คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 179
179 คำให้การ การสอบสวน และการนับถอยหลัง
――「เซโนะ」
เจ้าหญิงที่คุณสามารถพบได้โดยไม่คาดคิด
วลีประจำตัวที่เคยโด่งดัง แต่ตอนนี้「เจ้าหญิงนักทำอาหาร」มีชื่อเสียงโด่งดังมากขึ้น ไม่ว่าคุณจะเคยได้กินอาหารที่เธอปรุงหรือไม่ก็ถือว่าเป็นสถานะประเภทหนึ่ง
นอกจากนี้เธอยังหลงใหลในการเยี่ยมเยียนและเป็นอาสาสมัคร ――เจ้าหญิงลำดับที่สาม ฮิลเดโทร่า
รูปร่างหน้าตาของเธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไป แต่กำลังก้าวเข้าสู่ช่วงเปลี่ยนผ่านไปเป็นผู้ใหญ่
เธออายุเกือบสิบสามปีแล้ว ผู้ที่ได้เฝ้าดูช่วงเวลาการเติบโตจากเด็กสู่ผู้ใหญ่ย่อมมีความทรงจำดี ๆ มากมาย
ฮิลเดโทร่าให้สัญญาณกับเด็กอีกสองคนที่อยู่ข้าง ๆ ให้พูดพร้อมกัน
――「「เรามีประกาศสำคัญ！」」
เด็กผมสีแดงที่อยู่ทางซ้ายคือ เรเลียเรด ลูกสาวคนเล็กของขุนนางระดับขั้นที่ห้า วิกซอน・ซิลเวอร์
ดวงตาสีเทาของเธอดูเหมือนจะมีความตั้งใจและจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง เต็มไปด้วยพลังและความมีชีวิตชีวาอยู่เสมอ
――「ห้าวันนับจากวันนี้ จะมีการประกาศที่สำคัญมาก」
จากนั้นที่ทางขวาคือ เด็กผมสีขาวโดดเด่น พูดเสียงค่อย
เธอคือ เนีย・ลิสตัน ลูกสาวของ ขุนนางระดับขั้นที่สี่ ออร์นิท・ลิสตัน
เธอเป็นเด็กสาวที่ดูเหมือนผู้ใหญ่ มีดวงตาสีฟ้าใสให้ความรู้สึกสงบที่ไม่ธรรมดาสำหรับเด็ก และมีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่ว่า เส้นผมของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวเนื่องจากความเจ็บป่วยในวัยเด็ก
――「ยังไม่สามารถพูดสิ่งใดมากไปได้ แต่เราจะออกอากาศรายการที่ทุกท่านอยากจะรับชม」
เรเลียเรด ผู้ที่ควรจะรู้ เนื่องจากออกมาแสดงพร้อมกันสามคน กลับถามเนียว่า 「นั่นเป็นรายการแบบไหน？」 ในลักษณะที่เหมือนแกล้งทำนิดหน่อย
――「ราชา」
――「มากกว่านั้นยังไม่ได้นะคะ」
ฮิลเดโทร่าทำเป็นดุ ปิดปากพวกเธอ
――「ดังที่กล่าวไป ประกาศสำคัญในห้าวัน เซโนะ」
――「「ตั้งตารอได้เลยนะค๊า！！」」
……อื~ม……เป็นการออกอากาศที่กำหนดไทม์มิ่งได้สุดยอดมาก
“เห๊ย นี่เป็นประกาศสำคัญสินะ”
เราเฝ้าดูการนับถอยหลังผ่านเมจิกวิชั่นที่พึ่งเริ่มเล่น ระหว่างดู ผู้บัญชาการอัศวินโวลคัสมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เย็นชา
โอ้ยโอ้ย นั่นไม่ใช่ใบหน้าที่ดีสำหรับใช้มองเด็กเลยนา ……ไม่ใช่ใบหน้าที่ใช้มองเด็ก ม๊า ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
ท้ายที่สุดแล้ว ฉันถูกต้องสงสัยว่าวางแผนลอบปลงพระชนม์ราชา
ม๊า อัศวินสาวที่อยู่ข้างหลังกำลังหัวเราะ ดูเหมือนว่าเธอจะพยายามอย่างหนักแล้วที่จะไม่หัวเราะ
จะว่าไปแล้ว วันนี้เป็นวันที่ภาคเรียนที่หนึ่งของสถาบันการศึกษาเริ่มต้นใช่รึเปล่านะ?
