คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 739
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 739
“ฉันจะไปกับคุณชาย” จิวเวลจับแขนของแดร์ริลด้วยท่าทางหนักแน่น
“ยัยเด็กโง่…” ท่าทางของเธอทำให้แดร์ริลพูดไม่ออกทันที
เมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า มาร์คัสก็กัดฟัน “เอาล่ะ พาทั้งคู่ไป ในเมื่อพวกมันไม่กลัวความตาย!”
ชายสองคนมัดมือจีเวล จากนั้นพวกเขาก็ถูกพาไปที่ห้องโถงเต้นรำ
มีคำสำคัญถูกเขียนอยู่บนผนังของห้องโถงเต้นรำ ‘ความมั่งคั่ง’
ห้องโถงเต้นรำโภไคยเป็นห้องเต้นรำที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไห่ นักข่าวหลายคนกำลังรวมตัวกันอยู่ที่ประตู พวกเขาอยู่ในระหว่างการสัมภาษณ์หญิงผู้มีเสน่ห์และสง่างาม
เธอคือ เชอริล มาร์ค ผู้หญิงที่แดร์ริลบังเอิญได้เห็นเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เศรษฐีหนุ่มมากมายต่างก็คลั่งไคล้ในตัวเธอ!
แดร์ริลสังเกตเห็นว่ากล้องในมือของนักข่าวเป็นแบบรุ่นเก่าทั้งหมด มันมาพร้อมกับขาตั้งกล้องที่หนักอื้อและควันสีขาวก็คลุ้งออกมาหลังจากที่พวกเขาถ่ายภาพในแต่ละครั้ง
แชะ แชะ…
ด้วยเสียงแชะอย่างต่อเนื่อง นักข่าวเหล่านั้นต่างก็ตื่นเต้นและกระตือรือร้นในขณะที่พวกเขาสัมภาษณ์เชอรีล
“คุณมาร์ค คุณจะมีข่าวดีกับคุณลอยด์เมื่อไหร่?”
“มีรายงานว่าคุณจะเข้าร่วมงานการกุศล คุณช่วยเล่ารายละเอียดให้เราฟังเพิ่มเติมได้ไหม?”
“คุณมาร์ค…”
เชอรีลอยู่ในชุดกี่เพ้าสีม่วง เธอดูเซ็กซี่และสง่างามอย่างไม่น่าเชื่อสายตา
เธอตอบคำถามของทุกคนอย่างอดทนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
ทันใดนั้น เมื่อเธอเห็นคู่หมั้นของเธอและแดร์ริลกำลังมุ่งหน้าเข้ามา เชอรีลก็โบกมือให้เขาทันที “ทุกท่าน สำหรับการสัมภาษณ์ในวันนี้พอแค่นี้ก่อน ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”
นักข่าวต่างก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่พวกเขาก็ไม่ได้หยุดเธอเอาไว้และจากไปด้วยดี
เชอรีลไม่เพียงแต่เป็นผู้หญิงที่เป็นที่ต้องการตัวมากที่สุดในทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่เท่านั้น แต่เธอยังเป็นคู่หมั้นของมาร์คัสอีกด้วย มาร์คัสเป็นนายน้อยคนโตของตระกูลลอยด์! เขาไม่ใช่คนที่จะถูกล้อเล่นในเมืองไห่! ดังนั้นนักข่าวจึงไม่กล้าทำตัวอวดดีกับเชอรีล
หลังจากที่นักข่าวออกไป มาร์คัสก็เข้าไปหาเชอรีล เขายิ้มและพูดว่า “ภรรยาที่รักของฉัน ฉันจับไอ้โรคจิตที่แอบดูเธอได้แล้ว”
มาร์คัสไม่เกรงกลัวผู้ใดยกเว้นเชอรีล เขาชอบเชอรีลมากจนสามารถมอบทุกอย่างให้เธอได้เพื่อเอาใจเธอ
เชอรีลจ้องมาที่เขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันบอกนายแล้วว่าอย่าเรียกฉันว่าภรรยา เรายังไม่ได้แต่งงานกัน”
“เดี๋ยวเราก็แต่งแล้ว…” มาร์คัสลูบหัวของเขา
“นายยังไม่ได้รับอนุญาตให้เรียกฉันเช่นนั้นก่อนที่เราจะแต่งงานกัน” เชอรีลพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วชี้ไปที่แดร์ริล “ตามมา พาเขามาหาฉัน”
หลังจากนั้น เชอรีลก็เดินเข้าไปในห้องโถงเต้นรำโภไคย
