คุณหนูใหญ่ผู้นี้ไม่ต้องการก้าวหน้า - ตอนที่ 1156 อวี้ฉังคง ก้าวเข้ามาสู่โลกเพื่อคัดสรรผู้มีคุณธรรม

ตอนที่ 1156 อวี้ฉังคง ก้าวเข้ามาสู่โลกเพื่อคัดสรรผู้มีคุณธรรม

………………..

สายลมภูเขาหวีดหวิวพัดผ่าน หนาวจนคนต้องสั่นสะท้าน

เหล่าฉินหลิวซีต่างทอดสายตามองไปยังรูปปั้นเทพสามบริสุทธิ์อันสูงเด่นถึงหนึ่งจั้งเบื้องหน้า

แต่รูปปั้นที่ปรากฏเบื้องหน้านั้นมิใช่ทองสัมฤทธิ์หรือทองคำชุบ เพียงแต่เป็นรูปปั้นดินที่ทาสีด้วยสีสันสดใสเท่านั้น ทว่าเมื่อกาลเวลาผ่านไปหลายชั่วอายุคน สีสันได้เลือนหายไปหมดสิ้น อีกทั้งรอยแตกและหลุมบ่อเต็มตัวรูปปั้น บ้างก็ถูกสัตว์เล็กๆ แทรกตัวเข้าไปอาศัยอยู่ในโพรง เพียงแต่เศียรของรูปปั้นยังคงอยู่ครบถ้วน ทำให้สามารถรู้ได้ว่าใครเป็นใคร

ฉินหลิวซีถอนหายใจยาวออกมาหนึ่งเฮือก

เฟ่ยไฉคุกเข่าลงบนพื้น น้ำตาหลั่งไหลราวจะขาดใจ

ฉินหลิวซีสั่งการให้เถิงเจาช่วยกันทำความสะอาดพื้นที่รอบๆ นางเองก็หยิบเครื่องสักการะและธูปเทียนจากถุงเฉียนคุนออกมาเตรียมพร้อม

ไม่ว่าจะมีมรดกสืบทอดใดๆ หรือไม่ ในเมื่อมาแล้ว ทั้งยังเป็นสถานที่เก่าแก่ของอารามชิงผิง พวกนางที่เป็นลูกศิษย์ก็ต้องแสดงความเคารพต่อบรรพบุรุษบ้าง

ฉินหลิวซีหยิบผ้าฝ้ายสะอาดหนึ่งผืนออกมา ถีบปลายเท้ากระโดดขึ้นไปด้านบน ใช้ผ้าค่อยๆ เช็ดทำความสะอาดเศียรรูปปั้นอย่างประณีต ส่วนรูโพรงที่อยู่ตามลำตัวนั้นนางไม่ได้ปิด

“ไยจึงไม่ซ่อมแซมรูเหล่านี้ให้สมบูรณ์เล่า” เฟ่ยไฉมองนางเช็ดถู ทว่าไม่อุดรู จึงไม่เข้าใจนัก

“รูปปั้นที่สามารถให้สิ่งมีชีวิตมาพักพิงอยู่ได้ ก็เป็นการปกป้องและเมตตาอย่างหนึ่ง ปรมาจารย์ทั้งสามคงไม่ถือโทษ” ฉินหลิวซีเอ่ยพลางมองรูโพรงบริเวณท้องของหยวนสื่อเทียนจุนด้วยแววตาคล้ายมีความหมายแฝง

เฟ่ยไฉไม่เอ่ยอะไรอีก

ก็จริง ที่แห่งนี้เป็นซากอารามเก่าแก่ที่ถูกทิ้งร้าง หากมิได้ตั้งใจมาตามหา คงไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงการคงอยู่ของมัน การที่รูปปั้นจะสมบูรณ์หรือไม่สมบูรณ์นั้น จะมีความสำคัญใดกันเล่า

ทว่าสำหรับรูปปั้นที่เปิดทางให้สิ่งมีชีวิตได้อยู่อาศัย ถือเป็นโชคชะตาของสิ่งนั้น และเป็นความเมตตาของรูปปั้น

ฉินหลิวซีหยิบธูปมาจุดไฟ จากนั้นพาเถิงเจาร่วมกันน้อมไหว้สักการะ ปักธูปคุกเข่าลงคารวะอย่างนอบน้อม

หากมีมรดกสืบทอดใดๆ ก็ขอให้ส่งต่ออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง หากมีสมบัติล้ำค่าที่ซ่อนอยู่ ก็ขอให้ดลบันดาลให้เห็นในความฝันหรือชี้ทางให้ชัดเจน เพราะการเดินทางมาถึงที่นี่ลำบากยากเย็นยิ่ง ในฐานะลูกศิษย์ การได้มีสิ่งของสืบทอดที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้เพื่อพึ่งพิงและโอ้อวด ก็เป็นสิ่งสำคัญเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของสำนักชิงผิงในฐานะนิกายใหญ่ในอดีต

