คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 864
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 864
แดร์ริลยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับความกระอักกระอ่วนใจเป็นอย่างยิ่ง
เขารู้สึกอึดอัดเพราะเขาไม่อยากจะแต่งงานกับเรเชล คาร์เตอร์เลยแม้แต่นิดเดียว! เหมือนกับที่โบราณได้ว่าไว้ ‘ไม่มีอะไรดีจากการบังคับฝืนใจให้คบหากัน’ ถึงแม้ว่าเขาจะได้สัญญากับพ่อทูนหัวของเขาไว้ แต่เรเชลกับเขาคงไม่มีความสุขที่จะได้คบหากันอย่างแน่นอน
เขายิ้มเจื่อน ๆ ขณะที่เขาคิดวกวนอยู่ในหัวและกำลังจะตอบปฏิเสธ
ทันใดนั้น แม่ของเขา ลูน่าก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะต้องกล่าว “โซรัน ฉันว่าเราควรจะลืมเรื่องที่จะให้ลูกของเราแต่งงานกันได้แล้ว ในเมื่อแดร์ริลกับเรเชลนั้นไม่เข้าคู่กันเสียเลย การบังคับคลุมถุงชนพวกเขาคงจะเละไม่เป็นท่า”
“เธอหมายความว่ายังไง?!”
เรเชลลุกพรวดพราดขึ้นมาทันทีขณะเธอตัวสั่นไปด้วยความโกรธเคือง เธอชี้หน้าลูน่าและตะคอกใส่ “อายุเยอะกันจนป่านนี้แล้ว ทำไมพูดจาน่ารังเกียจแบบนี้? คิดว่าฉันยินดีที่จะได้แต่งงานกับลูกชายของแกงั้นเหรอ? คิดว่าฉันอยากได้เขารึไง?”
เธอรู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก ขณะที่เธอยอมตกลงที่จะแต่งงานกับแดร์ริลแล้ว แต่ลูน่ากลับมาปฏิเสธเช่นนี้? เธอเป็นใคร? เรเชลรู้สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างยิ่งกับภาพลักษณ์ที่ชอกช้ำของเธอ
จากนั้นเธอก็จ้องเมข็งไปที่แดเนียลและลูน่า ด่าทอสารพัด “คนแก่สองคนอย่างพวกแกก็เหมือนกับปลิงที่ดูดเลือดเกาะกินเรามาจะปีกว่าแล้ว! แกมันไร้ยางอายที่กล้ามาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเรา และกินใช้ของของเรา! ตอนนี้ฉันก็อยากจะแต่งงานกับลูกชายแกแล้ว แต่แกก็ไม่เต็มใจยอมรับอีก? ตระกูลของพวกแกนี่มันเฮงซวยจริง ๆ !”
จากนั้นเธอก็วิ่งหนีไปพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย
ทุกคนสับสนงวยงง
“แก… ไอ้ลูกเวร! อย่าหนีนะ!” โซรันเลือดขึ้นหน้า ก่อนจะตัวสั่นและชี้ตะโกนไล่หลังเรเชลไป
อย่างไรก็ตามเรเชลนั้นก็วิ่งหนีไปไกลแล้ว
…
ในระหว่างนั้นที่เมืองอตูลาในโลกใหม่
เมืองอตูลาตั้งอยู่ที่ชายขอบมุมด้านตะวันตกของโลกใหม่
ในช่วงเวลานั้น บรรดาพ่อค้าและช่างฝีมือต่าง ๆ ทยอยเดินทางผ่านเข้าไปตามลำธารที่ทอดยาวไม่มีจุดสิ้นสุด เข้าสู่ประตูเมืองอตูลาถนนสายหลักของเมืองอตูลาก็คึกครื้นพลุกพล่านมีชีวิตชีวาเช่นเดียวกัน
บนยอดหอคอยของเมือง มีทหารยามสองสามคนกำลังเอนกายนอนพักผ่อนอยู่อย่างเกียจคร้าน ภายใต้แสงแดดและง่วงหงาวห่าวนอน
“มาเร็วเข้า ดูนั่น! มันคืออะไร?”
