คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 208 โลลิตัดสินใจทำบางอย่างที่โลลิยังเกลียดถ้าโลลิทำกับโลลิ
208 ฉันตัดสินใจทำบางอย่างที่แม้แต่ฉันยังเกลียดถ้าใครทำกับฉัน
เดิมทีมันก็ค่อนข้างชัดเจนอยู่แล้ว แต่ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นหลังจากการโจมตีเชิงรุก
――กะแล้วว่าพวกตาเฒ่าเหล่านี้คิดกับฉันว่าเป็นชาวต่างชาติและเป็นเด็ก และกำลังพูดถึงความเห็นแก่ตัวไม่สมเหตุสมผลโดยไม่มองความเป็นจริง
ดูแคลนและดูถูก
พวกเขาไม่ชอบใจทุก ๆ อย่างเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ ผู้คนที่คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของมาเวเลียต้องถูกเรียกตัวมาในตอนเช้ามาที่โต๊ะเจรจาเพียงเพื่อเด็กต่างชาติ
ข่มขู่เธอด้วยใบหน้าที่น่ากลัวได้
หากแยกเธอออกมาในที่ที่ไม่มีพันธมิตร ก็จะสามารถโน้มน้าวเธอได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ความรู้สึกภายในปรากฎบนใบหน้าของพวกเขาทั้งหมด
แน่นอนว่าชายชราสองคนไม่ได้พยายามซ่อนไว้ด้วยซ้ำ เพราะพวกเขาคิดแค่ว่ากำลังยุ่งเกี่ยวกับแค่เด็ก เมื่อฉันลองหมัดแย็บไปหนึ่งหมัด「เพราะมองเห็นความไม่พอใจบนใบหน้าของคุณได้ ดังนั้นเพิ่มไปอีกหนึ่งหมื่นล้าน」ไปแล้ว แม้แต่คนที่ไม่แสดงอาการอะไรก็ยังมีแสดงอารมณ์อย่างเปิดเผย
ก็นั่นสินะ ก็น่ะสิน๊า
นั่นคงเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของพวกเขาจริงไหม
ถ้าข้างบนไม่เป็นเช่นนั้น พวกคนระดับล่างก็จะไม่แปดเปื้อน
“ม๊า ช่วยรอก่อนเถอะ”
อย่างที่คาดไว้ ราชาคือคนที่อยู่หน้าฉัน
เขาจะต้องมีอายุประมาณหกสิบถึงเจ็ดสิบปี เขาเป็นชายชราที่ดูเหมือนสุนัขหูพับ ใบหน้ายาว มีผมสลวย และมีเครา
เขามีสีหน้าสงบ แต่ในดวงตาของเขาดูเฉียบคม……….ไม่เชิงสิ ดูเยือกเย็นมากกว่า
“เนีย・ลิสตัน เราคงไม่สามารถเจรจากันได้ หากคุณตั้งใจทำสงครามตั้งแต่ต้นเช่นนี้ จะช่วยใจเย็น ๆ ลงหน่อยได้หรือไม่?”
หืม?
“ราชา และทุก ๆ ท่านคงไม่ใช่ว่ากำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่ใช่ไหมคะ?”
ราชายังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ แต่เหล่าผู้เฒ่าที่ยืนอยู่ข้างหลังและโดยรอบเริ่มไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกำลังจะบอกว่า「กำลังพูดบ้าอะไรออกมา」
――ลองคิดดูแล้ว เจ้าชายลำดับที่หนึ่ง ลิวิเซลไม่ได้อยู่ในห้องนี้ คงเพราะรู้ว่าเขาเป็นต้นตอของความโกรธของฉัน ฉันเดาว่าเขาถูกกันออกไป เพราะคิดว่าคงจะสร้างปัญหาบนโต๊ะเจรจา
ม๊า สำหรับตอนนี้ไม่เป็นไร
“นี่ไม่ใช่การเจรจาหรอกนะคะ เป็นเพียงการพูดคุยในเรื่องที่พวกคุณทุกคนต้องขอโทษฉัน และจ่ายเงินให้ฉัน แล้วถ้าคุณมีอะไรจะถาม ก็ถามได้เลย นั่นแหละที่เป็นอยู่”
ในขณะที่ความไม่พอใจของผู้คนรอบตัวเริ่มรั่วไหลออกมาทั้ง「อย่ามาล้อเล่น」หรือ「ตรรกะของเด็กนี้มันไม่คุ้มค่าที่จะคุยด้วย」……คนเดียวที่ฉันจ้องมองคือราชาที่ไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ
อืม
ไม่เข้าใจเลย
ฉันไม่เก่งเรื่องการเจรจานัก ดังนั้นจึงไม่มีทางเข้าใจความหมายที่แท้จริงเบื้องหลังการไม่ตอบสนองของราชาได้
ดูเหมือนว่าเขากำลังรอให้เสียงโต้แย้งรอบตัวหยุดลงล่ะมั้ง เมื่อสถานการณ์คลี่คลายแล้ว เขาก็เริ่มพูด
“ห้าหมื่นล้านเป็นเงินจำนวนมาก มากเกินไปสำหรับคนหนึ่งคน คุณจะใช้เพื่อการใดกัน?”
