คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 965
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 965
ในขณะเดียวกัน แดร์ริลก็เดินออกจากห้องมาและสั่งให้สาวคนรับใช้สองคนเตรียมอาหารให้จีเวล
“ลูกพี่แดร์ริล” นิมบัส ดิกสันเดินเข้ามาหาเขาจากระยะไกลในขณะนั้น
ด้วยความสนิทสนมของแดร์ริลกับตระกูลคาร์เตอร์ สมาชิกสำนักประตูสุราลัยก็แวะเวียนมาคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์ได้
นิมบัสหยิบบัตรเชิญออกมาและมอบให้แดร์ริลด้วยความเคารพเมื่อเขาเดินมาถึงหน้าแดร์ริล “ลูกพี่แดร์ริล นี่เป็นคำเชิญจากสำนักเส้าหลิน สำนักบู๊ตึ๊งและอีกห้าสำนัก พวกเขากำลังเตรียมการประชุมยุทธภพ”
‘การประชุมยุทธภพ?’ แดร์ริลรับบัตรเชิญมา เขาอดไม่ได้ที่จะต้องขมวดคิ้วบ่นพึมพัม
นิมบัสกล่าวต่อ “ฉันได้ยินมาว่าทุกสำนักจะเข้าร่วมการประชุมยุทธภพในครั้งนี้ สำนักภูเขาบุปผาและนิกายตำหนักอมตะก็ได้รับคำเชิญเหมือนกัน”
‘แด๊กซ์กับเชสเตอร์ถูกเชิญไปด้วยงั้นเหรอ? งั้นก็ต้องไปดูซะหน่อย’ แดร์ริลนึกในใจก่อนจะพยักหน้ากล่าวตอบ “โอเค รับทราบ”
…
ที่คฤหาสน์ลิลี่ในเมืองตงไห่
ลิลี่นั่งสลดเศร้าสร้อยอยู่ในห้องนั่งเล่นและโอบกอดกล่องเปล่าใบหนึ่ง
เธอเพิ่งจะขายรองเท้าคำสรรเสริญคริสตัลไปในราคา 100 ล้านที่โรงประมูลของโรเจอร์
โรงประมูลของโรเจอร์ เป็นที่เปิดการประมูลอันเลื่องชื่อของเมืองตงไห่ ซึ่งแดร์ริลได้พบกับไซออนและเอเวอลีน เฟเธอร์สโตนก่อนหน้านี้
ลิลี่รู้สึกโหวงเหวงอยู่ภายในใจและเศร้าเสียใจอย่างอธิบายไม่ถูก หลังจากที่จะต้องขายรองเท้าคำสรรเสริญคริสตัล
“ลิลี่ เธอเตรียมเงินมารึยัง?” จากนั้นชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องโถงด้วยสีหน้าเย้ยหยันในขณะนั้น ชายคนนี้คือวิลเลียม ลินดัน
วิลเลียมเดินเข้ามาอย่างไม่ได้รับเชิญและนั่งลงบนโซฟาอย่างเสียมารยาทและขยับเข้าใกล้ลิลี่
ลิลี่กล่าวตอบ “ใช่ ฉันเพิ่งจะโอนเงินไปที่บัญชีของตระกูลแล้ว เชิญดูให้เต็มตา”
‘เร็วไปไหม?’ วิลเลียมขมวดคิ้วก่อนจะหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาใครสักคน
ทันทีที่เขาได้รับการยืนยันว่าโอนเงินเรียบร้อยแล้ว เขาก็จ้องลิลี่อย่างประหลาดใจก่อนจะกล่าวเยาะเย้ย “ทำดีมากลิลี่ โอ้ จริงสิ เธอนี่ก็รวยไม่เบา เธอหาเงินร้อยล้านมาได้ภายในเวลาไม่กี่วัน ดูเหมือนว่าพวกเราจะประเมินเธอต่ำไป”
จากนั้นเขาก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ และกล่าวถาม “เธอขายคฤหาสน์หลังนี้ทิ้งไปใช่ไหม?”
ลิลี่ไม่อยากจะเสียเวลาสนทนากับเขา “ออกไปสักที ฉันก็ให้เงินนายเรียบร้อยแล้วนี่”
เธอรู้สึกหมดกำลังใจมากหลังจากต้องขายรองเท้าคำสรรเสริญคริสตัลของรักของหวง
ซาแมนธาออกมาจากห้องของเธอทันทีที่ได้ยินเสียงปั่นป่วน ก่อนจะชี้หน้าวิลเลียมและตวาดเสียง “วิลเลียน ลินดัน แกหวังว่าเราจะขายคฤหาสน์หลังนี้ทิ้งไปงั้นเหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้ยังไงเราก็ไม่มีวันยอมไปเป็นคนเร่เร่อน! ลิลี่ขายรองเท้าคำสรรเสริญคริสตัลทิ้งไป และเอาเงินมาให้แกเพื่อที่แกจะได้ไสออกหัวไปสักที เราขอตัดขาดจากตระกูลลินดันนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!”
‘อะไร? รองเท้าคำสรรเสริญจคริสตัวขายได้เป็นร้อยล้านเลยเหรอ?’ วิลเลียมตกตะลึงกับคำกล่าว ‘รองเท้าโง่ ๆ หนึ่งคู่สามารถทำเงินได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ? ดูเหมือนว่าลิลี่ก็มีของดีอยู่กับตัวอีก’
แววตาของเขาก็ลุกวาวกับความคิดเช่นนั้นและกล่าวเย้ยหยัน “อย่ามาคิดว่าเราเสร็จธุระกับพวกเธอแล้ว เรากำลังขาดทุนอย่างสาหัสและร้อยล้านนี่มันก็ยังไม่เพียงพอ พวกเธอต้องหามาให้เราอีกห้าสิบล้าน”
คุณย่าลินดันเป็นไม้ใกล้ฝั่ง ไม่ช้าก็เร็วมรดกทั้งหมดของเธอก็จะถูกส่งต่อไปที่วิลเลียม เขาคงจะมีความสุขยิ่งขึ้นถ้าเงินของตระกูลมีมากขึ้น เขาเลยรีดไถแม่ลูกคู่นี้อย่างขูดเลือดขูดเนื้อ
‘อะไร? อีกห้าสิบล้าน?’ ลิลี่ตัวแทบทรุดและจ้องหน้าวิลเลียมก่อนจะกล่าวอย่างเย็นชา “เรื่องอะไร? ก่อนหน้านี้เราตกลงกันไว้ที่ร้อยล้าน!”
ซาแมนธาเหลืออดและตะคอกใส่วิลเลียม “แกกำลังผิดคำพูด! แกยังมีความเป็นมนุษย์หลงเหลืออยุ่บ้างไหม? แกกำลังพยายามจะผลักเราสองคนลงก้นเหวเหรอ? สามัญสำนักถูกหมาเขมือบไปหมดแล้วรึไง?”
“ความเป็นมุนษย์? กล้าดียังไงถึงมาอ้างถึงความมีมนุษธรรมกับฉัน?”
