คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 785

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 785
เสียงตบนั้นดังสนั่นก้องกังวาลไปทั่วทุกสารทิศ

…

อีกด้านหนึ่งในทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่ที่เมืองดอกชบา

แดร์ริลและจีเวลกำลังนอนหลับอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งและได้ยินเสียงฆ้องและกลองดังมาจากภายนอก

แดร์ริลตื่นขึ้นอย่างกะทันหันและกลิ้งตัวไปมาบนพื้นก่อนจะคลุมโปงตัวเองไว้ใต้ผ้าห่มในขณะที่เขายังคงได้ยินเสียงปั่นป่วนจากภายนอก

จีเวลและเขาเช่าห้องนอนร่วมกันและแน่นอนว่าจีเวลจะต้องนอนบนเตียง ส่วนตัวเขาจะต้องนอนที่พื้น

“ทำไมข้างนอกมันเสียงดังขนาดนี้?” จีเวลกล่าวถามขึ้นมาก่อนจะมุ่งหน้าไปที่หน้าต่างเพื่อมองออกไป

“แดร์ริล มานี่เร็ว!” ทันใดนั้นจีเวลก็หมดความสงสัยลงไปในทันทีและรู้สึกตื่นเต้นเป็นลิงโลดราวกับเด็กน้อย

ถนนด้านล่างพลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากมาย

พ่อค้าแม่ขายก็โห่ร้องตะโกนกันเต็มสองข้างทางของถนน บ้างก็ขายขนมเค้ก บ้างก็ขายตะเกียงไฟ บ้างก็ขายลูกกวาด มันเป็นงานเทศกาลที่ดูมีชีวิตชีวา

“ดูมีชีวิตชีวามาก! ไปดูกันเถอะ!” จีเวลหัวเราะแล้วลากตัวแดร์ริลลงไปชั้นล่าง

แดร์ริลยังคงสะลึมสะลือ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ถูกเพราะถูกจีเวลลากไป

เขาอดใจไม่ได้ที่ต้องกล่าวถามกับบริกรที่เขาพบในชั้นล่าง “ทำไมข้างนอกถึงคึกคักขนาดนี้?”

บริกรฉีกยิ้มและกล่าว “พวกคุณทั้งสองคนคงไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหม? วันนี้เป็นวันแข่งร่ายบทกวี มันจัดขึ้นทุก ๆ สามปี!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จีเวลก็ดีดนิ้วขึ้นมาทันทีและยิ้มให้กับแดร์ริล ก่อนจะกล่าว “ใช่ ใช่ ใช่! ฉันจำได้แล้ว! สำนักพรานจะจัดแข่งร่ายบทกวีทุก ๆ สามปีและการแข่งขันในครั้งนี้ก็จัดขึ้นที่เมืองดอกชบาแห่งนี้ เราโชคดีมาก! งานแข่งร่ายบทกวีมันดึงดูดผู้คนมาเยอะมาก! เราไปดูเขาแข่งด้วยกันได้ไหม?”

แดร์ริลยิ้มเจื่อน ๆ ระหว่างที่ขยี้ตาที่ง่วงนอน “โอเค แวะไปดูกันสักหน่อย”

จีเวลส่งเสียงร้องตะโกนและรีบวิ่งออกจากโรงแรม

ถนนทั้งเส้นนั้นมีชีวิตชีวามากและแน่นขนัดเปี่ยมไปด้วยผู้คน ราวกับชาวเมืองทั้งหมดของเมืองดอกชบามารวมตัวกันอยู่ตรงนี้

จีเวลจูงมือแดร์ริลและเดินไปตามฝูงชน

ท้องถนนแน่นขนัดไปด้วยผู้คน เนื่องจากการแข่งร่ายบทกวีได้ดึงดูดผู้เยี่ยมเยือนมาเป็นจำนวนมาก ผู้คนจากเมืองใกล้เคียงก็มาร่วมงานในวันนี้ด้วย

ผู้ที่เข้ามาเยี่ยมเยือนเนื่องในงานแข่งร่ายบทกวีก็มีจำนวนมาก เป็นโอกาสอันดีสำหรับพ่อค้าแม่ขายที่จะมีรายได้ ถนนทั้งเส้นนั้นดูมีเสน่ห์และหรรษา เปี่ยมไปด้วยแผงลอยขายของมากมายอย่างอาหาร ของเล่นและแม้กระทั่งตะเกียงไฟ!

จีเวลไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนในชีวิต เธอหยุดยืนดูทุกแผงลอยของทุกร้าน

ยิ่งพวกเขาเดินเข้าไปลึกมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งคึกคักมากขึ้นเท่านั้น เมื่อเสียงร้องตะโกนดังกระฉ่อนผ่านไปมา

“ลูกกวาดแสนอร่อย!”

“ลูกกวาดหวานหอมหนึบหนับ!”

เมื่อแดร์ริลเดินไปเรื่อย ๆ อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปจากความคึกคักมีชีวิตชีวาของผู้คนที่จอแจ

หลังจากที่พวกเขาเดินมาเป็นชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงบริเวณที่มีคนชุมนุมกันเยอะที่สุด แดร์ริลสังเกตุเห็นได้ว่ามีผู้คนเกือบหลักแสนในบริเวณที่ใกล้เคียงกับเขา!

“คนเยอะมากเลยแถวนี้ เราเข้าไปดูกันเถอะ!” จีเวลก็ดึงตัวแดร์ริลเดินฝ่าฝูชน จนไปสุดทางก็พบเข้ากับเวทีขนาดใหญ่

มีเสาหินขนาดมโหฬารตั้งอยู่บนเวทีและสลักคำเอาไว้ว่า ‘แข่งร่ายบทกวี พบเพื่อนผ่านบทกวี!’

หญิงร่างสูงยืนอยู่กลางเวที พร้อมกับถือไมโครโฟนไว้ในมือ เธอโปรยยิ้มให้กับทุกคนและกล่าว “ทุกท่าน! ใครกันที่สรรสร้างบทกวีที่เยี่ยมยอดที่สุดไว้?”

จีเวลกระตุกมือของแดร์ริลและกล่าวเบา ๆ “การแข่งร่ายบทกวีจะถูกจัดขึ้นทุก ๆ สามปีโดยสำนักพราน ทุก ๆ การแข่งร่ายบทกวีจะดึงตัวนักวิชาการและผู้รอบรู้คัมภีร์มาจากทั่วทุกสารทิศ เพื่อมาประชันกันในรายการนี้ ใครก็ตามที่ชนะในการประชันกันในครั้งนี้จะได้รับตำแหน่งปราชญ์ดอกชบา”

ปราชญ์ดอกชะบางั้นเหรอ?

แดร์ริลห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะต้องหัวเราะ “ตำแหน่งแบบนั้นมันจะไปมีประโยชน์อะไร?”

จีเวลส่ายหัว “ฉันก็ไม่รู้ว่ามันตำแหน่งแบบนั้นมันจะมีประโยชน์อะไร แต่ยังไงมันก็ฟังดูมีเกียรติมาก!”