คุณหนูใหญ่ผู้นี้ไม่ต้องการก้าวหน้า - ตอนที่ 1043 จบแล้ว พวกเขาเป็นพวกเดียวกัน!
ตอนที่ 1043 จบแล้ว พวกเขาเป็นพวกเดียวกัน!
………………..
ถูกอำนาจของหินเก้าตากับสายฟ้าโจมตีพร้อมกัน ดวงวิญญาณของอู๋ทงเทียนชาไปทั้งตัว จ้องมองฉินหลิวซีอย่างหายใจไม่ทั่วท้อง
ฉินหลิวซีเดินไปหาเว่ยเสีย เตะเขา “เป็นถึงยมทูต มีอาวุธของยมโลก ก็ยังถูกผีร้ายจับตัวไว้อยู่หมัด ปกติบอกให้เจ้าฝึกบำเพ็ญผี เจ้าก็ไม่ฟัง หากข้าไม่มา เจ้าจะไม่ต้องกลายเป็นยาบำรุงของเขาหรือ”
เว่ยเสียโต้แย้งว่า “ท่านก็ไม่ดูสักหน่อยว่าเขาทำเรื่องชั่วร้ายอะไรไปบ้าง จะกลายเป็นราชาผีอยู่แล้ว”
ฉินหลิวซีมองไปยังอู๋ทงเทียนที่อยากจะหลบหนี ไม่รู้ว่ามีบาปบนตัวเขามากมายเพียงใด รุนแรงจนน่าสะอิดสะเอียน พลังหยินชั่วร้ายก็ดำสนิทราวกับหมึกเข้มข้น
นี่คือผีร้ายที่แท้จริง หล่อหลอมศพกลายเป็นวิญญาณร้ายฆ่าคน จากนั้นก็เอาแก่นผีมาหล่อหลอมเป็นพลังผีของตัวเองให้กลายเป็นราชาของผีร้าย
ดูอู๋ทงเทียนผู้นี้ที่เป็นเหมือนกับภาชนะ แรงบาปบนตัวเขาต่างร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด แยกเขี้ยวกางกรงเล็บ หากไม่มีอำนาจของหินเก้าตา พวกมันก็จะออกจากรัง ยากที่จะรับมือได้
อืม หินเก้าตาของมหาเทพเป็นสมบัติปราบผีอย่างแท้จริง พลังศักดิ์สิทธิ์นี้มีประโยชน์มาก ก็ไม่รู้ว่ายังมีของดีอะไรอีกหรือไม่
กระจกเฉียนคุนก็แตกแล้ว ต้องไปเอาสิ่งของบางอย่างเพื่อปลุกเสกหล่อหลอมมันขึ้นมาใหม่ นี่ก็เป็นเครื่องรางวิเศษที่จะจัดการกับซื่อหลัวได้!
เทพเฟิงตู ‘มีความเป็นคนสักหน่อยเถิด!’
ฉินหลิวซีดึงโซ่ตรวนวิญญาณบนตัวของอู๋ทงเทียน ลากเขาเข้ามาหา แล้วโยนยันต์ออกไปสองแผ่น
อู๋ทงเทียนกรีดร้อง “แน่จริงก็ปล่อยข้าสิ สู้กันตัวต่อตัวไปเลย!”
