คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 861
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 861
’แดร์ริล… กลับมาแล้ว?’ ในเวลานั้นโซรันและซูซานต่างหันมามองหน้ากันในขณะที่ตกใจพอ ๆ กับคนอื่น ๆ ที่เหลือ
‘นั่นมันแดร์ริลงั้นเหรอ? เขา เขายังไม่ตาย!’
ในขณะเดียวกันบรรดาทหารหลวงก็ต่างตกตะลึงมึนงง โดยเฉพาะองค์รัชทายาทกับสีหน้าอันเยือกเย็นของเขา
‘ชายคนนี้พร้อมจะปกป้องจักรวาลโลกด้วยชีวิตของตัวเอง? แดร์ริลใช้พลังสุดความสามารถของเขาเพื่อทำให้การพิชิตของโลกใหม่ล้มเหลวอย่างนั้นเหรอ?’
เมื่อปีก่อน ทุก ๆ สำนักต่างบอกว่าแดร์ริลเสียชีวิตไปแล้ว ใครจะไปรู้ว่าเขายังไม่ตาย!
องค์รัชทายาทรู้สึกคับข้องใจกับความคิดเช่นนั้นและเปล่งรังสีสังหารออกมาอย่างแข็งกร้าว
“พ่อทูนหัว!” แดร์ริลตัวสั่นพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ
เขาเห็นได้ว่าตระกูลคาร์เตอร์กำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก โดยเฉพาะพ่อทูนหัวและน้าซูซานที่กำลังเสียเลือดมาก ความขุ่นเคืองในตัวแดร์ริลยิ่งทวีคูณเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
“พ่อทูนหัว ผมขอโทษที่ผมมาช้าเกินไป…” ดวงตาของแดร์ริลแดงก่ำขณะที่น้ำตาไหลอาบนองหน้า เขาสวมกอดโซรันและสะอื้นไห้
เมื่อเขาได้ยินว่าราชวงศ์โลกใหม่ต้องการที่จะกวาดล้างตระกูลคาร์เตอร์ให้สิ้นซาก แดร์ริลก็วิ่งกลับมาหาสุดชีวิตอย่างไม่ลดละ!
เขาไม่ทันคาดคิดว่าเขาจะกลับมาช้าเกินไป!
ราวกับถูกแทงเข้าไปที่ขั้วหัวใจ เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนแอของโซรันที่แทบจะทนยื้อต่อไปอีกไม่ไหว อย่างไรก็ตาม โซรันก็มีความสุขอย่างอธิบายไม่ได้ทันทีที่เขาได้ยินเสียงของแดร์ริล เขาจับมือแดร์ริลไว้แน่นพร้อมกับรอยยิ้มที่อิดโรยและกล่าว “แดร์ริล นี่นาย นายจริง ๆ ด้วย! นายยังไม่ตาย!”
ทุกชั่วขณะตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา โซรันเฝ้าจินตนาการว่าแดร์ริลยังมีชีวิตอยู่! ในที่สุดความฝันของเขาก็เป็นจริงในช่วงเวลานี้ น้ำตาไหลนองอาบหน้าของโซรัน เขาไม่รู้สึกเสียใจอีกต่อไปแล้วต่อให้เขาจะต้องมาตายในตอนนี้!
“พ่อทูนหัว ไม่ต้องพูดแล้ว ทำใจดี ๆ ไว้ อดทนไว้ก่อนนะครับ” แดร์ริลปาดน้ำตาบนใบหน้าก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและหันมองไปด้านหลัง
เดบร้าและจีเวลยืนอยู่ด้านหลังของแดร์ริล
“เดบร้า” แดร์ริลเรียกเธอเบา ๆ เดบร้าก้าวขึ้นมาและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของแดร์ริล
“ฉันอยากให้พวกมันทั้งหมดตาย” แดร์ริลกล่าวอย่างเย็นชา
เดบร้าพยักหน้าตอบรับโดยไม่ได้กล่าวอะไร และสะบัดข้อมืออันงดงามของเธอทันใดนั้นก็มีกระบี่ปรากฏขึ้นในมือของเธอ
ครืด!
อากาศรอบ ๆ ตัวของเดบร้าเริ่มบิดเบี้ยวในขณะที่นกฟีนิกซ์เปลวเพลิงสีทองค่อย ๆปรากฏกายขึ้นอยู่ด้านหลังของเดบร้า!
เห็นได้ชัดเจนว่านกฟีนิกซ์ตัวนี้เกิดขึ้นมาจากกำลังภายในของเธอ ทันใดนั้นทุกคนต่างรู้สึกหายใจติดขัดทันทีที่นกฟีนิกซ์ปรากฏกายออกมา
นกฟีนิกซ์ทองคำแท้บริสุทธิ์เปล่งแสงระยิบระยับ ลำตัวยาวเกือบ 50 เมตรและไม่มีสีอื่นใดมาผสม ตัวของนกฟีนิกซ์ลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงพิโรธ!
หึ่ง!
