คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 957
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 957
”เห็นไหม ฉันบอกแล้วไม่มีผิด! นิทรรศการออกจะคึกครื้น!” ซาร่ากล่าวอย่างมีความสุข สีหน้าท่าทางร่าเริงของเธอ สดใสราวกับนกน้อยที่ถูกปล่อยออกจากกรง
จากนั้นหนึ่งในเจ้าหน้าที่จัดนิทรรศการก็เดินขึ้นมาข้างหน้าและประกาศผ่านโทรโข่ง “ทุกท่าน งานนิทรรศการเริ่มขึ้นแล้ว! กรุณาเข้าไปในห้องโถงตามลำดับแถว อย่าดันกัน อย่า…”
ก่อนที่เขาจะได้ประกาศจบประโยค มวลชนที่เข้าแถวอยู่ก็กรูกันเข้าไปในห้องโถงงานนิทรรศการ
งานนิทรรศการมีวัตถุโบราณของสะสมมากมายเช่น หยกคละสี งานเขียนพู่กันจีน และภาพวาด มันมีของสะสมทุกแขนง! สิ่งของทุกอย่างมีตั้งแต่สมัยราชวงศ์ซีโจวจนถึงปลายยุคราชวงศ์ชิง มีวัตุโบราณจัดแสดงอยู่จากทุกราชวงศ์
แขกผู้ร่วมงานที่เดินเข้ามาในนิทรรศการก็เริ่มควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พวกเขาอยากจะถ่ายรูปของทุกอย่าง
แดร์ริล เดบร้า และซาร่ากำลังชื่นชมกับวัตถุโบราณของสะสม เดบร้านั้นไม่ได้สนใจในวัตถุโบราณมากนัก แต่เธอใคร่รู้เกี่ยวกับภาพวาดและการประดิษฐ์ตัวอักษร
แดร์ริลสังเกตุเห็นว่าบนผนังในห้องจัดแสดงเต็มไปด้วยภาพวาดและการประดิษฐ์ตัวอักษรจากฝีมือของศิลปินชื่อดังมากมาย แต่กระนั้นมันก็ยังมีสำเนาของปลอมอยู่จำนวนมาก
“ดูสิ! เร็วเข้า มาดูนี่!”
มีคนในมวลชนส่งเสียงตะโกนขึ้นมา และพวกเขาก็เดินตามเสียงไปและเห็นงานประดิษฐ์ตัวอักษรแขวนอยู่บนผนัง ทุกคนในที่เข้าไปดูต่างตื่นเต้นตื่นตา!
“ไม่แปลกใจเลยที่เขาเป็นปราชญ์แห่งการเขียนพู่กันจีน! ดูงานของเขาสิ มันทั้งคารมคมคายและเร้าอารมณ์!”
“ใช่ ผลงานชิ้นนี้ของหวังซีจีประเมินค่าไม่ได้จริง ๆ!”
แขกผู้ร่วมงามก็หยุดกล่าวเชยชมผลงานไม่ได้
เดบร้าดึงตัวแดร์ริลอย่างตื่นเต้นเพื่อเข้าไปดู
เมื่อพวกเขาแทรกตัวเข้าไปยืนอยู่หน้ามวลชน พวกเขาก็เห็นว่ามันเป็นงานประดิษฐ์ตัวอักษรที่เก่าแก่ มันคือชุดงานเขียนผิงอันเถี่ยของหวังซีจี!
แดร์ริลแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ นั่นมันคืองานประดิษฐ์ตัวอักษรของเขา!
ซาร่าเคยบอกเขาว่าเธอมอบงานชิ้นนี้ให้กับเพื่อน แล้วมันมาโผล่อยู่บนกำแพงของงานนิทรรศการได้อย่างไร? แดร์ริลขบขันอยู่ภายในใจ เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจทำอะไรบางอย่างเป็นพิเศษเพื่อทำให้ชิ้นงานดูเก่าขึ้น ราวกับว่ามันเป็นชิ้นงานที่แท้จริงของหวังซีจี คนสมัยนี้คงจะปลอมแปลงได้ทุกอย่างจริง ๆ แม้แต่ชิ้นของเขาเองก็ยังถูกเอามาจัดแสดงในงานนิทรรศการ!