ถ้าไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น ฉันก็คงได้เลื่อนชั้นขึ้นชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ และคงจะกำลังถ่ายทำภาพสะท้อนแนะนำสถาบันสุดยุ่งวุ่นวายตามปกติ
――ปีนี้ฉันจะถูกกักบริเวณในห้องรับแขกของปราสาทหลวงสินะ ม๊า พอมีชีวิตยืนยาวเรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นสักครั้งแหละ
“แล้ว? ใครเป็นคนต้นคิดความคิดสำหรับเหตุการณ์เลวร้ายครั้งใหญ่นั่นกัน?”
“ความคิดของฮิลเด้ค่ะ
ก่อนหน้านี้ เพื่อให้โปรเจกต์『ทำอาหารกับเจ้าหญิง』ได้รับการอนุญาต เริ่มต้นด้วยการลอบโจมตีขุนนางระดับขั้นที่3 ท่านโฌแรส・ไลม์ซึ่งมีตำแหน่งสำคัญ ในความคิดเห็นของฉันเรื่องแบบนั้นเป็นที่ยอมรับได้
และเราทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่า『เรื่องนี้ฟังดูน่าสนใจ』ลองคิดดูสิ ความคิดไปในทิศทางเดียว――”
“พอแล้ว พอแล้ว！ ――เจ้าอย่าหัวเราะด้วย！”
ขณะที่ฉันสารภาพอย่างรื่นไหลไม่ลังเล โวลคัสก็ขึ้นเสียงราวกับจะบอกว่า 「นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายถึง！」
ในเวลาเดียวกัน อัศวินหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังผู้บัญชาการอัศวิน และทำหน้าที่คอยจับตาดูฉันก็ถูกตะโกนใส่เช่นกัน เธอยังคงหยุดหัวเราะไม่ได้
“กำลังจะบอกว่าเจ้าไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรงั้นเร๊ออออ！ เจ้าเป็นลูกหลานขุนนางถูกไหม！เกิดอะไรขึ้นกับความเคารพและความจงรักภักดีต่อราชวงศ์！？นอกจากนี้ การขายเพื่อนของตัวเองง่าย ๆ ก็ไม่ดีด้วย！ ฮิลเดโทร่าซามะไม่ใช่เพื่อนของเจ้ารึไง！？”
“แต่ท่านผู้บัญชาการอัศวิน คุณจะตั้งใจฟังและฟังอย่างต่อเนื่องทั้งหมดใช่ไหมล่ะ?”
“นี่คือการสอบสวน！ เข้าใจบ้างไหม！？ เจ้าตอนนี้กำลังถูกสอบสวนโดยผู้บัญชาการอัศวินอยู่！？ นั่นเป็นท่าทางของผู้ถูกสอบปากคำรึไง！？”
“ท่าทางเป็นปัญหาด้วยหรือค่ะ หากว่าฉันตอบอย่างตรงไปตรงมา？ การพูดอย่างตรงไปตรงมาจะไม่ช่วยพวกเราทั้งคู่ประหยัดเวลาเหรอคะ？”
“ก็บอกแล้วไงว่าข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น！――หยุดหัวเราะได้แล้ว！”
เขาเป็นคนที่งานยุ่งจัง เดี๋ยวก็หันหน้า หันหลัง
――「เหลือเวลาอีกสี่วัน！ เป็นประกาศที่สำคัญมาก ดังนั้นกรุณาตั้งตารอได้เลยค่ะ！」
เรเลียเรดประกาศอย่างมีความสุข งั้นเหรอ เหลือเวลาอีกสี่วัน
“สิ่งนี่ เธอวางแผนที่จะออกอากาศจริง ๆ เหรอ?”
