คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 140 ในที่สุดหมีเดเระเดเระก็มาถึง

140 ในที่สุดจุดสิ้นสุดก็มาถึง

“ดูเหมือนเป็นคนอื่นเลย”

อ้า อืม 

“มียคนที่ประหลาดใจแบบนั้นเยอะมากเหมือนกันค่ะ”

――ขอแสดงความยินดีกับการแต่งงาน ในโอกาสที่ได้รับมานี้ จึงอยากจะขอแสดงความยินดีด้วย――

คาคานะมองดูตัวเองที่สะท้อนอยู่บนเมจิกวิชั่นด้วยสีหน้าแปลก ๆ บนใบหน้าของเธอ

รูปร่างหน้าตาที่มองเห็นผ่านกระจก กับ รูปร่างหน้าตาที่มองเห็นบนเมจิกวิชั่น

มีหลายคนที่ประหลาดใจมาก และบอกว่ารูปร่างหน้าตาของพวกเขาดูแตกต่างไปจากเดิมเหมือนเป็นคนละคน

หากให้เจาะจงมากขึ้น แม้แต่เสียงเองก็ฟังดูเหมือนไม่ใช่ตัวเอง

มีทั้งความรู้สึกแปลก ๆ และบางครั้งก็น่าอายนิดหน่อย

ในกรณีของฉัน เนื่องจากสถานการณ์ต่าง ๆ จึงไม่มีอะไรแบบนั้น

ท้ายที่สุดก็แล้ว เพราะพวกเราก็เป็นคนละคนจริง ๆ

เนื่องจากฉันไม่เคยมีเวลาทำความคุ้นเคยกับเนีย・ลิสตันก่อนที่จะได้เห็นเนีย・ลิสตันในเมจิกวิชั่น จึงไม่มีการต่อต้านเป็นพิเศษ

ทว่า หลาย ๆ คนมักมีปฏิกิริยาเช่นนี้

ด้วยการแสดงให้เห็นตัวอย่างจริง ทำให้ความเข้าใจของคาคานะตามทันได้ทันที

“――นี่ใช้ได้เลยไม่ใช่หรือไง?”

ความเห็นของหัวหน้าทีมงานถูกนำไปใช้ในทันที

ส่งคนไปสถานที่จริง อธิบายให้คนที่จะถูกถ่ายทำให้เข้าใจ จากนั้นก็เริ่มการถ่ายทำ

เพื่อที่จะย่นระยะ「เวลาอธิบาย」นั้นให้สั้นลง คิดว่าน่าจะเร็วกว่านี้หากเราสามารถแสดงให้เห็นได้ว่าจริง ๆ แล้วเมจิกวิชั่นเป็นยังไง

“――จ๊า เป็นโอกาสดี ลองไปถามคาคานะซามะกันเถอะ”

มีอยู่ไม่ใช่เหรอ บุคคลที่เหมาะสมเป็นตัวอย่าง นี่ไง

คนที่พวกเราถ่ายทำมาจนถึงตอนนี้ไม่เหมาะที่จะใช้เป็นตัวอย่าง

ยังไงซะ นั่นก็เป็นของที่จะใช้ในงานแต่งงานของซัคเฟิร์ดกับฟิเลเดีย

ครั้งนี้มีเวลาไม่มาก ดังนั้นเนื้อหาจึงถูกแสดงให้เห็นเฉพาะผู้ดูแลเท่านั้น ทว่า ก็ไม่คิดว่านี่จะเป็นสิ่งที่ควรเปิดเผยต่อสาธารณะมากเกินไป

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม หากต้องการตัวอย่างก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องเลือกคนใหม่

นั่นคือจุดที่คาคานะ・เรซิจินเข้ามา

เธอไม่เพียงแต่เข้าใจในสิ่งที่พวกเรากำลังทำอยู่เท่านั้น แต่ยังดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารอากาศอีกด้วย ดังนั้นผู้คนในแว็ง เดอ ครุชน่าจะพิจารณาว่าเธอเป็นคนที่สามารถไว้วางใจได้

