คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 850

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 850

แดร์ริลหลับตาแน่น ในขณะที่มือและขาของเขายังคงเคลื่อนไหวด้วยการกระทำที่แปลกประหลาด

เขากำลังอยู่ในระหว่างการพัฒนากระบวนท่าการต่อสู้และเขาก็หมกมุ่นอยู่กับมันอย่างเต็มที่

จีเวลและเดบร้าไม่กล้าขัดจังหวะเขา พวกเธอจึงรออย่างเงียบ ๆ

พวกเธอไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องรอเขานานหลายร้อยวัน

เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้น หนึ่งปีผ่านไป

…

ณ พระราชวังกวนเป๋ง

ที่คฤหาสน์หลังนี้ มีสวนดอกไม้บานสะพรั่ง

โมนิก้าอยู่ในศาลาภายในสวน เธออยู่ในชุดผ้าไหมยาว รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธอในขณะที่เธอนั่งอยู่ที่นั่น

เด็กชายตัวเล็ก ๆ ได้ฉลองวันเกิดปีแรกของเขา เสียงร้องเล็ก ๆ ดังขึ้นในขณะที่เขากำลังหัดเดิน รอบ ๆ ตัวเขา มีคนรับใช้หลายคนยืนอยู่ คนรับใช้อยู่ที่นั่นเพื่อคอยดูแลเขาอย่างระมัดระวัง

เด็กชายคนนั้นคือลูกชายของโมนิก้าและแดร์ริล

โมนิก้าตั้งชื่อเขาว่า แอมโบรส ดาร์บี้

ชื่อของเขา เป็นสัญลักษณ์ของความทรงจำถึงพ่อของเขาอย่างลึกซึ้ง

เมื่อเขาเติบโตขึ้น เธอเพียงแค่หวังว่าเขาจะมีพลังบวกเหมือนดั่งพ่อของเขา

หลังจากที่คลอดลูกแล้ว โมนิก้ายังคงรักษารูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอไว้ ใบหน้าของเธอเป็นสีดอกกุหลาบ เธอยังคงดูงดงาม

เมื่อครั้งที่โมนิก้าได้รับรู้เกี่ยวกับการจากไปของแดร์ริลเมื่อหนึ่งปีก่อน เธอก็เสียใจมากจนเธออยากจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง

จนกระทั่งทารกได้เกิดมา โมนิก้าก็ค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนอารมณ์ของเธอได้ จนเธอได้เห็นแอมโบรสเติบโตขึ้นทุกวัน โมนิก้าไม่ได้มีความปรารถนาอื่นใด เธอเพียงแค่อยากเห็นเขาเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง

แม้ว่าโมนิก้าจะให้กำเนิดทารกแล้ว แต่เจ้าศักดินาเคนนี่ก็ยังคงรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง

เจ้าศักดินาเคนนี่บอกกับเธอว่า เขาจะปฏิบัติต่อทารกให้เหมือนเป็นลูกของเขาเอง และเขาก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ ในปีที่ผ่านมา เจ้าศักดินาเคนนี่ ได้ให้การดูแลทั้งสองคนเป็นอย่างดี

หลังจากผ่านไปหนึ่งปี โมนิก้าได้ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ ที่พระราชวังกวนเป๋ง

ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว เธอจะไปไหนได้อีก? แดร์ริลจากไปและเธอก็ไม่มีครอบครัวหรือญาติคนอื่น ๆ เลย

“แอมโบรส มาหาแม่เร็ว” โมนิก้าพูดด้วยความรักในขณะที่เธอกวักมือเรียกลูกของเธอ

แอมโบรสเป็นเด็กที่ฉลาดมาก เขาสามารถก้าวเดินไปช้า ๆ ไม่นาน เขาก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของโมนิก้าแล้ว

“ที่รัก ผมกลับมาแล้ว!”

โมนิก้าสามารถได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น ก่อนที่เธอจะได้เห็นเจ้าศักดินาเคนนี่เดินเข้ามาพร้อมกับอมยิ้มที่อยู่ในมือ

เมื่อเข้ามาหาแอมโบรสแล้ว เจ้าศักดินาเคนนี่ก็กล่าวอย่างอบอุ่นว่า “ลูกรัก ดูสิว่าพ่อเอาอะไรมาให้ลูก มันคืออมยิ้มเปรี้ยวหวานยังไงล่ะ ”

เขาอุ้มแอมโบรสเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของแดร์ริล แต่เจ้าศักดินาเคนนี่ ก็ยังคงเรียกแอมโบรสว่าลูกชายตลอดเวลา

โมนิก้ายืนขึ้นและหันไปหาเจ้าศักดินาเคนนี่ เธอพูดอย่างไพเราะว่า “เจ้าศักดินา เขายังเล็กอยู่เลย ฟันของเขาก็ยังไม่แข็งแรง แล้วเขากินอมยิ้มได้ยังไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าศักดินาเคนนี่ก็หัวเราะและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาเล่นมันแทนเถอะ”

โมนิก้ายิ้ม เธอรู้สึกประทับใจมากที่เจ้าศักดินาเคนนี่รักแอมโบรสเหมือนเป็นลูกของเขา

เจ้าศักดินาเคนนี่ยิ้มและมองดูเขา เขาหยอกล้อว่า “ลูกรัก พ่อเอาอมยิ้มมาฝากลูก ลูกอยากได้ไหม?”

ดวงตาของเจ้าศักดินาเคนนี่เต็มไปด้วยความคาดหมาย

แอมโบรสรับอมยิ้มไปอย่างตื่นเต้นในขณะที่เขาพูดช้า ๆ ว่า “ขอบคุณครับพ่อ!”

เจ้าศักดินาเคนนี่หัวเราะอย่างมีความสุข จากนั้นเขาก็หอมแก้มเด็กชายและพูดว่า “เก่งมาก…”