คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 927
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 927
แดร์ริลตกตะลึง เขาตกใจมากจนแทบจะดึงสติไว้ไม่อยู่
บ้าจริง!
เถาอู้อยากจะให้พวกเขาดูแลลูกทั้งสองคน?
โฮก!
เถาอู้แผดเสียงทุ่มต่ำโศกเศร้าและกล่าวขอร้องกับแดร์ริล “น้องชาย ได้โปรด… เจ้าต้องช่วยดูแลลูก ๆ ของข้า ได้โปรด ทั้งสองคนเขยิบเข้ามา! ให้ลูก ๆ ของข้าจดจำพวกเจ้าว่าเป็นอาจารย์ด้วยหยดเลือด! ข้าขอร้อง…”
เถาอู้อ่อนแอลงยิ่งกว่าเดิม เสียงของมันเริ่มสับเส่า
หัวใจแดร์ริลเศร้าสลดเมื่อเห็นเช่นนั้น เขาเดินเข้าไปหาอสูรร้ายพร้อมกับสโลน
เถาอู้ไม่ใช่แค่เพียงสัตว์วิเศษเท่านั้น แต่มันยังเป็นถึงราชาอสูร! มันอยู่ในระดับเดียวกันกับมังกรฟ้า และเสือขาว และบรรดาสัตว์วิเศษเหล่านั้นจะไม่มีวันยอมก้มหัวให้ใครง่าย ๆ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันก็ขออ้อนวอนเพื่อเห็นแก่ลูกหลานของมัน ช่างเป็นฉากที่น่าสะเทือนใจ!
แดร์ริลรู้สึกจุกอก เขากล่าวตอบด้วยความเคารพนับถือ “ท่านอาวุโสเถาอู้ ไม่ต้องห่วง เราจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี”
“ดี นั่นดีมาก” เถาอู้พยักหน้าดวงตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง “มาเร็ว เข้ามาหยดเลือดเพื่อทำพิธีพวกเขาจะได้จดจำพวกเจ้าว่าเป็นท่านอาจารย์!”
แดร์ริลพยักหน้าขณะมองไปที่สโลน พวกเขากรีดนิ้วและหยดเลือดลงไปบนไข่ของเถาอู้
เปรี้ยง!
ลำแสงสองดวงพุ่งออกมาจากไข่หินทั้งสองฟองนั้นทันที มันส่องสว่างอุโมงค์ลับทั้งหมดด้วยแสงเจิดจ้า!
พวกเขาทำพิธีเสร็จแล้ว!
แดร์ริลและสโลนต่างรู้สึกตื่นเต้น และพวกเขาก็โอบกอดไข่ไว้บนอกคนละฟอง
เฮ้อ!
เถาอู้ถอนหายใจ ความปราถนาสุดท้ายของมันก็เติมเต็มแล้ว มันไม่มีอะไรที่คางคาใจอีกต่อไป
“ข้าขอฝากลูกทั้งสองคนไว้กับเจ้า น้องชาย” เถาอู้กล่าวน้ำเสียงเบาลง มันจ้องมองดูลูกของมันอย่างสลดใจ
ในที่สุดร่างใหญ่ยักษ์ของอสูรก็ร่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรง ดวงตาของมันปิดสนิท และมันก็หมดลมหายใจ
แดร์ริลและสโลนรู้สึกกล่าวอะไรไม่ออก พวกเขารู้สึกโศกเศร้าเกินว่าจะบรรยายได้
เฮ้อ!
สักพักหนึ่งสโลนก็ถอนหายใจและกล่าวน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่น่าเชื่อ! อสูรร้ายที่น่าเคารพยำเกรงและทรนงตัว ต้องยอมสละศักดิ์ศรีและอ้อนวอนเพื่อลูกของมัน”
แดร์ริลรู้สึกสะเทือนใจ
วินาทีถัดมา แดร์ริลยิ้มเมื่อมองไปที่สโลน “มันไม่ได้ขอร้องฉัน มันขอร้องเราทั้งสองคนในฐานะสามีภรรยา”
“หุบปาก” สโลนแค่นเสียง
แกร็ก!
จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงเปลือกกระเทาะแตกออก มีรูปรากฏขึ้นมาบนไข่ในอ้อมแขนของสโลน และทันใดนั้นก็มีหัวโผล่ออกมาจากรู
มันมีขนสีน้ำเงินเข้ม และดวงตากลมดำเมี่ยม เถาอู้ตัวน้อยยืดคอขึ้นมาจากไข่และหันหัวมองไปรอบ ๆ
สโลนประหลาดใจและรู้สึกดีใจขณะที่เธอกอดมันแน่น เธอกังวลว่าเธอจะเผลอทำไข่หลุดมือ
เถาอู้ตัวน้อยกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างสงสัยใคร่รู้ จากนั้นสายตาของมันก็จ้องมาที่สโลน มันดูร่าเริงมากและตะโกนเรียก “มามี๊”
เถาอู้เป็นสัตว์วิเศษที่มีสติปัญญาชาญฉลาด เถาอู้ที่เพิ่งเกิดใหม่ก็พูดได้แล้ว
“น่ารักจัง” สโลนรู้สึกผูกพันในทันที เธอเกาหัวเล็ก ๆ ของมัน
จากนั้นเถาอู้ตัวน้อยก็หันไปหาแดร์ริลและตะโกนเรียก “ปาปี๊”
แดร์ริลนั้นดีใจมากที่ได้ยินเถาอู้ตัวน้อยทักทายเขา จนเขาอยากจะหัวเราะ เขาเอื้อมมือไปลูบหัวอสูรตัวน้อย “เจ้านุ่มนิ่ม น่ารักอะไรขนาดนี้! เก่งมาก…”
สโลนหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้สึกเคืองและกระอักกระอ่วน ขณะเธอกล่าวกับเถาอู้ตัวน้อย “ไอ้ตัวเล็ก มามี๊อยู่นี่แต่นั่นไม่ใช่ปาปี๊ของหนู เข้าใจไหม?”
“บู้…” เถาอู้ตัวน้อยคำราม มันเรียกหาแดร์ริลอีกครั้งราวกับมันกำลังประท้วง “ปาปี๊…”
แดร์ริลกลั้นขำแทบไม่อยู่ขณะมองไปที่เถาอู้ตัวน้อยด้วยความรักและลูบหัวของมัน จากนั้นก็หันกลับไปมองไข่ที่อยู่ในมือของตัวเอง “แปลกจัง ทำไมไข่ฟองนี้มันไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย?”
สโลนไม่สบอารมณ์ที่จะตอบคำถามแดร์ริล เธอหันหลังกลับและมุ่งหน้าเดินไปหาทางออก
แดร์ริลสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันไปหาร่างอันไร้วิญญาณของเถาอู้ “ไม่ต้องห่วงท่านอาวุโส ผมจะดูแลลูกของท่านให้เป็นอย่างดี ผมจะจัดงานศพให้ท่านอย่างสมเกียรติ”