นางช่างกล้าเอ่ย ไม่กลัวว่าปรมาจารย์ทั้งหลายจะโกรธลุกขึ้นมาหยิบไม้ไล่นาง

ทว่าหากปรมาจารย์มีจิตวิญญาณอยู่จริง ตอนนั้นตัวเขาที่คุกเข่าจนกระดูกกร่อน ก็ไม่เคยเห็นพวกเขาให้พรใดๆ ดังนั้นคำขอของนางในครั้งนี้ก็เปล่าประโยชน์

คนหนุ่มสาวช่างไร้เดียงสาเสียจริง

แต่ว่าไยธูปนี้จึงเผาไหม้เร็วเช่นนี้เล่า

หลังจากฉินหลิวซีถวายธูปเสร็จแล้ว นางจึงพาเถิงเจาพวกเขาเดินสำรวจบริเวณรอบๆ

“ซีซี ที่นี่ดูไม่เหมือนว่าจะมีสมบัติอะไรเลยนะ” เจ้าโสมน้อยกวาดตามองไปรอบๆ เอ่ย “ส่วนเรื่องมรดกสืบทอด ข้าคิดว่าคงยากจะมีจริง”

“เรื่องการสืบทอดของสำนักชิงผิงนั้น อันที่จริงแล้วก็เป็นเพียงตำนาน และตำนานจะจริงหรือไม่ก็ยากที่จะตรวจสอบได้ หากไม่ได้มาด้วยตนเองก็คงไม่รู้ว่ามีหรือไม่ ข้าเองก็เคยสงสัยว่าที่แห่งนี้จะมีซากของสำนักชิงผิงหรือไม่ แต่ตอนนี้พวกเราก็ยืนอยู่ที่นี่แล้ว ส่วนเรื่องมรดกของลัทธิเต๋านั้น หากได้มาก็นับเป็นโชคดี หากไม่ได้ก็เป็นชะตาของข้า”

วาจานี้ก็ไม่ผิดนัก

เจ้าโสมน้อยเห็นว่านางปล่อยวาง จึงไม่เอ่ยมากความ ดึงเถิงเจาวิ่งออกไป

ส่วนเรื่องมรดกและสมบัติจะมีหรือไม่ คงต้องว่ากันทีหลัง แต่อย่างน้อยการเก็บพืชวิเศษหายากบางชนิดติดมือไปก็ถือว่าไม่เสียเที่ยว

ทันทีที่พวกเขาเดินออกไป ไม่นานนักก็เกิดความเคลื่อนไหวเล็กน้อยจากรูในร่างของรูปปั้นปรมาจารย์ทั้งสาม และเมื่อธูปเทียนไหม้เร็วขึ้น ใบหน้าของปรมาจารย์ทั้งสามก็ค่อยๆ เลือนรางขึ้น

เฟ่ยไฉขยี้ตาของเขา นี่เขามองผิดไปหรือไม่

เหตุใดเหมือนเห็นใบหน้าของปรมาจารย์ทั้งสามกำลังยิ้มเล่า

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง บริเวณซากโบราณสถานแห่งนี้ยิ่งเงียบสงัดขึ้นไปอีก มีเพียงเสียงร้องของสัตว์ที่ไม่รู้อยู่ที่ใดดังขึ้นเป็นระยะ

ฉินหลิวซีพวกเขาก่อกองไฟตรงหน้ารูปปั้นปรมาจารย์ทั้งสาม จากนั้นนั่งสมาธิเข้าฌาน

แต่สำหรับเฟ่ยไฉแล้ว การกระทำของนางนี้เป็นการไม่ยอมแพ้ต่างหาก

ดูสิ เขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องเล่าก็เป็นเพียงเรื่องเล่า จะมีอะไรที่เรียกว่าความลับของลัทธิเต๋าได้อย่างไร…เอ๊ะ นี่

เฟ่ยไฉเบิกตาโต มองไปยังบริเวณโดยรอบปรมาจารย์ทั้งสามที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ รู้สึกจุกอยู่ในอก

เคยเห็นคนลำเอียง แต่ไม่เคยเห็นใครลำเอียงเพียงนี้ ไยเขาถึงไม่ได้รับการเอ็นดูเช่นนี้บ้าง

เฟ่ยไฉทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ สายตาไปสะดุดที่ธูปสามดอกที่หนาเท่าข้อมือเด็กซึ่งฉินหลิวซีและคนอื่นๆ ถวายก่อนจะนั่งสมาธิ ทำให้สมองเขาแลบแปลบปลาบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ไหว้เทพมากย่อมได้รับการปกปักษ์คุ้มครอง

อืม เขาเข้าใจแล้ว

เทือกเขาคุนหลุนห่างไกลจากโลกมนุษย์และความวุ่นวาย แต่เมืองเซิ่งจิงนั้นเต็มไปด้วยการแย่งชิง โดยเฉพาะหลังจากที่ฉีเชียนได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องแล้ว ทำให้ขุนนางทั้งหลายเกิดความคิดหลากหลาย

