คุณหนูสี่ สตรีเปื้อนเลือด - ตอนที่ 24 เกิดอะไรขึ้นกับท่านแม่

หลังจากกล่าวอำลาหลินจิ้งหงและหานโม่ฉือ ฉินอวี้โม่ก็มุ่งตรงไปยังโรงเตี๊ยมที่มารดาและสาวใช้ตัวน้อยอาศัยอยู่

ยามนี้ตะวันได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว และท้องฟ้าก็เริ่มจะมืด ฉินอวี้โม่ออกไปเกือบทั้งวัน จึงเป็นกังวลว่าจะทำให้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นกับเสี่ยวโร่วเป็นห่วง

อดีตคุณหนูสี่ได้เงินมาเป็นจำนวนมาก แถมยังมีแก่นมายาอีกจำนวนหนึ่งและสมุนไพรอีกบางส่วน นางตัดสินใจที่จะนำมันออกไปขายในวันพรุ่งนี้ และจะนำเงินที่ได้มาซื้อที่ดินสักผืนเป็นอันดับแรกเพื่อที่พวกนางจะได้ไม่ต้องเช่าอยู่ภายในโรงเตี๊ยมเล็กๆ

ฉินอวี้โม่ที่ใช้ผ้าคลุมปิดบังใบหน้าดังเดิมเร่งรีบเดินเข้าไปภายในโรงเตี๊ยมและตรงขึ้นไปยังห้องที่พวกเขาพักอาศัยอยู่

ขณะที่นางเข้าใกล้ประตูห้อง ฉินอวี้โม่ก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง….ห้องของนางนั้นเงียบจนเกินไป….เงียบจนน่าประหลาด

อาจเป็นเพราะสัญชาตญาณแห่งนักฆ่าจึงทำให้นางเริ่มระวังภัยมากขึ้นมา อดีตคุณหนูผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบา “ท่านแม่ เสี่ยวโร่ว ข้ากลับมาแล้ว”

ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากภายในห้องราวกับว่าไม่มีผู้ใดอยู่ หากเป็นยามปกติ มารดาและสาวใช้จะต้องชะเง้อคอรอคอยการกลับมาของนาง ดังนั้นเพียงผลักบานประตูพวกเขาจะต้องส่งเสียงหรือรีบเดินมาต้อนรับ แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่…..

…..ยิ่งไปกว่านั้นฉินอวี้โม่ก็ยังได้กลิ่นเลือดจางๆ

หัวใจดวงน้อยบีบรัด อดีตคุณหนูรีบก้าวเข้าไปสำรวจภายในห้องทันที ก่อนจะเห็นว่าเสี่ยวโร่วนอนอยู่ที่พื้น เนื้อตัวของสาวใช้เต็มไปด้วยเลือด นางนอนแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหว….

….ส่วนอวี๋เสี่ยวอวิ๋นหายตัวไปแล้ว

“เสี่ยวโร่ว เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?”

ฉินอวี้โม่ก้าวเข้าไปช้อนร่างของสาวใช้ขึ้นมาอุ้มอย่างรวดเร็วและพาร่างเล็กๆ ไปวางบนเตียงของมารดา ก่อนจะตรวจสอบชีพจร

หลังจากตรวจดูอย่างคร่าวๆ นางก็พบว่าเสี่ยวโร่วได้รับความเจ็บปวดจากแผลภายนอกร่างกายเป็นส่วนมาก  และแม้ว่าลมหายใจของนางจะอ่อนล้าแต่ก็ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต

ฉินอวี้โม่ถ่ายปราณมายาเข้าไปในร่างกายของสาวใช้ ในขณะเดียวกันนางก็พยายามควบคุมจิตใจของตนเองไม่ให้ฟุ่งซ่านเรื่องอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไปด้วยเพื่อไม่ให้ส่งผลต่ออาการของเสี่ยวโร่ว

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เสี่ยวโร่วก็ได้สติ สาวน้อยลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นฉินอวี้โม่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าซีดเซียวของเสี่ยวโร่วก็ยิ่งดูย่ำแย่ขึ้นไปอีก แววบางอย่างที่บ่งบอกความรู้สึกโกรธแค้นและไม่ยินยอมปรากฏอยู่ในดวงตาของนาง

“คุณหนู คุณหนู ฮะ ฮูหยินเจ้าค่ะ ฮูหยิน ได้โปรดไปช่วยฮูหยินด้วยเถอะเจ้าค่ะ” เสี่ยวโร่วพูดอย่างร้อนรนปนตื่นตระหนก ก่อนที่นางจะถ่ายทอดเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้คุณหนูของนางได้รู้

…..หลังจากที่ฉินอวี้โม่ออกจากโรงเตี๊ยมได้ไม่นาน คนกลุ่มหนึ่งก็บุกเข้ามาภายในห้องที่อวี๋เสี่ยวอวิ๋นและเสี่ยวโร่วอยู่

คนเหล่านั้นทั้งแข็งแกร่งและโหดร้าย ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มเป็นถึงยอดฝีมือขอบเขตมายารัตนะ

ทันทีที่พวกเขาเข้ามา พวกเขาก็แสดงเจตนาว่าต้องการจะจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไปให้ได้