ฉินหลิวซีสำรวจมองบริเวณนี้ พบว่าเป็นป่าช้ารกร้าง แต่มันได้กลายเป็นดินแดนแห่งความชั่วร้าย คาดว่าจะเป็นอาณาเขตของผีร้ายตนนี้ จึงกล่าวว่า “ใครเป็นคนสอนวิธีหล่อหลอมผีร้ายเอาแก่นแท้ของผีแก่เจ้า”
“เรื่องอะไรข้าต้องบอกเจ้าด้วย”
ฉินหลิวซีดีดลูกไฟไปตกลงที่ขาของเขา อู๋ทงเทียนกรีดร้องด้วยความตกใจกลัว สิ่งนี้น่ากลัวยิ่งกว่าสร้อยหินเส้นนั้น เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดของดวงวิญญาณที่สั่นสะท้านจะแตกสลายได้อย่างชัดเจน
ฉินหลิวซีดับไฟ
อู๋ทงเทียนมองสาวน้อยผู้นี้ด้วยสายตาหวาดกลัว ที่แท้วันนี้เขาไม่ได้โชคดี เขาได้ใช้โชคดีของตอนที่เป็นคนและผีจนหมดแล้วจึงได้พบกับเว่ยเสีย จากนั้นก็ดึงดูดไต้ซือบ้าคลั่งผู้นี้มา!
“ข้าได้พบกับนักพรตเฒ่าผู้หนึ่งตอนยังเป็นเด็ก ให้น้ำหนึ่งถ้วยแก่เขา เขาจึงสอนสิ่งนี้แก่ข้า” อู๋ทงเทียนตอบอย่างอ่อนแอ “ข้าไม่ได้ฝากตัวเป็นศิษย์อย่างจริงจัง เพียงแต่ได้ยินเขาเรียกตัวเองว่าปรมาจารย์ทงเทียน หนึ่งครั้ง ต่อมาเขาก็หายไป ข้า ข้าคิดว่าชื่อทงเทียนนั้นดูมีอำนาจเป็นอย่างมาก ก็เลยเปลี่ยนนามนี้ให้ตัวเอง นามว่าอู๋ทงเทียน”
เว่ยเสียถ่มน้ำลาย “คนอัปลักษณ์อย่างเจ้ายังกล้าใช้นามว่าทงเทียน แต่เดิมเจ้ามีนามว่าอะไร”
“โก่วจื่อ[1]” อู๋ทงเทียนดูละอายใจ
ปรมาจารย์ทงเทียน อะไรกันเนี่ย
ฉินหลิวซีกล่าวว่า “ดังนั้นเจ้าก็เลยเรียนวิชาหล่อหลอมผีนี้ นับว่าเรียนรู้ได้อย่างแตกฉาน”
“ข้ารู้เพียงแค่นี้ ข้าตายไปก็ถูกเอาไปโยนไว้ในป่าช้ารกร้าง ตัวข้าเองกลายเป็นผีร้าย จากนั้นก็หล่อหลอมศพเอาแก่นแท้ผี ข้าทำสำเร็จแล้ว” อู๋ทงเทียนกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “ศพที่พึ่งตายไปเหล่านั้นเหมาะแก่การหล่อหลอมเป็นที่สุด หากตอนยังมีชีวิตอยู่มีบุญกุศล หลังจากที่หล่อหลอมกลายเป็นผีร้าย แก่นแท้ผีก็จะเป็นยาบำรุงชั้นดี”
เขากล่าวพลางมองตรงไปยังเว่ยเสีย “ซ้ำยังมีเจ้านกอ่อนปวกเปียกผู้นี้ หากข้ากลืนแก่นผีของเขาเข้าไป ไม่แน่อาจจะมีกำลังต่อสู้กับเจ้าได้สักหนึ่งยก”
สิ่งนี้ไม่จำเป็นต้องหล่อหลอม แก่นผีของเขามีบุญกุศลและกลิ่นหอม ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเป็นยมทูตหรือไม่ ซ้ำยังมีพลังปรารถนาเล็กน้อยด้วย
นับเป็นยาบำรุงศักดิ์สิทธิ์!
ช่างน่าเสียดายจริงๆ ขาดไปเพียงก้าวเดียวเท่านั้น!
ซ้ำเขายังกล่าวไร้สาระอีกสองประโยค จึงถูกถ่วงเวลาไปอีกเล็กน้อย
เขารู้อยู่แล้วว่าหากจะทำการใหญ่ไม่ควรพูดมากเป็นอันขาด ยิ่งเป็นพวกตัวร้ายยิ่งไม่ควรพูดมาก!
