คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 14 จดหมายจากเหล่าหมี

14 จดหมายตอบกลับ

ไม่กี่วันหลังจากเสร็จสิ้นการประกาศการรอดชีวิตของฉันผ่านเมจิกวิชั่น

ช่วงนี้อากาศหนาวเย็นของฤดูหนาวเพิ่มมากขึ้น หลังจากหายจากอาการป่วย ในที่สุดฉันก็เริ่มออกกำลังกายเบา ๆ เพื่อเสริมสร้างร่างกาย

ม๊า แต่ก็ได้แค่เบา ๆ ล่ะนะ

ฉันยังวิ่งไม่ได้ และร่างกายก็ยังอ่อนแอมากจนยากจะยืนนาน ๆ

แค่นี่ยังไม่สามารถฟื้นฟูแม้แต่หนึ่งในหมื่นของพลังกำปั้นเดิมของฉันด้วยซ้ำ

ถ้าฝืนต่อยไปสักครั้ง กระดูกบนร่างกายจะหัก กล้ามเนื้อและเส้นเอ็นจะฉีกขาด

――ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนก็ได้

ฉันจะเข้าเรียนที่สถาบันการศึกษาอาร์ตัวร์ในปีถัดไป

เนื่องจากเป็นช่วงสิ้นปี ดังนั้นปีนี้จึงใกล้จะจบลงแล้ว แต่ก็ยังมีเวลาเหลืออีกเป็นปี

จนกว่าจะถึงตอนนั้น สิ่งที่ฉันต้องทำคือเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแรงพอที่จะใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติ

ฉันหายจากอาการป่วยแล้วก็จริง แต่การฝึกแบบดันทุรังมีแต่จะทำร้ายร่างกาย……ดังนั้นฉันจึงคิดว่าจะทำอย่างช้า ๆ ไม่เร่งรีบเพื่อไม่ให้เกิดอาการเบื่อด้วย

หลังการประกาศการรอดชีวิต ตระกูลริสตันก็ดูเหมือนจะมาถึงจุดที่สิ้นสุดการอยู่พร้อมหน้ากัน แต่ชีวิตของฉันไม่ได้เปลี่ยนไปเป็นพิเศษ

เมื่อพูดถึงการเปลี่ยนแปลง ในตอนเช้าฉันจะนั่งโต๊ะกินอาหารเช้าด้วยกันกับพ่อแม่

พวกเขาจะไม่กลับบ้านในเวลากลางวัน และตอนกลางคืนเวลาที่พ่อแม่จะกลับมาที่บ้านก็ไม่แน่นอน เพราะไม่มีกำหนดเวลาเฉพาะเจาะจงไว้ ถ้าเวลาเอื้ออำนวยก็จะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

ตอนนี้พี่นีลกลับมาแล้ว ฉันจึงได้กินอาหารสามมื้อพร้อมพี่ชายของฉัน

――และการดูการฝึกดาบของพี่ชายจากรถเข็นก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว

ขณะที่ดูพี่นีล และลินเนตต์สาวใช้ส่วนตัวของพี่ชายฝึกการต่อสู้ด้วยดาบไม้ ฉันก็พูดคุยสบาย ๆ กับริโนกิสที่อยู่ข้างหลัง

“――ดูเหมือนว่านีลซามะจะแข็งแกร่งขึ้นมาบ้างแล้วนะคะ?”

“――ใช่ ถ้าเทียบกับฤดูร้อนล่ะนะ”

ใช่แล้ว การเคลื่อนไหวของพี่ชายดีขึ้นมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ――ค่อนข้างจับอาวุธได้อย่างชำนาญแล้ว แม้จะต้องพึงระลึกไว้เสมอว่านั่นคือ ท่อนไม้ที่รูปร่างเหมือนดาบ

ตอนที่ฉันเห็นเขาฝึกในฤดูร้อน เขาใช้ทั้งร่างกายเหวี่ยงไปรอบ ๆ ด้วยพลังทั้งหมดที่มี

การเคลื่อนไหวของเขาในตอนนี้เหมือนกับนักดาบ แม้ว่าจะยังเป็นเด็กน้อยก็ตาม

……ใช่ ถ้าเป็นเป้าหมายคือ「การตัด」ก็ไม่จำเป็นต้องใช้พลังทั้งหมดที่มี เพียงแค่ใช้ใบดาบฟันและปล่อยให้เลื่อนผ่าน จงใช้การปัดป้องอย่าตั้งรับโดยตรง ใช่แล้ว……หากร่างกายเล็กและอ่อนแอ จงใช้ประโยชน์จากการเคลื่อนไหวซะ ――

” ――คุณหนูครับ มีจดหมายมาถึงแล้ว”

หืม?

ขณะที่ฉันกำลังพิเคราะห์การเคลื่อนไหวของพี่ชายอย่างถี่ถ้วนอยู่ในหัว ฉันก็ถูกเรียกด้วยเสียงที่ไม่คุ้นเคย

เมื่อฉันหันกลับไป ก็เห็นคนสวนสูงวัยหน้าตาอ่อนโยนยืนถือห่อจดหมายในทั้งมือขวาและมือซ้าย

ทั้งสองห่อมีความหนาพอสมควร

บางทีห่อพวกนั้นอาจจะรวมส่วนของทั้งครอบครัวไว้ด้วยกัน

เป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้วที่ฉันกลายเป็นเนีย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับจดหมาย

…….ฉันไม่คิดว่าจะมีคู่สนทนาให้แลกเปลี่ยนจดหมายกัน เพราะฉันเพิ่งอายุได้ห้าขวบเอง

“ขอรับไว้นะคะ”

ริโนกิสรับห่อจดหมายมาและมอบให้ฉัน

“…..เอ๊ะ? ของฉันทั้งหมด?”