“การนับถอยหลังนี้ยังดำเนินต่อไปได้ นั่นหมายถึงเราได้รับอนุญาตจากองค์ราชาแล้ว ถ้าอย่างงั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ทำ”
คู่สนทนาของฉันซึ่งถูกกักบริเสณอยู่ในห้องพักแขกของปราสาทหลวงในช่วงหกวันที่ผ่านมาคือ อัศวินสาวที่มีหน้าที่ดูแลเป็นการส่วนตัย และจับตามองฉัน
ความสงสัยเกี่ยวกับการพยายามลอบปลงพระชนม์ราชายังคงไม่ได้รับการแก้ไข
หรือพูดให้ถูกคือ ฉันไม่คิดว่าสถานการณ์นี้จะได้รับการแก้ไขไปสักระยะหนึ่ง ด้วยเหตุผลอื่นนอกเหนือจากความพยายามก่ออาชญากกรรม ส่วนเหตุผลที่อัศวินสาวดูผ่อนคลายมาก ๆ ก็เพราะเธอรู้ดีว่าไม่มีทางที่ว่าเรื่องนี้จะเป็นความพยายามลอบปลงพระชนม์
ทว่า ด้วยตำแหน่งราชา และหน้าตาที่ต้องรักษา ฉันไม่คิดว่าจะพ้นผิดได้ง่าย ๆ
แม้แต่ในยุคสมัยเช่นนี้ ที่ความหมายของสังคมชนชั้นลดน้อยลง ก็ยังมีหลายคนที่คิดว่าเป็นความคิดที่ไม่เหมาะสมที่จะล้อเล่นกับราชา
ท้ายที่สุดแล้ว แม้ฉันจะคิดว่าราชาเป็นแค่ตาแก่คนหนึ่ง แต่ฉันก็คิดว่าภายในสามัญสำนึกของฉันเองก็บอกว่าการไปล้อเล่นกับราชาไม่ใช่เรื่องดี
ยังไงก็ตาม นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันคิดว่าฉันควรทำ
แม้ว่าหลาย ๆ คนจะคิดว่า「การล้อเล่นกับราชาเป็นความคิดที่แย่」แต่ภาพสะท้อนนั่นจะมีคุณค่ายิ่งกว่าสิ่งใดที่ไม่สามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดหรือเงินได้
“――ข้าเอง เปิดประตู”
โอ๊ตโตะ วันนี้ท่านผู้บัญชาการอัศวินก็มาเยือนเช่นเคยสินะ
เมื่ออัศวินสาวเปิดประตู ชายวัยกลางคนร่างใหญ่ที่ไม่ได้สวมชุดเกราะแต่ได้รับอนุญาตให้พกพาดาบก็เข้ามา
“ที่มาสอบสวนรายวัน ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักนะคะ ขอบคุณที่มาในวันนี้เช่นกันค่ะ”
“…….อุมุ”
ไม่มีความกระตือรือร้นหลงเหลือแล้ว
ฉันเดาว่าอย่างงั้น ใกล้ได้เวลาที่แม้แต่ผู้บัญชาการอัศวินจะเบื่อหน่ายกับเรื่องตลกนี้แล้ว
เพราะถึงแม้จะเรียกว่าสอบปากคำ แต่ก็เป็นแค่การถามคำถามเดิม ๆ และได้คำตอบเดิม ๆ ทุกวัน
เพราะเป็นกฎ วันนี้ก็เลยยังต้องทำต่อไป แต่ยังไงก็ไม่มีข้อมูลใหม่อะไรเป็นพิเศษอยู่ดี พวกเราคุยกันทุกเรื่องที่ต้องคุยกันตั้งแต่ในวันแรกไปแล้ว และก็เอาแต่พูดเรื่องเดิมซ้ำ ๆ กันทุกวัน ก็ไม่มีใครเหลือแรงจูงใจที่จะทำต่อไปหรอก
อาจมีความสงสัยว่าเรื่องการพยายามลอบปรงพระชนม์ราชาในช่วงแรก แต่ตราบใดที่ยังไม่มีการลงมือสังหารจริง ๆ จะรู้ได้ยังไงว่ามีเจตนาร้ายอยู่จริง ๆ
ฉันเดาว่าเขาต้องการทำให้ประเด็นนั้นชัดเจน
แต่ มาถึงตอนนี้แล้ว ฉันแน่ใจว่าเขาเองก็คงคิดว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงกลายเป็นเรื่องตลก
