คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 787
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 787
“อะไรนะ? เพื่อนยากผู้นี้ต้องการร่ายบทกวีเหรอ?”
“ฮ่า ฮ่า!”
“เขาคงจะเป็นบ้าไปแล้ว เขาต้องการทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ!”
ท่ามกลางเสียงหัวเราะของฝูงชน จีเวลทนไม่ได้ที่จะกระทืบเท้าของเธอ เธอตะโกนขึ้นว่า “อย่าหัวเราะเยาะนายท่านแดร์ริลนะ! เขาเป็นผู้มีพรสวรรค์! ฉันพนันได้เลยว่า ไม่มีใครในที่นี้สามารถเอาชนะเขาได้!”
เพนนีที่อยู่บนเวทียิ้มบาง ๆ และพูดว่า “แน่นอน ถ้าอย่างนั้นก็เชิญเลยน้องเล็ก แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ เพราะผลที่ตามมามันจะร้ายแรงถ้าหากว่าคุณมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา”
แดร์ริลไม่ได้ตอบโต้ เขามองเห็นพู่กันที่อยู่ตรงมุมเวที เขาจึงเดินเข้าไปและหยิบพู่กันขึ้นมาก่อนที่เขาจะจุ่มมันลงในหมึก
“คุณกำลังพยายามทำอะไร? วางพู่กันนั้นลงเดี๋ยวนี้!” เพนนีกระทืบส้นสูงของเธอ เธอเดินเข้าไปหาแดร์ริลในขณะที่เธอมั่นใจว่าแดร์ริลอยู่ที่นี่เพื่อสร้างปัญหา
ความโกลาหลเกิดขึ้นในหมู่ฝูงชน มีใครหน้าไหนที่จะกล้าสร้างปัญหาในการแข่งขันร่ายบทกวีที่ถูกจัดขึ้นทุก ๆ สามปีเช่นนี้บ้าง
แดร์ริลยิ้มในขณะที่เขาเดินไปที่เสาหินขนาดใหญ่
เสาหินมีความสูงเกือบสามเมตรและมีคำว่า ‘การแข่งขันร่ายบทกวี พบปะเพื่อนฝูงผ่านบทกวี!’ ถูกเขียนเอาไว้
แดร์ริลถือพู่กันเอาไว้ในมือและบรรจงเขียนบทกวีลงบนเสาหิน!
“คุณกำลังทำอะไรอยู่? เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย! มีคนกำลังสร้าง…” เพนนีตะโกนขึ้น แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดชะงักในทันที!
ใครบางคนจากฝูงชนตะโกนขึ้นว่า “ลายมือของชายผู้นี้ยอดเยี่ยมมาก!”
การเขียนด้วยลายมืออันวิจิตรงดงามของแดร์ริลนั้นเทียบได้กับนักคัดลายมือมืออาชีพ
ตระกูลของเขาเคยส่งช่างคัดลายมือมาสอนแดร์ริลในตอนที่เขายังศึกษาเล่าเรียนอยู่ เขาไม่ได้เขียนมันมาหลายปีแล้วแต่เขาก็ยังสามารถฟื้นฟูความรู้สึกในการเขียนได้เมื่อเขาได้จับพู่กันอีกครั้ง
สายตาของฝูงชนจับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของพู่กันในมือของแดร์ริล เขาเขียนบทกวีทั้งหมดลงบนเสาหินเสร็จเรียบร้อยในที่สุด
เมื่อเขียนคำสุดท้ายเสร็จ เขาก็วางพู่กันลงก่อนที่เขาจะเดินไปหาจีเวล จากนั้น เขาก็จับมือเธอในขณะที่พวกเขาหันหลังและเดินจากไป
ฝูงชนทั้งหมดต่างก็จ้องมองไปที่เสาหินด้วยความประหลาดใจเมื่อแดร์ริลจากไป
ที่บนเสาหิน มีบทกวีที่ถูกเขียนขึ้นอย่างวิจิตรบรรจง
เพนนีสั่นเทาในขณะที่เธออ้าปากเล็กน้อยและอ่านบทกวีของแดร์ริล
“เหนือต้นไม้ที่ห้อมล้อมไปด้วยเถาวัลย์โบราณและนกกาที่โบยบินในยามเย็น
“ภายใต้สะพานมีกระท่อมและลำธารที่ปรากฏให้เห็น
“บนถนนโบราณภายใต้สายลมตะวันตก ม้าตัวหนึ่งวิ่งผ่านอย่างลำเค็ญ
“ตะวันลับขอบฟ้าทิศตะวันตกในยามเย็น
“เผยให้เห็นคนอกหักในต่างแดน!”
ตะวันลับขอบฟ้าทิศตะวันตกในยามเย็น เผยให้เห็นคนอกหักในต่างแดน!
จากนั้นฝูงชนทั้งหมดต่างก็ส่งเสียงชื่นชมในทันที
มันเป็นบทกวีที่ยอดเยี่ยม! มันเป็นบทกวีที่ไม่เหมือนใคร!
บทกวีทั้งบทไม่มีคำว่า ฤดูใบไม้ร่วงเลย แต่เขาสามารถแต่งมันออกมาและให้ความรู้สึกถึงฤดูใบไม้ร่วง แม้กระทั่งความรู้สึกถึงสายลมที่พัดผ่านในฤดูใบไม้ร่วง!
ฝูงชนต่างก็หมกมุ่นอยู่กับการอ่านบทกวีซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่พวกเขาพยายามจินตนาการถึงความรู้สึกเหล่านั้นอีกครั้ง!
เพนนีรู้สึกว่าขาของเธอเริ่มอ่อนแรง เธอจ้องมองไปที่เสาหินอย่างไม่เชื่อสายตาไปชั่วขณะ
“น้องเล็กคนนั้นอยู่ที่ไหน ไม่สิ ฉันหมายถึงคุณแดร์ริล ดาร์บี้ กวีนิพนธ์ผู้นั้นอยู่ที่ไหน?” เพนนีกระทืบเท้าด้วยความกระวนกระวาย เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ แต่เธอก็มองไม่เห็นแดร์ริล
“ฉันคิดว่าเขากลับไปแล้ว”
“แดร์ริลจะต้องเป็นกวีนิพนธ์! เขาสมควรที่จะได้รับตำแหน่งนี้!”
ฝูงชนกำลังพูดคุยกันอย่างดุเดือด
เพนนีกัดริมฝีปากของเธอ เธอรีบวิ่งลงจากเวทีด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะต้องตามหาแดร์ริล ดาร์บี้ให้พบ! ผู้ที่ชนะในการแข่งขันร่ายบทกวีในครั้งนี้จะต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน!
เพนนีรู้สึกสำนึกผิดเมื่อเธอตระหนักได้ว่าแดร์ริลเป็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์ แต่เธอกลับเรียกเขาว่าน้องเล็กอย่างไม่ใส่ใจ
“ขอโทษค่ะ ฉันขอทางหน่อย” เพนนีหน้าแดงก่ำ เธอเดินผ่านฝูงชนเพื่อออกไปตามหาแดร์ริล
