คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 964
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 964
ด้วยคำถามของแดร์ริล เดบร้าจ้องไปที่จีเวลอย่างกังวลใจด้วยแววตาที่ลุกวาวและเบิกกว้างของเธอซึ่งเต็มไปด้วยความทุกข์ร้อน
ซาร่าที่กำลังยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รบเร้า “จีเวล บอกเราเร็ว ว่าใครกล้ามาทำร้ายเธอ? พี่แดร์ริลไม่มีทางปล่อยพวกเขาไว้แน่”
“อืม… ” จีเวลกัดริมฝีปาก เมื่อหันหน้าไปหาพวกเขาทั้งสามคน เธอครุ่นคิดอยู่ในใจก่อนจะลังเลกล่าวเบา ๆ “คืนนั้นมันมืดมาก ฉัน… ฉันมองเห็นไม่ชัด”
จีเวลรู้สึกคับข้องใจอยู่ภายในอย่างหนักหนา ในตอนที่เธอกล่าวตอบเช่นนั้น เธอไม่กล้าสบตาแดร์ริล เธอรู้ตัวดีว่าเป็นฝีมือของอีวอน ยัง ในคืนนั้น แต่เธอทำใจไม่ได้ที่จะบอกแดร์ริล
จีเวลไม่รู้ว่าสาเหตว่าทำไมอีวอนถึงทำร้ายเธอ จีเวลรู้เพียงแค่ว่าแดร์ริลและอีวอนผูกพันกันมากแค่ไหน เธอกลัวว่ามันจะส่งผลกับความสัมพันธ์ของพวกเขาถ้าหากเธอบอกความจริง
เธอเชื่อว่าคนที่แดร์ริลหลงรักจะต้องมีจิตใจดี อีวอนจะต้องมีเหตุผลอยู่เบื้องหลังที่ทำร้ายเธอ จีเวลจึงตัดสินใจที่จะไม่บอกความจริงตอนนี้ แต่อยากจะไปถามอีวอนด้วยตัวเอง
‘เธอมองไม่เห็นว่าพวกเขาเป็นใคร?’ แดร์ริลขมวดคิ้ว เขาไม่ได้คิดอะไรต่อ ได้แต่ถอนหายใจและปลอบประโลมจีเวลอย่างเบามือ “ไม่เป็นไรถ้าเธอมองไม่เห็น จากนี้ต่อไปฉันจะปกป้องเธอเองจะไม่ปล่อยให้เธอตกอยู่ในอันตรายอีกแล้ว”
จากนั้น แดร์ริลก็กอดจีเวล
เดบร้ายืนกระสับกระส่ายอยู่ข้าง ๆ สีหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ
‘จีเวลมองไม่เห็นว่าใครเป็นคนทำ?’ เดบร้าเชื่ออย่างหนักแน่นว่าเป็นฝีมือของอีวอน ยัง ตั้นแต่แรก แต่กระนั้นแดร์ริลก็ไม่ปักใจเชื่อว่าเป็นอีวอน เมื่อตอนนี้จีเวลก็อ้างว่าเธอมองไม่เห็นว่าใครเป็นคนเข้ามาทำร้ายเธอ แดร์ริลก็ยิ่งมั่นใจว่าไม่ใช่อีวอน
ทันใดนั้น จีเวลก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ และกล่าวถามอย่างแผ่วเบา “นายท่าน แล้วพี่อีวอนอยู่ไหนเหรอ?”
แดร์ริลหัวเราะ “ฉันส่งเธอกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลยังเมื่อสองวันก่อน ยังไงซะ เธอก็ห่างบ้านมาปีกว่า”
“ฟิ๊ว…” จีเวลถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอได้ยินคำตอบ และพยักหน้าเบา ๆ
จีเวลคงจะถามอีวอนอย่างจริงจังว่าทำไมถึงทำร้ายเธอทันทีที่มีโอกาส เมื่อเธอครุ่นคิดเช่นนั้น จีเวลก็แอบกลุ้มใจ
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าอีวอนทำร้ายเธออีกครั้งในตอนที่พวกเธออยู่ด้วยกันตามลำพัง?
เดบร้าสังเกตเห็นสีหน้าของจีเวลเปลี่ยนไป
“จีเวล เธออยากกินอะไรอร่อย ๆ ไหม? ฉันจะได้ไปจัดมาให้” แดร์ริลจับมือจีเวลด้วยความเอ็นดู
‘จีเวลจะต้องหิวโซมากแน่นอน เพราะหมดสติไปหลายวัน’
จีเวลครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะกล่าวตอบ “ฉันรู้สึกอยากกินโจ๊ก”
แดร์ริลรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวฉันจัดให้”
เขากล่าวเช่นนั้นในขณะที่รีบออกไปจากห้อง
“ฟิ๊ว…” เดบร้านั่งลงข้างเตียงและกล่าวถามช้า ๆ หลังจากรอมานาน “จีเวล เธอไม่เห็นหน้าคนร้ายจริง ๆ เหรอ? เธอบอกความจริงกับฉันได้”
“พี่เดบร้า…” จีเวลชะงักเล็กน้อยและเริ่มกล่าวติดขัด “ฉัน… ฉัน…”
เดบร้าประคองมือจีเวลอย่างเบามือ และกล่าวต่อ “ความจริงเธอรู้ใช่ไหมว่าเป็นฝีมือของใคร? แต่เธอแค่ไม่อยากบอกแดร์ริล ทำไมเธอไม่ยอมบอกเขาล่ะ?”
จีเวลกัดริมฝีปากอย่างแรงก่อนจะฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าว “อีวอนเป็นคนทำ ฉันไม่กล้าบอกนายท่านเพราะกลัวว่าเดี๋ยวมันจะส่งผลกับความสัมพันธ์ของพวกเขา เราก็รู้ดีว่าพวกเขาแยกจากกันมาตั้งนาน มันยากเย็นมากสำหรับพวกเขาที่จะได้กลับมาเจอกันอีกในที่สุด… มันต้องมีเหตุผลซ่อนอยู่ที่อีวอนทำร้ายฉัน…”
“เฮ้อ…” เดบร้าถอนหายใจเบา ๆ เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด
จีเวลมีจิตใจเมตตา จนทำให้หัวใจของเดบร้าเริ่มปวดร้าว
