คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 926
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 926
”แม้ว่าผู้คนจะหลงคิดว่าข้าและครอบครัวข้าเป็นอสูรร้าย แต่พวกเราก็ไม่เคยทำร้ายมนุษย์”
พวกเราอาศัยอยู่ในป่าลึก และวันนึงข้าก็พลัดหลงเข้ามาในโลกมนุษย์ ข้ากำลังตั้งท้อง” เถาอู้กล่าวน้ำเสียงแผ่วเบา มันดูสะเทือนใจขณะที่มันเล่าเรื่องราวน้ำตาคลอเบ้า
“ทันทีที่เผ่าพันธุ์เราต้ังท้องเราจะอ่อนแอและสามีของข้าก็จะคอยไปจับสัตว์วิเศษหรือสมุนไพรนานาชนิดมาเพื่อบำรุงร่างกายข้า แต่กระนั้น จักรพรรดิโลกใหม่ต้องการที่จะก่อสร้างพระราชวังหลังใหม่ในเวลานั้น และเขาก็ส่งพวกมนุษย์เข้ามาตัดต้นไม้ไปอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งพวกนายพรานมาพบกับสามีข้า”
“พวกเราคือหนึ่งในอสูรร้ายทั้งสี่ และเถาอู้ที่โตเต็มวัยก็ไม่น้อยหน้าไปกว่ามังกรที่โตเต็มวัย!” เถาอู้ขบเคี้ยวฟัน “พวกมนุษย์ พวกเขาต้องการทำให้พวกเราเชื่องและเชื่อฟัง พวกเขาต้องการให้เราเป็นอสูรรับใช้พวกเขา!”
“หลังจากที่พวกคนตัดต้นไม้ออกไป วันรุ่งขึ้น บรรดาพรรคพวกจอมยุทธระดับสูงก็เข้ามาบุกถึงบ้านของพวกเราในป่า พวกเขาต้องการที่จะทำให้สามีของข้าเชื่อง เพื่อที่จะได้ขี่หลังเขา จอมยุทธระดับสูงเหล่านั้นคือจอมยุทธผู้ทรงพลังที่สุดในโลก!” เถาอู้ก็เอื้อนกล่าว “แต่สามีของข้าไม่ยอมเชื่อฟังพวกเขา เขาต่อสู้กับบรรดาจอมยุทธจนในที่สุดเขาก็ตายไปพร้อมกับพวกจอมยุทธ!”
ดวงตาของเถาอู้แดงฉาน ราวกับว่ามีคนมาเทเลือดลงไป “สามีของข้าต้องเสียชีวิต และข้าก็เคียดแค้นอาฆาตกับพวกมนุษย์อย่างเกลียดชัง!”
“ข้ารู้สึกบันดาลโทสะ ข้าจึงบุกไปที่ยุทธจักรของมนุษย์และฆ่าทุกคนที่เข้ามาขวางทางข้า! จนกระทั่งสำนักประกายแสงและราชวงศ์โลกใหม่ร่วมมือกันกับสำนักเล็กใหญ่ต่าง ๆ เพื่อวางแผนจะซุ่มโจมตีข้า และข้าก็ถูกจับนับตั้งแต่นั้นมา”
เถาอู้หลับตาลงก่อนจะเล่าต่อ “สำหรับ 500 ปีที่ผ่านมาเจ้าสำนักประกายแสงจะลงมาที่นี่เพื่อจะทำให้ข้าเชื่องและจะได้ขึ้นขี่หลังข้า แต่แน่นอนว่าข้าไม่มีวันยอมพวกมัน ดูเหมือนว่าความยุติธรรมจะมีอยู่จริงในโลกนี้เพราะสุดท้ายแล้วสำนักประกายแสงก็ถูกทำลายย่อยยับ!”
