คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 95

แดร์ริลหัวเราะใส่เมแกน เขากระซิบ “พวกนั้นนึกว่าผมเป็นราชันย์อะไรสักอย่าง ผมเลยตามน้ำไปกับพวกเขา”

เมแกนประทับใจ ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านอื่นคนนี้พิสูจน์ตัวเองอีกครั้งแล้ว

“ฉันก็นึกว่าอะไร ไม่แปลกที่พวกเขาดูแลแกดีนัก—เพราะพวกเขาจำแกสลับกับคนอื่นนี่เอง!” เคนท์เย้ยหยัน “แล้ว เราจะรออะไรอยู่อีก? พวกเขาออกไปดื่มแล้ว แก้มัดพวกเราเดี๋ยวนี้!” เขาสั่ง

…ไอ้ปัญญาอ่อนนี่น่าโดนตบสักที เสียงอันจองหองของเคนท์ทำให้แดร์ริลหงุดหงิด ชายหนุ่มจึงเมินเขาไป

เมแกนก็กระสับกระส่ายเช่นกัน เธอจับคนของสกายเลอร์ไปมาก เขาต้องไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอเมื่อดื่มเสร็จ

ท่ามกลางความตื่นตระหนกตกใจ เมแกนเริ่มสงสัย ‘ทำไมแดร์ริลถึงยังสงบนัก?’

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ยามจากทั่วทุกที่เริ่มสลบ สกายเลอร์เองก็ไร้สติแล้วเช่นกัน เขาพิงกายอยู่ที่กำแพงเงียบ ๆ คนที่ยังมีสติอยู่ในคฤหาสน์ใต้ดินแห่งนี้มีเพียง แดร์ริล, เมแกน, และเคนท์

“โอ้โห! ทำได้เยี่ยมนี่ เจ้าลูกเขยบ้านคนอื่น!” เคนท์ชม แม้ว่าเสียงของเขายังคงมีมาดอยู่ก็ตาม

แดร์ริลพบกุญแจที่อยู่บนตัวสกายเลอร์ เขาเดินไปที่เมแกน แล้วแก้ล็อคให้เธอ “ไปกันเถอะ ที่นี่มันซับซ้อนทีเดียว เราต้องหาทางออกให้เจอก่อนที่พวกเขาจะตื่น” แดร์ริลกล่าวอย่างสุขุม

“ไอ้เ-ี้ย นี่แกตาบอดเหรอ? ฉันยังโดนล็อคมืออยู่เนี่ย!” เคนท์แหกปาก

‘ก่อนหน้านี้ตอนฉันจะถูกตัดนิ้ว แกยังไม่สนใจเลย ตอนนี้แกดันมาสนใจฉันซะงั้น’ แดร์ริลคิด

แดร์ริลหันไปหาเคนท์แล้วหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ทำไมฉันต้องปลดล็อคให้นายด้วย? นายมีเงินตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ? พอพวกเขาตื่นมา ก็แค่เสนอเงินให้มากกว่าเดิม—ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะปล่อยนายไป”

เคนท์คร่ำครวญ เขาแทบจะร้องไห้จากการสติแตก

เมแกนร้องขอ “แดร์ริล คุณช่วยปลดกุญแจมือให้เขาได้ไหม?”

“ผมไม่มีพันธะอะไรที่ต้องไปช่วยเขา” แดร์ริลปฏิเสธ

เมแกนกัดริมฝีปากของเธอ “แดร์ริล ฉันรู้ว่าเคนท์ล่วงเกินคุณ ฉันต้องขอโทษแทนเขาด้วย ได้โปรดช่วยเขาเถอะ ถ้าไม่ เขาไม่รอดแน่”

แดร์ริลแค่นหัวเราะ ‘นรกเอ๊ย ความตายของหมอนี่มันเกี่ยวอะไรกับฉันรึไง? ไอ้เ-ี่ยนี่กินเม็ดยาเทวะฉัน แต่ก็ยังอวดเบ่งเหมือนเดิม ฉันไม่สนใจถ้าเขาตายหรอก’ แดร์ริลคิด

เคนท์มองแล้วกล่าว “เมกที่รัก เธอขอโทษมันทำไม? ไอ้ขี้แพ้นี่ไม่สมควรได้รับมันหรอก ดูความน่าสิ้นหวังของมันสิ มันก็แค่โชคดี!”

“พวก ไม่ต้องพยายามมแบล็กเมล์ฉัน ฉันไม่ต้องการให้แกมาช่วย!” เคนท์กล่าวกับแดร์ริลด้วยความดูถูก

แดร์ริลแสยะยิ้ม เขากล่าวกับเมแกน “เห็นไหม เขาไม่ต้องการให้ผมช่วยฟฟ คุณจะกังวลไปทำไม” จากนั้นเขาก็จากไป

เมแกนตามเขาไปแล้วกล่าว “แดร์ริล ขอร้องล่ะ อย่าลดตัวไปสนใจเขาเลย อย่าทำแบบนี้”

เคนท์ขัด “เมก ไม่ต้องไปโน้มน้าวมัน! หลังจากเธอหนีไปได้ ค่อยมาช่วยฉัน ฉันเชื่อเธอ! เมื่อพวกเขาตื่น ฉันจะเสนอเงินให้พวกเขามากขึ้น ฉันมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ฆ่าฉัน”

“หุบปาก! นายคิดว่าถ้าเราหนีไปได้ นายจะยังรอดอยู่ได้รึไง?” เมแกนตัวสั่น

ตอนนั้นเองที่เคนท์รู้ว่าเขาพลาดไป ที่นี่คือนิกายจ้าวสวรรค์สาขาเมืองตงไห่ ถ้าสกายเลอร์ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าแดร์ริลกับเมแกนหนีไป พวกเขาจะมาเค้นความจากเขา มันไม่มีประโยชน์ไม่ว่าเขาจะเสนอเงินเท่าไหร่ก็ตาม

เคนท์ถึงกับหวาดผวา