คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 812
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 812
”ที่รัก เธอดูอิดโรยมาก แต่เธอก็ยังยั่วยวนเร้าใจและสวยเสมอในสายตาฉัน” ฟลอเรียนกอดยูมิแน่นขณะเขาพยายามปากหวานใส่เธอ และเขาก็หันหลังกลับมากล่าว “ภรรยาที่รักของฉัน มานี่เร็ว รีบทำความเคารพท่านจักรพรรดิ”
ขณะที่พวกเขาสนทนากัน พวกเขาทั้งคู่ก็เดินเข้าไปหาจักรพรรดิโลกใหม่
…
ระหว่างนั้น ที่สำนักพรานในดินแดนตะวันออกอันยิ่งใหญ่
เมื่อแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ได้สงบลง บรรดาลูกศิษย์สาวกของสำนักพรานต่างก็เริ่มแยกย้ายจากกันไป
“ท่านเจ้าสำนักเกเบิล ได้เวลาที่สามีคนดีคนนี้ของคุณต้องขอตัวลาไปก่อนแล้ว” แดร์ริลฉีกยิ้มเมื่อกล่าวเช่นนั้น
มันถึงเวลาแล้วที่จะต้องเดินทางไปโลกใหม่ มันไม่สามารถที่จะล่าช้าไปมากกว่านี้ได้อีกต่อไป
หน้าของเดบร้าแดงก่ำ แดร์ริลนั้นชื่นชอบที่จะโปรยเสน่ห์
เดบร้ากระทืบเท้าอย่างตื่นตระหนก เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ และรู้สึกโล่งใจที่ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เธอกล่าว “คุณจะไปไหน คุณถอนพิษในตัวฉันออกไปหมดแล้ว แต่ฉันยังไม่ทันได้ขอบคุณเลย”
“คุณจะตอบแทนฉันยังไง? หรือจะล้างเท้าให้สามีคนนี้ของคุณดี?” เขากล่าวถามด้วยรอยยิ้ม
“ช่วยเบาเสียงลงหน่อยเถอะ” เดบร้ารีบเปิดประตูและดึงตัวแดร์ริลเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว เธอกลัวว่าจะมีคนมาได้ยินคำกล่าวไร้สาระของแดร์ริล
ขณะที่เธอปิดประตู เดบร้าจ้องมองแดร์ริลและกล่าวขึ้นมาเสียงอ่อนเบา “ขอบใจ แดร์ริล”
“คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอก” แดร์ริลหัวเราะและกล่าว “ฉันจำได้ดีว่าใครสักคนพูดเอาไว้ว่าถ้าฉันกลั่นโอสถออกมาเพื่อถอนพิษในร่างกายของเธอได้ คุณจะยอมล้างเท้าฉัน คอยบริการฉัน และ…”
“หยุด” เดบร้ารู้สึกกังวล เธอหวาดระแวงและใช้สองนิ้วกดลงไปที่ริมฝีปากของแดร์ริล
จากนั้นเธอก็หน้าแดงและรีบชักมือกลับมาโดยฉับพลัน หัวใจของเธอเต้นระรัว
เธอนั้นเป็นถึงเจ้าสำนักแห่งสำนักพราน เธอไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายคนไหนมาก่อน
หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อเธอสัมผัสริมฝีปากของแดร์ริล
บุรุษผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอนั้นช่างสมบูรณ์แบบ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนขี้หลี แต่เขาก็ยังมีความสามารถเขียนบทกวีและกลั่นยาโอสถ
ยังมีอะไรอีกที่เขาสามารถทำได้?
“เอิ่ม… ฉันจำเป็นที่จะต้องเดินทางออกไปแล้วจริง ๆ” แดร์ริลไม่ต้องการที่จะหยอกล้อเล่นกับเธออีกต่อไป เขาหันหลังและจากไป
“คุณจะไปที่ไหน?” เดบร้าไม่รู้ตัวว่าจะกล่าวถามไปทำไม แต่เธอก็ดึงแขนรั้งแดร์ริลไว้
แดร์ริลหันกลับมามองที่เธอ เขาถอนหายใจและกล่าว “ดินแดนที่ห่างไกลออกไป แสนไกล”
“ไกลออกไป…” เดบร้าขบริมฝีปากของเธอ เธอรู้สึกไม่มั่นใจว่าทำไมเธอถึงแสดงออกโต้ตอบไปเช่นนี้ แต่เธอก็กล่าวถามต่อ “แล้วฉันจะได้เจอคุณอีกไหม?”
เธอรู้สึกเขินอายเมื่อถามคำถามนั้น เธออยากจะมุดหน้าหนีลงดินเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของเธอ!
เดบร้าไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอว่าทำไมถึงกล่าววาจาเช่นนั้นออกไป เธอรู้เพียงแค่ว่าเธออยากจะรู้จักกับบุรุษผู้นี้ให้มากยิ่งขึ้น เธอยังไม่อยากให้เขาจากไป
เธอนั้นเป็นเจ้าสำนักแห่งสำนักพรานและทุกคนต่างให้ความเคารพเธอ แดร์ริลเป็นเพียงคนเดียวที่กล้าหยอกล้อเล่นกับเธอ
คารมของเขาเอาชนะใจของเดบร้า เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะหลงรักผู้ชายคนอื่นได้อีกในชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอ
เธอรู้ตัวทันทีว่าตกหลุมรักแดร์ริลเข้าให้แล้ว แต่เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อใจตัวที่ไปหลงรักคนเจ้าชู้ตัวพ่อ เขาชอบให้เธออ้อนวอนเขาและเขาก็ชอบเรียกตัวเองว่าเป็นสามีของเธออีกด้วย
“แดร์ริล เราจะได้พบเจอกันอีกไหม?” เดบร้ากล่าวถามอีกครั้งพร้อมกับสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
“ฉันว่า…” แดร์ริลเบือนหน้าหนีและค่อย ๆกล่าว “ฉันคิดว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก”
เขาคงจะไม่ได้กลับมาเยือนดินแดนตะวันออกอันยิ่งใหญ่อีก แล้วพวกเขาสองคนจะพบเจอกันอีกได้อย่างไร? แดร์ริลถอนหายใจขณะที่เขาผลักประตูเปิดออกและเดินจากไป
