คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 137 หมีชวนโลลิไปกินปูเพื่อเป็นสาวงามสำหรับวันพรุ่งนี้
137 ไปกินปูเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้
“ข้าได้เตรียมห้องส่วนตัวเอาไว้สำหรับทุกคน แต่ดูแล้วคงไม่ได้ใช้กันสินะ”
นั่นคือสิ่งที่คริสโตพูดออกมาเมื่อเขาเห็นที่เกิดเหตุที่เต็มไปด้วยสิ่งที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นซากศพ ถูกต้องแล้ว ทุกคน สำหรับวันนี้ห้องนี้ก็ดูดีแล้ว
ทันทีที่มาถึง พวกเราก็ถูกยัดเข้าในโรงแรม หลังจากได้ทานอาหารกลางวันอย่างเร่งรีบ ทุกคนก็ประชุมกันต่อจนดึกดื่น
ส่งผลให้ทีมงานถ่ายทำบางคนผล็อยหลับไป
แผนงานและบันทึกช่วยจำกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ ส่วนที่ถูกปฏิเสธก็ถูกโยนทิ้งเป็นเศษกระดาษเกลื่อน
เมื่อการประชุมมาถึงทางตัน ทีมงานถ่ายทำหลายคนก็บ่นพึมพำว่า「ขอแค่นิดหน่อย…… 」แล้ว งีบหลับบนเตียงบนโซฟา หรือฟุบลงนอนกับโต๊ะขณะกำลังขบคิดกันอย่างหนัก
การเห็นพวกเขาทรุดตัวลงด้วยความเหนื่อยล้า ว่ายังไงดี ดูเหมือนกับทหารในสนามรบเลย
นั่นก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้
ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน แม้จะมีกลุ่มที่ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านกัน แต่ฮิเอโร่ เมียร์โก โควเวน และเหล่าสตาฟที่ยังตื่นอยู่ก็มีสีหน้าย่ำแย่ด้วยความเหนื่อยล้า ยังไงก็ต้องเหนื่อยกันอยู่แล้ว
“เช่นนั้น การประชุมจบลงเท่านี้ ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนักของทุกคน”
จากนั้น เมื่อเสียงของฮิเอโร่เป็นสัญญาว่าสิ้นสุดการประชุม สตาฟที่เหลือก็ล้มลง ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนัก
――หลังจากเลยเวลาอาหารเย็น เมื่อท้องฟ้ามืดลง ในที่สุดกิจกรรมของวันพรุ่งนี้ก็ได้รับการตัดสินใจแล้ว
ในที่สุดเรื่องก็น่าจะจบลงแล้ว
หลังจากการพูดคุยและปรึกษาหารือกันอย่างยาวนาน พวกเราก็สามารถจำกัดแผนให้แคบลงได้ และในที่สุดก็ตัดสินใจว่าดำเนินการยังไงในวันพรุ่งนี้ ลองคิดดูแล้ว ฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะทานอาหารเย็นเลย กว่าจะรู้ตัวก็หิวแล้ว
ยังไงก็ตาม ก็คุ้มค่า และก็สามารถหลีกเลี่ยงกฎเกณฑ์มากมายได้ แต่ว่าแผนถูกสร้างขึ้นเพื่อทำให้งานแต่งงานน่าตื่นเต้นยิ่งขึ้นโดยการใช้เมจิกวิชั่นอย่างเต็มที่
ม๊า จริง ๆ ก็ไม่ใช่หน้าที่ที่จะต้องไปทำให้งานน่าตื่นเต้นขึ้น แต่ ――นี่เป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและดีที่สุดในการนำเสนอเมจิกวิชั่นแก่ประเทศอื่น ๆ
ถ้าไม่โจมตีที่นี่ตอนนี่ จะทำยังไง หากอ่านเวลาในการโจมตีผิดไป แล้วจะทำยังไงถึงจะเปลี่ยนใจคนจำนวนมากได้
เราควรโจมตีที่นี่
“คริสโต โครเวน พวกนายจะทำอะไรต่อล่ะ? จะกลับเลย?”
ฮิเอโร่ถามขณะกำลังรวบรวมข้อเสนอที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ
นี่ก็ดึกแล้ว
ในฐานะคนที่มีสถานะเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิง ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้พักค้างคืนภายนอกก็ได้
“พอลองคิดถึงเรื่องที่ต้องทำตั้งแต่วันพรุ่งนี้แล้ว ข้ารู้สึกว่าการไป ๆ กลับ ๆ มีแต่จะทำให้เสียเวลาเปล่า ๆ นี่เป็นโอกาสพิเศษ คืนนี้พวกข้าจะพักในห้องส่วนตัวกัน เนอะ โครเวน?”