――「เหลือเวลาอีกสามวัน！ ทุกท่าน เตรียมพร้อมจิตใจกันหรือยังค๊า！？ นี่เป็นประกาศที่สุดยอดมากจริง ๆ！」
วันนี้เป็นคิคิเนียสินะ ดูเหมือนเธอเริ่มชินกับการถ่ายทำแล้วเหมือนกัน
“อุว้า นี่อร่อยจัง ฮิลเดโทร่าซามะทำอาหารเก่งจริง ๆ เลยเน๊”
“ดูเหมือนเธอจะฝีกพิเศษหนักสุด ๆ เลยล่ะ”
อืม อร่อยอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น ยังชวนให้คิดถึงอีกด้วย อาจเป็นเพราะเป็นผลงานที่ลอกสูตรมาจากเค้กของร้าน『คุโรยูริ โนะ คาโอริ』ที่เป็นร้านโปรดของฉัน น่าจะเข้ากันกับเหล้านอกก็ดี จะชาดำก็ดี
“――นี่ข้าเอง เปิดด้วย”
โอะ มาตรงเวลาจังน้า ดูเหมือนว่าก็ยังเป็นผู้บัญชาการอัศวินที่มาในวันนี้เช่นเดิม
“เปิดอยู่แล้วค๊า เชิญเลย”
อัศวินสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมตรงข้ามกับฉัน ดูเหมือนว่าเธอจะลืมหน้าที่ในการเฝ้าจับตาไปแล้ว
“โอะ…….โอ้ย นี่เจ้า！ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ห๊า！？”
ผู้บัญชาการอัศวินเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเห็นเธอไม่เพียงแต่ผ่อนคลาย แต่ยังกินเค้กร่วมกับคนที่ต้องเฝ้าจับตาอยู่ด้วย เรียกว่าหลักฐานคาตา
“นี่เป็นของขวัญจากฮิลเดโทร่าซามะค่ะ นอกจากนี้ยังมีส่วนของหัวหน้าด้วยนะคะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นสิโว้ย！ ทำไมถึงมากินด้วยกันแบบน๊านนนนน！？ งานเฝ้าจับตาล่ะ！？ ถ้าเนียลิสตันหนีไปจะทำยังไงห๊า！？ ทำไมถึงได้ทำตัวตามสบายแบบเน๊！”
“ฉันก็กำลังเฝ้าอยู่นะค๊า อยู่ตรงหน้าเลย”
“มันไม่ใช่แบบนั้นเซ๊！ ทำหน้าที่ให้สมหน้าที่ซะ！ หน้าที่ของเจ้าไม่ใช่การไปนั่งกินเค้กร่วมกับผู้ต้องสงสัยแบบนี้！”
“…….ชิ ตาแก่จอมโวยวาย…….”
“โอ๊ย ได้ยินนะเฟ้ย！ ได้ยินเต็มสองรูหู！ หยุดเดาะลิ้นกับหยุดเรียกข้าว่าตาแก่เดี๋ยวนี้เลย！”
“แล้วเรื่องที่ชอบมาคุยโว่ข่มอีกฝ่ายที่เป็นเด็กอยู่ทุกวันทุกวันแบบนี้ล่ะคะ！ ท่านเองก็ไม่ได้ขึ้นมาเป็นผู้บัญชาการอัศวินเพื่อทำอะไรแบบนี้ใช่ไหมคะ！？ ฉันเองก็ไม่ได้มาเป็นอัศวินเพียงเพื่อมาเฝ้าเด็กที่ถูกกักบริเวณหรอกนะค๊า！ นี่มันงานบ้าอะร๊าย！？ เป็นบ้ากันไปแล้วหรือไง！”
“อยามาพูดว่าบ้าสิเฟ้ย！ มันเป็นคำสั่งจากเบื้องบน！！ ข้าก็ไม่ได้ทำ เพราะอยากทำสักหน่อย！！”
โอ๊ยๆๆๆ เหล่าอัศวิน อย่ามาสู้กันหน้าผู้ต้องสงสัยสิ
――「เหลือเวลาอีกเพียงสองวันเท่านั้น เราจะทำให้ทุกท่านต้องพูดว่า『อยากดู』 โปรดตั้งตารอได้เลยค่ะ」
วันนี้เป็นโจเซคอตต์ล่ะ ค่อนข้างกระตือรือร้นเลย
“ปฏิกิริยาของสาธารณชนต่อเรื่องนี้เป็นยังไงบ้างคะ?”
