คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 200 ยังมีหมีขโมยแพนตี้น่าปวดหัวอยู่
200 ยังมีรายงานน่าปวดหัวอยู่
“ซิลซาม๊า ฉ๊านได้รับรายงานเพิ่มเติมเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่กลายเป็นเรื่องร้ายแรงแล้ว”
“เราไม่อยากได้ยิน”
ซิลลาเนซึ่งอยู่ในที่เกิดเหตุของ「เรื่องร้ายแรง」 เมื่อไม่นานมานี้ ไม่อยากได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นอีกต่อไป
ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้เองจริง ๆ
เธอไปโรงเรียนทหารจักรกลสาย และไม่มีสมาธิในการเรียน เพราะอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องปวดหัวที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต แล้วในที่สุดเธอก็มีเวลาที่จะสงบสติอารมณ์ได้ด้วยตัวเองในช่วงพักเที่ยง
ทว่าก็มาอย่างรวดเร็ว
อาคาชิ
อาคาชิ・ชิโนบาซคือผู้ที่ได้รับคำสั่งให้สืบสวนที่อยู่ของทหารจักรกลที่เข้าโจมตีคฤหาสน์ของเนีย・ลินตันตั้งแต่เมื่อคืน ได้กลับมาแล้ว
แถมยังเร็วมาก
――จะต้องมีรายงานที่ทำให้เธอปวดหัวแน่นอน
“ไม่อยากได้ยินว่าคืออะไรงั้นเหรอค๊า แต่คูณเป็นคนสั่งเองไม่ใช่เหรอ?”
“เราไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
ถึงยังไงก็ไม่มีทางที่เธอจะไม่ฟังอยู่แล้ว
ทว่า อย่างน้อย อย่างน้อยก็ให้เป็นหลังจากที่เธอได้ทานนิตเต้ของโปรดที่เธอชอบก่อนเถอะ
……..เข้าใจดี ซิลลาเนรู้ดีว่าแม้แต่ความปรารถนาเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็จะไม่เป็นจริงอีกต่อไป
“…….ถ้าอย่างงั้น? เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อเธอถามด้วยใบหน้าเหนื่อยล้าและถอนหายใจ ――
” ――ไอ้พวกโง่นั่น…….. ！！”
หลังจากได้ยินรายงานของอาคาชิ ซิลเลนก็ลุกขึ้นยืน
โรงเรียนวันนี้มันจบแล้ว
เธอรีบกลับปราสาท(บ้าน)เพื่อร้องเรียกต่อว่าที่กษัตริย์องค์ต่อไป(สภาครอบครัว)
“――โอนี่ซามะ！ ทรงทำอะไรลงไปกันคะ！”
ซิลเลเนบุกเข้าไปในห้องทำงานของพี่ชายของเธอด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองโดยไม่สนใจทหารที่อยู่หน้าประตู
“…? มีอะไร?”
“มีอะไรหรือเปล่าซิล?”
เจ้าชายลำดับที่หนึ่ง ลิวิเซล และลูกสาวคนที่สาม แคลนอลล์ กำลังจัดเอกสารบนโต๊ะ พากันหันมามองที่ซิลเลนอย่างสงสัย
เธอไม่ชอบท่าทางสงบของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
“คิดที่จะยั่วยุเนีย・ลิสตันไปมากขนาดไหนกันคะ！”
“ห๊า………..?”
ทั้งสองคนไม่เข้าใจสิ่งที่ซิลลาเนพูดแม้แต่น้อย
เหตุผลก็เพราะเรื่องของเนีย・ลิสตันเมื่อคืน สำหรับพวกเขาถือว่ามันจบลงไปแล้ว
สำหรับพวกเขาแล้ว เมื่อตอนนี้มีคำให้การว่า「ไม่มีอะไรเกิดขึ้น」………ที่เซนต์โดยเนียลิสตัน ก็ไม่มีเหตุที่จะต้องไปใส่ใจ หรือดูแลอะไรอีก
คิดว่าคงรู้สึกแย่นิดหน่อยแน่นอน แต่ก็คงคิดว่านี่เป็นผลลัพธ์ที่ปลอดภัยที่สุด
อย่างน้อยก็ในแง่การเมือง
――ใช่ ตอนนี้มันจบแล้ว
――เป็นเพียงโชคร้ายที่ไม่คาดคิดสำหรับพวกเขา
“ไม่รู้เหรอคะ！？ หนูไม่รู้ด้วยแล้ว！？ เข้าใจกันบ้างไหมคะ！？ หนูต้องก้มหัว และขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่มันมากเกินไปสำหรับหนูที่จะต้องทำอีกรอบเร็วขนาดนี้！ ไม่รับรู้ความทุกข์ยากของคนอื่นบ้างเลยเหรอคะ！”
“รอเดี๋ยวก่อน ซิล น้องกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน”
“ไม่รู้แล้ว！ หนูไม่รู้อะไรอีกแล้ว！ อาคาชิ！ อธิบาย！”
“ค๊าค๊า”
อาคาชิที่ถูกเรียกปรากฏตัวขึ้นพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น จากด้านหลังของซิลเลนผู้โกรธเคืองยิ่งกว่าที่ใครเคยเห็น
――ทว่า ในวันนี้ครั้งนี้กลับรู้สึกพลังอย่างประหลาด อาจเป็นแค่จินตนาการหรือเปล่า แต่กลับมองเห็นเธอไม่ยิ้มทั้ง ๆ ที่ยิ้มอยู่
“นั่นแย่มากเลยนะค๊า ลิวี่ซามะ”
“……..ก็บอกอยู่ว่าพวกเจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน?”