ส่งให้ฉันทั้งหมดแม้ว่าจะเป็นของทั้งครอบครัวงั้นเหรอ

“ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นค่ะ”

ริโนกิสพยักหน้า แต่……อะไรนะ ทั้งหมดนี้หมายความว่ายังไงกัน

ตอนนี้ฉันสามารถอ่านตัวอักษรธรรมดาได้แล้ว

ฉันพลิกซองจดหมายประมาณยี่สิบกว่าซองทีละซองและดูชื่อผู้รับ……ซองจดหมายทั้งหมดจ่าหน้าถึง「เนีย・ลิสตัน」

พูดอีกอย่างก็คือส่งถึงฉัน

“แล้วพวกนั้นล่ะ?”

“อา จ่าหน้าซองถึงนีลซามะครับ จะช่วยกรุณารับฝากไว้ด้วยได้ไหมครับ?”

มัดห่อจดหมายในมืออีกข้างของคนสวนที่ดูหนากว่าของฉันเล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็นจดหมายถึงพี่ชาย ริโนกิสตัดสินใจรับฝากไว้เนื่องจากตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในระหว่างการฝึก

เช่นนั้นกระผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ คนสวนพูดแบบนั้นแล้วจากไป

ม๊า ที่สำคัญกว่านั้นคือจดหมาย

เมื่อลองดูชื่อผู้ส่ง ฉันก็ไม่รู้จักใครเลย ――บางทีเนียอาจจะรู้จักก็ได้

“สงสัยจริงว่าคืออะไร”

“เอ๊ะ? ก็ต้องนั่นอยู่แล้วไงคะ?”

หืม?

“รู้เหรอ? ริโนกิส”

“ค่ะ แน่นอนอยู่แล้ว”

เธอพูดโดยไม่ต้องคิดกับฉันซึ่งไม่เข้าใจจริง ๆ

” ――ก็ต้องเป็นจดหมายจากแฟนคลับอยู่แล้วไงคะ”

หลังจากดูการฝึกซ้อมของพี่ชายวันนี้จบลง ฉันก็กลับมาที่ห้อง

จากนั้นก็สอดมีดตัดจดหมายเข้าไปในจดหมายจากผู้ส่งที่ไม่รู้จัก และเปิดออกทีละฉบับทันที

――เข้าใจล่ะ แฟนคลับสินะ

ฉันดีใจที่คุณหายจากอาการป่วย

ผมเองก็ป่วยเหมือนกัน แต่ก็อยากจะมีสุขภาพแข็งแรงเหมือนกับเนียซามะ

ครั้งหนึ่งฉันเคยมีลูก แต่ก็ต้องเสียไปจากโรคร้าย เขาอายุห้าขวบเท่ากับเนียซามะ ฉันรู้สึกเหมือนไม่ใช่ปัญหาของคนอื่นจึงเขียนจดหมายขึ้นมาโดยไม่ทันคิด

น่าร๊าก แต่งงานกันเถอะ

ฉันไม่อาจลืมคุณได้นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น ครั้งหน้าคุณจะออกเมจิกวิชั่นอีกครั้งเมื่อไหร่?

นางฟ้าสีขาวและน่ารักของฉัน มาแลกเปลี่ยนจดหมายกันเถอะ

สาวน้อยแสนสวย！สาวน้อยแสนสวย！

จดหมายนี้เป็นจดหมายของปีศาจ ถ้าคุณไม่ส่งจดหมายที่มีเนื้อหาเหมือนกันให้กับคนอีกแปดคน คุณจะโดนปีศาจหลอหหลอน

ความแตกต่างระหว่างวัยห่างกันแค่ไหนถึงดูดี? อายุมากกว่ายี่สิบปีเป็นไปไม่ได้?

――นี่คือปฏิกิริยาของการปรากฏตัวในเมจิกวิชั่น

แฟน……ไม่รู้ว่าใช่ไหม แต่นี่คือปฏิกิริยาของสาธารณชนต่อข่าวการรอดชีวิตของเนีย・ลิสตัน ของฉัน

จะดีใจ ดีไหมน่ะ?

พูดตามตรง ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าควรรู้สึกยังไงที่ได้การตอบรับแบบนี้

มีเนื้อหาบางส่วนที่ทำให้ฉันกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันสงสัยว่าควร……แสดงความขอบคุณอย่างจริงใจดีไหม……?

…………

ม๊า ก่อนอื่นเลย ฉันควรจะทำลายจดหมายของปีศาจดีไหม นี่ไม่ใช่จดหมายจากแฟนคลับอย่างแน่นอน ถึงจะไม่รู้เรื่องโลกภายนอกมากนักแต่เกี่ยวกับเรื่องนี้เข้าใจเลย

นี่เป็นการตอบสนองแรกสุด

และฉันก็ตระหนักได้

――นี่ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นสัญญาณของการเริ่มต้น