พวกเรายังคงได้รับขนมหวานจากฮิเดโทร่าเช่นเดิม ฉันถามความคิดเห็นจากอัศวินหญิงที่กลายเป็นคู่ดื่มชาด้วย
“อื~ม……ฉันก็ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับส่วนอื่นเท่าไหร่ แต่เพื่อนอัศวินกับพวกทหารต่างก็ดูจะค่อนข้างกังวลกับเรื่องนี้มาก เพราะรู้อะไรไหม บางคนทำเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข่าวลือก็เลยเกิดขึ้นเรื่อย ๆ ล่ะนะ
ฉันเองก็ถูกถามเรื่องนี้อยู่บ่อย ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเนียจัง นับถอยหลังพวกนี้คืออะไรกันแน่”
อ้า เข้าใจล่ะ
สรุปแล้วก็คือ กลายเป็นประเด็นร้อนไปแล้วนั้นเอง อย่างงั้นก็ไม่มีปัญหา
“…….นี่เป็นคำถามส่วนตัวของฉัน แต่ขอถามได้ไหม?”
หืม? ส่วนตัว?
“อะไรเหรอคะ?”
“――ก็เธอคิดที่จะแบกบาปในครั้งนี้ไว้เพียงคนเดียวตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม? เพราะทั้งฮิลเดโทร่าซามะ ทั้งเรเลียจัง ทั้งเด็กคนอื่น ๆ ที่เข้าร่วมการถ่ายทำครั้งนี้ ยังใช้ชีวิตอยู่ที่สถาบันตามปกติ มีแค่เนียจังคนเดียวที่ต้องมาติดอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เนียจังพอใจแล้วจริงเหรอ?”
อะ เรื่องนั้นเองสินะ
“นั่นคือสิ่งที่เตรียมใจไว้แต่แรกแล้วค่ะ นี่เป็นวิธีที่จะจำกัดความเสียหายไว้น้อยที่สุด นอกจากนี้ อย่างที่เคยบอกไปแล้วหลายครั้งแล้วว่า นี่เป็นสิ่งที่องค์ราชาขอร้องให้ทำ ดังนั้นนี่จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะสามารถทำได้แล้วค่ะ”
“ตั้งแต่แรก……เตรียมใจเอาไว้พร้อมแล้วอย่างงั้นสินะ?”
“ค่ะ ――ไม่ว่าองค์ราชาจะบอกว่าพระองค์พร้อมให้อภัยสักเพียงใด แต่ก็ย่อมมีขีดจำกัด พวกเราต่างรู้ดีว่า แม้องค์ราชาจะยอมอภัยให้ แต่เหล่าขุนนางที่อยู่รอบกายไม่มีทางที่จะอยู่นิ่งเฉยได้
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมชีวิตที่ถูกกักบริเวณจึงเป็นสิ่งที่เป็นไปตามคาดการ ที่จริงคิดว่าจะโดนขังคุกที่เลวร้ายที่สุดด้วยซ้ำนะคะ ดังนั้นคิดว่าการดูแลตอนนี้ก็ไม่เลวเลย แล้วก็ยังมีคนให้คุยด้วยได้”
“งั้นเหรอ……นั่นเป็นเหตุผลที่เธอดูใจเย็นมากเลยสินะ
ฉันไม่คิดว่าเด็กธรรมดา ๆ จะสามารถทนต่อชีวิตที่ไม่สามารถพบปัครอบครัวหรือเพื่อนฝฝูงได้แบบนี้
ถ้าหากว่าตั้งใจไว้แต่แรกแล้วก็อีกเรื่องสินะ ไม่ว่าสิ่งที่ทำจะถูกหรือผิดก็ตาม ฉันก็คิดว่าเป็นเป็นเด็กที่ยอดเยี่มมมากเลยล่ะ”
เหรอ?