“ข้าวของของเนียจังหายไปจากคฤหาสน์ของเนียจัง ทั้งเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน ของมีค่า และทุก ๆ อย่าง แถมยังดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีเงินอยู่ประมาณร้อยล้าน นั่นก็หายไปเช่นกันล่ะคะ”
“………”
เมื่อมาถึงจุดนี้ ลิวิเซลก็เข้าใจในที่สุด
“คิดว่าข้าเป็นคนสั่งอย่างงั้นรึ? เจ้าได้สั่งให้พวกทหารเก็บรวบรวมสิ่งของ และเงินมาหรือเปล่า?”
“เรื่องนั้นไม่มีหรอกค่ะ เราแค่ไม่รู้ว่าจะไปไกลขนาดนั้น ทว่า――”
อากาชิเดินเข้าไปใกล้ ๆ ลิวิเซล และกระซิบข้างหูเขา
――เป็นความผิดของคนงี่เง่าที่ไม่ควบคุมบังเหียนของผู้ใต้บังคับบัญชาให้ดีเน๊ หลังจากที่ลิวี่ซาม๊าจากไปแล้ว ดูเหมือนว่าพวกสารวัตรทหารจะยึดไป ดูถูกพวกเธอเพียงเพราะเป็นชาวต่างชาติ?”
“…っ！”
เจ้าชายที่ถูกเรียกว่าคนงี่เง่าหันมาเผชิญหน้า มองดูอาคาชิด้วยสีหน้าโกรธเคือง
แต่ทันทีที่มองเห็นดวงตาสีดำไร้อารมณ์คู่นั้น เขาก็รู้สึกเย็นจนถึงแก่น
“เข้มแข็งไว้น๊า กาษัตริย์องค์ต่อไป มีความแตกต่างระหว่างการไม่ดูถูกกับการเลือกที่จะสู้อยู่น๊า”
หลังจากพูดอย่างนั้น อาคาชิก็ลูกหัวลิวิเซลอย่างเป็นมิตร และเดินออกจากข้างตัวขณะหัวเราะ
“――นอกจากนี้เน๊ ดูเหมือนว่าเนียจังจะต้องรับผิดชอบค่าซ่อมแซมคฤหาสน์ทั้งหมดด้วยล่ะน๊า ดูเหมือนเธอจะโกรธมากเลยล่ะจ๊า?”
“…….นะ นั่นมันอะไรกัน！？”
แค่พวกสารวัตรทหารขโมยของและเงินก็ทำประหลาดใจมากพอแล้ว การถูกเทศนาโดยอาคาชิ――ชิโนบาซที่จงรักภักดียังพอทนได้นิดหน่อย แต่ยังมีอีก
ยังมีอีก
“คฤหาสน์ควรได้รับความคุ้มครองจากการประกันของสมาคมการค้าสิ！ก็สมเหตุสมผลแล้วที่ส่วนที่เหลือจะได้รับความคุ้มครองโดยด้วยภาษีของประเทศ！？ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน！？”
“มีคนตั้งใจเอาใส่กระเป๋าตัว…….ไม่สิ ไม่ใช่ว่าวางแผนที่จะเก็บใส่กระเป๋าแต่แรกรึค๊า? ฉ๊านไม่รู้ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเขตอำนาจของฉ๊านล๊า”
――ปวดหัว เข้าใจแล้วว่าทำไมซิลลาเนถึงโกรธ
ไม่ว่าเจ้าชายลำดับที่หนึ่งจะลำเอียงเข้าข้างมาเวเลียประเทศบ้านเกิดมากแค่ไหน เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะสร้างข้อขัดแย้งกับเหตุผลมากขนาดนี้
เป็นเรื่องจริงที่เขาพลักให้เนีย・ลิสตันเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนนี้ แต่นั่นก็เป็นเหตุผลทางการเมืองล้วน ๆ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะกดดันเป็นการส่วนตัว
“โอนี่ซามะ”
หลังจากที่ได้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนสั่งให้ทำแบบนั้น เธอก็โล่งใจเล็กน้อย เพราะเป็นเรื่องของครอบครัวด้วย