“ใช่แล้ว พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นแต่เช้าด้วย เอาตามนั้นเลยก็แล้วกัน ……ยังไงฉันก็เหนื่อยแล้วด้วย ฮิเอโร่โดโนะ ประชุมวางแผนแบบนี้ตลอดเลยเหรอคะ?”
ฮิเอโร่ฝืนยิ้มให้โครเวนที่กำลังยืดไหล่ที่แข็งทื่อ
“แบบนี้ไม่ได้เกิดบ่อยนักหรอก เพียงแค่ครั้งนี้ค่อนข้างกระชั้นชิดมากจริง ๆ เนื้อหาที่ต้องใช้เวลาหลายวันก็เลยถูกบีบให้เหลือเพียงวันเดียวในวันนี้น่ะ”
ถูกบีบสินะ แน่นอนนี่เป็นการประชุมที่ละเอียดและเข้มข้นมาก
“เนียคงจะเหนื่อยเหมือนกันสินะ เธอควรจะกลับห้องไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ”
อืม
ฉันไม่ขัดข้องที่จะได้ไปพัก แต่ก่อนหน้านั้น
“ก่อนที่หนูจะไปพัก มีเรื่องหนึ่งที่อยากจะข้อร้องก่อนค่ะ หนูจะรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งหากคริสโตซามะกับโครเวนซามะจะไปด้วยกันกับหนู”
“”ขอร้อง?””
คริสโตกับโครเวนที่ถูกเจาะจงร้องประสานเสียง
“ภายในวันนี้หนูอยากจะไปพบกับผู้ดูแลสักหน่อยค่ะ อยากทักทาย และหารือเกี่ยวกับแผนการในวันพรุ่งนี้”
“……อ้า จริงด้วย”
“ก็ไม่เลวนะ ถึงจะช้านิดหน่อยแต่ก็ไม่แย่อะไร”
คริสโตกอดอกอย่างครุ่นคิด และโครเวนก็พยักหน้าเห็นด้วย
――กะแล้วว่าต้องเข้าใจเจตนาของฉันกัน
ผู้บัญชาการทหารบก พลเอก ลอร์ดกวิน・การ์ด และ ผู้บัญชาการทหารอากาศ พลอากาศเอก ลอร์ดคาคานะ・เรซิจิน
สองคนนี้เป็นผู้ดูแลที่จะติดตามการถ่ายทพในวันพรุ่งนี้
ก่อนอื่น ฉันอยากจะยืนยันจุดยืนของพวกเขา
พวกเขาจะให้ความร่วมมือในการถ่ายทำ หรือไม่ให้ความร่วมมือจนถึงขั้นแทรกแซง
ขึ้นอยู่กับจุดยืนของพวกเขา มีความเป็นไปได้มากมาย แม้แต่เวลาออกเดินทางที่อาจล่าช้าเนื่องจากเหตุผลของอีกฝ่าย――ที่อาจจะบอกว่ามาสายเพราะไม่เคยได้ยินเรื่องเวลาออกเดินทาง ฉันไม่อยากมีปัญหาถูกก่อกวนแบบเด็ก ๆ แต่สามารถคุกคามตารางงานทั้งหมดได้
ต่อไป ก็การทักทายตามความหมายเลย
ฉันต้องการทำในสิ่งที่ต้องทำได้ล่วงหน้าหนึ่งวันในการประชุมวันพรุ่งนี้ เพื่อประหยัดเวลาในวันพรุ่งนี้ ฉันคิดว่ายิ่งเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้นเพื่อสื่อถึงความจริงใจของทางนี้
หากให้ความร่วมมือ ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะสามารถปรับตัวเข้ากับตารางเวลาของทางนี้ได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ ――แต่ถ้าหากพวกเขาไม่ให้ความร่วมมือ ก็จะได้ขู่พวกเขาจนถึงแก่นตั้งแต่วันนี้เลย ขึ้นอยู่กับสถานการณ์
สำหรับเราตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะเสียได้อีกแล้ว
และฉันจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปได้เด็ดขาด เวลาที่จะใช้แสวงหาสิ่งที่ดีที่สุดอย่างตะกละตะกลาม
ยืนยันจุดยืนของพวกเขา และกล่าวทักทาย
ฉันต้องการทำสองสิ่งนี้ทันที
“เราจะไปด้วย”
“ไม่ค่ะ หนูควรไปคนเดียว เจ้าชายฮิเอโร่ไม่ได้ ไม่ต้องการให้ดูมีเบื้องหลังทางการเมืองมากเกินไปใช่ไหมล่ะคะ?”
