คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 959
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 959
”ขอโทษท่านแม็กซ์เดี๋ยวนี้เลย!”
“ขอขมา!”
เมื่อมวลชนประณาม แดร์ริลก็ค่อย ๆ หันหลังไปและจ้องหน้าแม็กซ์ “ขอโทษ? ทำไมผมต้องขอโทษด้วย? ผมอาจจะพูดจาตรงไปตรงมาแต่ฉันก็ไม่เคยโกหก ชุดงานผิงอันเถี่ยชิ้นนี้เป็นของเลียนแบบ ทำไมฉันต้องขอขมา?”
มวลชนก็ส่งเสียงอึกทึกวุ่นวาย
ชายคนนี้เสียสติไปแล้ว! เขาทำตัวหยาบกระด้างกับท่านแม็กซ์แบบนี้ได้อย่างไร?
เดบร้าเริ่มกระสับกระส่าย เธอรู้ดีว่าแดร์ริลเป็นคนหัวรั้น
แม็กซ์กรอกตามองไปที่แดร์ริลและกล่าวถาม “นายมีหลักฐานอะไรมายืนยันว่ามันเป็นของเลียนแบบ?”
แม็กซ์เสียเงินมหาศาลเพื่อที่จะซื้อชุดงานเขียนผินอังเถี่ยมาครอบครอง เขาใช้เวลาหลายปีในการศึกษาการประดิษฐ์ตัวอักษร และเขายังชื่นชอบงานของหวังซีจีตั้งแต่เด็ก ฉะนั้นเขาจะผิดพลาดได้อย่างไร?
ในขณะนั้นเอง แองเจลล่า แองเจิลก็กล่าวเสริมขึ้นมา “มิสเตอร์ คุณบอกว่างานชิ้นนี้เป็นของปลอม แล้วคุณมีหลักฐานอะไรไหม?”
เธอกล่าวแดกดันแดร์ริลขณะที่จ้องมองเขาอย่างสงสัย ว่าทำไมเธอถึงคุ้นหน้าคุ้นตาเขา ราวกับว่าเธอเคยเห็นแดร์ริลที่ไหนสักแห่งมาก่อน แต่เธอก็นึกไม่ออก
แองเจลล่า แองเจลเป็นถึงศิลปินอันดับหนึ่ง แล้วเธอจะจดจำเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ในคอนเสิร์ตต่าง ๆ ของเธอได้อย่างไร? แถมเธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ที่ดอน แองเจิล ขับรถชนลิลี่อีกด้วย ฉะนั้นแล้ว เธอจึงเคยเห็นแดร์ริลแค่เพียงครั้งเดียวระหว่างการแสดง และเธอก็ลืมเรื่องนี้ไปนานมากแล้ว
แองเจลล่าก็ชื่นชอบการสะสมวัตถุโบราณ ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงเป็นเพื่อนแม็กซ์ เมื่อเธอเห็นท่าทีที่แดร์ริลตั้งคำถามกับของสะสมของแม็กซ์ เธอก็รู้สึกไม่พอใจเช่นเดียวกัน
เฮือก!
ขนาดแองเจลล่ายังต้องออกตัว แขกผู้ร่วมงานทั้งหมดก็หันไปจ้องแดร์ริลอย่างคาดคั้นขณะที่รอคำตอบ
แดร์ริลยิ้มและส่งเสียงเสียงป่าวประกาศ “เพราะว่า… ผมเป็นคนเขียนงานผิงอันเถี่ยชิ้นนี้เองไงล่ะ!”
อะไร?
แขกผู้ร่วมงานเงียบไปสักพักก่อนจะหัวเราะหัวไห้
พวกเขาหูฝาดไปหรือเปล่า? แดร์ริลบอกว่าเขาเป็นคนเขียนงานผิงอันเถี่ยชุดนี้เอง? แขกผู้ร่วมงานหัวเราะกันเกรียวกราว
เดบร้าเสียวใจขบริมฝีปาก เธอกำลังคิดว่าทำไมงานเขียนผิงอันเถี่ยถึงดูคุ้นตา จากนั้นเธอก็รู้ว่ามันคือแบบเดียวกับที่แดร์ริลได้ทำไว้
เดบร้ารู้สึกขาสั่นปลกเปลี้ย เข่าของเธออ่อนระทวยแทบจะทรุดลงต่อหน้าแดร์ริล บรุษที่เธอจับจ้องสายตามองเป็นคนน่าอัศจรรย์ถึงขนาดนักสะสมวัตถุโบราณระดับเซียนได้ชิ้นงานของเขาไปครอบครองและคิดว่ามันคือของจริง
แขกผู้ร่วมงานก็ยังคงหัวเราะเสียงดังระงมขึ้นเรื่อย ๆ
“ไอ้หมอนี่มันตลกสิ้นดี! มันบอกว่าเป็นของปลอมยังไม่พอ มันยังบอกว่ามันเขียนเองอีก!”