เดบร้าหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เธอหันไปกล่าวกับแดร์ริล “ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นกับงานชิ้นนี้จังเลย?”
เสียงของเดบร้าแผ่วเบา เธอจำงานคัดลายมือชุดผิงอันเถี่ยของแดร์ริลได้ ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ฉุกคิดว่าผลงานที่อยู่ตรงหน้าเป็นฝีมือของแดร์ริล
แดร์ริลหันมาโบกมือให้เธอและหัวเราะเบา ๆ “ผลงานบนผนังมันเป็นของปลอม เพราะฉันเป็นคนทำมันเอง…”
“แกพูดว่าอะไร?”
ก่อนที่แดร์ริลจะได้กล่าวจบประโยค ก็มีคนทักท้วงส่งเสียงอึกทึกขึ้นมา
“เขาเป็นใคร? กล้าดียังไงถึงมาบอกว่างานเขียนพู่กันจีนบนผนังเป็นของปลอม?”
“ใช่! เขาเป็นคนวิกลจริตรึเปล่า? นักสะสมผู้ยิ่งใหญ่อย่างแม็กซ์ แฮร์ริงตันผู้จัดงานนิทรรศการ ทำไมเขาจะต้องเก็บสะสมของปลอมด้วย?”
ทันใดนั้นมวลชนก็ถกเถียงกันอย่างดุเดือด สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่แดร์ริล ขณะที่พวกเขาชี้นิ้วกล่าวหาแดร์ริล
ในขณะนั้น ชายสวมแว่นตาคนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาพวกเขาและกล่าว “ไอ้หมอนี่ นายกล้าบอกว่าชุดงานเขียนผิงอันเถี่ยของแม็กซ์ แฮร์ริงตัน เป็นของปลอมงั้นเหรอ? นายรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการเขียนพู่กันจีนบ้างไหม? หรือว่าเรื่องวัตถุโบราณของสะสม?”
แม็กซ์ แฮร์ริงตันเป็นผู้จัดงานนิทรรศการ ทุกคนต่างรู้ว่าเขาคือผู้มีอิทธิพลในวงการวัตถุโบราณ เขาจะเก็บสะสมของลอกเลียนแบบได้อย่างไร? ชายคนนี้ช่างไร้มารยาทเสนอหน้ามากล่าวหาว่ามันเป็นของปลอม!
แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ และกล่าวตอบ “ผมรู้เกี่ยวกับการเขียนพู่กันจีนนิดหน่อย”
“นิดหน่อย?” ชายสวมแว่นตาเย้ย เขาไม่อาจจะปิดบังความดูแคลนไว้ในใจได้ “ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาคุยโม้อวดดีหน้าไม่อาย คนอย่างนายไม่น่าจะแสดงความคิดเห็นสั่ว ๆ แบบนั้นเกี่ยวกับของสะสมของแม็กซ์”
แม็กซ์ แฮร์ริงตันไม่ได้เป็นแค่เพียงนักสะสมของเก่าเท่านั้น แต่เขาเป็นถึงเซียนวัตถุโบราณอีกด้วย! วัตถุโบราณของสะสมของเขาจะเป็นของปลอมได้อย่างไร? ความคิดเห็นของแดร์ริลมันช่างน่าขบขันหัวเราะเยาะ
เมื่อเดบร้าสัมผัสได้ว่าบรรยากาศเริ่มบูดบึ้ง เดบร้าก็พยายามช่วยแดร์ริลปลอบมวลชน “พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว เขาไม่ได้หมายถึงแบบนั้น มันก็แค่ความคิดเห็นทั่วไป”
เธอมาที่นี่กับแดร์ริลเพื่อผ่อนคลายและเพลิดเพลิน เธอไม่ได้ต้องการให้เขามาเพื่อทะเลาะกับคนอื่น
กระนั้นก็ดี แดร์ริลได้แต่ฉีกยิ้มเท่านั้น เขาหันไปหาชายสวมแว่นตาและกล่าว “ถึงแม้ว่าผมจะรู้เรื่องการเขียนพู่กันจีนนิดหน่อย แต่ผมก็บอกได้ว่าชุดงานเขียนผิง
อันเถี่ยที่อยู่ตรงหน้าคือของปลอม”