ยังไงซะ ฮิเอโร่ก็เป็นเจ้าชาย
เจ้าชายก็คือเจ้าชาย ต่อให้มีตำแหน่งเป็นรองผู้อำนวยการสถานีออกอากาศก็ตาม
ฉันไม่คิดว่าจะเป็นการดีที่จะลดตัวตนด้วยการไปทักทาย「พรุ่งนี้ขอฝากด้วย！」กับทหารของประเทศอื่นด้วยตนเองอย่างเปิดเผย
แม้ว่าในใจของเขาอาจจะแอบคิดว่า「งานของเขาสำคัญกว่าตำแหน่งเจ้าชาย」ก็ตาม
แทนที่จะเป็นอย่างนั้น จะดีกว่าหากเป็นฉันซึ่งเป็นที่รู้จักในฐานะขุนนางจากประเทศอื่น――ในฐานะลูกสาวของตระกูลขุนนางเท่านั้นที่จะไปที่นั่น อย่างน้อยก็คงไม่ทำให้เกิดความขัดแย้งมากมาย
นอกจากนี้ ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ พวกเขาอาจคุกคามด้วยซ้ำ ฉันต้องการเป็นฝ่ายคุกคามต่างหาก
เพราะว่ามีผู้คน สิ่งของมากมาย ความยากลำบาก โอกาส และอารมณ์มากมายกำลังเคลื่อนไหวอยู่ จึงเป็นเรื่องที่ทนไม่ได้ หากทุกอย่างจะถูกทำลายลงโดยอารมณ์ของผู้มีอำนาจที่ไม่รู้จักที่เรียกว่า ผู้ดูแล
ผู้ดูแลแล้วไงล่ะ ถ้ามาล้อเล่นกัน ฉันก็จะซัดให้กระเด็นเลย ฉันจะบดขยี้ให้เป็นชิ้น ๆ
“ข้าเองก็ไปด้วย ข้ารู้จักกวินโดโนะกับคาคานะโดโนะค่อนข้างดี”
ดูเหมือนว่าคริสโตจะไปด้วยกัน
“ข้าไม่คิดว่าทั้งสองคนจะเอาความรู้สึกส่วนตัวมายุ่งกับงานหรอกน่ะ แต่ก็เห็นด้วยกับการไปทักทายพวกเขาโดยตรงเพื่อคุยเกี่ยวกับแผนกำหนดการในวันพรุ่งนี้ หากสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ การประชุมวางแผนในวันนี้จะสูญเปล่า”
“น่าหงุดหงิดจริง”
ฉันมั่นใจว่าทุกคนที่นี่จะเห็นด้วยกับโครเวนเมื่อเธอพูดว่าน่าหงุดหงิด
“――จ๊า ไปกันเถอะ เนีย ข้าจะแนะนำอะไร ๆ ให้ก่อน เพราะงั้นแวะหาอะไรกินกันก่อนที่จะออกเดินทางกันดีกว่า ช่วงนี้สัตว์อสูรที่ชื่อว่าปูกางเกนเลือดถูกล่าเยอะเป็นพิเศษ แถมอร่อยสุด ๆ ไปกินปูกันเถอะ”
ชื่อของสัตว์อสูรที่ให้ความรู้สึกหวนรำลึกถึงความหลังปรากฏขึ้นมาน แต่ปูสินะ ฉันไม่เคยกินมาก่อน แต่ก็คงอร่อยสินะ
“งั้นขอฝากด้วยนะ”
“เชื่อมือข้าได้เลย ข้ารู้จักสถานที่ที่สาว ๆ จะมีความสุขกันได้เยอะเลย”
อ้า เหรอ ฉันคิดว่าเขาดูเหมือนเพลย์บอย แต่ฉันเดาว่าคริสโตเป็นเพลย์บอยจริง ๆ
“หนูยังไม่ใช่วัยรุ่นเลยด้วยซ้ำนะคะ เป็นหนูดีแล้วเหรอคะ?”
“หึ สำหรับสาวงามอายุไม่สำคัญหรอก ……ม๊า ข้าไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงอะไรจริง ๆ นะ”
เชื่อได้ยาก มีแค่ฉันที่ยอมอะลุ่มอะล่วยเล่นด้วยอย่างพอเหมาะ แต่สาวใช้มุ่งเอาชีวิตเขาอย่างแน่นอน ――ริโนกิส สำหรับฉันไม่เป็นไร แต่ที่เธอปล่อยเจตนาฆ่าออกมาเล็กน้อย ซ่อนซะ
โดยเหตุนี้ แผนการแนะนำเมจิกวิชั่นด้วยงานแต่งงานก็ได้เริ่มต้นขึ้น