ฉันมีเวลาว่างพอสมควร และเหนือสิ่งอื่นใดก็สบายมากเพราะไม่ต้องทำการบ้าน เมื่อฉันไม่อยู่ภายใต้การเฝ้าจับตา ฉันก็จะฝึกฝน และทำทุกอย่างที่ต้องการได้
ในแง่นั้นก็เหมือนค่อนข้างจะได้เติมเต็มความรู้สึกเก่า ๆ
…….ก็แค่นั้นล่ะน๊า
“ท่านผู้บัญชาการอัศวิน วันนี้คุณมาสาย”
――「อีกหนึ่งวัน พรุ่งนี้จะเป็นประกาศสำคัญ」
ฉันเอง
การนับถอยหลังถูกถ่ายทำเอาไว้ล่วงหน้าจนเสร็จหมดแล้ว ก่อนที่งานจริง ๆ จะเริ่มขึ้น ดังนั้นจึงไม่ได้เป็นอะไรที่ผิดธรรมชาติที่จะเห็นหน้าฉันออกอากาศอยู่ พวกเราได้ลองถ่ายเอาไว้หลาย ๆ รูปแบบ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะใช้ของฉัน
“เนีย・ลิสตัน”
โอ๊ตโตะ
ฉันหันความสนใจกลับไปหาผู้บัญชาการอัศวินที่อยู่ตรงหน้าฉัน
“ที่ต้องให้อยู่มาจนถึงวันนี้ต้องขอโทษด้วย ตอนนี้ข้อสงสัยของเจ้าได้รับความกระจ่างแล้ว จากนี้เจ้าจะได้รับการปล่อยตีว”
“ขอบพระคุณมากเลยนะคะ”
ดูเหมือนว่าที่ผู้บัญชาการอัศวินจะไม่ได้มาที่ห้องขังนี้ตอนเมื่อวาน เป็นเพราะว่าเขาได้ไปพูดคุยกับบุคคลสำคัญในปราสาทเพื่อขอให้ปล่อยตัวฉัน อัศวินหญิงบอกฉันอย่างลับ ๆ
ด้วยพระประสงค์อันแรงกล้า และแรงกดดันของราชา เห็นได้ชัดว่ามีความเคลื่อนไหวที่พยายามปล่อยฉันมาสักพักแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้จึงช่วยส่งเสริมกันเล็กน้อย
“――เนีย！”
เมื่อฉันออกมาจากห้องที่อยู่มาประมาณสิบวันได้ ฉันก็ได้รับการต้อนรับจากฮิลเดโทร่าที่มารออยู่ที่หน้าประตู ม๊า ก็ที่นี่ก็เป็นบ้านของเธอเหมือนกันล่ะนะ
“ขอโทษ！ เราไม่คิดเลยว่าจะต้องใช้เวลานานขนาดนี้！”
ฉันจับเธอไว้ ขณะที่เธอกระโดดเข้ามาพยายามกอดฉัน จนต้องรีบพูด
“สบายมากจนฉันอยากจะอยู่ต่ออีกสักหน่อยเลยล่ะ ขอบคุณสำหรับของขวัญมากเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ทานอาหารฝีมือของฮิลเด้ อร่อยมากเลยน๊า”
หลังจากที่ทำให้ฮิลเดโทร่าซึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์ สงบลงได้แล้ว พวกเราก็แยกทางกัน แค่เข้ามาทักทายกันก็ดีมากพอแล้ว เธอเองวันนี้ก็ยุ่งเหมือนกันนินะ
――ซ้า ตอนนี้กลับหอพักกันดีกว่า
――「「ประกาศสำคัญ！」」
ในที่สุดพวกเราก็ออกพร้อมกันสามคนเช่นเดียวกับห้าวันก่อน
ฉันรู้สึกเหมือนว่าทำทุกอย่างได้ทันเวลาพอดี
ฉันกังวลมากว่าจะต้องเป็นคนเดียวที่จะได้ดูภายในห้องกักบริเวณ
ในแง่สาธารณชน เรื่องของฉันคือ「หยุดเรียนไปเนื่องจากสถานการณ์ในครอบครัว」ทำให้ฉันกลับไปใช้ชีวิตในสถาบันได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องยุ่งยากมากเกินไป เนื่องจากว่าฉันเป็นลูกหลานขุนนางทำให้รู้สึกว่าเรื่องประมาณนั้นสามารถเกิดขึ้นได้เสมอ
ถึงในความเป็นจริง ฉันจะถูกกักบริเวณเนื่องจากข้อสงสัยต่าง ๆ ก็ตาม
