คุณหนูใหญ่ผู้นี้ไม่ต้องการก้าวหน้า - ตอนที่ 478 เตรียมพร้อมมาแล้ว

ตอนที่ 478 เตรียมพร้อมมาแล้ว

ตอนที่ติงโส่วซิ่นกับฮูหยินติงถูกทิ้งไว้นอกบ้านนั้นรู้สึกว่าตระกูลฉินหยิ่งผยอง ตอนนี้เข้ามาแล้วถูกพวกเขาโจมตี ก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวเล็กน้อย

ตระกูลล้มลงแล้ว แต่ยังคงทำตัวเป็นผู้สูงส่งที่กดขี่ผู้อื่น

ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวเลยจริงๆ

มีความดุร้ายอยู่ในสายตาของติงโส่วซิ่นอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อคิดถึงเรื่องโชคร้ายของตระกูลตัวเองจึงอดทนไว้

ตระกูลฉินเย่อหยิ่ง ไม่ใช่เพราะมีนักพรตอารามชิงผิงผู้นั้นคอยหนุนหลังหรือ

หากนักพรตผู้นั้นทำสิ่งสกปรกต่อตระกูลติงของพวกเขาจริงๆ เกรงว่าคงจะไม่ใช่นักพรตที่ดีอะไร เหอะ ยังทำเป็นบำเพ็ญการกุศลทุกปี คุณธรรมจอมปลอม

ฉินหลิวซี ‘ขอโทษด้วย ข้าก็ไม่ใช่คนดีอะไร!’

ติงโส่วซิ่นกระแอมเบาๆ เอ่ยว่า “คนในตระกูลไม่รู้ความไปล่วงเกินฮูหยินผู้เฒ่าเข้า ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องไปขอโทษกับฮูหยินผู้เฒ่า มิเช่นนั้นในภายภาคหน้าข้าจะมีหน้าไปพบท่านอาจารย์ฉินได้อย่างไร แม้ว่าท่านอาจารย์ฉินจะไม่ได้รับข้าเป็นลูกศิษย์อย่างจริงจัง แต่ข้าก็ฟังคำแนะนำเล็กๆ น้อยๆ จากเขา น้ำใจนี้ไม่อาจลืมได้ ไม่ทราบว่าจะสะดวกหรือไม่”

ดูสิ นี่ไม่ได้ต้องการจะตัดความสัมพันธ์หรอกหรือ

สะใภ้หวังนวดหว่างคิ้ว เอ่ยว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าก็อายุมากแล้ว ไม่มีอะไรที่ไม่สะดวก เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้ฮูหยินผู้เฒ่าถูกทำให้โกรธอย่างรุนแรงจนทำให้เป็นโรคหลอดเลือดในสมอง นอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียงมาตลอด นอนหลับเป็นส่วนมาก ไม่รู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะ…”

ดวงตาของสะใภ้กู้เป็นประกายเล็กน้อย ก้าวเข้าไปพยุงมือนาง เอ่ย “พี่สะใภ้ใหญ่วางใจเถิด ท่านแม่ย่อมมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกป้องคุ้มครอง จะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน”

สะใภ้เซี่ยเหลือบมองฮูหยินติงและคนอื่นๆ ด้วยสายตาเย็นชา เอ่ย “ใช่แล้ว หากไม่ดีขึ้น ย่อมมีความแค้น หนี้สินย่อมมีเจ้าหนี้ ใครทำร้ายนาง ก็ไปหาคนนั้นให้ชดใช้คืน!”

แปะๆๆ เป็นมีดเสริมที่ดีมาก!

