คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 734
ก่อนที่เขาจะได้พูดจบประโยค กลุ่มชายชุดดำก็วิ่งเข้ามาพร้อมมีดพร้าในมือโดยมีชายหัวโล้นนำพวกเขาเข้ามา
ทันทีที่พวกเขามาถึง ชายหัวโล้นก็ตะโกนขึ้น “คุณหนูมาร์ค คุณเป็นอะไรไหม?”
“ไอ้คนไร้ยางอายผู้นี้เข้ามาแอบดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า” เชอรีลตอบด้วยความโกรธในขณะที่เธอชี้ไปที่แดร์ริล
โอ้โห!
พวกเขาโกรธแค้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายหัวโล้นมองแดร์ริลอย่างเยาะเย้ย “เฮ้ย ไอ้เด็กเวร! แกกล้ามากนะที่แอบเข้ามาในจอลลีส์ คลับและแอบดูคุณหนูมาร์ค แกรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร? เธอเป็นคู่หมั้นของนายน้อยลอยด์ แกมาแอบดูคุณหนูเช่นนี้ แกคงมีความปรารถนาที่จะตายสินะ แกไม่เคยส่องกระจกดูสารรูปของแกบ้างเหรอ? วันนี้ฉันจะควักลูกตาของแกออกมาเอง!”
แดร์ริลรู้ว่าเขากำลังเจอปัญหาเข้าแล้ว เขาโบกมือในขณะที่เขาพยายามจะอธิบายสถานการณ์ “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ฉันคือ แดร์ริลและก็เป็นฉันที่สามารถปกป้องเมืองตงไห่จากกองทัพโลกใหม่เอาไว้ได้”
ชื่อของเขาแพร่หลายไปทั่วจักรวาลโลก เขาจึงคิดว่าคนพวกนี้จะต้องเคยได้ยินชื่อของเขา
ชายหัวโล้นงุนงง เขาแลกเปลี่ยนสายตากับเหล่าสหายของเขา
“แดร์ริล?”
“เมืองตงไห่?”
“จัดการมัน!”
พวกเขายกมีดพร้าขึ้นในขณะที่พุ่งเข้าหาแดร์ริล!
บ้าชะมัด!
แดร์ริลถอนหายใจ เขาไม่ต้องการมีปัญหากับคนเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงหันหลังและรีบกระโดดลงไปภายนอกหน้าต่าง
เมื่อแดร์ริลลงถึงพื้นบนถนน เขาก็วิ่งออกไปเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เขาวิ่งไปมาบนถนนหลายสายก่อนที่เขาจะหนีพ้นจากคนกลุ่มนั้นในที่สุด
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก
จากนั้น แดร์ริลก็หยุดพักที่ข้างถนนในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ แล้วที่นี่มันคือที่ไหน? มีเมืองย้อนยุคแบบนี้อยู่ในจักรวาลโลกด้วยเหรอ’
แดร์ริลกวาดสายตาไปรอบ ๆ จนเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ!
‘นี่ไม่ใช่กองถ่ายภาพยนต์…โอ้ไม่นะ! ฉันถูกส่งมายังทวีปอื่นอย่างนั้นเหรอ?
สถานที่นี้ดูไม่เหมือนจักรวาลโลกหรือโลกใหม่!
แดร์ริลรู้สึกประหลาดใจ เขากำลังจะถามผู้คนที่เดินผ่านไปมา แต่เขาก็ได้ยินเสียงคำรามดังขึ้นอยู่ไม่ไกลนัก!
“ให้ตายเถอะ ไอ้เด็กขอทาน! แกกล้าดียังไงเข้ามาขโมยซาลาเปาในร้านของฉัน?”
“ตีเขา!”
เขาเดินไปตามที่มาของเสียง และเขาก็ได้เห็นเจ้าของร้านผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าร้านใกล้ ๆ เจ้าของร้านสาปแช่งเด็กคนนั้นในขณะที่พวกเขากำลังทุบตีขอทานเด็ก
ขอทานเด็กหนุ่มผอมบางและเนื้อตัวมอมแมม เขาเป็นเด็กอายุประมาณ 18 ถึง 19 ปี
ขอทานหนุ่มอดทนต่อการถูกทุบตีอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เขากำซาลาเปาสองชิ้นเอาไว้แน่น
ผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ แต่ไม่มีใครคิดที่จะเข้าไปช่วยขอทานเด็กหนุ่มเลย
แดร์ริลรู้สึกปวดใจเมื่อเขาเห็นสิ่งนั้น
ขอทานเด็กหนุ่มดูน่าสงสาร ‘กี่วันแล้วที่เขาไม่ได้กินอะไรเลย? เขาคงจะหิวมาก…’
แดร์ริลถอนหายใจ เขารู้สึกเศร้าต่อเด็กคนนั้น จู่ ๆ เขาก็เดินเข้าไปและพูดกับเจ้าของร้านว่า “หยุดเถอะ อย่าตีเขาอีกเลย”
เจ้าของร้านจ้องไปที่แดร์ริลด้วยใบหน้าอันไม่เป็นมิตร “แกเป็นใคร? ไอ้ขอทานตัวเหม็นคนนี้มันขโมยซาลาเปาจากร้านของฉันไป แม้ว่าฉันจะทุบตีเขาให้ตายก็ไม่มีใครสนใจ!”
สรุปว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเพราะซาลาเปาสองชิ้น
แดร์ริลถอนหายใจในขณะที่เขาหยิบแหวนออกมาแล้วยื่นมันให้กับชายวัยกลางคน “ฉันจะจ่ายค่าซาลาเปาเอง บอกคนของคุณให้หยุดทุบตีเขา”
แหวนนั้นเป็นแหวนของแบรนดอนและแอบบี้ เมื่อเขาได้รับแหวนวงนี้ครั้งแรก ผู้คนคิดว่าเขาคือราชาตะวันออกจากโรงเรียนเทียนชาน
มันไม่มีประโยชน์ที่เขาจะเก็บแหวนวงนี้เอาไว้
เจ้าของร้านรับแหวนไปด้วยความดีใจ แหวนวงนี้ดูประณีต มันเพียงพอที่จะซื้อซาลาเปานึ่งนับพัน!
“นายเป็นยังไงบ้าง ไม่ต้องกังวลนะ จะไม่มีใครตีนายได้อีก” แดร์ริลหัวเราะในขณะที่เขาจับมือขอทานเด็กหนุ่ม
เมื่อแดร์ริลเข้ามาใกล้กับขอทานตัวน้อย หลังจากนั้นเขาก็ได้รู้ว่า แท้จริงแล้วเธอเป็นเด็กผู้หญิง
แม้ว่าใบหน้าของเธอจะมอมแมม แต่รูปร่างของเธอก็บอบบางและอ่อนโยน จึงเห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเด็กสาวที่มีใบหน้าสวยงาม
“เธอชื่ออะไร? ครอบครัวของเธออยู่ที่ไหน? ทำไมเธอถึงไปขโมยอาหารของคนอื่น?” แดร์ริลถามขอทานตัวน้อยด้วยน้ำเสียงเศร้าส้อย เด็กสาวผู้นี้ช่างน่าสงสารจริง ๆ
