คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 187

187 โรงเรียนทหารจักรกล เหตุการณ์ในวันที่สอง

ในตอนกลางคืนมีอันธพาลหกคนที่ดูเหมือนนักผจญภัยที่ล้มเหลวแอบเข้ามา แต่เช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขาก็ถูกจัดการและจับกุมไว้ได้

ริโนกิสกับพวกเด็ก ๆ มารวมตัวกันที่ทางเข้าเพื่อยืนส่งไปโรงเรียน หลังจากที่เตรียมตัวและทานอาหารเช้าแล้ว

“วันนี้ หลังจากที่ฉันกลับมาแล้ว ก็จะจ่ายค่าตอบแทนที่ทำงานจนถึงตอนนี้ หลังจากนั้นก็จะคุยกันถึงเรื่องในอนาคตกัน”

ฉันบอกพวกเขาแบบนั้น

“…….เอ๊ะ โดน ไล่ออก…….?”

น่าประหลาดใจมากที่ซิกเข้าใจความหมายของคำพูดของฉัน และอีกสามคนก็น่าประหลาดใจเช่นกันเมื่อพวกเขาเข้าใจความหมายของคำเหล่านั้นเช่นกัน

“ม๊ายเอา！ เค้าไม่อยากแยกจากโอโจ้！”

คาลัวเข้ามากอดฉัน โอ้ๆๆ เด็กดีๆๆ คาลัวน่ารักจังน๊า ถึงจะทำเพื่อตัวเองก็ตาม เธอน่ารักมากจนฉันอยากให้เงินค่าขนมเธอถึงแม้จะเป็นการทำเพื่อตัวเองก็ตาม

“ฉันไม่ได้ถามมาจนถึงตอนนี้ แต่คิดว่าน่าจะใกล้ได้เวลาที่ต้องคุยเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้แล้วล่ะ มาคุยกันแล้วตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อไป”

ฉันจะไม่ได้อยู่ในประเทศนี้ตลอดไป

สำหรับตอนนี้ แผนการของฉันคือการกลับไปที่อาร์ตัวร์ในอีกสอง หรือสามปี

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่านอกจากฉันกับริโนกิสแล้ว พวกเด็ก ๆ จะต้องคิดด้วยตัวเองแล้วว่าพวกเขาอยากจะทำอะไรในอนาคต

นอกเหนือจากนี้ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในระหว่างดำเนินการเรื่องต่าง ๆ อยู่หลายเรื่องเลย

ฉันคิดว่าถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องพูดคุยกับพวกเด็ก ๆ เกี่ยวกับสถานการณ์นั้น

ตัวอย่างเช่น ตอนนี้มีสถานการณ์คุมขังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในห้องใต้ดินของคฤหาสน์แห่งนี้

มีความเป็นไปได้ที่ฉันอาจจะต้องต่อสู้กับมาเวเลียหลังจากนี้

ถ้ายังอยู่ด้วยกันก็มีโอกาสเกิดปัญหาได้เสมอ

――ส่วนจะทำให้พวกเขาเป็นลูกศิษย์หรือไม่จะถูกตัดสินตามผลการพูดคุย

ที่อาร์ตัวร์ จะเป็นระบบโรงเรียนประจำ ยกเว้นว่าจะอาศัยอยู่ภายในเมืองหลวง

ยังไงก็ตาม เนื่องจากจำนวนหอพักที่มีจำกัดของโรงเรียนทหารจักรกลของมาเวเลีย ทำให้ดูเหมือนว่าจะมีเด็กจำนวนไม่น้อยที่เดินมาจากภายในเมือง

เนื่องจากทวีปแห่งนนี้มีขนาดใหญ่ เมืองอื่น ๆ อีกหลายแห่งจึงตั้งอยู่บนเกาะเดียวกัน มีเด็กเพียงไม่กี่คนที่อาศัยอยู่บนพื้นที่ห่างไกลอย่างเกาะลอยฟ้า นั่นคงเป็นปัจจัยสำคัญล่ะนะ

ยิ่งเข้าใกล้บริเวณโรงเรียนมากเท่าไหร่ เด็ก ๆ ที่สวมชุดเครื่องแบบเดียวกันก็มากขึ้นเท่านั้น และทั้งก็กำลังมุ่งหน้าไปที่เดียวกัน

ในขณะเดียวกัน ผู้คนรอบตัวฉันกำลังพูดถึงการประกาศสงครามเมื่อวานนี้ ไม่ว่าจะแบบคุยเงียบ ๆ หรือคุยให้ได้ยินก็ตาม

ช่วงนี้ดูเหมือนมีข่าวลือมากมาย

ไปได้สวย

ฉันมั่นใจว่าอีกไม่นานต้องมีคนเลือกการต่อสู้ปรากฎตัวขึ้นมากแน่ ๆ

“――รออยู่เลย เจ้านักเรียนต่างชาติ！”

