คุณหนูใหญ่ผู้นี้ไม่ต้องการก้าวหน้า - ตอนที่ 976 ช่วยเด็กไม่มีผิวหนัง ด่าแม่สามีชั่วร้าย

ตอนที่ 976 ช่วยเด็กไม่มีผิวหนัง ด่าแม่สามีชั่วร้าย

………………..

ทารกในมือของฉินหลิวซี มีเนื้อสีแดงสดทั่วร่าง ไม่มีหนังหุ้ม ร่างทั้งร่างเต็มไปด้วยความเปียกชื้น เนื้อหนังเหมือนจะติดกัน เวลาร้องไห้เสียงก็อ่อนแรงเหลือเกิน

ไม่แปลกใจเลยที่หญิงชราผู้นี้คิดว่าทารกนี้เป็นภูตผี เกิดมาในยามจื่อ ซึ่งเป็นยามที่หยินมากที่สุด แถมยังเป็นทารกที่เกิดมาโดยไม่มีหนังปกคลุม ดูน่ากลัว แต่ไม่ใช่ผีหรอกหรือ

แความจริงแล้ว เขาเป็นเพียงทารกคลอดก่อนกำหนดที่ร่างกายอ่อนแอเท่านั้นเอง

“เจ้า เจ้าเป็นผู้ใดกัน ยังไม่โยนภูตผีนั่นมาอีกหรือ” หญิงชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน “หากปล่อยให้ภูตผีตนนี้เติบโต ก็คงนำพาครอบครัวเราทั้งหมดไปตายกันหมดใช่หรือไม่”

เถิงเจาเดินเข้ามาดูทารก เอ่ยอย่างเคร่งขรึม “เขาไม่ใช่ภูตผี”

“เด็กน้อยอย่างเจ้ารู้อะไร คนทั้งคนที่เกิดมาไม่มีหนังหุ้ม หากไม่ใช่ภูตผีแล้วจะเป็นอะไรไปได้ คนที่ไหนกันที่เกิดมาไม่มีหนังหุ้ม”

ฉินหลิวซีหันไปมองหญิงชราด้วยสายตาเย็นชา “เขาเป็นเพียงทารกคลอดก่อนกำหนดและร่างกายอ่อนแอเท่านั้น”

จากนั้นก็ส่งพลังลมปราณเล็กน้อยเข้าไปในตัวทารกที่อ่อนแอ หันไปบอกกับหัวหน้าหมู่บ้านที่ตามเข้ามา “บ้านไหนมีข้าวเจ้าบดเป็นแป้งอยู่บ้าง เอามาสักหน่อย”

“ข้า บ้านข้ามี” หญิงคนหนึ่งตะโกนตอบ “ลูกข้ากินข้าวบดพอดี เพิ่งบดข้าวเจ้าไปหนึ่งชั่ง”

“รบกวนเจ้าด้วย”

หญิงคนนั้นรีบไปหยิบแป้งข้าวเจ้า

หญิงชราตะคอกเสียงดัง “เจ้าจะทำอะไร หัวหน้าหมู่บ้าน นี่ผู้ใดกัน มายุ่งวุ่นวายในบ้านของข้า ที่นี่มีภูตผีอยู่ ต้องฆ่ามันทิ้ง เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าลูกสะใภ้ของบ้านใหญ่ตระกูลจูที่อยู่บนเนินเขาเมื่อคราวก่อนก็คลอดทารกที่ไม่มีหนังเหมือนกัน อวัยวะสำคัญก็เน่าเฟะ แต่ลูกสะใภ้บ้านนั้นก็ยังดันทุรังเลี้ยงมันไว้ สุดท้ายเป็นอย่างไรเล่า บิดามารดาตายหมด สุดท้ายก็ตายกันหมดทั้งบ้าน ถ้าไม่เผาทิ้งไปตั้งแต่ตอนนี้ บ้านเราก็คงไม่รอด”

“ใช่ๆ หัวหน้าหมู่บ้าน เราจะให้เรื่องนี้มาทำให้บ้านเราซวยไปด้วยไม่ได้” ชาวบ้านคนอื่นต่างพากันสนับสนุน

“เอ่อ…” หัวหน้าหมู่บ้านปวดหัวเล็กน้อย มองไปยังเด็กคนนั้น เอ่ย “เด็กคนนี้ ก็ดูไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เหมือนทารกบ้านใหญ่ตระกูลจูเสียหน่อย”

“ท่านแม่ ไม่ใช่นะ ลูกไม่ใช่ภูตผี” หญิงที่เพิ่งคลอดอ้อนวอนอย่างอ่อนแรงขณะพยายามคลานไปหา “ข้าขอร้องล่ะ”

“หุบปากเสีย เจ้าเป็นตัวนำโชคร้าย เงินที่ข้าจ่ายไปเพื่อให้แต่งเจ้าเข้ามา พอเข้ามาเจ้าก็มาทำให้บิดาตาย แล้วตอนนี้ยังจะคลอดภูตผีมาอีก เจ้าช่างใจร้ายเหลือเกิน” หญิงชราตะโกนด่าด้วยถ้อยคำอันหยาบคาย ไม่หยุดปาก

