คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 769

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 769
ตุ้บ!

แดร์ริลโกรธมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาปล่อยหมัดลงบนหินที่อยู่ตรงหน้าของเขาจนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

ดวงตาของแดร์ริลกลายเป็นสีแดงในขณะที่เขาพูดว่า “ท่านอาจารย์ ทิ้งที่นี่ไว้แล้วออกไปกับผม เราจะไปแก้แค้นสำนักกระบี่และสำนักโอสถด้วยกัน”

เขาสามารถหาทางแก้แค้นให้อาจารย์ของเขาได้ เนื่องจากว่าเขาจะต้องผ่านสำนักกระบี่ก่อนที่เขาจะไปยังหุบเขาพิศวง

เฮ้อ!

ฟอร์ดถอนหายใจและส่ายหน้า “ลืมมันไปเถอะ”

อะไรนะ?

แดร์ริลตกตะลึง

ฟอร์ดหัวเราะและพูดอย่างใจเย็นว่า “เมื่อก่อน ฉันมักจะคิดถึงแต่การแก้แค้นอยู่ทั้งวันทั้งคืน แต่แล้วในเวลาต่อมา ฉันก็ตระหนักได้ว่า ตอนนั้นฉันเป็นเด็กและใจร้อนเพียงใด ฉันอยากจะขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่

เพราะฉันรู้สึกว่าวรยุทธกระบี่ของฉันนั้นไม่มีใครสามารถเทียบเทียมได้ และด้วยเหตุนี้ฉันจึงเอาชนะสำนักกระบี่และสำนักโอสถได้ จนทำให้พวกเขาต้องการที่จะกลับมาแก้แค้นฉัน

ฟอร์ดชะงักก่อนที่เขาจะมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างสงบ

“จะมีประโยชน์อะไรที่จะกลับไปแก้แค้นสำนักกระบี่และสำนักโอสถ? ในตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า การทำเช่นนั้นจะนำไปสู่การแก้แค้นซึ่งกันและกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดังนั้นฉันจึงปล่อยมันไปและตอนนี้ฉันก็ยังเป็นคนพิการอีกด้วย

ผู้คนคงจะหัวเราะเยาะฉันอย่างแน่นอนถ้าหากว่าฉันออกจากที่นี่ไป ฉันควรจะอยู่ในหุบเขาแห่งนี้ ที่มีท้องฟ้าเป็นผ้าห่มและมีผืนดินเป็นที่นอน เป็นอิสระและสบายเช่นนี้ไม่ดีกว่าเหรอ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

ฟอร์ดหัวเราะลั่นในขณะที่เขาพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำภายใต้ลมหนาว

เฮ้อ

แดร์ริลถอนหายใจยาว แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

ฟอร์ดโบกมือและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่ว่า “ไปได้แล้ว ออกไปเดี๋ยวนี้”

“ท่านอาจารย์ ผม…” แดร์ริลยืนมองเขาอย่างว่างเปล่า

“ฉันบอกให้ไปได้แล้ว!” ฟอร์ดตะโกนสุดเสียง!

“เราจะไปแล้วท่านอาจารย์”

ในที่สุดแดร์ริลก็พูดขึ้นหลังจากที่เขาเงียบไปนานกว่าสิบนาที

เขาต้องการพาฟอร์ดไปกับเขาด้วยความจริงใจ เนื่องจากว่าฟอร์ดจะต้องอยู่ที่นี่คนเดียวอีกครั้งหลังจากที่เขาและจีเวลจากไป

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลรู้จักอุปนิสัยของฟอร์ดเป็นอย่างดี เมื่อเขาตัดสินใจที่จะอยู่ต่อแล้วเขาก็จะไม่เปลี่ยนใจไม่ว่ายังไงก็ตาม

ฟอร์ดพยักหน้าและยืนขึ้น “พ่อหนุ่ม จงเป็นลูกผู้ชายและตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ออกไปได้แล้ว ฉันเหนื่อย ฉันจะไปนอนแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังเดินไปยังถ้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

แดร์ริลกำหมัดแน่นด้วยความโศกเศร้า

จีเวลเองก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอเอาไว้ได้ในขณะที่น้ำตาเริ่มไหลลงมาจากดวงตาของเธอ เธอมองไปที่แดร์ริล “ท่านอาจารย์ เราต้องไปแล้วเหรอ?”

เธอลังเลที่จะจากไป

แดร์ริลถอนหายใจและพยักหน้า เขาไม่มีทางเลือก

ท่านอาจารย์ฟอร์ดไม่ต้องการที่จะจากไปในขณะที่แดร์ริลจำเป็นต้องไปยังโลกใหม่ให้เร็วที่สุด

จีเวลเช็ดน้ำตาของเธอเมื่อได้ยินเช่นนั้นและตะโกนบอกฟอร์ดว่า “ท่านอาจารย์ฟอร์ด เราจะกลับมาเยี่ยมท่านอีก”

จากนั้นเธอก็เดินตามแดร์ริลไปยังหน้าผา

เมื่อพวกเขาไปถึง แดร์ริลก็พูดว่า “จีเวล จับฉันเอาไว้ให้แน่น ๆ”

จีเวลพยักหน้าและจับเขาเอาไว้แน่น

ตู้ม!

วินาทีต่อมา แดร์ริลสูดหายใจเข้า เขาจับดาบกลืนโลหิตในขณะที่กำลังภายในของเขาระเบิดออก จากนั้นพวกเขาก็เริ่มปีนขึ้นไปข้างบน!

แดร์ริลใช้วรยุทธกระบี่พลังจากน้อยไปหามากจนออร่าของดาบผลักไปที่ผนังของหน้าผา จากนั้นพวกเขาก็ปีนขึ้นไปอีกครั้งโดยอาศัยออร่าพลังเหล่านั้น

แดร์ริลมองเห็นฟอร์ดเดินออกจากถ้ำมาอย่างช้า ๆ ที่ในหุบเขา เมื่อเขากับจีเวลปีนขึ้นไปยังจุดที่สูงขึ้น ฟอร์ดมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“พ่อหนุ่ม กลับมาเยี่ยมอาจารย์ของนายเมื่อนายว่างนะ”

แดร์ริลไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้อีกต่อไปเมื่อเขาได้ยินเสียงของฟอร์ด วิสัยทัศน์การมองเห็นของเขาเริ่มพร่ามัวเมื่อน้ำตาเริ่มหลั่งไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้