คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 997
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 997
ที่นิกายตำหนักอมตะ สาขาเมืองตงไห่
เชสเตอร์และแด๊กซ์กำลังดื่มและพูดคุยกันอยู่ภายในห้องโถงหลัก
“เกิดอะไรขึ้นกับแดร์ริล? ทำไมเข้าถึงได้เข้าไปพัวพันกับผู้หญิงคนนี้นะ?” แด๊กซ์เอ่ยขึ้นในขณะที่เขามองดูโทรศัพท์ในมือของเขาและอ่านข่าวจากบนอินเทอร์เน็ต ดูเหมือนว่าตอนนี้แดร์ริลกำลังถูกผู้คนประนามอย่างบ้าคลั่ง แด๊กซ์รู้สึกหมดหนทางและพูดต่อว่า “คนอย่างแดร์ริลน่ะเหรอที่จะทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้? ต่อให้ต้องเอาหัวเป็นประกันฉันก็ไม่เชื่อว่าแดร์ริลจะทำแบบนั้น คนโง่พวกนั้นกำลังใส่ร้ายป้ายสีเขา”
ข่าวการเสียชีวิตของดอร่าแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมือง และทุกคนต่างก็คิดว่าการตายของเธอจะต้องเป็นฝีมือของแดร์ริล
เชสเตอร์ถอนหายใจ “การให้ร้ายผู้คนบนอินเตอร์เน็ตเริ่มมีความรุนแรงมากขึ้นทุกวัน”
แด๊กซ์รู้สึกกระวนกระวายใจมากยิ่งขึ้น “เราจะทำยังไงกันดี? เราจะช่วยแดร์ริลได้ยังไง?”
เชสเตอร์ส่ายหน้า “เราจะทำอะไรได้อีกล่ะ? เราไม่สามารถเอาชนะพลังความคิดเห็นของผู้คนบนโลกอินเตอร์เน็ตได้ มันไม่เหมือนกับการที่เราสามารถฆ่าคนนับล้านได้ด้วยมีดและปืน เมื่อคนหนึ่งสร้างข่าวลือขึ้นมา ก็จะมีผู้คนอีกมากมายที่เชื่อถือและทำตาม”
“บ้าเอ๊ย!” แด็กซ์รู้สึกสิ้นหวัง
ครืด! ครืด!
โทรศัพท์ของเชสเตอร์สั่น เขาจึงหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่ามันเป็นสายเรียกเข้าจากเชลลี
ไม่ใช่ว่าเชลลีกำลังยุ่งอยู่กับคนไข้หลายรายหรอกเหรอ? แล้วเธอจะมีเวลาโทรหาเขาได้ยังไง? หรือว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ?
เชสเตอร์กำลังจะกดรับสาย แต่ก่อนที่เขาจะได้กดรับสาย สายของเธอก็ตัดไปเสียก่อน เชสเตอร์จึงโทรกลับหาเธอ ทว่าโทรศัพท์ของเธอปิดเครื่องไปแล้ว
‘เธอปิดเครื่องเหรอ?’ เหงื่อเริ่มไหลออกมาจากทุกส่วนในร่างกายของเขา จากนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นยืนทันที
แด๊กซ์เห็นว่าสีหน้าของเชสเตอร์ดูไม่ดี เขาจึงถามขึ้นทันที “เชสเตอร์ เกิดอะไรขึ้น?”
เชสเตอร์สูดหายใจเข้าเต็มปอด “ฉันคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเชลลี ฉันต้องรีบไปที่คลินิก”
จากนั้นเขาก็หายออกไปอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าของแด๊กซ์มืดลง จากนั้นเขาก็รีบตามเชสเตอร์ออกไปทันที
เป็นเวลาบ่ายสามโมง สองพี่น้องร่วมสาบานเร่งรีบเพื่อไปยังคลีนิคตำหนักอมตะ เมื่อพวกเขามาถึงและเข้าไปในอาคาร พวกเขาก็ต้องตกตะลึงเมื่อไม่พบเชลลีอยู่ที่คลีนิค
เชสเตอร์ตื่นตระหนก หัวใจของเขาเต้นระรัว เขาพยายามโทรหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้เพราะโทรศัพท์ของเธอปิดเครื่องไปแล้ว
“เธอหายไปไหน?”
ยิ่งคิดใจของเขาก็ยิ่งทุกข์ระทม
“ท่านประมุขนิกาย นายหญิงได้ติดตามเด็กหญิงคนหนึ่งออกไปเพื่อช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ เด็กหญิงบอกว่ามีคนบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถเคลื่อนตัวได้ นายหญิงจึงออกไปโดยมีสาวกสองสามคนติดตามเธอไปด้วย” สาวกคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล
เชสเตอร์โกรธมาก “ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าพวกนายต้องห้ามไม่ให้เธอออกไปจากคลีนิค!”
“นายหญิงยืนกรานที่จะออกไปให้ได้ พวกเราจึงไม่กล้าขัดคำสั่งเธอ” เหล่าสาวกเหลือบมองหน้ากันและก้มหน้าลงทันที
“ใจเย็น ๆ ก่อนเชสเตอร์” แด๊กซ์ตบไหล่เชสเตอร์เบา ๆ จากนั้นเขาก็นึกบางอย่างขึ้นได้และรีบพูดขึ้นว่า “ใช่แล้ว โทรศัพท์ของเธอน่าจะมีแอพพลิเคชันติดตาม นายลองตรวจสอบตำแหน่ง ในตอนที่เธอโทรหานายครั้งล่าสุดดูสิ”
“ใช่แล้ว!”
เชสเตอร์รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและตรวจสอบตำแหน่งสุดท้ายของเชลลี
ตำแหน่งสุดท้ายของเธออยู่ที่ชานเมืองทางตอนเหนือของเมืองตงไห่!
เชสเตอร์และแด๊กซ์เหลือบมองหน้ากันและเร่งรีบไปที่นั่นโดยไม่รีรอ
