คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 741
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 741
เขาต้องการให้เธอคุกเข่าลงเพื่อยอมรับเขาให้เป็นอาจารย์ของเธออย่างนั้นหรือ?
สีหน้าท่าทีของเชอรีลเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อเธอกรอกตามองไปที่แดร์ริล “อย่ามาทำอวดดี…”
แดร์ริลยักไหล่ “ก็ดี ฉันคงไม่บังคับเธอ เธอก็โทรไปหาคู่หมั้นของเธอให้มามัดตัวฉันไว้อีกทีก็ได้ ต่อให้ฉันมีบทเพลง ฉันก็ไม่มีทางให้เธอ”
เชอรีลกัดริมฝีปากขณะจ้องไปที่แดร์ริล เธอกัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชัง เธอไม่ยินยอมที่จะเรียกเขาว่าอาจารย์!
อย่างไรก็ตาม บทเพลงที่เขาได้ร้องออกมาเมื่อสักครู่ มันไพเราะเสนาะหูมาก
ถ้าหากว่าเธอได้เอาบทเพลงนั้นไปร้องบนเวทีในวันถัดไป เธอคงจะโด่งดังมากกว่าเดิมอย่างแน่นอน
“ฉันจะให้เวลาเธอสามวิ” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเธอไม่อยากจะยอมรับฉันเป็นอาจารย์ภายในสามวินาทีนี้ เธอก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว”
“สาม”
“สอง”
เชอรีลกัดริมฝีปากแทบจะเลือดไหล
“หนึ่ง”
ทันใดนั้นเชอรีลก็ตื่นตระหนกกระทื้บเท้าอย่างกระวนกระวาย “ฉันขอสัญญากับนาย”
ตุ้บ…
ขาอันเรียวงามของเชอรีลก็คุกเข่าลงอยู่เบื้องหน้าของแดร์ริล เธอเอยปากกล่าวอย่างนุ่มนวล “ฉันยินดีที่ได้เรียกนายว่าท่านอาจารย์”
เชอรีลก้มโค้งคำนับแดร์ริล เหมือนกับว่าเขาเป็นอาจารย์ของเธอ แต่เธอทำลงไปอย่างไม่ได้เต็มใจนัก เธอรู้สึกขายขี้หน้า
อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางเลือก ถ้าวันถัดไปเธอไม่มีบทเพลงใหม่ไปร้องแสดง ภาพลักษณ์ของเธอก็จะเสียหายเป็นอย่างมาก
แดร์ริลมองเชอรีลด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกปลาบปลื้ม “ดีมาก ลุกขึ้นได้แล้วลูกศิษย์คนดีของฉัน”
ขณะเขากล่าว แดร์ริลก็กวาดสายตาสอดส่องไปที่ทรวดทรงที่เย้ายวนของเชอรีล
“เขียนเพลงได้แล้ว เดี๋ยวนี้!” เชอรีลตะเบ็งเสียงแข็งกระวนกระวาย
แดร์ริลหัวเราะขณะเขาหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาและเขียนเนื้อเพลงทั้งหมดลงไป หลังจากนั้นเขาก็มอบบทเพลงให้กับเชอรีล
เชอรีลดีใจเป็นลิงโลด เธอฮัมเพลงเริงร่าทันทีเมื่อเธอได้ถือกระดาษเนื้อเพลงอยู่ในมือ
“แม่น้ำผึ้ง กลิ่นของเธอรัญจวนหอมหวาน มันเหมือนกับบุปผาเบ่งบานในสายลมฤดูใบไม้ผลิ…”
แจ่ม!
เพลงเพราะมากจริง ๆ!
เชอรีลนั้นประทับใจเป็นอย่างมากเธอไม่คิดมาก่อนว่าคนชั่วอย่างเขาจะเขียนเพลงออกมาได้ไพเราะขนาดนี้ แต่เขาไม่ใช่คนชั่วอีกต่อไปแล้วเขาคืออาจารย์ของเธอ
“เป็นยังไงบ้างที่รัก? ไอ้เวรนั่นมันยอมเขียนเพลงให้เธอหรือยัง?” มาร์คัสร้องเรียกขณะเขาเดินเข้ามุ่งเข้ามาหาพวกเขา
เชอรีลกล่าวชมเชยแดร์ริลอย่างระรื่นชื่นบาน “ท่านอาจารย์เขียนเพลงได้ไพเราะงดงามมาก ฉันคงไม่ต้องกังวลที่จะขึ้นเวทีพรุ่งนี้แล้ว”
อะไร?
