คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 870
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 870
”ลุกขึ้นเถอะ ไม่จำเป็นต้องก้มคาราวะ” ซินดี้หัวเราะและกล่าวกับลีรอย “นายไม่จำเป็นต้องสุภาพทางการขนาดนั้นก็ได้ ในเมื่อนายก็เป็นถึงเจ้าพระราชวังคนที่แปดของพระราชวังฟูเหยาแล้ว”
ความรู้สึกของลีรอยเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งในบุญคุญเขาพยักหน้าตอบรับอย่างกระตือรือร้น “ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนน้ำใจของเจ็ดเทพธิดายังไงดีเลย!”
ทันใดนั้นเขาก็หยิบขวดไวน์ชั้นดีออกมา “ไม่นานมานี้ฉันได้บ่มไวน์ร้อยบุปผาในเวลาว่างและฉันอยากจะเชิญชวนบรรดาเจ้าพระราชวังชิมมันในวันนี้ในฐานะเป็นของกำนัลที่แสดงความซาบซึ้งของฉัน”
เขาเปิดขวดไวน์ทันทีในขณะที่เขากล่าว และทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงหลักก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหมอรัญจวนเข้มข้นของไวน์
ลีรอยยิ้มแป้นและเดินเข้าไปหาเจ็ดเทพธิดาขณะที่เขารินไวน์ใส่แก้วให้พวกเธอ
มันคือความจริงที่ลีรอยบ่มไวน์ด้วยตัวเอง ก่อนหน้านี้เขาเคยอ่านคัมภีร์ที่มีชื่อว่าไตรชงคุนหลุนในตอนที่เขาอยู่ในหอสมุดคุนหลุน คัมภีร์เล่มนี้สามารถสอนวิธีการบ่มไวน์ได้
มีตำนานเล่าขานว่าผู้ก่อตั้งสำนักคุนหลุนเป็นคนติดสุรา มันจึงมีตำราคัมภีร์เกี่ยวกับวิธีทำไวน์ในหอสมุด
ในขณะนั้น ซินดี้ก็ยกแก้วขึ้นมาที่ปากและจิบไวน์ก่อนจะพยักหน้า “เป็นไวน์ที่ดีมาก”
บรรดาเจ็ดเทพธิดาที่เหลือก็จิบชิมไวน์เช่นเดียวกัน
พวกเธอไม่เคยดื่มสุรามาก่อนแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม พวกเธอถึงห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะต้องลองจิบ เมื่อได้สัมผัสกับกลิ่นหอมรัญจวนของไวน์
ลีรอยยืนอยู่ข้าง ๆ และฉีกยิ้มให้กับเหล่าเจ็ดเทพธิดา “ไวน์ของฉัน รสชาติเป็นยังไงบ้าง?”
ในขณะเดียวกัน แววตาที่มีเจตนาร้ายก็ฉายวับอยู่ในดวงตาของเขา
“ไวน์นี่มันรสชาติ…” ซินดี้กล่าวขึ้นมาสองสามคำก่อนที่เธอจะหน้านิ่วคิ้วขมวด ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอเริ่มอ่อนแอปวกเปียก
“ฮ่าฮ่า!” สีหน้าของลีรอยเปลี่ยนไปเป็นวายร้าย “สหายเจ้าพระราชวังของฉัน ไวน์นี้มันแรงเกินไปจนทำให้ร่างกายอ่อนระทวยเลยใช่ไหม? อ่อนแอจนกระทั่งควบคุมกำลังภายในของตัวเองไม่ได้เลยล่ะสิ?”
เฮือก!
ทันใดนั้น ใบหน้าของซินดี้ก็ซีดเซียวกลายเป็นสีขาวในทันที และจ้องมองลีรอยอย่างสงสัย “ลีรอย… นี่แกใส่อะไรลงไปในไวน์?”
ซินดี้ทั้งตกใจและเดือดดาลในเวลาเดียวกัน เป็นไปตามที่ลีรอยได้กล่าวไว้ ร่างกายของเธออ่อนแอจนกระทั่งเธอไม่สามารถจะควบคุมพละกำลังอะไรได้เลย!
ในขณะเดียวกัน บรรดาเจ็ดเทพธิดาที่เหลือก็กรอกตาจ้องเขม็งไปที่ลีรอย
“ลีรอย เฮนเดอร์สัน แกกล้ามาก”
“พระราชวังฟูเหยาดูแลแกเป็นอย่างดี! แต่แกก็ยังกล้ามาวางยาพวกเรา?”
‘ดูแลเป็นอย่างดี?’ ลีรอยคิด
ลีรอยฉีกยิ้มกว้าง แต่นัยน์ตาของเขาก็เปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง “ซินดี้ ไวท์ แกเอาอาวุธของสำนักคุนหลุนไป ตะเกียงไร้มลทิน แกติดค้างฉันและแกยอมตกลงที่จะทำทุกอย่างเพื่อชดใช้! อย่างไรก็ตามในตอนที่สำนักคุนหลุนถูกทำลาย ฉันขอให้พวกแกช่วยฆ่าแดร์ริลและบรรดาพี่น้องร่วมสาบานของมัน แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ไอ้สามคนนั้นมันยังไม่ตายเลย!”
จากนั้นลีรอยก็กำหมัดแน่นขนัด “มันยากลำบากมากสำหรับฉันที่จะเริ่มต้นใหม่ในตอนที่สำนักคุนหลุนถูกทำลาย! ฉันเลยตัดสินใจที่จะขึ้นเป็นเจ้าพระราชวังฟูเหยานับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป! พระราชวังฟูเหยาจะถูกเปลี่ยนชื่อเป็นคุนหลุน!”
“แก…”
บรรดาเทพธิดาต่างหน้าซีดเซียวขณะที่พวกเธอตัวสั่นในความโกรธเคือง “ลีรอย เฮนเดอร์สัน! พี่สาวของฉันต้องข้ามน้ำข้ามทะเลออกไปไกลเพื่อจะหาสมุนไพรนพเก้าหยินหยางมาช่วยรักษาเส้นลมปราณของแก และแกตอบแทนเธอแบบนี้งั้นเหรอ? หน้าไม่อาย!”
“ฮ่าฮ่า! ฮ่าฮ่า!” ลีรอยเย้ยหยันและกล่าว “เทพธิดาสุดที่รักของฉัน ที่เธอกล่าวมันก็ขัดแย้งกันอยู่ นี่มันไม่ใช่การตอบแทนของฉัน ในเมื่อพวกเธอเคยบอกว่าผู้ชายทุกคนคือพิษร้าย ฉันเองมันก็แค่ผู้ชายสามัญธรรมดา”
“แก…” ซินดี้ถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธกับคำกล่าวของเขา ‘คนไร้ยางอายอย่างเขามีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง?’
สีหน้าของเธอกลายเป็นเคร่งขรึมและออกคำสั่ง “สาวกทุกคน จงฟัง! จับตัวลีรอยเฮนเดอร์สันไว้!”
“โห่…”