มิฉะนั้น ต้องล้มเหลวแน่นอน!
ดูสิ เขาพ่ายแพ้แล้วจริงๆ!
เพียงเพราะพูดมาก
อู๋ทงเทียนสีหน้าหงุดหงิด
เว่ยเสียโกรธจนมวยผมหลุดร่วง ปิ่นปักผมหล่นลง กล่าวว่า “ข้าเป็นนกอ่อนปวกเปียก? อย่างเจ้าหรือคิดจะมากลืนแก่นผีของข้า ฝันไปเถอะ!”
เขามีคนคอยปกป้องเหอะ
อู๋ทงเทียนแสยะยิ้ม “หากไม่ใช่เพราะไต้ซือหญิงผู้นี้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะหนีรอดเงื้อมมือของข้าไปได้หรือ”
เจ้าโสมน้อยที่กำลังดูละครอยู่ไม่ไกล กระทุ้งเถิงเจาที่มองไปรอบๆ กล่าวว่า “เจ้าดูสิ พวกเขาเหมือนกำลังจีบกันอยู่หรือไม่”
เว่ยเสีย “?”
เขาจ้องมองเจ้าโสมน้อย แน่จริงเจ้าก็ลองกล่าวอีกครั้งสิ
อู๋ทงเทียนก็สังเกตเห็นเจ้าโสมน้อยแล้ว เห็นว่ารอบตัวของเขาดูเหมือนจะเปล่งประกายระยิบระยับ แม้ว่าจะถูกปกปิดไว้ แต่กลิ่นหอมของโสมจางๆ ที่ลอยมา ทำให้คนรู้สึกสั่นสะท้าน
“ปีศาจโสมพันปี?” ทันใดนั้นดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็สว่างขึ้น จ้องมองเจ้าโสมน้อยอย่างตะกละตะกลาม “สมบัติล้ำค่าแห่งสวรรค์ที่แท้จริง เป็นยาบำรุงชั้นดีที่มีค่าของทั้งสามโลก”
เจ้าโสมน้อย “!”
ดูปากของข้าสิ เหตุใดจึงควบคุมไม่อยู่
เว่ยเสียกล่าวด้วยความยินดีในความทุกข์ของผู้อื่น “ใช่แล้ว นั่นเป็นยาบำรุงชั้นยอดอย่างแท้จริงที่ดียิ่งกว่าข้าเสียอีก แต่เจ้าไม่ได้มันไป สมน้ำหน้า!”
เจ้าโสมน้อยโกรธ “สมควรแล้วที่เจ้าต้องสลายร่างกระดาษของตัวเอง!”
เขาวิ่งไปอยู่ข้างหลังฉินหลิวซี กระทุ้งเอวนาง กล่าวว่า “จอมมารซี นี่ก็ล่วงเลยเวลามามากแล้ว รีบจัดการผีร้ายตนนี้เร็วเข้า เขาจะกินข้า”
“เดี๋ยวก่อน มาแล้ว!”
ใครมาแล้ว
ผมของทุกคนปลิวว่อนด้วยลมกระโชกแรง พลังผีอันรุนแรงแผ่ปกคลุมไปทั่วพื้นที่ แทบจะบดบังป่าช้ารกร้างแห่งนี้จนไร้แสงอาทิตย์
เว่ยเสียสีหน้าเปลี่ยนไป
“ราชาผี ราชาผีมาแล้ว!” อู๋ทงเทียนตื่นเต้นขึ้นมาในทันที กล่าวว่า “ลมกระโชกแรงนี้ อำนาจชั่วร้ายนี้ จะต้องเป็นราชาผีตนใดตนหนึ่งมาแล้วอย่างแน่นอน พวกเจ้าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!”
