คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 724
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 724
แด๊กซ์รวบรวมสติและรีบเร่งแบกตัวแนนซี่ออกประตูไปอย่างรวดเร็ว
“ที่รัก เธอจะไม่เป็นอะไร เธอต้องไม่เป็นอะไร”
หลังจากที่เขาวิ่งออกไปทุกคนก็ยังคงได้ยินเสียงร่ำไห้ของเขา
ดวงตาของเชสเตอร์แดงก่ำขณะเขามองไปที่แดร์ริลและกล่าวนำ้เสียงเย็นชา “แดร์ริลนี่มันจะต้องเป็นฝีมือของใครสักคนในตระกูลดาร์บี้แน่นอน นายสังเกตุเห็นเศษผ้าที่ติดอยู่บนมือของเธอไหม? มันเป็นเนื้อผ้าเดียวกันกับที่เธอใช้ห่อคัมภีร์มหาปริศนา” เชสเตอร์ใจเย็นลงขณะเขากวาดสายตามองไปบริเวณโดยรอบ
เขาพูดถูก คัมภีร์มหาปริศนาหายไปแล้ว…
ตัวของแดร์ริลสั่นสะท้านเขาคิดได้ในทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร!
ยูมิ!
แน่นอนที่สุด เพราะในบรรดาสมาชิกตระกูลดาร์บี้ทั้งหมด มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่จะกล้าทำเรื่องระยำเช่นนี้
แดร์ริลรีบวิ่งออกไปจากห้องเมื่อคิดเช่นนั้น
เปรี้ยง!
เขาถีบประตูห้องของยูมิ แต่กลับพบว่าห้องนั้นว่างเปล่าและยูมิหายตัวไปเรียบร้อยแล้ว
ภายในห้องเละเทะไปหมด! เสื้อผ้าและกางเกงของยูมิกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นพร้อมกับเครื่องประดับบางชิ้นของเธอร่วงหล่นอยู่บนพื้นอีกด้วย
มันเห็นได้ชัดว่ายูมิหนีออกไปอย่างร้อนรน
“ซวย! นังยูมิ!”
แดร์ริลกำหมัดแน่นขนัดและต่อยกำแพง เขาโกรธเคือง!
ไม่จำเป็นต้องสืบหาไปมากกว่านี้ มันจะต้องเป็นฝีมือของยูมิอย่างแน่นอน เธอคือคนที่ลงมือทำ!
“ยูมิฉันจะหาแกให้เจอ ไม่ว่าแกจะหลบไปอยู่ที่ไหน” แดร์ริลแผดเสียงขณะเขาเดินจากไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
ทันทีที่เขาเดินออกมาจากคฤหาสน์ เขาก็เห็นเงาเรือนร่างที่สวยงามกำลังเดินมุ่งหน้ามาหาเขา
เงานั้นเป็นของเมแกน!
ในมือของเมแกนถือเศษผ้าที่ส่องแสงเป็นประกายภายใต้แสงจันทร์ มันคือเกราะไหมสวรรค์ของแดร์ริล
แม่ชีแห่งโชคชะตาได้มอบมันไว้ให้กับเมแกนก่อนหน้านี้เพื่อนำมันมาคืนให้กับแดร์ริล
ก่อนหน้านี้เธอเข้าใจเรื่องราวเกี่ยวกับแดร์ริลผิดไปและแม่ชีแห่งโชคชะตาไม่อยากจะเอาเปรียบแดร์ริลอีกต่อไป ในเวลาเดียวกันเธอก็หยิ่งยโสเกินกว่าที่จะมาคืนเสื้อเกราะให้กับเขาด้วยตัวเอง
“แดร์ริล”
เมแกนร้องเรียกแดร์ริลอย่างสุขใจขณะเธอกัดริมฝีปากและกล่าวนุ่นนวลกับเขา “พี่ชายที่แสนดี ท่านอาจารย์ขอให้ฉันเอาเสื้อเกราะมาคืนให้กับนาย”
เมแกนก็ยื่นเสื้อเกราะให้กับแดร์ริลขณะเธอกล่าว
แดร์ริลรับมอบเสื้อเกราะก่อนจะรีบหันหลังเดินจากไปเพราะเขาไม่อยากจะกล่าวอะไร
“พี่ชายที่แสนดี…” เมแกนรู้สึกกระวนกระวายเดินตามเขาไปและกล่าว “พี่ชายที่รัก นายยังโกรธฉันอยู่เหรอ? ฉันรู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ได้โปรดให้อภัยฉันได้ไหม”
แดร์ริลไม่ได้แม้แต่จะหันหลังกลับมามองเธอและเขากล่าวอย่างเย็นชา “ออกไป ฉันอยากจะพูดกับเธอ”
เธอสำนึกผิด? แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรในตอนนี้?
ภรรยาของเชสเตอร์จะฟื้นคืนชีพกลับมาไหม? หัวใจของแดร์ริลปวดร้าวเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์ที่เมแกนสังหารภรรยาของเชสเตอร์บนเกาะอมตะ
มันไม่มีทางที่จะเยียวยาจิตใจของเขาได้และเขาจะไม่มีวันให้อภัยกับเธอไปตลอดชีวิต!
เมื่อสัมผัสได้ถึงความเฉยชาของแดร์ริล เมแกนกล่าวเสริม “พี่ชายที่รัก ฉันสำนึกผิดแล้วและฉันรู้ตัวว่าทำเรื่องไม่ดีไว้กับนายมาก ฉันลักพาตัวพ่อแม่ของนายไปที่หอคอยดาวปราถนาและกระทำกับพวกเขาอย่างไม่ไร้ความปราณี ฉันรู้ว่าทำผิดไปแล้ว อีกสองสามวันหลังจากนี้ฉันจะไปขอขมาพวกท่านได้ไหม? จะเป็นอะไรไหม?”
แววตาของเมแกนเปี่ยมไปด้วยความหวังขณะเธอกล่าว
หลังจากที่กองทัพโลกใหม่ถอนทัพออกไปจากสมรภูมิรบที่หอคอยดาวปราถนา สาวกของสำนักประตูสุราลัยก็พาตัวพ่อแม่ของแดร์ริลไปที่คฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์
ทุกสำนักก็จะรวมตัวกันไปที่นั้น เมแกนรู้สึกเศร้าเสียใจมากและเธอหวังว่าแดร์ริลจะยอมให้อภัยเธอ
ตราบใดที่เขายอมให้อภัยกับเธอ เธอจะมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์ในทันทีเพื่อขอขมาพ่อแม่ของแดร์ริล
“พี่ชายที่แสนดี ได้โปรดให้อภัยฉันด้วย” เมแกนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เธอจึงเดินเข้าไปประชิดตัวเขาเพื่อโอบกอดแดร์ริล
เธอสวมกอดเขาแน่นขนัดและแนบริมฝีปากแดงแจ๋ของเธอไปที่ใบหูของแดร์ริล ขณะเธออ้อนวอนน้ำเสียงแผ่วเบา “พี่ชายสุดที่รัก ฉันขอร้อง ได้โปรดอย่าโกรธ…”