เธอพูดว่า ‘ท่านอาจารย์’ งั้นเหรอ?
มาร์คัสตกตะลึง เขาเริ่งฉงนสงสัย
สองสามวินาทีต่อมา มาร์คัสก็ทนไม่ไหวที่ต้องกล่าวถาม “ที่รัก เธอเพิ่งจะเรียกไอ้เวรนี่ว่าท่านอาจารย์งั้นเหรอ?”
เชอรีลพยักหน้าและกล่าวอย่างจริงใจ “ท่านอาจารย์เป็นคนที่มีพรสวรรค์มาก ดูเหมือนว่าเราจะเข้าใจเขาผิดไป”
แม้แต่ผู้คนจากสำนักพรานก็ไม่อาจจะเขียนเนื้อเพลงที่ไพเราะงดงามได้
ทันใดนั้นมาร์คัสก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไอ้เวรตะไลคนนี้เป็นแค่คนชั้นต่ำ เขาจะไปเก่งกาจขนาดนั้นได้อย่างไร? ไม่แน่เขาอาจจะไปลอกเลียนแบบเนื้อเพลงของคนอื่นมาและแอบอ้างเป็นผลงานสรรสร้างชิ้นใหม่ของเขาเอง มาร์คัสรู้สึกขับค่องใจในเรื่องที่ภรรยาของเขาไปเรียกไอ้เวรนั่นว่าเป็นอาจารย์ มันฟังดูแล้วน่ากระอักกระอ่วน
แดร์ริลถอนหายใจและกล่าว “ลูกศิษย์คนดีของฉัน เธอควรจะปล่อยเพื่อนตัวน้อยของฉันไปได้แล้ว”
“โอ้ จริงด้วย ปล่อยเธอเร็ว ปล่อยเธอ” เชอรีลกล่าวย้ำซ้ำ ๆ
สักพักหนึ่ง พวกเขาก็พาตัวจีเวลเข้ามาในห้อง
จีเวลรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเธอได้เจอกับแดร์ริล เธอวิ่งพุ่งตัวเข้าไปหาเขาและคล้องแขน
“คุณชาย คุณไม่เป็นอะไร! โล่งอกจริงไปที!” จีเวลตาแดงก่ำ เธอถูกขังไว้ในห้องมืด เธอรู้สึกเสียขวัญและเป็นกังวลเกี่ยวกับแดร์ริล
แดร์ริลยิ้มและปลอบประโลมจีเวล “มันแค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรแล้วตอนนี้”
แดร์ริลรู้สึกได้จีเวลนั้นเป็นห่วงเขาจริง ๆ
เชอรีลเดินมุ่งหน้าไปหาพวกเขาในรองเท้าส้นสูง เธอมองไปที่แดร์ริลและกล่าวถาม “ท่านอาจารย์ นายก็มาจากสำนักพรานด้วยงั้นเหรอ?”
ในดินแดนตะวันออกอันยิ่งใหญ่ ผู้คนที่มีพรสวรรค์ล้วนไปอยู่กับสำนักพราน ‘ท่านอาจารย์จะต้องมาจากสำนักพรานอย่างแน่นอน ในเมื่อเขาเขียนเพลงได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้’
จีเวลนั้นตกตะลึง
เธอไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม?
เชอรีลเรียกแดร์ริลว่าท่านอาจารย์?
ถึงแม้ว่าจีเวลจะไม่ใช่คนสำคัญ เธอร่อนเร่มาตลอดช่วงชีวิตวัยเยาว์ของเธอ เธอจึงมีความรู้รอบตัวสูง เธอรู้ว่าสาวสวยคนนั้นเป็นดาราดังที่มีฐานแฟน ๆ นับไม่ถ้วน เธอนั้นยังสูงชั้นอีกด้วย! บุคคลอย่างนั้นกลับกลายมาเป็นลูกศิษย์ของแดร์ริลได้อย่างไร?
มันช่างน่าเหลือเชื่อ…
จีเวลจ้องมองแดร์ริลด้วยความคิดเหล่านั้น เธอเริ่มรู้สึกชื่นชมชายคนนี้มากขึ้นกว่าเดิม