หากกษัตริย์องค์ต่อไปจะเน่าเฟะขนาดนั้น อาณาจักรมาเวลเลียคงจะถึงคราวจุดจบแน่นอน
“ได้โปรดรับทราบสถานการณ์ปัจจุบันของคนข้างล่างบ้างนะคะ ทั้งพลเรือนและสารวัตรทหารตางมีความรุนแรงต่อชาวต่างชาติมากกว่าที่โอนี่ซามะคิดไว้
――แต่ครั้งนี้ หนูไม่รู้อะไรอีกต่อไปแล้ว”
และจากนั้นซิลลาเนก็ออกจากห้องไป
คำพูดของซิลเลนมีหลายส่วนที่ทำให้กังวล แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะพูดอะไรเธอก็คงไม่ฟังแล้ว
พูดให้ถูกคือ เนื่องจากข้อเท็จจริงที่ไม่คาดคิดมากมาย ทั้งลิวิเซล กับแคลนอลล์จึงสับสนเล็กน้อย
ความรู้สึกที่อยากจะเชื่อใจลูกน้อง และความจริงที่ว่าสถานการณ์ปัจจุบันดูเหมือนจะทุจริตกันอย่างไม่คาดคิด
และ สภาพจิตใจของนักศึกษาต่างชาติจากต่างประเทศที่ต้องเผชิญความปั่นป่วนดังกล่าว
มีเรื่องให้คิดมากเกินไปจนคิดไม่ออก
“อะ ใช่ใช่ มีอีกเรื่องหนึ่งล่ะค๊า”
“ยังอยู่อีกรึ！？”
จิตใจของเขาไม่สามารถตามรายงานได้อีก แต่ยังมีอีก
“――ดาร์จอล・ซาฟี ผู้นำโลกใต้ดิน ได้มาร้องห่มร้องไห้ต่อสารวัตรทหารว่า เขาถูกเด็กผมขาวทำร้าย และปล้นเงินไปทั้งหมด ดังนั้นกรุณาทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ ล่ะเน๊”
“……….?”
นั่นเป็นรายงานที่ค่อนข้างไม่ชัดเจนเล็กน้อย
――ทั้งสองคนยังไม่รู้ว่าเนีย・ลิสตันเป็นตัวตนแบบไหน
“ดูเหมือนจะมีจักรกลอิสระจำนวนมากอย่างน่าประหลาดใจเลยนะคะ”
“นั่นสินะ”
ในประมาณช่วงเวลาเดียวกัน เนีย・ลิสตันกำลังบุกค้นที่ซ่อนของกลุ่มโจรนอกเมืองหลวงของมาเวเลีย
ไม่สิ มันเริ่มต้นและจบลงในพริบตา
พวกฉันสามารถจับหัวขโมยได้ประมาณสามสิบคน และในเวลาเดียวกันก็ปล้นเงินและสินค้าที่พวกเขาเก็บไว้ แน่นอนว่าฉันเก็บลงในกระเป๋าของตัวเองอย่างดี
ฉันได้ยินมาจากกิลด์นักผจญภัยว่าพวกหัวขโมยเหล่านี้มีทหารจักรกลอยู่สามเครื่อง และใช้พวกมันเพื่อออกปล้น
ทหารจักรกลทั้งหมดอยู่ที่ไหนสักแห่ง และถูกจัดการโดยประเทศ
การมีตัวตนอยู่นั้นได้ล้มล้างหลักการสำคัญ
――ม๊า ฉันไม่สนใจงานบริหารจัดการในประเทศที่ไม่น่าเชื่อถือ
“จ๊า จะขึ้นมา? หรือจะตายอยู่ที่นี่คะ?”
เมื่อได้ยินเสียงของเนีย・ลิสตัน พวกผู้ชายเปลือยเปล่าที่ถูกมัดจนตัวสั่นก็รีบมุ่งไปข้างหน้าขึ้นไปบนแท่นบรรทุกสินค้าของเรือเดี่ยวขนาดใหญ่สำหรับขนส่งสินค้า เป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วจริง ๆ
ในที่สุด เนีย・ลิสตันกับริโนกิสก็ขึ้นเรือ และส่งสัญญาณไปที่ที่นั่งคนขับ และเรือเดี่ยวก็เริ่มเคลื่อนตัว
ด้วยเหตุนี้ กลุ่มโจรมีค่าหัวซึ่งออกปล้นมาอย่างยาวนานหลายปีก็ได้ถูกทำลายลง
สิ่งที่เหลืออยู่คือเศษโลหะของทหารจักรกลทั้งสามเครื่อง ซึ่งถูกทำลายจนสิ้น และกลไกภายในถูกถอนรากถอนโคน
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