หญิงที่เพิ่งคลอดหันไปมองสามีของตน “ท่านพี่จู้จื่อ ช่วยลูกของเราด้วย ข้าขอร้องล่ะ”

มั่วจู้จื่อเกาหัวก่อนจะอุ้มหญิงสาวขึ้นจากพื้นแล้วพาไปวางที่เตียง “เจวี่ยนจื่อ เจ้าไม่ต้องห่วง เรายังหนุ่มยังสาว เรายังมีลูกคนใหม่ได้อีก”

หัวใจของเจวี่ยนจื่อดิ่งลง นางจ้องสามีของตนด้วยใบหน้าซีดเซียว เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“เจ้าอาวาสของข้า เป็นทั้งหมอเต๋าและยังเป็นเจ้าอาวาสอารามเต๋าที่มีวิชาสูงส่ง ยังจะไม่รู้หรือว่านี่เป็นภูตผีปีศาจหรือไม่” เจ้าโสมน้อยโกรธจนตัวสั่น เปิดเผยตัวตนด้วยตนเอง

คนโง่เหล่านี้ ผีแก่ตัวจริงอยู่ในบ้านนี่แหละ พวกเจ้ากลับมองไม่เห็นสักคน

เว่ยเสียที่ยืนกอดอกอยู่รับสายตาจากเจ้าโสมน้อย เหลือบมองเขา มีความสามารถก็ตะโกนออกไปเลย ว่าผีเช่นข้าอยู่ที่นี่ อยากเห็นพวกเขาตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อก็เอาสิ

หัวหน้าหมู่บ้านหันไปมองฉินหลิวซี เอ่ย “ท่านเจ้าอาวาสหรือ”

“ใช่ นางคือเจ้าอาวาสอารามชิงผิงที่เมืองหลี ฉายาทางเต๋าปู้ฉิว ไม่ต้องพูดถึงว่าฝีมือของเจ้าอาวาสจะสูงส่งเพียงใด แค่ศิษย์ของนางก็สามารถปราบปีศาจได้แล้ว” โสมน้อยสะกิดเถิงเจาเล็กน้อย “เจาเจา เจ้าแสดงฝีมือให้พวกเขาดูสักหน่อยสิ”

เถิงเจาหน้าเขียวขึ้นมาทันที ข้าเป็นนักมายากลหรืออย่างไร

“แม้ทารกจะเกิดในยามจื่อซึ่งเป็นช่วงที่หยินแข็งแกร่งมากที่สุด แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเป็นภูตผีปีศาจ เมื่อมารดาตั้งครรภ์ นางเหนื่อยล้าเกินไป ร่างกายขาดสารอาหารไม่สามารถส่งผ่านให้ทารกในครรภ์ได้อย่างเพียงพอ ทำให้ทารกอ่อนแอและคลอดก่อนกำหนด หากไม่ได้ครบเจ็ดเดือนพอดี ทารกคนนี้ก็คงจะตายไปแล้ว” ฉินหลิวซีเอ่ยอย่างเย็นชา พลางมองสายสะดือของทารกที่ยังห้อยยาวอยู่ สะบัดมือเบาๆ สายสะดือก็หลุดออกจากตัวทารก ราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นตัดขาด

ชาวบ้านที่ล้อมรอบต่างพากันร้องออกมาด้วยความตกตะลึง ร้ายกาจ นี่เป็นเวทมนตร์หรือ

โสมน้อยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เห็นหรือไม่ ท่านเจ้าอาวาสของข้าเก่งกาจยิ่งนัก”

หญิงชราที่เห็นเช่นนั้นเริ่มหน้าซีด นางเริ่มลังเลในใจ หรือว่านี่จะเป็นนักพรตจริงๆ

ดูจากการแต่งกายที่ดูไม่ธรรมดาและท่าทีที่สง่างาม เกรงว่านางคงไม่ใช่คนที่ควรหาเรื่องแน่

“ถึงจะบอกว่าเกิดก่อนกำหนด แต่ทารกในหมู่บ้านเราเองก็เคยมีที่คลอดออกมาโดยไม่มีหนังหุ้มแล้วก็ตายกันทั้งครอบครัวมาแล้ว” หญิงชราพยายามโต้แย้ง

ฉินหลิวซีจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นชา เอ่ย “เจ้าชอบข่มเหงลูกสะใภ้ ให้ทำงานหนักทุกอย่าง ในขณะที่อาหารการกินก็ไม่พอให้กินเต็มอิ่ม อย่าว่าแต่การบำรุงเลย ข้าคิดว่านางคงไม่มีกินอิ่มเสียด้วยซ้ำ วันนี้นางคงทำงานหนักบางอย่างจนทำให้ทารกคลอดก่อนกำหนดใช่หรือไม่”

“คงไม่ใช่เป็นเพราะไปซักผ้าตะกร้าใหญ่ที่ลำธารกลับมากระมัง เสื้อผ้ากองใหญ่เหล่านั้นเมื่อถูกน้ำ ยิ่งซักยิ่งหนักแล้ว” มีคนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ

หญิงชราตะโกนด้วยความโมโห “แล้วผู้ใดไม่ให้ลูกสะใภ้ทำงานบ้างเล่า ถ้าไม่ทำงานจะเอามาเป็นลูกสะใภ้ทำไมกัน ให้แต่งมาเพื่อเป็นเจ้านายหรืออย่างไร บ้านข้าแต่งนางเข้ามาแล้วก็แทบจะหมดตัว แต่ดูสิ เพียงเข้าบ้านมาก็ทำให้สามีของข้าตาย”

“ไม่มีบ้านไหนที่แต่งลูกสะใภ้เข้ามาแล้วต้องมาใช้แรงงานอย่างทารุณเช่นนี้หรอกนะ และผลจากการทำเช่นนี้ ก็คือเจ้าทำลายบุญวาสนาของตนเอง” ฉินหลิวซีกล่าวพลางหัวเราะเยาะ “หากพวกเจ้าดีกับนางบ้าง นางก็คงไม่ต้องคลอดทารกออกมาโดยที่ยังไม่ครบกำหนดเยี่ยงนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี่ล้วนเป็นกรรมที่พวกเจ้าได้ก่อขึ้นทั้งนั้น”

มั่วจู้จื่อกัดริมฝีปากของตนแน่น ไม่เอ่ยสิ่งใด

หญิงชรากระทืบเท้าตะโกนเสียงดัง “ไร้สาระ เจ้าคิดว่านางคนเดียวหรือที่คลอดเด็กปีศาจ เด็กที่บ้านใหญ่จูเมื่อตอนนั้นก็เป็นอย่างนี้เช่นกัน…”

ฉินหลิวซีเอ่ยขัดคำของนาง มองไปยังทุกคน เอ่ย “การเกิดมาพร้อมกับไม่มีหนังหุ้มนั้นมีเพียงสองสาเหตุเท่านั้น หนึ่งคืออย่างที่เห็นนี่คือเกิดก่อนกำหนด สองคือบิดามารดาของทารกได้รับเชื้อโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์แล้วเชื้อโรคนั้นถ่ายทอดไปยังทารกในครรภ์ที่ทำให้เกิดความผิดปกติ คุณชายใหญ่จูที่พวกเจ้าว่าน่ะ เป็นคนเจ้าชู้ใช่หรือไม่”

ทุกคนพากันตกใจ “ท่านรู้ได้อย่างไร ใช่แล้ว พ่อของเด็กนั้นเป็นคนเจ้าชู้จริงๆ มีเงินเมื่อไรก็ไปหอคณิกาทุกที”

“เขาต้องติดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์แล้วแพร่เชื้อให้ภรรยาของเขาอย่างแน่นอน จากนั้นภรรยาก็แพร่เชื้อต่อไปยังทารก ทำให้ทารกเกิดมาโดยไม่มีหนังหุ้ม และอวัยวะส่วนล่างก็เน่าเปื่อย”

มีคนสงสัย “โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์คืออะไรหรือ โดนพิษหรือ”

หัวหน้าหมู่บ้านที่มีความรู้เล็กน้อยเอ่ยอย่างขมขื่น “มันเป็นโรคสกปรกอย่างหนึ่ง”

“ใช่แล้ว มันเป็นโรคที่เกิดจากการเที่ยวผู้หญิง เมื่อแพร่เชื้อแล้วไม่ได้รับการรักษา ก็คงหลีกเลี่ยงความตายไม่ได้ทั้งพ่อแม่และลูก”

ทุกคนต่างพากันตกใจจนแทบพูดไม่ออก “นี่ นี่ยังรักษาได้หรือไม่”

“แน่นอนว่ารักษาได้ แต่ถ้าปล่อยไว้นานเกินไป แม้แต่เทพเซียนก็ไม่อาจช่วยได้ ไม่ต้องเอ่ยถึงผู้ใหญ่ เด็กก็ยังรักษาได้” ฉินหลิวซีเอ่ยพลางรับผ้าที่เถิงเจาหามาห่อทารกไว้

“แล้ว แล้วภรรยาของมั่วจู้จื่อ…”

ใบหน้าของมั่วจู้จื่อยิ่งดำคล้ำลงเรื่อยๆ

ฉินหลิวซีเอ่ย “เมื่อครู่ข้าได้บอกไปแล้วว่าทารกที่เกิดมาโดยไม่มีหนังหุ้ม มีเพียงสองสาเหตุเท่านั้น หนึ่งคือติดโรคจากบิดามารดา ส่วนอีกสาเหตุคือคลอดก่อนกำหนด บ้านนี้น่ะหรือ เป็นกรณีที่เกิดจากการที่ครอบครัวทำกรรมกับลูกสะใภ้ของตนเอง ดังนั้นอย่าทำบาป การทำบาปจะส่งผลถึงตนเองหรือถึงลูกหลานในภายภาคหน้า”

ทุกคนต่างพากันหันไปมองหญิงชราอย่างเลี่ยงไม่ได้

ไม่ได้อ้อมค้อมเลยสักนิด นางกำลังด่าแม่สามีชั่วร้ายอย่างเจ้าอยู่กระมัง