เกิดขึ้นทันที หมายถึงมันเกิดขึ้นในทันทีตรงตามตัวอักษร

ฉันคิดแบบนั้นเมื่อมีผู้คนมากมายอยู่หน้าประตูโรงเรียน นั่นคือลูกค้าของฉัน

อุมุ

นี่แค่วันที่สองในโรงเรียนทหารจักรกลเอง ถ้ายังเป็นระดับนี้ต่อไป ฉันคิดว่าชีวิตในรั้วโรงเรียนแห่งนี้จะสนุกไม่น้อย

“อ้า ทหารจักรกลสินะ”

นักเรียกแยกออกซ้ายขวา สร้างเส้นทาง

ราวกับจะนำทาง หรือ ทำเพื่อไม่ให้หนีไปได้ ฉันเดินไปกลางถนนสายนั้น ――และเผชิญหน้ากับทหารจักรกลที่รออยู่ที่ปลายทาง

ทหารจักรกล

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้เห็น ในช่วงที่ยังต้องดูแลคฤหาสน์อยู่นั้น ฉันได้ลองค้นคว้าเกี่ยวกับทหารจักรกล และโรงเรียนทหารจักรกลโดยสังเขปมาแล้ว

ชุดเกราะเต็มตัวที่พัฒนาขึ้นโดยใช้เทคโนโลยีที่ดีที่สุดของมาเวเลีย รวมถึงกลไกภายในที่ซับซ้อน ท่อเวทมนตร์ สายไฟ และข้อต่อ

หากพูดให้ตรงที่สุดก็น่าจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า「เกราะเสริมกำลัง」จะถูกต้องกว่า

มันมีขนาดใหญ่เหมือนกับครึ่งยักษ์ มีแขนที่สามารถบรรทุกอาวุธที่หนักเกินกว่าที่มนุษย์จะถือได้ และมีขาที่หนามากเพื่อรองรับร่างกายที่ดูหนัก

ม๊า รูปร่างโค้งงุ้มดูเหมือนกับคนแก่ขาสั้น และพุงเบียร์

ยังไงก็ตาม ขาที่สั้นนั้นก็มีจุดประสงค์เพื่อลดจุดศูนย์ถ่วง และเพิ่มความมั่นคง รูปร่างนี้น่าจะเหมาะสมแล้วสำหรับเกราะเสริมกำลัง หากว่ามีโครงร่างกายที่สูงเกินไป แค่ล้มลงไปก็จะสร้างความเสียหายได้มากมายแล้ว

ไม่มีตราสัญลักษณ์ใด ๆ บนเกราะเหล็กสีหม่น

ทหารจักรกลจะได้รับตราสัญลักษณ์ของหน่วยสังกัด เพื่อให้สามารถบ่งบอกถึงสังกัดได้ทันที――เป็นข้อบังคับให้มีไว้เพื่อการทำงาน การขนส่ง นักบินประจำ และการรักษาความปลอดภัย

การที่ไม่มีแบบนี้ นั่นหมายถถึงเจ้านี่น่าจะเป็นทหารจักรกลสำหรับการฝึกล่ะมั้ง

ที่โรงเรียนทหารจักรกลแห่งนี้ หากคุณสามารถเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของทหารจักรกลที่เป็นเอลีทได้ และผ่านการสอบวัดคุณสมบัติ แต่ละคนจะสามารถทำการยืมทหารจักรกลสำหรับการฝึกได้

นี่คือสื่อการสอนให้เข้าใจโครงสร้าง ฝึกฝนการขับเคลื่อน และการบำรุงรักษาด้วยตัวเอง

“――รออยู่เลย นักเรียนต่างชาติ！”

และ ถัดจากทหารจักรกลสำหรับการฝึก ก็มีนักเรียนที่ดูมีอายุมากกว่าชัดเจนอยู่หลายคน พวกเขาทั้งหมดมีใบหน้าอวดดี และหื่นกระหายชัยชนะ ทั้งหมดน่าจะมาจากภาควิชาทหารจักรกล

หนึ่งในนั้น เด็กน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้าทหารจักรกลพยายามเปล่งความเป็นชนชั้นสูงออกมาอย่างหยิ่งผยองนิดหน่อย ตะโกนใส่ฉัน

“แกไม่รู้จักทหารจักรกลด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้หรอกน่ะว่าแกมาจากชนบทที่ไหน！ แต่การล้อเลียนทหารจักรกลก็เหมือนกับการล้อเลียนมาเวเลีย！

ม๊า เกี่ยวกับเรื่องนั้นก็ไม่ได้ผิดหรอกน่ะ ก็กำลังล้อเลียนอยู่จริง ๆ แต่เป็นประเทศนี้เองที่เยาะเย้ยฉันก่อนแต่แรก

“ก็ถ้าถามฉัน ทหารจักรกลก็เป็นของเล่นที่ดูไม่เท่และอ่อนแอยังกับคนแก่พุงเบียร์ไงล่ะ ฉันกล้าอวดเลยว่าสามารถเอาชนะพวกมันได้ด้วยนิ้วเดียว！ ถ้างั้นแล้วทำไมไม่มาลองดูหน่อยล่ะ！”