ห้องโถงเต้นรำโภไคยเป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองไห่ บรรดาผู้ที่จะมาที่นี่ได้จะต้องมีฐานะร่ำรวยมาก! คนร่ำรวยมากมายในเมืองไห่ต่างก็ต้องมาที่นี่ เพราะสถานที่แห่งนี้สามารถแสดงสถานะความร่ำรวยของพวกเขาได้
เชอรีลเป็นหญิงสาวที่ได้รับความนิยมมากที่สุดที่นี่
ชายชุดดำนำตัวแดร์ริลไปที่ชั้นสองของห้องโถงเต้นรำ
มีห้องประชุมอยู่บนชั้นนั้น พวกเขาผลักประตูเข้าไป
ภายในห้องประชุมมีเพียง มาร์คัส เชอรีลและแดร์ริลเท่านั้น
เชอรีลนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เธอมองดูแดร์ริลอย่างเย็นชา เธอกำลังอยู่ในชุดกี่เพ้ารัดรูปซึ่งแสดงให้เห็นส่วนโค้งเว้าที่สมบูรณ์แบบของเธอ เธอมีใบหน้าที่สง่างาม ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งหน้าเบา ๆ แต่เธอก็มีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ
“ไอ้สารเลว! คุกเข่าลงแล้วขอโทษคู่หมั้นของฉันเดี๋ยวนี้” มาร์คัสสั่งในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาแดร์ริล
แดร์ริลยิ้มและพูดว่า “มันเป็นเพียงความเข้าใจผิด ฉันขอโทษเธอได้ แต่ฉันไม่สามารถคุกเข่าต่อหน้าใครได้”
ผู้ชายไม่ควรคุกเข่าง่าย ๆ อยู่แล้ว
เขาเคยคุกเข่าลงเมื่อตอนที่ แด็กซ์ ถูกแทง 36 ครั้ง และเขาต้องอ้อนวอนเซอซีเพื่อขอดวงใจแห่งมหาสมุทร!
อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่คุกเข่าลงเพื่อขอโทษใคร นั่นคือหลักการของเขา
พรึบ!
ทันทีที่แดร์ริลพูดเช่นนั้น มาร์คัสก็เดินเข้าไปและสะกัดจุดแดร์ริลอย่างรวดเร็ว
แดร์ริลไม่ทันได้ตอบสนอง จากนั้นร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ
“บัดซบ! แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกคิดว่าแกมีสิทธิที่จะต่อรองอย่างนั้นเหรอ? ไอ้สวะ!” มาร์คัสพูดในขณะที่เขายกเท้าขึ้นและเตะเข้าที่ขาของแดร์ริล
ตุ้บ!
แดร์ริลตกใจและโกรธ ไฟในตัวเขากำลังพุกพล่าน
เขาไม่คาดคิดว่ามาร์คัสจะสะกัดจุดเพื่อบังคับให้เขาคุกเข่า!
แม้ว่าเขามักจะถูกเข้าใจผิดในจักรวาลโลกอยู่บ่อย ๆ แต่เขาก็มีศักดิ์ศรี เขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะตกต่ำเช่นนี้หลังจากที่เขาถูกส่งมายังทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่!
เมื่อรับรู้ถึงการแสดงออกของแดร์ริล มาร์คัสก็หัวเราะเยาะและเตะแดร์ริลอีกครั้ง “ไอ้สารเลว! แกจะไม่ยอมแพ้จริง ๆ ใช่ไหม ขอโทษคู่หมั้นของฉันเดี๋ยวนี้! หรือแกอยากตาย!”
มาร์คัสไม่เกรงกลัวแดร์ริล เพราะเขาสามารถฆ่าแดร์ริลได้จริง ๆ!
แดร์ริลยังคงปิดปากเงียบในขณะที่เขาลังเล จากนั้น เชอรีลก็ลุกขึ้นยืนทันที
เพียะ!
เพียะ!
วินาทีต่อมา เชอรีลตบเข้าที่ใบหน้าของแดร์ริลโดยไม่มีการแจ้งเตือนใด ๆ
“ฉันรังเกียจชายผู้นี้ ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องขอโทษ” เชอรีลเหลือบมองแดร์ริลด้วยสายตาอันดูถูกเหยียดหยาม
เธอเป็นคนดังและเป็นที่ต้องการของผู้คน เธอไม่คิดว่าชายไร้ยางอายเช่นนี้กล้าที่จะแอบดูเธอ
ถึงแม้ว่าเขาจะคุกเข่าลงและกล่าวขอโทษเธอ มันก็ไม่อาจลบความโกรธภายในใจของเธอได้
มาร์คัสลุกขึ้นยืนเพื่อปลอบประโลมเชอรีล “ที่รัก อย่าเพิ่งโกรธเลย ถ้าคุณยังไม่พอใจ เราจับมันโยนลงแม่น้ำให้เป็นอาหารปลาก็ได้”