ถึงแม้จะมีเจ้าชายแห่งแว็ง เดอ ครุชมากับพวกเราด้วย แต่เขาคือไพ่เด็ด ที่สามารถพูดชื่อได้ในกรณีฉุกเฉินเท่านั้น โดยพื้นฐานแล้วเขาเดินทางโดยไม่เปิดเผยตัวตน

“――หืม? ……ไม่ เป็นไปไม่ได้? ข้า……ทำไม่ได้ ทำไม่ได้หรอก ทำไม่……โอ๊ย อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาใกล้ ……เดี๋ยว โอ๊ย！ นั่นมันคืออะไรกัน！？ ลิปสติกนั่นมันอะไรกัน！？”

เป็นลิปสติกของแท้ไงล่ะ

แถมสิ่งนี้ยังอยู่ในมือของมืออาชีพอีกด้วย

ดูเหมือนว่าทีมงานจะคิดว่า「ดูน่าสนใจ」ก็เลยรุมล้อมคาคานะทันที และเตรียมการถ่ายทำก็เสร็จในพริบตา

เมคอัพใบหน้าธรรมชาติไร้เครื่องสำอางเพื่อให้ดูสดใสขึ้นเล็กน้อย และทาสีริมฝีปากที่เป็นสีธรรมชาติให้เป็นสีชมพูที่ดูสุขภาพดีและดูเป็นธรรมชาติ

จากนั้นก็โน้มน้าวใจกระตุ้นให้คาคานะพูดว่า「ไม่มีเวลาแล้ว」「ไม่มีแรงแล้ว」「อย่าชักช้า」เป็นต้น และ 「ภาพสะท้อนแสดงความยินดี」ที่เป็นตัวอย่างก็เสร็จสิ้น

“สมกับที่เป็นทหาร ทั้งยืดหลังตรงทั้งหน้าตาดี พลังในดวงตาก็แตกต่าง แถมเสียงก็เพาะสุด ๆ”

“อืม เธอเป็นคนประเภทที่เปล่งประกายบนภาพสะท้อนเลย ถ้าเอาคน ๆ นี้มาดื่มเหล้าโชว์ ต้องขายได้เป็นบ้าเป็นหลังแน่ ๆ “

“ใช่แล้ว ให้ความรู้สึกของหญิงสาวที่ทำให้เข้าใจถึงความต่างออกมาอย่างแรงเลยล่ะ”

“พูดได้เลยว่าเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติเลยเชียวล่ะ แต่ตอนที่โชว์ท่าทางสูญเสียความสมบูรณ์แบบออกมาแบบไม่ให้ตั้งตัว ก็เป็นช่วงเวลาที่ไม่อาจต้านทานได้เลย”

“”เข้าใจเลย””

สิ่งนี้สมกับที่ทำโดยมืออาชีพ

นั่นคือทรรศนะเกี่ยวกับภาพสะท้อนจากฝั่งผู้สร้าง ฉันแน่ใจว่าพวกเขาสามารถนึกถึงสถานการณ์และแผนการต่าง ๆ มากมายที่จะทำให้คาคานะดูสวย และมีผลประโยชน์มากขึ้น ฉันเองก็ตัวลอยนิดหน่อย จนทำให้ฉันคิดว่าถ้าฉันไปทำสารคดีท่องเที่ยวดินแดนลิสตันแทนเบนเดริโอ้ก็น่าจะได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี

ในขณะที่ทีมงานและคริสโตกำลังสนุกสนาน คาคานะที่เขินอายมากก็พึมพำว่า 「……ช่วยหยุดพูดแบบนั้นกันสักทีได้ไหม? 」

ทั้งการล่วงหน้ามาก่อนของผู้ใต้บังคับบัญชาของคาคานะ ทั้งภาพสะท้อนตัวอย่าง

เมื่อรังสรรค์ทั้งสองเข้าด้วยกันแล้ว การถ่ายทำก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น

“ในการเดินทางไกล ความสนุกเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็สามารถสร้างความแตกต่างได้มาก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ดิฉันซื้อมาค่ะ”