ริโนกิสที่ต้องรออยู่ที่หอพักของสถาบันที่ไม่มีฉันอยู่ ได้ให้การต้อนรับอย่างอบอุ่นกระตือรือร้นมากเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่ขาดหายไป
แต่ว่า ม๊า นี่ก็ผ่านมาหนึ่งคืนแล้ว เธอจึงสงบสติอารมณ์ลงได้บ้างแล้ว
“ดีแล้วดีจริง ๆ！ ดีแล้วในที่สุดก็กลับมาแล้ว！”
เรเลียเรดซึ่งได้รับการเลื่อนชั้นโดยไม่มีปัญหาใด ๆ และไม่ได้อยู่ห้องข้าง ๆ กันอีกต่อไป คืนนี้ก็มาหาอย่างรวดเร็ว
เธอบอกว่าอยากดูประกาศสำคัญนี้ด้วยกันกับฉัน
――ฝากด้วย
หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย
ความรู้สึกวิตกกังวลแปลก ๆ กำลังก่อตัวขึ้น ฉันจะทำยังไงถ้าประกาศไม่เป็นไปตามที่ฉันจินตนาการไว้
เมื่อประกาศเรื่องนี้แล้ว แม้แต่ราชาหรือขุนนางก็ไม่สามารถยกเลิกการออกอากาศได้อีกต่อไป
เมื่อหลาย ๆ คนตัดสินใจว่า「อยากดู」 ก็ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้ความคาดหวังของพวกเขาเหล่านั้นต้องผิดหวังได้
เมื่อมีการออกอากาศการนับถอยหลัง ก็เท่ากับตัดสินใจแล้วว่ารายการนั้นจะต้องได้ออกอากาศเช่นกัน
ยังไงก็ตาม ก็ยังมีโอกาสที่ไม่น่าแปลกใจที่จะถูกเข้ามาขัดขวางจนทำให้ถูกยกเลิกได้อยู่
รายการสามารถถูกเปลี่ยนแปลงได้มากตามที่ต้องการ จนกว่าจะประกาศเนื้อหาจริง ๆ ออกไป เพราะอย่างงั้นแล้ว ก็ยังมีโอกาสที่จะถูกเปลี่ยนแปลงด้วยกำลัง
ถึงกระนั้นเราก็ตัดสินใจใช้วิธีการนับถอยหลังเพราะว่าเป็นการเตรียมการ「ให้เวลากับราชาทรงคิดอย่างจริงว่ามีบางอย่างไม่เหมาะสมหรือไม่」
เพราะว่าฉันไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่า เมื่อทำไปแล้วจะก่อให้เกิดความเสียหายแบบไหน
นั่นเป็นเหตุผลที่ หากราชาคิดว่า「เรื่องนี้ไม่ได้ ไม่ดีต่อประเทศ」ก็จะทำให้สามารถพิจารณาว่าต้องการที่จะยกเลิกการออกอากาศหรือไม่ ได้อย่างทันเวลา
เพราะเนื้อหาสามารถเปลี่ยนแปลงได้ เพราะเรายังไม่ได้ทันประกาศเนื้อหาออกไปไงล่ะ
――「พวกเราจะแกล้งพระราชา！」
――「จะแกล้งแบบไหนเหรอ？」
――「จะทำให้ตกหลุมยังไงล่ะ！」
――「พระราชา？ ตกหลุม？ จริงเหรอ？」
――「ใช่แล้ว！จะทำให้ร่วงหล่น！ และฉากนี้ก็ถูกถ่ายออกมาอย่างดีเลยล่ะ！」
――「「ดังเช่นที่กล่าวไปแล้ว รายการพิเศษฉบับฉุกเฉินจะออกอากาศในเร็ว ๆ นี้！โปรดจับตาดูจังหวะที่ราชาตกลงไปในหลุม！」」
วันรุ่งขึ้นไม่จำเป็นต้องพูดอะไร
ทันทีหลังจากการออกอากาศ ก็เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ในหอพัก ในเมือง และในปราสาท
นานๆจะได้ไปนั่งกินร้านบรรยากาศ++ สั่งผัดกะเพราเบค่อนมา
เบค่อนกรอบจนเลย์ยังอาย พี่เอาเบค่อนมาทำกะเพราไม่ต้องทอดจนกรอบหดเล็กจิ๋วยังกับเอาไว้ลอยหน้าสลัดก็ได้ ฮา
กระเทียมสับใส่มาเยอะจัด คลุกให้กลบเบค่อนสักหน่อยคงนึกว่ากินกะเพรากระเทียมอยู่ เหลืองเด่นคู่พริกซะเหลือเกิน เผ็ดพริกไม่ว่ามาเผ็ดกระเทียมด้วย ฮา
ไข่ดาว เยิ้มๆอร่อยสุด ฮา