พอพูดไปอย่างจริงใจแล้ว……โอยะ มีครีบหางติดมานิดหน่อยด้วย

หลังจากทำให้เรื่องที่แย่อยู่แล้วแย่ลงไปใหญ่ และพูดว่า「จะเอาชนะด้วยการเตะ」

แม้ว่ามาเวเลียจะมีเจตนาร้าย แต่ฉันก็ไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อทหารจักรกลเลย ดังนั้นเพื่อเป็นการให้เกียรติ ฉันจึงตั้งใจจะพูดอย่างมีน้ำใจ

งั้นเหรอ งั้นเหรอ

สามารถเอาชนะได้ด้วยนิ้วเดียวงั้นเหรอ ต้องการย้ำว่าทหารจักรกลอ่อนแองั้นเหรอ  งั้นเหรองั้นเหรอ

“ก็ลองดูสิ！ ซ้า！ ถ้าทำไม่ได้ก็จงขอโทษมาซะ！ ถ้าทำตามที่บอกไม่ได้ แกก็ไม่มีทางผ่านที่นี่ไปได้！”

คิดแล้วก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

ฉันเข้าใจดี ฉันคิดว่าเขาเป็นเด็กน้อยอายุเกือบสิบขวบที่ล้อเล่นเกินเลย เพราะได้ในมากไปหน่อย

นักเรียนของมาเวเลียต่างจับตาดูฉันอยู่ โดยคิดว่า「ไม่มีทางที่ฉันจะทำได้」 และอยากจะทำให้ฉันอับอายในฐานะที่เป็นชาวต่างชาติ ม๊า เข้าใจแล้ว

ใช่ว่าฉันจะไม่เข้าใจความรู้สึกของการพยายามพูดล้อเล่นเกินเลยอย่างจริงจัง และเชิดจมูกขนาดนั้น

――ปัญหาคือ ฉันสามารถทำได้จริง ๆ นี่สิ

“เอาระดันไหนดีคะ?”

พวกเอลีทที่อยู่ข้างหน้า แม้แต่เจ้าเด็กหน้าด้านที่พูดกับฉัน พวกที่อยู่รอบ ๆ ต่างหัวเราะขณะที่กำลังมองมาที่ฉัน พวกเขากำลังรอฟังปฏิกิริยาของฉัน

ฉันถามพวกเขา ไม่สิ ถามเจ้าเด็กที่อยู่ตรงหน้าฉัน

“อะไร?”

ฉันพูดอะไรบางอย่าง และเสียงหัวเราะรอบตัวก็หยุดลงทันที เป็นการแสดงออกที่ใช้ได้ เดาว่าพวกเขาคงไม่อยากจะพลาดแม้แต่คำเดียว จะไม่มีการออกอากาศซ้ำเนื่องจากไม่ใช่การถ่ายทำ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่สงสัยว่าควรจะลงมือระดับไหนดี ฉันควรจะเอาชนะคุณโดยไม่ทำลายดีไหม? หรือจะทำลายให้สิ้นซากดี? คุณสามารถเลือกได้เลยค่ะ”

คราวนี้มีเสียงหัวเราะดังขึ้น

ราวกับว่าไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป พวกเขาก็หัวเราะออกมาทีละคน

ฉันก็หัวเราะเหมือนกัน

ด้วยความคาดหวังมากมายจากคนรอบข้าง ไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่ทำ ถอยกลับไม่ได้แล้ว เท่านี้ก็จะถอยกลับไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียวอีกแล้ว

“ทะ ทำตามที่ชอบได้เลย！ ถ้าสามารถทำได้น่ะ！ ที่ทำให้ฉันหัวเราะได้ขนาดนี้ก็ใช้ได้เพียงพอแล้ว！”

เด็กที่อยู่ตรงหน้าฉันหัวเราะออกมาดัง ๆ และยกโทษให้ฉัน

ฉันไม่จำเป็นต้องได้รับการให้อภัยจากเขา

เพราะฉันตัดสินใจแล้วว่าจะลงมือทำ

“――อรุณสวัสดิ์”

ตอนที่ฉันมาถึงห้องเรียนของหลักสูตรทั่วไป เพื่อนร่วมชั้นทั้งสี่ก็มากันถึงแล้ว

พวกเขามองมาที่ฉันครู่หนึ่ง แต่จากนั้นก็หันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว ……ฉันเดาว่าเขาคงไม่มีความรู้สึกที่ดีให้กัน ดังนั้นฉันจึงไม่ได้รับคำตอบ

บางทีพวกเขาอาจจะพยายามหลีกเลี่ยงฉัน เพราะการประกาศสงคราม และในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาจากต่างประเทศ

ม๊า ในชั้นเรียนมีกันแค่ห้าคนเท่านั้น ฉันแน่ใจว่าจะชินได้ในที่สุด

ประมาณเที่ยง พวกเขาแสดงความรู้สึกหวาดกลัวอย่างโจ่งแจ้ง อาจเป็นเพราะได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้แล้ว