เถาอู้ก็จ้องมองแดร์ริล “ห้าร้อยปี! มันผ่านมาห้ายร้อยปี! ชีวิตของข้าใกล้จะถึงวาระสุดท้ายแล้ว ข้าไม่รู้ว่าข้าจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน แต่กระนั้นก็ดีข้ายังมีอีกสิ่งหนึ่งที่คางคา นั่นก็คือลูก ๆ ของข้า”
อะไร?
ลูก?
แดร์ริลตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น!
เปรี้ยง!
ทันใดนั้น ไข่ขนาดมหึมาสองฟองก็โผล่ออกมาใต้ตัวของเถาอู้และลอยขึ้นไปบนอากาศ!
ไข่?
ปัง!
แดร์ริลตกตะลึง เขามองไปที่ไข่อย่างไม่กระพริบตา เขากล้ำกลืนน้ำลายในขณะที่ตัวเริ่มสั่น!
ไข่สองฟองของเถาอู้มีขนาดเท่ากับลูกบาสเก็ตบอล และมีแสงรัศมีสว่างไสวอยู่รอบ ๆ ดูเหมือนกับพระอาทิตย์ในยามเช้า!
“น้องชาย” เถาอู้จ้องไปที่แดร์ริลพร้อมกับสายตาอ้อนวอน
“สำหรับเผ่าพันธุ์ข้า การให้กำเนิดนั้นเจ็บปวดราวกับตกนรก ข้าถูกขังอยู่ที่นี่มานานกว่า 500 ปีแล้ว และข้าไม่ได้กินอะไรเลย ข้าใช้กำลังภายในและพลังทั้งหมดในการให้กำเนิดลูก ข้าไม่คิดว่าข้าจะอยู่รอดได้อีกนาน ได้โปรด… เจ้าช่วยดูแลพวกเขาได้ไหม? ข้ารู้ว่านี่อาจจะเป็นเรื่องน่าตกใจสำหรับเจ้า แต่ได้โปรดสัญญากับข้าว่าจะเจ้าจะดูแลพวกเขา
ข้าจะให้พวกเขาเป็นลูกศิษย์สาวกของเจ้า เจ้าก็เป็นอาจารย์ของพวกเขา เจ้ากับภรรยาก็จะได้ดูแลพวกเขาด้วยกัน ได้โปรดตอบรับสัญญาข้า ว่าเจ้าจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดีอย่าให้ใครมารังแก ข้าข้อวิงวอนเจ้า ข้าขอร้อง…”
ผู้บ่มเพาะสามารถจะมีสัตว์วิเศษไว้ครอบครองได้เพียงแค่ตัวเดียวตลอดชีวิต
เถาอู้รู้ดีว่ามันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่นาน จะเกิดอะไรขึ้นกับลูกของมันหลังจากที่ตายไปแล้ว? เด็กทารกที่เพิ่งเกิดจะเปราะบางมาก พวกเขาอาจจะเสียชีวิตได้อย่างง่ายดาย
อีกอย่าง เถาอู้ก็อยากจะส่งลูกของมันให้กับจอมยุทธผู้ทรงพลังได้ดูแลก่อนจะถึงวาระสุดท้าย ถึงแม้ว่าแดร์ริลกับภรรยาจะไม่ใช่จอมยุทธผู้แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา แต่แดร์ริลก็ครอบครองเปลวเพลิงเย็นไร้มลทิน เขาดูไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าหากทั้งคู่เต็มใจที่จะดูแลลูก ๆ ของเถาอู้ มันก็คงจะหมดห่วง
“อย่างที่ฉันบอก ฉันไม่ใช่…” สโลนกล่าวเบา ๆ ขณะเธอขบริมฝีปาก
‘เถาอู้คิดว่าฉันเป็นภรรยาของแดร์ริล ฉันละหมดคำพูด’
อย่างไรก็ตาม สโลนก็ถูกขัดจังหวะ
เธอเห็นว่าเถาอู้อ่อนแอลง มันกำลังจะตาย และดูเหมือนว่ากำลังจะสูดลมหายใจเฮือกสุดท้าย