นกฟีนิกซ์พุ่งตัวเข้าไปหาทหารหลวงพร้อมกับเสียงร้องคำรามดั่งลั่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่นกฟีนิกซ์ได้สัมผัสถูกแผดเผากลายเป็นเถ้าถ่าน! แม้แต่พื้นดินก็ยังลุกเป็นไฟ
“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องดั่งสนั่น
เดบร้าถือกระบี่เล่มยาวในมือของเธอ ขณะที่เธอเดินฝ่าเข้าไปท่ามกลางกองทัพโลกใหม่ราวกับเธอกำลังใช้กระบวนท่าหงส์ร่ายรำ! อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอสะบัดกวัดแกว่งดาบก็มีคนร่วงลงกับพื้นถึงสองสามคนทุกครั้ง
เดบร้า เกเบิล เจ้าสำนักพราน เธอนั้นอยู่ในระดับจักรพรรดิยุทธขั้นสาม!
ในฐานะที่เธอเป็นถึงเจ้าสำนัก เธอก็ไม่หวาดกลัวที่จะต้องต่อกรกับคนในระดับจักรพรรดิยุทธขั้นสี่ ถ้าหากเธอได้ใช้พลังเต็มที่!
ถึงแม้ว่าทหารหลวงจะบุกกระหน่ำเข้าโจมตีเธอ แต่ก็ไม่มีใครสามารถจะปกป้องการโจมตีของเธอได้!
“อ๊าก…” ทหารหลวงไม่สามารถจะต่อกรได้ทันท่วงทีและทำได้แค่ร้องโหยหวนในความเจ็บปวดจากการโจมตีที่โหดร้ายของเดบร้า
อีกด้านหนึ่ง แดร์ริลไม่ได้เข้าไปช่วยเดบร้า เพราะเขารู้ดีว่าเดบร้าเพียงคนเดียวก็สามารถจะจัดการกับบรรดาทหารหลวงได้
อย่างไรก็ตามแดร์ริลรู้สึกราวกับว่าหัวใจเขาถูกแทงในเวลานั้น เมื่อเห็นสภาพพ่อทูนหัวของเขาเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วทุกแห่ง นำ้ตาเขาของไหลนอง
“พ่อทูนหัว ทำใจดี ๆไว้ ได้โปรดอดทนไว้ก่อนนะครับ” เสียงของแดร์ริลแหบแห้งขณะเขาถ่ายโอนกำลังภายในเข้าไปในตัวของโซรัน อย่างไรก็ตามโซรันนั้นบาดเจ็บแสนสาหัสและเขายังคงโรยรินอ่อนแอมาก ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับพลังงานพิสุทธ์
“แดร์ริล พ่อขอโทษ พ่อขอโทษ” น้ำตาปนเลือดไหลอาบหน้าของโซรัน แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มได้ เขากุมมือของแดร์ริล “พ่อให้กำเนิดลูกสาวที่เฮงซวยออกมา พ่อเสียใจกับนายมาก พ้อขอโทษ แดร์ริล พ่อสมควรตาย พือไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไป”
โซรันร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ บรุษผู้ทรนงตนร้องไห้น้ำตานองอาบหน้า! เขาถึงกับสำลักสะอื้นไห้ในขณะที่เขากล่าว
“พ่อทูนหัว ไม่ต้องพูดอะไรแล้วตอนนี้ ได้โปรด ผมขอร้องหยุดพูดก่อน” แดร์ริลโหวกเหวกขณะที่เขากดมือลงไปที่สนามพลังของโซรันด้วยฝ่ามือและพยายามถ่ายโอนกำลังภายในของเขาไปให้โซรัน
ริมฝีปากของโซรันในขณะนั้นซีดขาว เขาค่อย ๆ ยกมือขึ้นและชี้ไปที่เรเชล และเรียกหาอย่างเย็นชา “มานี่ ไอ้ลูกไม่รักดี!”
“หนู…” เรเชลตัวสั่น เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆพ่อของเธอก็เรียกหาเธอกะทันหันและตัวเธอก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว
“ฉันบอกให้แกมานี่ มานี่เดี๋ยวนี้ ลูกเวร!” โซรันเดือดดาลเคร่งเครียด เขานั้นได้รับบาดเจ็บแสนสาหัสและทันทีที่เขาเดือดดาลขึ้นมา เขาก็สำลักเลือดสด ๆกระเซ็นไปทั่วพื้น
“พ่อ…” เรเชลรีบเดินไปหาเขาและเรียกเขาอย่างอ่อนโยน
“อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ! ฉันไม่ใช่พ่อแก!” โซรันแผดเสียงขณะเขาชี้ไปที่เรเชลอย่างเยือกเย็น และสั่ง “คุกเข่า!”
“หนู…” เรเชลกัดริมฝีปากอย่างแรง
“ฉันบอกให้แกคุกเข่าลง! คุกเข่าลงขอโทษพี่ทูนหัวของแกเดี๋ยวนี้!” เสียงของโซรันนั้นแหบแห้งในระหว่างที่เขาโกรธจนตัวสั่น