สีหน้าของติงโส่วซิ่นกับภรรยาเริ่มอดกลั้นไว้ไม่ไหว ดูย่ำแย่เป็นอย่างมาก

สะใภ้หวังตบมือสะใภ้กู้เบาๆ เอ่ยกับติงโส่วซิ่นว่า “พวกท่านตามข้ามาเถิด”

นางพาทั้งสองคนไปที่ห้องนอนของนางฉินผู้เฒ่า มีเพียงติงหมัวหมัวเฝ้าอยู่ที่นั่นคนเดียว เมื่อเห็นมีคนมาก็ลุกขึ้นยืน

กลิ่นในห้องนอนนั้นไม่ดีนัก

ฮูหยินติงปิดจมูกตามสัญชาตญาณทันที เมื่อเห็นสะใภ้เซี่ยจ้องนางอย่างเย็นชาก็ปล่อยมือลงราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ท่านแม่ ใต้เท้าติงมาเยี่ยมท่านแล้ว”

แน่นอนว่านางฉินผู้เฒ่าไม่ตื่น ใบหน้าของนางสีเขียวอมเทา นอนอยู่ตรงนั้นเหมือนคนที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

ติงโส่วซิ่นกับฮูหยินติงเหลือบมอง ทั้งสองแสดงความยินดีออกมาเล็กน้อยโดยไม่ได้นัดหมาย ท่าทางเช่นนี้ หากไม่ตายก็คงอยู่ไม่ไกลจากความตายแล้ว

แต่หลังจากที่ความสุขผ่านไปก็ตกใจขึ้นมาอีกครั้ง หากตายขึ้นมาจริงๆ จะไม่เป็นการโยนความผิดให้กับตระกูลติงของพวกเขาหรือ

ปล่อยให้คนในตระกูลบีบบังคับให้อาจารย์แม่ป่วยจนตาย ชื่อเสียงเช่นนี้ติงโส่วซิ่นไม่กล้าแบกรับเป็นอันขาด

แม้ว่าเขาจะไม่นับว่าฉินหยวนซานเป็นอาจารย์ของเขาอย่างแท้จริง แต่เป็นเรื่องจริงที่ว่าในอดีตเขาได้เคยประกาศว่าตัวเองเป็นศิษย์

สะใภ้หวังเรียกอยู่สองครั้ง รู้สึกหมดปัญญา เอ่ย “ใต้เท้าติงก็เห็นแล้วว่าท่านแม่ป่วยหนักมากจริงๆ ไม่ง่ายเลยกว่าจะดื่มยาแล้วนอนหลับอย่างสงบได้ ความตั้งใจของท่านนั้นข้าจะบอกนางให้ ออกไปคุยกันข้างนอกเถิด”

แม้ว่าจะมีคนมากมายอยู่ด้วย แต่ติงโส่วซิ่นเป็นบุรุษไม่ควรอยู่นาน และเขาก็ไม่อยากอยู่ในห้องนี้นานจึงเดินออกไป

กลับมาที่ห้องโถงบุปผาอีกครั้ง เขาจึงเอ่ย “ฮูหยินผู้เฒ่าได้รับการดูแลใส่ใจอย่างดีมาตลอด จนกระทั่งตระกูลฉินประสบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทนไม่ไหวกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้จนทำให้ป่วยหนัก เช่นนี้ดีหรือไม่ ข้ารู้จักหมอสองคนที่วิชาแพทย์นับว่าไม่เลวเลย จะช่วยเชิญมาดูฮูหยินผู้เฒ่าให้ นอกจากนี้เมื่อกลับไปข้าจะส่งคนให้นำวัตถุดิบยามาส่ง…”

“ใต้เท้าติงกำลังคิดจะจบปัญหาที่ฮูหยินผู้เฒ่ากับน้องสะใภ้ท่านสร้างไว้หรือ” สะใภ้เซี่ยเอ่ยเสียงแหลมขัดจังหวะเขา “หากไม่ใช่เพราะคนในตระกูลพวกท่านบุกเข้ามา ถือวิสาสะมาบอกกับฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลพวกเราเรื่องที่คุณชายสามตระกูลพวกเราพิการแล้ว ซ้ำยังจะเอาร้านไปอย่างน่าไม่อาย นางก็คงไม่โกรธจนทรุดลง ยังมีหน้ามาบอกว่าทนไม่ไหวต่อการเปลี่ยนแปลง เป็นคนตระกูลติงของพวกท่านต่างหากที่ทำร้ายนาง”

