คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 745

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 745
ขณะที่ฝ่ามือของแดร์ริลเข้ามาใกล้ มาร์คัสก็ตกใจ แต่เขารีบง้างมือขึ้นมาเพื่อต้านทานการโจมตี

ตู้ม!

ฝ่ามือประสานกันกลางอากาศ สีหน้าของมาร์คัสเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อตัวเขาลอยปลิวถอยร่นไป

มีเสียงร้องคร่ำครวญ มาร์คัสกระอักเลือดเต็มปาก ใบหน้าของเขาแดงฉาน! แล้วตัวเขาก็ค่อย ๆ ไถลลงกองกับพื้น

มาร์คัสรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อขณะเขามองไปที่แดร์ริลอย่างว่างเปล่า เขานั้นพูดไม่ออกบอกไม่ถูก!

แดร์ริลยิ้มขณะเดินมามองมาคัสอย่างเย็นชา “ฉันอาจจะเคยเห็นคู่หมั้นของนายตอนเปลี่ยนเสื้อ แต่ฉันก็ได้ขอโทษเธอและแต่งเพลงให้กับเธอแล้ว คู่หมั้นของนายก็ตัดสินใจเรียกฉันว่าอาจารย์ของเธอเอง แต่แล้วทำไมนายก็ยังตัดสินใจจะมาฆ่าฉัน เอาล่ะทีนี้บอกฉันที นายคิดว่านายควรจะต้องตายไหม”

จิตสังหารก็ฉายวับในแววตาของแดร์ริลทันที!

ขณะที่มาร์คัสสบสายตาแดร์ริล ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านไปทั้งทรวง เขานั้นหวาดผวา

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมาคุกเข่าลงต่อหน้าแดร์ริล เขาวิงวอน “พี่ชาย… พี่ชายผู้ยิ่งใหญ่… ไม่สิ ท่านอาจารย์! ใช่แล้ว ท่านอาจารย์ ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย ฉันไม่กล้าทำอีกต่อไปแล้ว ผมแค่คิดว่าท่านรอดตัวออกไปได้ง่ายเกินไปเท่านั้นเอง ผมไม่กล้า…”

มาร์คัสหวาดกลัวจนหัวหด เขากลัวว่าแดร์ริลจะจัดการสังหารเขาทิ้ง!

แดร์ริลก็ฉีกยิ้มที่มุมปากและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เมื่อวานนี้ นายพาคนมามากกว่าพันคนเพื่อจะหยุดฉันที่ถนน แต่การที่ฉันไม่ได้ต่อต้านอะไรนาย ไม่ได้หมายความว่าฉันจะกลัวนาย ถ้าหากฉันอยากจะลงมือทำมันจริง ๆ นายและพรรคพวกของนายคงล้มตายกันไปหมดแล้วตอนนี้”

ทันใดนั้นรัศมีอันเข้มข้นมหาศาลก็แผ่กระจายออกมาจากตัวของแดร์ริล!

มาร์คัสใจเต้นระรัว ถึงแม้ว่าตัวเขาจะอยู่ในระดับปราชญ์ยุทธขั้นสามแต่เขาก็ยังรู้สึกอึดอัดทุลักทุเลที่จะหายใจเพราะรัศมีของแดร์ริล!

“ท่านอาจารย์ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว…” มาร์คัสกล่าวอ้อนวอนซ้ำไปซ้ำมา เขาเชื่อกับคำกล่าวของแดร์ริล เขาสัมผัสได้ถึงรัศมีอันน่ากลัวของแดร์ริล

แดร์ริลสูดลมหายใจเข้าลึกและพยักหน้า “โอเค ฉันจะเชื่อใจนายในครั้งนี้ แต่ถ้ามีครั้งต่อไป ฉันคงไม่ปล่อยนายไปได้ง่าย ๆ”

แดร์ริลโบกมือของเขา “เอาล่ะ นายออกไปได้แล้ว”

แดร์ริลต้องการที่จะสังหารมาร์คัสทิ้ง

อย่างไรก็ตามมันคงจะเป็นการดีกว่าที่จะไม่สร้างปัญหาในสถานที่แปลกตา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหาทางออกจากทวีปให้เร็วที่สุด เชอรีล คู่หมั้นของมาร์คัสมีเส้นสายที่กว้างขวาง มันอาจจะพอมีหนทางให้กับแดร์ริล

มาร์คัสรู้สึกราวกับว่าเขาได้รับอภัยโทษ เขาพยักหน้าด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณ ท่านอาจารย์ ขอบคุณสำหรับความปราณี…” จากนั้นเขาก็พรวดพราดออกจากห้องไป

แดร์ริลส่ายหัวและถอนหายใจ เขาปิดประตูและกลับไปทำสมาธิต่อ

ช่วงบ่ายของวันต่อมา…

ล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่งของห้องโถงเต้นรำโภไคยดูมีชีวิตชีวา ทุกคนต่างรู้สึกตื่นเต้นที่ได้มารวมตัวกันที่นี่

มันเป็นวันเปิดตัวเพลงใหม่ของเชอรีล ผู้คนจากทุกสาขาอาชีพต่างพากันมาร่วมงาน ไม่ใช่เพียงแค่บุคคลสำคัญเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงผู้คนจากสี่สำนักใหญ่ด้วย

นอกเหนือไปจากนั้น บรรดานักข่าวจากเมืองไห่ก็มารวมตัวอยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาถ่ายภาพและบันทึกภาพช่วงเวลาที่งดงามกับเชอรีล

แดร์ริลในฐานะที่ได้เป็นอาจารย์ของเชอรีล เขาจึงได้ที่นั่ง VIP

ที่นั่ง VIP เหล่านั้นไม่ใช่สำหรับบุคคลธรรมดาทั่วไป

แดร์ริลรู้ตัวทันทีว่าแขกผู้มาร่วมงานส่วนใหญ่เป็นคนที่มั่งคั่ง พวกเขาสวมเสื้อคลุมผ้าไหมที่คล้ายคลึงกับในสมัยพระราชวงศ์ถัง บางคนแต่งกายในชุดสูทตะวันตก เห็นได้ชัดเจนว่าพวกเขาร่ำรวย

สายตาของแดร์ริลไปตกอยู่ที่ชายชราคนหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างออกไปจากเขาขณะเขามองไปรอบ ๆ

ชายชราถือพัดขนนกและสวมผ้าพันคอไหม เขาดูทรงปัญญาและสง่างาม เขาดูไม่ปวกเปียก ดูทรงแล้วเขาน่าจะอยู่ในระดับปราชญ์ยุทธขั้นสี่ มีผู้คนยืนรายล้อมเขามากมายและดูเหมือนว่าพวกเขาพยายามที่เอาใจชายชราผู้นี้

อย่างไรก็ตามชายชราผู้นั้นก็ดูมีภูมิฐาน

“คุณชาย ชายชราคนนั้นมีนามว่า ไซม่อน ครีเซนต์และเขาก็เป็นถึงผู้อาวุโสแห่งสำนักพราน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่แข็งแกร่งมาก แต่เขาก็เชี่ยวชาญทักษะอื่น ๆ มากมาย อย่างเปียโน หมากรุก การเขียนอักษรพันปีและการวาดภาพ เขามีบารมีสูงมากในสำนักพราน” จีเวลกระซิบกระซาบ

แดร์ริลพยักหน้าอย่างเงียบขรึม

แขกทุกคนก็มาถึงแล้ว และเชอรีลก็เดินออกมาจากหลังเวทีด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

ว้าว!