“ไม่จำเป็นต้องกังวเรื่องการใช้งานหรอกนะคะ ตอนนี้มีมูลค่าหกหมื่นล้านแล้วด้วยค่ะ”
“งั้นหรือ”
ราชาลูบเคราเรียบลื่นของเขา
เป็นจังหวะ
ลูบอย่างเป็นจังหวะ
และยังคงลูบอย่างต่อเนื่อง
…………
ในห้องเงียบ ๆ มีเพียงความตึงเครียดเท่านั้นที่เพิ่มขึ้น โอ๊ยๆๆๆ ไม่สงวนท่าทีนานเกินไปหรือไง? รีบ ๆ พูดอะไรสักอย่างได้แล้ว ฉันก็เริ่มกังวลเล็กน้อยเช่นกัน
“เป็นเรื่องจริงหรือไม่ที่คุณสามารถทำลายล้างพวกมดได้?”
เห็นได้ชัดว่าฉันไม่ใช่คนเดียวที่กังวล หนึ่งในผู้เฒ่าพูดแทรกเข้ามา
“ก่อนหน้านั้นมีเรื่องที่ต้องพูดจริงไหมคะ”
“หืม? ก่อน…….?”
………คนพวกนี้ดูถูกที่ฉันเป็นชาวต่างชาติจริง ๆ ไม่ได้เข้าใจเรื่องที่ต้องคุยกันเลย
“ราชา เข้าใจใช่ไหมคะ? เรื่องที่ต้องพูดก่อนเรื่องอื่นใด”
“อุมุ……….”
ราชาลูบเคราและหลับตาลง
“นี่เป็นคำที่ข้าไม่อาจจะกล่าวได้เนื่องจากตำแหน่งของตนเอง แต่ ข้าคิดว่าคุณคือคนที่โกรธได้มากที่สุด ข้าคิดไม่ใช่เรื่องที่เป็นปัญหาในการจ่ายคาชดเชย หากจำนวนเงินนั้นมิใช่จำนวนเงินที่ว่ามา”
งั้นเหรอ
งั้นเหรอ เข้าใจแล้วน๊า
――ราชายังไม่เน่าสินะ หรือว่าแค่ควบคุมตัวเองได้ในตอนนี้ หรือเขามีความคิดและวิสัยทัศน์สำหรับอนาคตของเขาเอง
“ราชา”
“หืม?”
“หกหมื่นล้านครัม หากสามารถแก้ปัญหาได้ คิดว่าเป็นราคาที่ถูกเลยจริงไหม”
“……..นั่นก็ถูกต้องแล้ว หากสามารถแก้ปัฯหาที่มาเวเลียเผชิญหน้ามาหลายร้อยปีได้ ก็นับว่าเป็นราคาที่ถูกยิ่งนัก”
ราชากลับมองฉันอีกครั้ง
“สามารถทำได้สินะ?”