สะใภ้กู้แสร้งทำเป็นเอ่ยเกลี้ยกล่อม “พี่สะใภ้รอง อย่าเป็นเช่นนี้…”

“ไม่เป็นเช่นนี้แล้วเป็นเช่นไร เจ้าก็แค่คนอ่อนแอ ถูกคนกดขี่แล้วก็ยังไม่บ่นออกมาสักคำ ตอนนี้พวกเขาแสร้งทำเป็นพูดสองสามประโยค ก็ทำเอาความผิดของตัวเองหายไปหมดจด ถุย! สิ่งที่คนทำสวรรค์นั้นดูอยู่ ใครสูญเสียจิตสำนึก ใครรู้อยู่แก่ใจ” สะใภ้เซี่ยถ่มน้ำลาย

สะใภ้หวังเดินเข้าไปดึงนาง “เอาเถิด เจ้าอย่าเสียมารยาทเช่นนี้ นี่มันเวลาไหนแล้ว อดกลั้นไว้เสียบ้าง ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงท่านแม่ แต่อย่าทำเรื่องขายหน้าต่อหน้าผู้อื่น”

“ข้าไม่กลัว” สะใภ้เซี่ยเอ่ย “ก่อนหน้านี้ ตอนที่ตระกูลพวกเรายังดีอยู่ เขายังไม่ได้เป็นผู้ว่าการเลย เรียกท่านพ่อว่าท่านอาจารย์ทุกคำ ประจบประแจง พอตระกูลพวกเราล้มลง แม้แต่ประตูจวนของพวกเขา พวกเราก็ไม่ได้แตะ แต่นั่นก็ช่างเถิด ไม่ง่ายเลยกว่าจะเปิดร้านได้สักร้าน ทั้งครอบครัวฝากท้องไว้กับร้านนี้ พวกเขาก็ยังคิดจะแย่งไป ขายหน้าหรือ หากนำคำนี้พูดออกไปให้คนทั้งโลกวิจารณ์ ดูว่าใครกันแน่จะถูกตบหน้าเสียดัง”

ฉินหลิวซีที่แอบฟังอยู่ ‘ดีมาก เป็นคนที่มีความสามารถในการเล่นบทโหดจริงๆ!’

ติงโส่วซิ่นระงับความโกรธพลางเหลือบมองฮูหยินของตัวเอง

ฮูหยินติงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เอ่ย “เข้าใจผิดแล้ว นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด น้องสะใภ้สามของข้าผู้นั้นมองไม่เห็นความผิดชอบชั่วดี ถูกขี้ข้ายุยุงจึงได้เป็นเช่นนี้ ความจริงแล้วนายท่านของข้าคิดไว้นานแล้วว่าตระกูลฉินกลับมาจะต้องอยู่อย่างยากลำบาก จึงได้ให้ข้าเตรียมร้านไว้นานแล้ว เพียงแต่ว่าเมืองฝู่มีเรื่องมากมาย เขาในฐานะที่เป็นผู้ว่าการไม่สามารถปลีกตัวออกมาตามอำเภอใจได้ จึงได้ล่าช้ามาถึงตอนนี้”

นางพูดพลางหยิบใบโฉนดออกมาหนึ่งใบ มอบให้สะใภ้หวัง “ร้านนี้เป็นร้านที่ตั้งอยู่บนถนนหนานต้าในเมืองฝู่ ร้านไม่ใหญ่มาก แต่ทำเลดี ปล่อยเช่าร้านที่นั่นสามารถทำรายได้ได้แปดร้อยตำลึงต่อปี ไม่ว่าจะทำกิจการค้าขายเล็กๆ เองหรือปล่อยเช่าก็ดีทั้งนั้น”

