คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 774
จัสตินวิ่งไล่ตามชายหนุ่มเข้าไปในป่าแถบชานเมือง ชายหนุ่มคนนั้นหยุดวิ่งกะทันหัน ในขณะที่พรรคพวกอีกสองสามคนก็โพล่หัวออกมาจากป่า
พวกเขาสวมเสื้อผ้าปกติทั่วไป แต่มีใบหน้าที่น่ากลัว เห็นได้ชัดว่าสามคนนี้เป็นอันธพาลเจ้าถิ่น
“ไม่เอาหน่าพวก นายต้องวิ่งไล่ตามฉันขนาดนี้เพื่อเงินแค่ร้อยเดียวเลยเหรอ?” ชายหนุ่มที่ปล้นจัสตินจ้องมองมาที่เขาและเยาะเย้ยก่อนจะที่จะค่อย ๆ เดินเข้ามาหา
เอเดรียน ลามาร์ คืออันธพาลข้างถนนผู้โด่งดังของเมืองนี้ และคนที่ยืนขนาบข้างเขาก็คือพรรคพวกของเขา
จัสตินตื่นตระหนกแต่แกล้งทำเป็นเข้มแข็งเมื่อเขาเห็นว่าเอเดรียนมีกองหนุน “ถ้าแกรู้ดีมากกว่านี้ แกก็ควรจะคืนเงินให้กับฉัน! ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้พวกแกต้องทรมาน”
จัสตินมาจากตระกูลที่มั่งคั่งในเมืองตงไห่และค่อนข้างมีชื่อเสียง ฉะนั้นบรรดาอันธพาลข้างถนนในเมืองตงไห่จะให้ความเคารพกับเขา อย่างไรก็ตาม อันธพาลข้างถนนสองสามคนนี้กล้าดียังไงถึงมาปล้นเขากลางวันแสก ๆ!
“ไอ้เวร แกกำลังขู่ฉันงั้นเหรอ? ฮ่าฮ่า แกกล้ามาปากดีในถิ่นของฉันได้ยังไง? แกรนหาที่ตายแล้ว!” เอเดรียนกระโดดเตะและกล่าว “สหาย จัดการมัน!”
พวกเขาทั้งหมดรุมกรทื้บจัสตินหลังจากได้ยินคำสั่ง พวกเขาทั้งเตะและต่อยจัสติน
“เฮงซวย! การที่ขโมยเงินจากแกมาแค่ร้อยเดียวก็ถือว่าเป็นบุญแล้ว! แกยังไม่รู้จักซาบซึ้งอีก!”
“กระทืบมันให้ตาย!”
“อยากจะรู้จริง ๆ ว่าแกจะอึดแค่ไหน!”
หมัดรุมสกรัมเข้าไปที่จัสติน เขาคร่ำครวญในความเจ็บปวด เขาเพิ่งจะเริ่มฝึกฝนการบ่มเพาะและไม่สามารถที่จะต่อกรกับบรรดาอันธพาลข้างถนนเหล่านี้ เพราะระดับกำลังภายในที่ต่ำต้อยของเขา
“อ๊าก!”
จัสตินยังคงร้องตะโกนต่อไปขณะเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น
การรุมสกรัมจากเอเดรียนและพรรคพวกของเขา รุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ในไม่ช้าหัวของจัสตินก็อาบไปด้วยเลือด
“พี่ชายคนดี ผมขอร้องเอาเงินคือผมได้ไหม?” จัสตินไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองใด ๆในขณะที่เขาร้องตะโกนขออย่างต่อเนื่อง จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาและลิลี่ถ้าหากไม่มีเงิน?
เขาสามารถที่จะอดทนกับสิ่งนี้ได้ แต่ลิลี่คงจะไม่สามารถ ดังนั้นเขาจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อจะเอาเงินกลับคืนมา
“ไอ้ห่า! แกล้มหัวฟาดมารึไง? นับว่าเป็นบุญของแกแล้วที่ฉันขโมยเงินแกมา! แกก็ยังมีหน้ามาขอมันคืนอีกเหรอ?” เอเดรียนด่าทอและเตะจัสติน
จัสตินนอนตัวโก่งอยู่กับพื้นพร้อมกับกัดฟันกรอด เขาคลานไปหาเอเดรียน “ฉันขอร้องล่ะ พี่ชาย เอาถุงเงินคืนมาเถอะ มันมีค่าเท่ากับชีวิตของผม ผมขอร้อง ได้โปรด”
“ฮ่าฮ่า ดูไอ้ขี้แพ้คนนี้สิ เอเดรียน มันยอมแลกศักดิ์ศรีของมันทิ้งเพื่อเงินร้อยเดียว” หนึ่งในพรรคพวกของเอเดรียนหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา
เอเดรียนก็หัวเราะเช่นกัน และเขาก็กระชากผมจัสติน “เฮ้ย ไอ้ขี้แพ้ แกไม่มีศักดิ์ศรีบ้างเลยเหรอ? แกอ้อนวอนฉันเหมือนกับอีหนูเพื่อเงินแค่ร้อยเดียว ฮ่าฮ่า!”
“พี่ชาย ผมขอร้อง คืนมันมาให้ผมเถอะ” ดวงตาของจัสตินแดงก่ำขณะเขาอ้อนวอนไม่หยุดหย่อน
เขาและลิลี่อาจจะต้องนอนข้างถนนในคืนนี้ ถ้าหากเขาไม่ได้เงินกลับไป เขาจะยอมปล่อยให้ลิลี่ทนทุกข์เช่นนั้นได้อย่างไร?
“ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะคืนให้แก” เอเดรียนหัวเราะและกล่าวอย่างเจ้าเล่ห์ “เดี๋ยวเราจะอาบน้ำแกด้วยน้ำแร่ก่อนที่จะคืนให้ แกคิดว่าไง? ดีไหมล่ะ?”
‘อาบน้ำด้วยน้ำแร่?’ จัสตินชะงักเขาไม่รู้ถึงความหมายของมันแต่เขาก็พยักหน้าตอบรับด้วยความตื่นตระหนก “ได้สิ ได้ พี่ชาย ผมยอมทำทุกอย่างที่จะให้พี่คืนเงิน”
เมื่อเขากล่าวจบ อันธพาลต่างก็หันมามองหน้ากันและหัวเราะก่อนจะรูดซิปกางเกงและฉี่รดจัสติน
“แก…”
จัสตินตกใจมากและขยับตัวไม่ได้ก่อนจะถูกฉี่รด พวกอันธพาลหัวเราะชอบใจก่อนจะโยนเงินทิ้งลงกับพื้น
“ฮ่าฮ่า! เรามาเจอไอ้งั่งที่ยอมทำทุกอย่างแค่ร้อยเดียว!” เอเดรียนหัวเราะร่าในตอนที่เขาและพรรคพวกเดินจากไป
“เฮ้อ…” จัสตินหยิบเงินขึ้นมาและค่อย ๆ ใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อของเขา ขณะน้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ในฐานะทายาทของตระกูลที่มั่งคั่ง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาจะต้องรู้สึกอัปยศอดสูถึงขนาดนี้? ขอบคุณสรวงสวรรค์ที่เขาได้เงินคืน อย่างน้อยในคืนนี้ลิลี่ก็กินอิ่มนอนหลับได้สบาย