หลังจากพูดแบบนั้น ราชาก็เริ่มอธิบายว่าเหตุใดจึงเรียกฉันมา
“จริง ๆ แล้ว ดูเหมือนว่าผีเสื้อกลางคืนและแมลงอื่น ๆ จะออกมากินซากมดที่คุณฆ่าไป มีแมลงบางชนิดที่ไม่เคยมีบันทึกไว้ในมาเวเลียเช่นกัน
ข้าสั่งให้ละเว้นการเข้าไปแทรกแซง เพราะไม่ทราบถึงพลังการต่อสู้ของแมลงเหล่านั้น แต่มีความเป็นไปได้ที่พวกแมลงเหล่านั้นอาจจะออกมาจากที่นั่น กล่าวอีกนัยหนึ่ง แมลงอาจจะบุกมาที่หลวงของมาเวเลียแห่งนี้”
อ้า กะแล้ว
เพราะว่าไม่มีมดเหลืออยู่ในอาณาเขตของมดแล้ว แมลงชนิดอื่นก็เลยออกมากันสินะ
และเนื่องจากพวกมันเลือกที่จะกินมดที่ตายไปแล้ว สถานการณ์ปัจจุบันคือ การรุกหน้าหยุดชั่วคราว
“เมื่อวาน มีข้อเสนอให้กำจัดรังมดเสนอขึ้นมา แต่ทว่า ในกลางดึกก็มีรายงานด่วนเข้ามา และสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปแล้ว”
อืม ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปมากกว่าที่ฉันคาดไว้ไม่นานหลังจากเมื่อวาน
“ทว่าก็ยังเป็นแค่แมลงจริงไหม? คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณสินะ”
แต่ ม๊า ก็ไม่มีปัญหา
“ฉันแข็งแกร่งกว่าทหารจักรกลค่ะ”
คำพูดนี้ดูเหมือนจะทำให้แม้แต่ผู้เฒ่าที่ไม่ใช่ทหารจักรกลต้องหงุดหงิด แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้จากราชา
เขาเป็นคู่ต่อสู้ที่ยากลำบาก
หลังจากเงียบไปนาน ในที่สุดราชาก็ถอนหายใจ
“ช่วยทำให้ถูกลงกว่านี้จะได้หรือไม่?”
โอ๊ย
หลังจากเงียบคิดไปนาน สิ่งที่เขาคิดได้คือ คำพูดขอเจรจาส่วนลด
“ฉันจะไม่ลดราคาหรอกนะคะ”
“อืม ได้ยินแล้ว แต่จำนวนเงินก็คือจำนวนเงิน แม้ว่าข้าจะต้องการจ่าย นั่นก็ไม่สามารถตอบรับได้ด้วยอำนาจของข้าคนเดียว”
“ผู้คนเหล่านั้นจะไม่ช่วยออกเลยเหรอคะ? ถ้าพูดออกไปแล้วก็ต้องช่วยออกเงินกันไหมคะ? ดูเหมือนทุกคนจะมีมากมายเลยไม่ใช่หรือคะ”
“อืม……….”
ราชาทอดสายตามองเหล่าผู้เฒ่าโดยรอบ――ไม่มีใครกล้าสบตา ก่อนกลับมามองที่ฉัน
“ดูแล้วคงไม่เต็มใจที่จะจ่ายออกมากัน ถึงจะคอยส่งเสียงดัง แต่ดูเหมือนจะมิมีผู้ใดต้องการจ่ายเงินออกมา ตอนนี้ข้าคิดว่าวิกฤตนี้ใหญ่หลวงมากจนเราจะเสียเงินไปไม่ได้”
…………
ฉันเดาว่าควรมองว่านี้เป็นเทคนิคการเจรจาต่อรอง
ฉันเข้าใจดีว่าตัวเองดื่มด่ำอยู่ในความรู้สึกผ่อนคลายไปแล้ว จิตวิญญาณการต่อสู้ของฉันอ่อนแอลงอย่างมาก
ราชาแห่งอาร์ตัวร์ดูเหมือนจะเป็นคนฉลาดมาก แต่ราชาแห่งมาเวเลียนั้นเป็นผู้ปกครองประเภทที่แตกต่างออกไปมาก
――จะไม่แพ้หากยังดำเนินไปแบบนี้
――ไม่สิ รังเกียจที่จะแพ้งั้นเหรอ
ฉันไม่ชอบคนแก่ และก็ไม่ชอบประเทศนี้ด้วย……แต่มันยากจริง ๆ ที่จะตื่นเมื่อมีคนตาย
ฉันไม่ต้องการให้พลเมืองหรือเด็กที่ไม่มีกำลังต่อสู้ต้องตาย
ศิลปะการต่อสู้จะขจัดความไร้เหตุผลและความทุกข์ดังกล่าวออกไป นั่นเป็นเหตุผลที่มีศิลปะการต่อสู้
หากไม่ทำตอนนี้ แล้วจะทำเมื่อไหร่กัน