ริโนกิสซื้อขนมหวานจากแผงขายของใกล้ ๆ ระหว่างการถ่ายทำ

เป็นเมนูง่าย ๆ ที่มีแยมและครีมตามฤดูกาลคั่นระหว่างขนมปังที่แข็ง บาง และกรอบ นอกจากนี้ยังมีขนาดที่เล็กและพอดีคำสำหรับคนตัวใหญ่

ว่ากันว่าเป็นขนมหวานชื่อดังของแว็ง เดอ ครุชที่มีชื่อว่า 「แซนวิชฮิโนกุ」

เธอเป็นที่รู้จัก เพราะจะตามมาในฐานะผู้คุ้มกันของฉันเสมอ แต่ในระหว่างการถ่ายทำปกติ เธอจะไม่ออกหน้า และไม่พูดอะไรเลย

ดังนั้นทุกคนจึงประหลาดใจกับการกระทำอย่างกะทันหันของริโนกิส แต่พวกเขาก็ยอมรับของขวัญนั้นอย่างซาบซึ้ง

“คริสโตซามะ ข้าจะทดสอบพิษให้เองเพคะ”

“โอ้ อยากแบ่งครึ่งรึ? คาคานะโดโนะ”

“……เป็นวิธีพูดที่ทำให้สับสนได้นะเพคะ แต่ทำเช่นนั้นกันเถอะเพคะ”

ในฐานะเจ้าชาย ดูเหมือนเขาจะระมัดระวังเกี่ยวกับสิ่งที่กินและดื่ม ม๊า ดูเหมือนว่า คาคานะก็ดูจะระมัดระวังน้อยลงเช่นกัน เนื่องจากเป็นของกินที่ขายตามแผงขายของริมถนนอย่างแท้จริง

“คุณหนูค่ะ มาแบ่งครึ่งกันไหมคะ?”

ม๊า ถึงแม้วลี「แบ่งครึ่ง」นั่นจะพูดโดยเจ้าชายเพลย์บอย แต่ดูเหมือนจะโดนใจสาวใช้ของฉันไม่น้อย

“จนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยทดสอบพิษให้ฉันเลยไม่ใช่หรือไง”

“ดิฉันคิดใหม่ว่าเป็นเรื่องสำคัญแล้วค่ะ ซ้า มาแบ่งครึ่งกันเถอะค่ะ กินกันคนละครึ่ง คนละครึ่งเพื่อสัมพันธ์อันดีก็ดีนะคะ”

พอบอกว่าเพื่อความสัมพันธ์อันดี ฉันก็รู้สึกว่าสถานการณ์แตกต่างจากแนวคิดหลักในการทดสอบพิษไปแล้ว แต่……ก็ช่วยไม่ได้

ริโนกิสได้กินครึ่งหนึ่งของทุกรสชาติที่ฉันกิน แล้งทุกครั้งที่ฉันย้ายไปเกาะลอยฟ้ารอบ ๆ ฉันก็เริ่มซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ

ส่วนใหญ่ก็เป็นแซนด์วิชฮิโนกุ แต่แต่ละเกาะก็ดูเหมือนจะมีความพิเศษและรสชาติเป็นของตัวเอง ดังนั้นจึงเป้าหมายดั้งเดิม「ความสนุกสนานเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการเดินทางไกล」ก็บรรลุแล้ว

ฉันสงสัยว่าบนเกาะถัดไปจะมีขนมหวานชนิดไหนรออยู่กัน――ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ช่วยปลอบประโลมจิตใจของฉันจนถึงจุดที่ฉันสามารถคิดว่า นี่เป็นหนทางรอดในสถานการณ์ปัจจุบันที่ฉันไม่มีพื้นที่ทางจิตมากนัก

อนึ่ง สิ่งที่ฉันชอบที่สุด คือแซนด์วิชฮิโนกุซึ่งสอดไส้ครีมที่ผสมใบชาดำ มีกลิ่นหอม

ด้วยความร่วมมือที่ไม่คาดคิด และความคิดเห็นเพียงเล็กน้อย ตารางงานที่อัดแน่นจนแทบเป็นไปไม่ได้ก็สำเร็จได้โดยไม่มีปัญหาใหญ่ใด ๆ

และแล้ว――การถ่ายทำซึ่งดำเนินไปจนดึกดื่นก็สิ้นสุดลงในที่สุด