เขาตัดสินใจแล้วว่าเมื่อราชาผีตนนั้นปรากฏตัว เขาก็จะยกธงขาว ยอมจำนนต่อราชาผี
เห็นแก่ที่เป็นผีด้วยกัน ราชาผีจะช่วยเขาจัดการไต้ซือท่านนี้ จากนั้นก็ลักพาตัวเจ้าปีศาจโสมน้อยตนนั้น แบ่งเส้นใยรากให้เขาหนึ่งเส้น ล้วนได้รับประโยชน์ทั้งสองฝ่ายกระมัง
อู๋ทงเทียนยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าท่ามกลางความมืดมิด มีชายร่างสูงหนาปรากฏตัวขึ้น จึงคุกเข่าลงทันที อวยพรให้ราชาผีอายุยืนหมื่นปีสามครั้ง
ฉินหลิวซีมองไปยังเว่ยเสีย อดหัวเราะเยาะไม่ได้ “คนโง่เขลาไร้ความสามารถเช่นนี้ เจ้าก็ยังถูกจัดการ ต่อไปอย่าไปบอกใครว่าเจ้าเป็นผีของข้า ขายหน้านัก!”
เว่ยเสียรู้สึกผิด
เขาแค่ประมาทไปชั่วขณะก็เท่านั้น
อู๋ทงเทียนมองมาอย่างน่ากลัว ราชาผีอยู่ตรงหน้าก็ยังกล้าไม่ให้ความสำคัญ รังเกียจที่อายุยืนยาวหรือ
เขาตะโกนเสียงดัง “ราชาผีผู้สูงส่ง ข้าน้อยอู๋ทงเทียน มีสมบัติมาถวาย สิ่งนี้คือปีศาจโสมพันปี หากกินเข้าไป ราชาผีจะต้องกลายเป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน”
เจ้าโสมน้อย “…”
โสมไม่เคยเห็นผีตนไหนที่ไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน!
เว่ยเสียกระโดดไปอยู่ข้างกายฉินหลิวซี กล่าวอย่างกังวลว่า “รีบเอาหินเก้าตากลับมาเถิด จัดการกับราชาผีตนนี้ก่อน”
ควงซานลงสู่พื้น มองอู๋ทงเทียนที่หมอบอยู่ตรงหน้าตนเอง มองเขาจากที่สูง มีอำนาจเป็นอย่างมาก
อู๋ทงเทียนยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ กล่าวว่า “ข้าน้อยอู๋ทงเทียน คำนับราชาผีผู้ยิ่งใหญ่ ข้าน้อยยินดีจะเป็นทาสรับใช้ราชาผี นายท่าน เจ้านั่น ก็คือปีศาจโสมพันปีที่กลายร่างได้แล้ว เป็นยาบำรุงชั้นยอด”
เจ้าโสมน้อยมองเห็นควงซานอย่างชัดเจน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก้าวไปข้างหน้า กล่าวว่า “เหล่าควง ไม่ได้เจอกันหลายปี ตบะของเจ้าก้าวหน้าเป็นอย่างมาก”
“อืม นางช่วยข้าเลื่อนขั้น” เจ้าโสมน้อยชี้ฉินหลิวซี จากนั้นก็มองไปยังอู๋ทงเทียนที่สีหน้าราวกับกินอึ ยิ้มอย่างอ่อนโยน “เจ้าตายแน่!”
อู๋ทงเทียนมองควงซานที่ไปอยู่ตรงหน้าฉินหลิวซีอย่างว่าง่ายด้วยความมึนงง ท่าทางนอบน้อม ถามอย่างประจบประแจงว่า “นายท่านเรียกข้าน้อยมาด้วยเรื่องใดหรือ”
อู๋ทงเทียน “…”
จบแล้ว พวกเขาเป็นพวกเดียวกัน!
ชีวิตผีของข้าจบสิ้นแล้ว!
[1] โก่วจื่อ ลูกหมา