ในขณะนั้น ทหารยามนายหนึ่งก็เหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างก่อนจะชี้ให้ดูสิ่งที่อยู่ห่างไกลออกไป พร้อมกับอุทานออกมาเสียงดังลั่น
ทหารยามคนอื่น ๆ ก็ต่างพากันหันไปมองทิศทางที่เขาได้ชี้ไป และจู่ ๆ พวกเขาก็ตัวสั่นในความมึนงง
พวกเขาเห็นก้อนฝุ่นขนาดใหญ่ส่งเสียงดังกึกก้องห่างออกไปเพียงไม่กี่กิโลเมตรจากดินแดนอันกว้างใหญ่ไพศาล ทหารม้าหลายพันนายกำลังเดินทัพมาหาพวกเขาในชุดเกราะสีดำทมิฬ นอกจากนั้นเบื้องหลังของกองทัพทหารม้าก็มีทหารหลายราบหลายแสนนายวิ่งตามมาด้วย ราวกับเป็นคลื่นทะเลสีดำ!
กองทหารสองสามแสนนายเหล่านี้เป็นจอมยุทธระดับสูงของทวีปเวสต์ริงตัน
“เราถูกเวสต์ริงตันโจมตีแล้ว!”
“ทหารม้าพวกนั้นเป็นกองทัพของทวีปเวสต์ริงตัน…”
ทหารยามสองสามคนแตกตื่นเมื่อได้เห็นเช่นนั้น พวกเขาหวาดกลัวจนหัวใจร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม!
นับตั้งแต่โดน็อก ดิกสันได้ครอบครองขวานแยกนภา เขตกั้นแบ่งระหว่างเก้าแผ่นดินใหญ่ก็สลายหายไป ทวีปเวสต์ริงตันมีความทะเยอทะยานสูงมากและต้องการที่จะพิชิตทวีปโลกใหม่มานานมากแล้ว
โดน็อกได้มอบขวานแยกนภาให้กับทวีปเวสต์ริงตั และตั้งแต่ที่โดน็อกได้เข้าร่วมกับพวกเขา โดน็อกก็ได้กลายเป็นนายกรัฐมนตรีของทวีปเวสต์ริงตัน!
ในขณะนั้นที่เวสต์ริงตันกำลังจะบุกเข้าโจมตีทวีปโลกใหม่ ผู้บัญชาการทหารสูงสุดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นอกไปเสียจากตัวโดน็อกเอง!
“เร็วเข้า เตรียมตัว! เตรียมตัว! เวสต์ริงตันกำลังบุกมาโจมตีพวกเราแล้ว!” ทหารยามของเมืองอตูลา ตะโกนออกมาด้วยความแตกตื่น
นายกเทศมนตรีของเมืองอตูลา คือชายที่มีนานว่า ชาร์ลี วาร์ด เขาอายุ 50 ปีแล้ว เป็นข้าราชการอาวุโสของโลกใหม่ เขามีหน้าที่รับผิดชอบในการปกป้องคุ้มครองเมืองอตูลามานานหลายปีแล้ว!
กำลังภายในของชาร์ลีอยู่ในระดับปราชญ์ยุทธขั้นห้า
ในขณะนั้น ชาร์ลีก็ปีนขึ้นไปบนหอคอยของเมืองในทันที เหงื่อเย็นยะเยือกไหลออกมาจากหน้าผากของเขาอย่างท่วมท้น เมื่อเขามองเห็นภาพกองทัพทหารหลายแสนนายของทวีปเวสต์ริงตัน
“เร็วเข้า! รีบไปขอความช่วยเหลือจากท่านจักรพรรดิเร็ว!” ชาร์ลีตะโกนออกมาสุดเสียงของเขา
“ขอรับ!” นายทหารสองคนสีหน้าเคร่งเครียดรีบเร่งเดินทางออกไป
หึ่ง!
ในเวลาเดียวกันนั้น รัศมีอันแข็งแกร่งก็เปล่งออกมาจากกองทัพเวสต์ริงตันที่อยู่นอกเมืองอตูลา ชายในชุดเกราะสีดำทมิฬดูสง่างามก็กระโจนขึ้นไปกลางอากาศ ชายผู้นั้นคือ โดน็อก ดิกสัน!