ไม่สำคัญว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใคร นั่นเป็นปัญหาสำหรับตัวคุณเองในฐานะนักสู้ มันเป็นเรื่องของไลฟ์สไตล์ ทะเลาะกับใครสักคน มีความแค้นส่วนตัว ฯลฯ คุณสามารถคิดเกี่ยวกับมันในภายหลังได้
นักสู้ที่ใจแคบย่อมน่าเบื่อ
และฉันไม่ต้องการให้เหล่าลูกศิษย์เห็นความใจแคบของฉัน
ยังไงก็ตาม ปัญหาคือ นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถประนีประนอมได้
ฉันต้องผ่านความยากลำบากมามากมายมาจนถึงตอนนี้ ดังนั้นจะเป็นไปได้ยังไงที่ฉันจะพูดว่า 「ได้ ฉันจะทำได้」 จากเพียงแค่ขอคำง่าย ๆ เท่านั้น
ฉันต้องการที่ไหนสักแห่งที่จะยึดจับ
ฉันต้องการชิปต่อรองที่จะโน้มน้าวใจตัวเอง
ฉันคิดว่าเงินเป็นวิธีที่เร็วที่สุด และฉันก็สามารถสร้างความเสียหายให้กับประเทศได้อีกด้วย แต่……
“เช่นนั้น หากจะขอแบ่งจ่ายออกเป็นหนึ่งร้อยล้านต่อปี…………”
“ฉันจะมีชีวิตอยู่ไม่นานพอที่พวกคุณจะชำระเงินเต็มจำนวนจริงไหม”
“ข้าเดาว่าข้าเองก็ด้วย”
เงินดูเหมือนเป็นไปไม่ได้
เขาลังเลที่จะจ่ายเงิน หรือเขาแค่ไม่มีเงินจ่ายจริง ๆ ฉันไม่สามารถตัดสินได้เลย
……..ฉันเข้าใจดีว่าขอบเขตไม่ชัดเจน
สำหรับฉัน ดูเหมือนว่าราชาจะเข้ากันได้ดีกับฉันเกินไป อาจจะแย่ในบางแง่ด้วยซ้ำ ……..จริงๆ แล้วฉันก็เหมือนคนแก่ บางทีเราอาจจะเข้ากันได้ดี หรือบางทีเราก็เป็นคนแบบเดียวกัน
ฉันไม่สามารถเป็นศัตรูกับคนที่มีความเกลียดชังมากเกินไปได้ มันยากที่จะควบคุม
การใช้ความรุนแรงเป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อพูดถึงเรื่องการเจรจากลับเป็นเรื่องยากมากจริง ๆ ก่อนอื่นเลยฉันไม่ใช่คนที่คิดอะไรได้เร็วนัก
…………
ดีล่ะ เข้าใจแล้ว
เป้าหมายของฉันยังมีหนทางอีกยาวไกล ฉันคิดว่าควรจะเริ่มย้อนคืน แม้แต่ความแค้นส่วนตัว
ไม่ว่ากรณีไหน การตัดสัมพันธ์กับมาเวเลีย ณ จุดนี้ไม่ใช่อะไรนอกจากเป็นความคิดที่แย่
ฉันจะไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยถ้ามาเวเลียถูกทำลาย แล้วยังเป็นการยากมากอีกด้วยที่จะยึดคืนดินแดนหลังจากที่แมลงแพร่พันธ์แล้ว
ถ้าอย่างงั้น――ใช่
สิ่งที่ฉันวิตกกังวล และสิ่งที่ฉันเคยคิดว่าถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น ฉันจะไม่ต้องอดกลั้นอีกต่อไป
ลองทำตรงกันข้ามดีไหม
“――ราชา สามหมื่นล้าน โปรดมอบซิลเลนให้ฉันด้วย”
“”ห๊ะ……… ！？””
ทุกคนในห้องต่างประหลาดใจ
แน่นอนว่าเหล่าผู้เฒ่า ซิลเลนกับอาคาชิที่นำทางฉันมาไกลขนาดนี้ รวมถึงรองผู้บัญชาการ อิลก์ ทุกคนต่างประหลาดใจ
ตามที่คาดไว้ แม้แต่ราชาก็ยังรู้สึกประหลาดใจกับข้อเสนอนี้
ทุกคนที่นี่คงจะคิดเป็นเสียงเดียวกัน
――ว่ายัยเด็กนี้กำลังวางแผนที่จะจับราชวงศ์เป็นตัวประกัน
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
แปลกไหมที่ ชอบเห็นเทศกาลแต่ไม่อยากเข้าร่วม ชอบเห็นความมีชีวิตชีวาแต่ไม่อยากสัมพัส ชอบเสียงของชีวิตแต่ไม่อยากได้รับเสียงนั้น
รู้สึกว่าการได้เฝ้ามอง มันมีความสุขมากกว่าการได้สัมผัส
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