แน่นอนว่าเสี่ยวโร่วย่อมไม่ยอมนิ่งเฉยยืนดูผู้บุกรุกนำตัวฮูหยินของนางไป สาวใช้พยายามถ่วงเวลาคนกลุ่มนั้นเอาไว้และบอกให้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นวิ่งหนี

อย่างไรก็ตาม เพราะเหล่าผู้บุกรุกแข็งแกร่งกว่านางมาก เสี่ยวโร่วที่เป็นเพียงผู้ที่อยู่ในขอบเขตจิตมายาสองดาราตัวน้อยๆ จึงไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาไว้ได้

คนกลุ่มนั้นลงมือกับเสี่ยวโร่วอย่างหนักหน่วงจนนางสลบไป หลังจากนั้นนางก็ไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นอีก เมื่อตื่นขึ้นมานางก็พบว่าอวี๋เสี่ยวอวิ๋นหายตัวไปแล้ว นางจึงคิดว่าฮูหยินจะต้องถูกคนพวกนั้นจับตัวไปแน่ๆ

อารมณ์ของเสี่ยวโร่วทั้งตื่นตระหนกและร้อนรน จิตใจของนางเต็มไปด้วยความกังวล

นางเป็นเด็กกำพร้า หากไม่ใช่เพราะอวี๋เสี่ยวอวิ๋นพานางกลับอยู่ด้วยที่ตระกูลฉิน นางก็อาจจะตายไปนานแล้ว หลายปีที่ผ่านมานางไม่สามารถปกป้องอวี๋เสี่ยวอวิ๋นและฉินอวี้โม่ได้ นางจึงรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เมื่อถึงวันนี้อวี๋เสี่ยวอวิ๋นยังถูกจับไปโดยที่นางไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้อีก มันทำให้นางยิ่งรู้สึกผิดและโทษตัวเองหนักยิ่งขึ้น

“เสี่ยวโร่ว สงบสติหน่อย”

หลังจากฟังเรื่องราวที่เสี่ยวโร่วเล่ามา ฉินอวี้โม่ก็โล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย  กลุ่มคนเหล่านั้นบุกมาที่นี่เพื่อจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋น ฉะนั้นแล้วนางจึงไม่น่าจะมีอันตรายถึงชีวิต  เพราะถ้าหากเป้าหมายของพวกมันคือการสังหารอดีตฮูหยินใหญ่ตระกูลฉินตั้งแต่แรก   คนพวกนั้นก็คงจะไม่ทำอะไรให้ยุ่งยากด้วยการพาตัวไปเช่นนี้อย่างแน่นอน  หากมีคำสั่งฆ่าก็ควรรีบฆ่าทิ้งเสียเลยจะง่ายดายกว่า

ในเมื่อพวกมันจับตัวอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไปเช่นนี้ พวกมันจะต้องมีจุดประสงค์บางอย่างอย่างแน่นอน  ตั้งแต่เธอมาที่ดินแดนแห่งนี้ เธอก็ยังไม่เคยก่อเรื่องบาดหมางกับใครเลยนอกจากเยี่ยเสี่ยวตี๋ฮูหยินรองแห่งตระกูลฉิน

ตอนอยู่ตระกูลฉิน  ฉินอวี้โม่เพิ่งจะเล่นงานเยี่ยเสี่ยวตี๋และเหยียดหยามนางไปอย่างหนัก  …..ถ้าหากลองคิดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของเยี่ยเสี่ยวตี๋ที่สั่งการให้จับอวี๋เสี่ยวอวิ๋นไปเพื่อกดดันให้ฉินอวี้โม่ปรากฏตัวให้นางได้แก้แค้น….  แบบนั้นดูจะมีความเป็นไปได้มากที่สุด

หลังจากวิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่ง ฉินอวี้โม่ก็เริ่มคาดเดาบางอย่างได้

“คุณหนู เป็นความผิดของข้าเองที่ปกป้องฮูหยินไม่ได้”

เสี่ยวโร่วตำหนิตัวเองเป็นอย่างมาก ตอนนี้นางกำลังไอออกมาเพราะออกแรงเล่าเรื่องด้วยอารมณ์ในขณะที่ยังบาดเจ็บและมีจิตใจฟุ้งซ่านยุ่งเหยิงอยู่

“เจ้าไม่ต้องตำหนิตัวเอง เป็นข้าที่ไม่รอบคอบเอง”

ฉินอวี้โม่พยายามจะทำให้อารมณ์ของเสี่ยวโร่วสงบลงและพยายามทำให้นางเลิกโทษตัวเอง

ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดคือนำตัวท่านแม่กลับมาให้เร็วที่สุด!

“เสี่ยวโร่ว ข้าจะพาเจ้าไปโรงหมอก่อน หลังจากนั้นให้เจ้ามารอข้ากลับมาอยู่ที่นี่ ข้าจะไปช่วยท่านแม่ ระหว่างนี้เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วยล่ะ  เมื่อข้ากลับมาแล้ว พวกเราจะไปจากเมืองหลิงซีกัน”

ฉินอวี้โม่แบกร่างเสี่ยวโร่วขึ้นบนหลัง หลังจากทำแผลให้นางไปบางส่วนและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้นางแล้ว อดีตคุณหนูสี่แห่งตระกูลฉินก็พาสาวใช้ของนางไปยังโรงหมอที่อยู่ใกล้ที่สุด