คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 881
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 881
‘ฉันฝันว่าคุณมากระซิบที่ข้างหูและบอกว่าคุณจะดูแลฉันตลอดไป…’
ลิลี่ปรารถนาที่จะพุ่งเข้าไปและผลักตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของแดร์ริล เธออยากกอดเขาให้แน่น เธออยากร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเขา!
แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดก้าวไปข้างหน้าราวกับว่าร่างกายของเธอถูกแช่แข็ง
‘ไม่ ฉันไม่สามารถออกไปเจอหน้าสามีของฉันได้…’
‘ใบหน้าของฉันมันน่าเกลียด ฉันเห็นมันทุกครั้งที่ฉันมองเข้าไปในกระจก แล้วฉันจะให้เขาเห็นใบหน้าที่หน้าเกลียดเช่นนี้ได้อย่างไร’
‘ฉันกลัวว่าสามีจะจำฉันไม่ได้…ในตอนนี้ฉันกลายเป็นคนน่าเกลียดที่ไม่คู่ควรกับสามีของฉันอีกต่อไปแล้ว…’
ลิลี่รู้สึกแน่นในอกเมื่อเธอคิดเช่นนั้น หัวใจของเธอเจ็บปวด
“สามี….คุณได้ยินฉันไหม ฉันคิดถึงคุณมาก ฉันคิดถึงการได้อยู่ในอ้อมแขนของคุณ การได้พูดคุยกับคุณ ฉันอยากทำทุกอย่าง…แต่ฉันจะไปพบคุณในสภาพเช่นนี้ไม่ได้…” ลิลี่ พึมพำกับตัวเองเมื่อเธอหวนนึกถึงความทรงจำอันแสนหวานในอดีต
น้ำตาไม่อาจหยุดไหลได้เลย
“เพียงแค่ได้มองเห็นว่าคุณยังสบายดีและทำได้ดี เท่านี้ฉันก็มีความสุขมากแล้ว…” เสียงของลิลี่แผ่วเบาและนุ่มนวลเธอเกือบจะสูญเสียการทรงตัวและหมดสติลงได้ทุกเมื่อ
แต่ถึงอย่างนั้น ลิลี่ก็ยังจับตาดูแดร์ริลที่อยู่ภายในห้างสรรพสินค้าอย่างไม่ละสายตาและไม่พลาดแม้แต่การแสดงออกเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา
เธอกลัวมาก
กลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน
เธอต้องการมองดูแดร์ริลให้ใกล้ชิดมากกว่านี้
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงความฝัน แม้ว่าเธอจะได้มองเขาจากระยะไกลก็ตาม!
ในขณะเดียวกัน แลนวินเองก็เฝ้าสังเกตแดร์ริลอย่างใกล้ชิด เธอถอนหายใจยาวและขมวดคิ้ว “เฮ้ ยัยขี้เหร่ ที่นี่คนเยอะเกินไป ฉันไม่สามารถหาโอกาสเข้าหาเขาได้เลย เราจะต้องแอบตามเขาไปและมองหาโอกาสในการฆ่าเขา”
แลนวินพูดต่อโดยที่เธอไม่หันกลับมามองลิลี่ “เธอเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ที่หน้ารถบรรทุกไหม? เขาคือแดร์ริล เป้าหมายของเราในครั้งนี้ เธอควรจับตาดูเขาให้ดี เราต้องสะกดรอยตามเขาไป เธอได้ยินฉันไหมยัยขี้เหร่?”
ลิลี่ไม่ตอบสนอง
แลนวินขมวดคิ้วและหันหน้ากลับมา เธอมองเห็นลิลี่ที่มีท่าทางที่สิ้นหวังซึ่งทำให้เธอโกรธในทันที “เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? เธอหูหนวกหรือยังไง?”
ลิลี่ไม่ตอบสนอง เธอยังคงจ้องมองไปที่แดร์ริลอย่างว่างเปล่าจนลืมไปว่าเกิดอะไรขึ้นรอบ ๆ ตัวเธอในเวลานี้
แลนวินโมโห เธอชี้ไปที่ลิลี่และสาปแช่ง “เธอมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย! ถ้าเธอจะขาดสติเช่นนี้ก็ไปให้พ้นซะ คนอย่างเธอไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นส่วนหนึ่งของสำนักงานสุญตายัยขี้เหร่! ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเจ้าสำนักให้เธอมาเป็นสาวกได้ยังไง … ”
น่ารังเกียจ!
คำพูดเหล่านั้นตอกย้ำหัวใจของลิลี่จนเธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอตะโกนใส่แลนวินว่า “หยุดพูดได้แล้ว!”
เธอไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าเพื่อพบกับคนรักของเธอได้ เพียงเพราะว่าเธอกลายเป็นคนขี้เหร่!
‘อะไรนะ?
‘เธอเพิ่งตะโกนใส่ฉันเหรอ?’
แลนวินตกตะลึง ความโกรธของเธอเพิ่มขึ้นทันที!
เพียะ!
วินาทีต่อมา แลนวินก็ยกมือขึ้นตบหน้าลิลี่!
เสียงดังสุดแรงจากฝ่ามือของแลนวิน!
“เธอคิดว่าตัวเองดีแล้วเหรอ? กล้าดียังไงตะคอกใส่ฉัน ไสหัวไปซะ!” แลนวินพูดอย่างเย็นชา
ลิลี่ปิดหน้าของเธอโดยไม่พูดอะไร เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิม
เธอจะไปได้อย่างไรหลังจากที่เธอรู้ว่าเป้าหมายของแลนวินคือแดร์ริล ‘ฉันจะปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับสามีของฉันไม่ได้…’
“เธอจะไม่ไปใช่ไหม? ก็ได้ ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง” แลนวินโวยวาย “เธอจะต้องฟังฉันและอย่าบังอาจมาคิดร้ายกับฉัน ถ้าไม่เช่นนั้น เธอจะต้องไสหัวไปจากสายตาของฉันและไม่ต้องมาเจอกันอีก ได้ยินไหม?”
“ฉัน… เข้าใจแล้ว…” ลิลี่ตอบเบา ๆ พลางเอามือปิดหน้า
ลิลี่จ้องมองไปที่แดร์ริลอีกครั้ง
‘สามี ฉันขอโทษที่ฉันไปพบคุณไม่ได้ เพราะว่าตอนนี้ฉันน่าเกลียดและไม่มีศักดิ์ศรีพอที่จะออกไปให้คุณเห็น…
‘แต่ฉันจะติดตามคุณไปอย่างเงียบ ๆ และจะเป็นผู้พิทักษ์ตัวน้อยของคุณเอง
‘ฉันจะไม่ทำร้ายศิษย์พี่ของฉัน เพราะฉันเป็นหนี้สำนักสุญตาที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ แต่ฉันก็จะไม่ปล่อยให้เธอทำร้ายคุณได้เช่นกัน
‘สามีคุณเคยปกป้องฉัน ตอนนี้…ให้ฉันปกป้องคุณ’