ยามนี้องค์รัชทายาทถูกปลดลงไปแล้ว ท่ามกลางภัยพิบัติที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ในราชสำนักก็มีเสียงเรียกร้องให้แต่งตั้งรัชทายาทใหม่เพื่อสร้างความมั่นคงแก่ประชาชน

และคนที่กล่าวเช่นนี้ย่อมเป็นฝ่ายของเหล่าอ๋องหลายพระองค์ โดยเฉพาะคนของจ้าวอ๋องที่กระตือรือร้นเป็นที่สุด เพราะเมื่อองค์รัชทายาทถูกปลดลงไปแล้ว เหล่าองค์ชายที่เป็นผู้ใหญ่ จ้าวอ๋องเป็นพระองค์ที่สอง ดังนั้นตำแหน่งอันสูงส่งนี้ควรเป็นของเขา

แต่เมื่อเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา ฮ่องเต้ที่อยู่ในชุดคลุมลายเมฆาก็ยังคงนิ่ง จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นหนึ่งประโยค “พวกเจ้าอยากตั้งผู้ใด ลองบอกชื่อมาสิ”

ตรงไปตรงมาเพียงนี้กลับทำให้ผู้คนไม่กล้าเอ่ยออกมาโดยง่าย ตรงกันข้ามยังตีความเจตนาของฮ่องเต้ นี่หมายความว่าจะตั้งหรือไม่ตั้งกันแน่

จ้าวอ๋องร้อนรนใจ สั่งการให้ที่ปรึกษารีบหาวิธีจัดการ พิธีศพของไทเฮากำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว จะปล่อยให้รัชทายาทมีโอกาสกลับมาไม่ได้เด็ดขาด

นอกจากนี้ เจ้าสามเจ้าสี่ก็ดูเหมือนจะเริ่มเคลื่อนไหวแล้วด้วย

แต่ทั้งหมดนี้ก็ยังไม่เท่ากับเจ้าลูกนอกสมรสคนนั้น เพียงได้รับความดีความชอบสองครั้งก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นอ๋องทันที เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สงสัยว่าฮ่องเต้กำลังคิดสิ่งใดอยู่

คงไม่ใช่ว่าฮ่องเต้คิดจะรับเจ้าลูกนอกสมรสคนนี้กลับมาอย่างนั้นหรือ

จ้าวอ๋องคิดไปคิดมาก็ยิ่งเชื่อว่าตนเองคาดการณ์ถูกแล้ว คิดไปถึงนางสนมที่เปลี่ยนฐานะเข้าวังมา รู้สึกกระวนกระวายใจไปหมด

เขาตามหาจึงไปหาอวี้ลิ่งหลาน เล่าให้ฟังถึงความคิดที่คาดเดาเอาไว้ อีกฝ่ายยิ้มพลางส่ายหน้า “ท่านอ๋องคิดมากเกินไปแล้ว ไม่มีฮ่องเต้พระองค์ใดที่ต้องการทำลายชื่อเสียงของตนเอง ลูกนอกสมรสอย่างไรก็ไม่อาจเชิดหน้าชูตาได้”

จ้าวอ๋องรู้สึกเบาใจลงบ้าง เอ่ยถาม “เช่นนั้นท่านพ่อทรงแต่งตั้งเขาเป็นอ๋องเพื่อประสงค์สิ่งใดกัน”

“เป็นการตอบแทนจากความดีความชอบเท่านั้น ทำหน้าที่ในฐานะบิดาที่อยากตอบแทนลูกที่คิดว่าเคยถูกปฏิบัติไม่ดี จะมีอะไรที่ชอบธรรมไปกว่าการมอบความชอบเป็นรางวัลเล่า”อวี้ลิ่งหลานเอ่ยเสียงเรียบ “แต่ก็คงมีเพียงเท่านั้น พระองค์จะกล้าบอกคนทั้งโลกอย่างเปิดเผยว่านี่คือลูกแท้ๆ ของพระองค์หรือ”

จ้าวอ๋องกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่สายตาหันไปเห็นบนถนนเบื้องล่าง แค่นเสียงหยัน “ลับหลังไม่นินทา เมื่อเอ่ยถึงก็ปรากฏตัว”

อวี้ลิ่งหลานมองตามสายตาของเขาไป ทว่าได้เห็นฉีเชียนกระโดดลงมาจากม้ารูปร่างดีสีดำ มายืนนิ่งอยู่ด้านหลังรถม้า

ภายในรถ มีคนหนุ่มกระโดดลงมา จับขอบประตู ริมฝีปากขยับ ไม่รู้เอ่ยสิ่งใด

มือเรียวยาวข้างหนึ่งวางอยู่ที่ขอบประตู ตามมาด้วยร่างที่โน้มตัวออกมา เผยใบหน้าสวยงามปราณีต

อวี้ลิ่งหลานดวงตาหดเล็กลง ทันใดนั้นพลันลุกขึ้นยืน

อวี้ฉังคง เขากลับเข้ามาสู่โลกแห่งนี้แล้ว

………………..