อ้อ ที่แท้ก็เตรียมพร้อมมาแล้ว

ฉินหลิวซีกำลังกะเทาะเมล็ดแตง เพียงเพื่อกู้ชื่อเสียงของตัวเอง หรือว่ารู้แล้วว่าบ้านเดิมถูกลงมือแล้ว

สะใภ้หวังไม่ได้รับมา

สะใภ้เซี่ยดวงตาแดงก่ำ คว้ามาแล้วเอ่ยว่า “พวกท่านจะมีเจตนาดีเพียงนั้นเลยหรือ…”

หืม เป็นโฉนดร้านจริงๆ ด้วย

ค่าเช่าแปดร้อยตำลึงต่อปี หากอยู่ต่อหน้าตระกูลฉินในเมื่อก่อนอาจจะไม่อยู่ในสายตา แต่ตอนนี้ตระกูลฉินกำลังขัดสน

ฮูหยินติงเหลือบมองใบหน้าละโมบของสะใภ้เซี่ย สายตาเผยให้เห็นความดูหมิ่น สายตามองผ่านโฉนดที่ดินไป รู้สึกเจ็บปวดในใจ

ในขณะนั้นเองติงโส่วซิ่นก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า “ข้าเห็นว่าในจวนก็มีบ่าวรับใช้ไม่กี่คน ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังป่วยอยู่ จำเป็นต้องมีคนดูแลอย่างละเอียดรอบคอบ จะอาศัยแต่พวกท่านอย่างเดียวไม่ได้ กลับไปข้าจะให้พ่อค้าทาสส่งบ่าวรับใช้มาให้สองสามคนมาเพื่อมาดูแลรับใช้ เรื่องค่าจ้างข้าจะเป็นคนออกเอง”

สะใภ้เซี่ยดวงตาเป็นประกาย

สะใภ้หวังหยิบโฉนดที่ดินมาจากมือของนาง ยัดคืนใส่มือฮูหยินติงอีกครั้ง เอ่ยว่า “ความหวังดีของพวกท่าน พวกเรารับไว้แล้ว แม้ว่าในบ้านจะไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่โดยรวมแล้วคนในครอบครัวสามัคคีกันนั้นแข็งแกร่งกว่าสิ่งใด ร้านก็พอจะเลี้ยงดูครอบครัวได้ แค่นั้นก็พอแล้ว”

ไม่รับ ในใจของฮูหยินติงรู้สึกมีความสุขขึ้นมา เหลือบมองติงโส่วซิ่น

“ส่วนบ่าวรับใช้ก็ไม่จำเป็น ไม่มีเหตุผลที่จะต้องให้ผู้อื่นมาช่วยพวกเราเลี้ยงดูบ่าวรับใช้ หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป หากเผยแพร่ในทางที่ดีก็จะบอกว่าท่านมีน้ำใจ แต่หากเผยแพร่ในทางที่ไม่ดีก็จะเอ่ยกันว่าใต้เท้าติงส่งสายลับเข้ามาในจวนของพวกเรา มีเจตนาไม่ดี” สะใภ้หวังมองติงโส่วซิ่นด้วยท่าทางไม่ถ่อมตนและไม่กดขี่

สีหน้าของติงโส่วซิ่นเปลี่ยนไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะเอ่ย “ในเมื่อนายหญิงใหญ่คิดเช่นนี้ ข้าก็จะไม่บังคับ จริงสิ เหตุใดจึงไม่เห็นเด็กๆ ในจวน เด็กผู้นั้นที่เลี้ยงในบ้านเดิมมาตลอด ข้าก็ไม่ได้เห็นมาหลายปีแล้ว ถึงเวลาหมั้นหมายแล้วกระมัง”

สะใภ้หวังสายตาคมกริบ อยากเจอซีเอ๋อร์อย่างนั้นหรือ