหรือน้ำตกถึงท้องเลยตลอดทั้งวัน แถมครอบครัวลินดันก็เพิ่งจะดุด่าไล่ตะเพิดเธอออกมาอีก

“อืม…” ยูมิฉีกยิ้มอย่างเหน็บแนม “เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เท่าที่ฉันรู้ เขาไม่ได้อยู่ในเมืองตงไห่”

ยูมิกำลังโกหกเพราะเธอไม่รู้ว่าไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างแดร์ริลอยู่ที่ไหน

‘แดร์ริลไม่ได้อยู่ที่เมืองตงไห่งั้นเหรอ? ฉันจะทำยังไงดีล่ะทีนี้?’ โมนิก้ารู้สึกวิตกกังวล

โมนิก้ารู้สึกหวั่นใจว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ “พี่สะใภ้ ฉันเพิ่งจะมาถึงที่เมืองตงไห่และฉันก็ถูกขโมยเงินไปจนหมด ฉันไม่มีที่ให้ไป” โมนิก้าหวังว่ายูมิจะยอมให้เธออาศัยอยู่สักพักเพราะเธอไม่มีเงินติดตัว

ยูมิเข้าใจความในสิ่งที่โมนิก้าต้องการ เธอแสร้งทำเป็นครุ่นคิดก่อนจะกล่าวตอบ “ฉันคือพี่สะใภ้ของเขาก็จริงและฉันควรจะจัดเตรียมรับแขกอย่างคุณ แต่ห้องพักของตระกูลดาร์บี้นั้นถูกใช้เต็มหมดแล้วและอีกอย่างช่วงนี้ธุรกิจของตระกูลเราก็ซบเซาลง ฉันเลยเกรงว่าฉันก็คงจะให้เงินคุณไม่ได้เหมือนกัน”

โมนิก้ารู้สึกผิดหวัง เธอขบริมฝีปากของเธอและกล่าว “ฉันไม่ได้ต้องการจะเรียกร้องอะไรทั้งนั้น ฉันแค่ต้องการที่พักและของกินระหว่างรอแดร์ริลกลับมาเท่านั้น”

เธอไม่มีหนทางอื่น

ยูมิยิ้มขณะที่เธอแสร้งทำเป็นเห็นใจ “ไม่ต้องเป็นห่วง คุณเป็นเพื่อนของแดร์ริล นั่นก็หมายถึงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณกลายเป็นคนไร้บ้านหรอก”

ยูมิกล่าวต่อ “ให้ฉันหางานให้คุณทำดีไหม? คุณสามารถไปทำงานที่นั่นและหาเงินได้ด้วย แล้วฉันจะรีบบอกให้คุณทราบทันทีถ้าหากมีข่าวคราวจากแดร์ริล คุณคิดว่าไง?”

“วิเศษมาก” โมนิก้ากล่าวตอบอย่างไม่ลังเลในขณะที่เธอพยักหน้า “ขอบคุณมาก”

นายหญิงนิกายถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุดเธอก็มีที่พัก เธอยังคงปักใจเชื่อว่าพี่สะใภ้ของแดร์ริลจะไม่มีวันทำร้ายเธอ

“ดีมาก เดี๋ยวฉันจะจัดการให้คุณเอง” ยูมิลุกขึ้นยินและเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์

เพื่อนของยูมิได้เปิดบาร์คาราโอเกะ

ยูมิวางแผนที่จะแนะนำให้โมนิก้าทำงานที่นั่น ถ้าคนรักของแดร์ริลได้ไปทำงานที่นั่นเขาคงจะโกรธควันออกหู

ยูมิหยุดหัวเราะไม่ได้เมื่อนึกถึงแผนการ เธอกล่าวในสายโทรศัพท์เบา ๆ “ฮัลโหล ฉันได้ยินมาว่าคุณต้องการคนช่วยที่บาร์ ฉันสามารถแนะนำสาวสวยให้คุณได้คนนึง”

นายหญิงแห่งนิกายนั่งไร้เดียงสาอยู่ตรงนั้น เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังจะเผชิญกับอะไรในอนาคตอันใกล้นี้

ยูมิวางสายและเดินกลับมาที่ห้องโถงด้วยรอยยิ้ม เธอให้ที่อยู่ของบาร์กับโมนิก้าและบอกกับเธอว่างานได้นัดหมายไว้เรียบร้อยแล้ว

…

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

โมนิก้าก็มาถึงที่อยู่ซึ่งยูมิได้มอบให้กับเธอ มันเป็นบาร์คาราโอเกะที่เพิ่งเปิดตัวมาหมาด ๆ

โมนิก้ารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเมื่อเธอมาถึง แต่เธอยังคงนิ่งเงียบ

พี่สะใภ้ของแดร์ริลเป็นคนแนะนำเธอมา ไม่แน่ว่าคนในนั่นอาจจะดูแลเธอ

ผู้จัดการบาร์ซึ่งเป็นผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาเป็นพิเศษ เธอมีนามว่าเจเน็ตต์ คนส่วนใหญ่จะเรียกเธอว่าเจ๊เจเน็ตต์

เจเน็ตต์มองไปที่โมนิก้าและพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ไม่เลวเลย สวยใช้ได้”

สายตาของเจเน็ตต์ทำให้โมนิก้ารู้สึกอึดอัด เธอไม่แน่ใจว่าทำไมเจเน็ตต์ถึงมองเธอในลักษณะกริยาแบบนั้น

“เจ๊เจเน็ตต์ ขอบคุณที่รับฉันเป็นภาระ” โมนิก้ากล่าวเบา ๆ

เจเน็ตต์ฉีกยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเธอเองคนสวย”

ยูมิกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ในสายโทรศัพท์ว่าไม่จำเป็นต้องจัดการหรือดูแลโมนิก้าให้เป็นพิเศษ ปฏิบัติกับเธอแบบปกติทั่วไป