“ฉันว่าเขาจงใจทำแบบนี้ จะได้ให้ท่านแม็กซ์สนใจเขา!”
“ใช่ เขาแค่เรียกร้องความสนใจและพยายามอวดดี!”
คำวิจารณ์จากแขกผู้ร่วมงานก็ถาโถมเข้ามาใส่ไม่หยุดหย่อน แต่แดร์ริลหัวเราะชอบใจ “พวกคุณคิดว่าผมทำแบบนี้เพื่อจะให้แม็กซ์ แฮร์ริงตันสนใจผมงั้นเหรอ? พวกคุณเพ้อเจ้อเกินไปรึเปล่า เขาไม่ได้เซียนอะไรขนาดนั้น!”
สีหน้าท่าทางของแขกผู้ร่วมงานก็ขึงขังขึ้นมาทันที คำกล่าวของแดร์ริลบอกได้ชัดเจนว่าเขาไม่ได้เห็นแม็กซ์อยู่ในสายตา เขาดูถูกแม็กซ์!
ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้ยิน ก็คงจะรับไม่ได้เช่นเดียวกัน
แม็กซ์ทนไม่ไหว เขาเย้ยหยันขณะที่จ้องหน้าแดร์ริล “นายบอกว่างานผิงอันเถี่ยชิ้นนี้ของฉันเป็นสำเนาของนายใช่ไหม ถ้าอย่างนั้น ฉันมั่นใจว่านายคงจะไม่รังเกียจที่จะเขียนสำเนาให้เราดูอีกสักชิ้น!”
แววตาของแม็กซ์ขึงขัง ‘ไอ้เวรตะไล! ฉันจะสั่งสอนแกเอง!’
จากนั้น ด้วยคำสั่งของแม็กซ์ เจ้าหน้าที่ก็รีบเข้ามาจัดโต๊ะอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพู่กัน กระดาษและน้ำหมึก
ในขณะนั้น มวลชนก็เริ่มเหน็บแนมรุมวิจารณ์อีกครั้ง
“ใช่! นายไม่ต้องมาโม้ให้เราฟัง ทำให้เราดูเลยสิ!”
“ถ้านายมีวิชาจริง ๆ ก็แสดงให้เราเห็น!”
“ฉันไม่คิดว่าเขาจะกล้า!”
สายตาของมวลชนจับจ้องไปที่เขา พร้อมกับสีหน้าดูแคลนและคำถากถางสารพัด
เขากล้ามาดูถูกท่านแม็กซ์ได้อย่างไร? แกว่งเท้าหาเสี้ยน!
แดร์ริลหัวเราะคิกคัก เขาไม่ได้กล่าวอะไรและเดินไปหยิบพู่กัน เขาจุ่มลงไปในน้ำหมึก และโบกสะบัดพู่กันอะร้าอร่ามงามสะดุดตา การประดิษฐ์ตัวอักษรแบบผินอังเถี่ยเริ่มปรากฏเป็นรูปเป็นร่างบนกระดาษ!
ทุกคนต่างเงียบกริบ!
ทั้งห้องโถงจัดงานนิทรรศการก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ได้ยินเพียงแค่เสียงพู่กัดที่กำลังวาดอยู่บนกระดาษเท่านั้น!
สีหน้าท่าทางของแขกผู้ร่วมงานตึงเครียด ทุกคนต่างตกใจจนตัวสั่น
พวกเขาเห็นแดร์ริลเขียนอักษรออกมาด้วยพลังวังชาและความแรงกล้า และงานเขียนก็ยังไม่สูญเสียความลื่นไหล! ภาพรวมทั้งหมดมันดูเหมือนกับต้นฉบับของหวังซีจีอย่างแม่นยำ!
ชายผู้นี้มีวิชา!
แม็กซ์ถึงกับตกตะลึง เขาจ้องหน้าแดร์ริลด้วยความงวยงงและอ้ำอึ้งกล่าวอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน
