คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 210 หมีบนสนามรบ
210 ลิวิเซล บนสนามรบ
“……ข้าทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย……….”
ลิวิเซล เจ้าชายลำดับที่หนึ่งซึ่งได้ยินรายงานเรื่องแมลงจึงมุ่งหน้าไปที่ป้อมโดยเร็วที่สุด ก่อนตระหนักได้จากก้นบึ้งของหัวใจ
ทำให้เนีย・ลิสตันโกรธมาก
ในที่สุดก็ตระหนักได้ นั่นหมายความว่ายังไง
หลังจากที่ลิวิเซลได้พยายามติดต่อกับเนีย・ลิสตัน หลังจากที่ได้รับรายงานจากรองผู้บัญชาการ อิลก์・สโตน เขาก็ขึ้นเรือเดี่ยวที่กลับมาถึงเมืองหลวงพร้อมกับชนชั้นสูงทันที
ด้วยการหายไปของมด แมลงอื่น ๆ ก็อาจจะตื่นตัวมากขึ้น
ด้วยลางสังหรณ์นี้ เขาจึงออกจากเมืองหลวงทันที แต่――
การตัดสินใจถูกต้อง
เมื่อเขามาถึงป้อมปรากราด้านตะวันออก การต่อสู้กับแมลงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ในรุ่งสาง แสงที่ส่องมาจากระยะไกลเป็นสีแดงราวกับดวงอาทิตย์ที่กำลังตก
เขาคิดว่าเป็นโชคดีที่ไม่ต้องต่อสู้ในความมืด
สนามรบที่สว่างนั้นเหมาะกับการต่อสู้ระยะประชิด
โดยพื้นฐานแล้ว พวกเขารู้เพียงกลยุทธ์ อาวุธ และวิธีการต่อสู้กับมดเท่านั้น ดังนั้นเมื่อมีผีเสื้อกลางคืน และแมลงอื่น ๆ ปะปนเข้ามาด้วย พวกเขาก็สูญเสียการควบคุมโดยสิ้นเชิง
“――ข้าจะเป็นคนสั่งการ！ ภาคีนักรบจักรกลสุนัขปีศาจเตรียมพร้อมสำหรับการรบ！”
เขาออกคำสั่งให้กับเอลีทที่มาด้วยกันให้ขึ้นทหารจักรกล
ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาได้เห็น เขาก็รู้ว่าสถานการณ์สงครามนี้สิ้นหวัง
เขาอดไม่ได้ที่จะดีใจโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่ไม่ได้พาแคลนอลล์ผู้เป็นน้องสาวมาด้วยกัน
แค่ผีเสื้อกลางคืนที่บินอยู่บนท้องฟ้าก็ลำบากพอแล้ว แต่ตอนนี้มีแม้แต่แมลงที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยซ้ำ หากมองใกล้ ๆ จะเห็นว่าแมลงบางชนิดมีความแข็งแกร่งพอที่จะสู้กับทหารกลเพียงลำพังได้
แมลงสายพันธ์นี้เห็นได้ทุกที่――เขาจึงตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าไม่มีโอกาสที่จะชนะ
แต่ทว่า เขาไม่สามารถปิดประตูยอมแพ้ได้
หากพวกมันสามารถไปถึงเมืองหลวงของทวีปมาเวเลียได้……….
มาเวเลียจะถูกทำลายลงภายในวันเดียว
ถึงอย่างงั้นการสู้ต่อไป ก็เป็นแค่การยืดอายุได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีโอกาสชนะเลย แมลงมีจำนวนเหนือกว่า และยิ่งเมื่อเทียบตัวต่อตัวแล้วก็ยังมีคุณภาพเหนือกว่าทหารจักรกลอีกด้วย
ยัไงก็ตาม นี่ก็อาจจะพอซื้อเวลาให้ราชวงศ์และประชาชนหลบหนีไปได้
――「ผู้บัญชาการ！」
เสียงของผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นสหาย ที่สามารถได้ยินจากท่อเสียงภายในทหารจักรกล
ทอคเคิล・แดน สดใส ร่าเริง และกระตือรือร้นอยู่เสมอ แต่ก็เชื่อถือได้ในเวลาเช่นนี้
――「ข้าชอบแคลนซามะจริง ๆ！ ข้ารักท่าน！ ถ้าข้าตายได้โปรดบอกกับเธอให้ด้วยคร๊าบ！」
ไปบอกด้วยตัวเองสิเจ้าโง่
――「อ้า ข้าเองก็อยากจะมีคนรักสักครั้งก่อนตายเหมือนกันน๊า」
คราวนี้เป็นเสียงของผู้หญิง
บาจส์・เรนเทอร์ เนื่องจากเธอมีความสูง และรูปร่างที่ดีสำหรับผู้หญิง เธอจึงมักจะคร่ำครวญว่าเธอไม่มีโอกาสพบปะผู้ชายมากนัก
――「เน๊ ผ.บ.ลิวี่ ถ้าพวกเราสองคนสามารถรอดกลับไปได้โดยที่ยังมีชีวิต ได้โปรดไปเดทกันเถอะ อยากให้เจ้าชายปฏิบัติกับข้าเหมือนผู้หญิง แค่ครั้งเดียวก็ยังดีเน๊」
สัญญา จะไม่ตายเด็ดขาด
นักบินของทหารจักรกลซึ่งสามารถเรียกได้เป็นทั้งผู้ใต้บังคับบัญชา และสหาย พวกเขาได้มอบเจตจำนงของตนเองให้กับลิวิเซลทีละคน แล้วกระโดดออกไปสู่สนามรบ
เช่นเดียวกับลิวิเซล พวกเขาเป็นนักรบผู้มีประสบการณ์ ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าใจได้ในพริบตา
ในการรบครั้งนี้กองพลทหารจักรกลจะถูกกวาดล้าง
และตนเองจะต้องตายในศึกครั้งนี้
และ สำหรับคำพูดสุดท้ายของพวกเขา ลิวิเซลไม่ได้ตอบแม้แต่คำเดียว ไม่สามารถตอบได้
เพราะไม่อยากให้ใครตาย
เพราะถ้าเขาเปิดปาก เขารู้สึกได้ทันทีว่ามันคงจะเป็นการออกคำสั่งให้ล่าถอย
เขากัดฟัน และกำหมัดแน่น พยายามไม่ส่งเสียง เฝ้าดูทหารจักรกลเครื่องสุดท้ายทะยานออกจากป้อม
「――เพราะข้าจะตายไปพร้อมกับพวกเจ้าเอง」
ด้วยความมุ่งมั่นที่จะตายพร้อมกับสหายร่วมรบ ลิวิเซลจึงเคลื่อนไหวทหารจักรกลอันเป็นที่รักของเขา「สุนัขปีศาจ เรดแลนด์」และยกอาวุธขึ้นโจมตีแมลง
จากนั้น การต่อสู้อันสิ้นหวังระหว่างทหารกลกับแมลงก็เริ่มต้นขึ้น ――ทว่า
” ――อะไร………. ！”
เขาพูดอะไรไม่มองเมื่อมองเห็นร่างของคน ๆ หนึ่งที่น่ามาปรากฎตัวที่นี่ได้ ตรงบริเวณปลายเท้าของทหารจักรกลลิวิเซลที่ฉีกตัวถอยกลับมาดูสถานการณ์ภาพรวมทั้งหมดเพื่อสั่งการโดยมีป้อมปราการอยู่ด้านหลัง
ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้
มองผิดไปหรือเปล่า?
ไม่ ไม่ใช่ เขาแน่ใจ
จากที่ห่างออกไป เธอเงยหน้าขึ้นมองทหารจักรกลลิวิเซล ขณะที่กำลังหัวเราะ และพูดอะไรบ้างอย่าง
เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไร
เป็นที่ชัดเจนในภายหลังว่าสิ่งที่เธอพูดคือ「การต้องมาแยกฝ่ายเป็นเรื่องยุ่งยากเกินไป จัดการไปพร้อมกันเลยดีกว่าเน๊ะ? 」
――「ผู้บัญชาการ！」
จากนั้นอิลก์・สโตน เพื่อนที่ไว้ใจได้มากที่สุด และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาซึ่งไม่น่าอยู่ที่นี่ ก็กำลังออกมาจากป้อมพร้อมกับทหารจักรกลของเขาเอง
――「กรุณาดึงกำลังทหารจักรกลกลับมาโดยด่วน！ โดยเฉพาะที่อยู่ใกล้กับเธอ」
นั่นคือทั้งหมดที่เขาพอจะเข้าใจได้จากคำพูดนี้
เด็กหญิงผมขาวที่อยู่แทบเท้าของเขา กำลังเตะทหารเครื่องจักรที่อยู่ใกล้เธอที่สุด
ทหารจักรกลที่ทำมาจากโลหะโดนซัดปลิวด้วยความเร็วมหาศาลเหมือนตุ๊กตาที่เต็มไปด้วยผ้าฝ้าย
แมลงก็เช่นกัน มันกลิ้งไปบนพื้นและบินไปทุกที่ แน่นอนรวมถึงทหารจักรกลเครื่องอื่น ๆ ด้วย
ผีเสื้อกลางคืนน่ารำคาญที่สามารถบินขึ้นไปบนท้องฟ้า และสามารถสาดละอองที่มีผลทำให้ประสาทหลานได้ ทันใดก็ถูกเจาะรูตามร่างกาย และปีกก่อนร่วงลงมา
เมื่อเขามองไปยังทิศทางที่มีบางสิ่งพุ่งมา เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงผมสีขาวกำลังขว้างก้อนหิน ชิ้นส่วนโลหะ และอวัยวะของแมลงที่ตกอยู่บนพื้น และเตะสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่บนพื้น
ทว่าแค่การขว้างก้อนหิน ก็ทำให้แมลงตายลงทีละตัวอย่างแน่นอน
กร๊อบ เขาได้ยินเสียงบางอย่างหัก
กิ้งกือกระสุน มีเปลือกนอกที่แข็งกว่าเหล็ก ทำให้เป็นศัตรูที่น่าเกรงขาม แม้แต่หอก ดาบ กระบอง และลูกกระสุนปืนใหญ่ของทหารจักรกลก็แทบจะสร้างรอยไม่ได้เลย
แต่ตอนนี้เปลือกนอกของมันกำลังถูกทำลายด้วยหมัดของเด็กสาวผมขาว จนของเหลวภายในทะลักออกมาและตายลง จากนั้นทหารจักรกลที่อยู่ใกล้เคียงก็ถูกโจมตีเช่นกัน เกราะภายนอกถึงกับแตกกระจายออก
มีแมลงอีกหลายชนิดที่เขาไม่เคยเห็น
มีตัวที่รูปร่างเหมือนกับตั๊กแตนตำข้าวขนาดยักษ์ แต่ใต้เคียวดั้งเดิมก็มีเคียวอยู่อีกคู่ การกวัดแกว่งคมมีดทั้งสี่เล่มทุกครั้ง จะสร้างบาดแผลลึกบนเกราะของทหารจักรกลที่ทำจากโลหะทั้งหมด มันยังงเคลื่อนที่ได้เร็วมาก และมีเคียวสุดแกร่ง ทำให้สามารถต่อสู้กับทหารจักรกลได้ตามลำพัง
เขาคิดว่ามันกำลังจะโจมตีเด็กสาวผมขาว ทว่าก่อนที่จะทันรู้ตัว เคียวอันหนึ่งก็งอผิดรูปไปตัดหัวของตั๊กแตนตำข้าวเองจนลอยไปที่ไหนสักแห่ง
นอกจากนี้ยังมีมดขาวหลากสี เต่าทองแวววับสวย ผีเสื้อที่ดูลวงตา ด้วงลองฮอร์นที่มีหนวดมีพิษ ฯลฯ แต่ทันทีที่เด็กสาวผมขาวเล็งเป้าไปที่พวกมัน พวกมันก็ตายแทบจะในทันที นอกจากนี้จำนวนทหารจักรกลที่ยังเคลื่อนไหวได้ก็ลดลงอย่างรวดเร็ว สหายที่ได้ฝากฝังเจตจำนงของตนเอาไว้ถูกเด็กตัวเล็ก ๆ โจมตีจนไร้สภาพไม่อาจเคลื่อนไหวได้แทนที่จะแมลง
มันเป็นเหมือนกับความฝัน
ทว่า มันต้องเป็นฝันร้ายแน่ ๆ
――「……」
――「……」
ที่ยังเหลืออยู่คือ เครื่องของลิวิเซล และเครื่องของอิลก์ซึ่งไม่ได้อยู่ในทิศทางของเด็กสาวผมขาว
แมลงถูกกำจัดออกไป และเหล่าทหารจักรกลที่กำลังชุลมุนก็ถูกทำลายไปครึ่งหนึ่ง หรืออาจจะบอกว่าถูกทำลายทั้งหมดก็ย่อมได้ มันราวกับว่าตกเป็นเป้าไล่ล่าเช่นกัน คนเดียวที่ยังยืนอยู่กลางสนามรบคือ เด็กสาวผมขาว
――「……ผู้บัญชาการ นั่นคือ เนีย・ลิสตันพะยะค่ะ”
――「อืม」
――「เธอไม่ได้อาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อผ้ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เลยดูหงุดหงิดนิดหน่อย」
――「งั้นเหรอ ถ้าในกรณีนั้น ข้าคงต้องเตรียมห้องอาบน้ำไว้ให้แล้วสินะ」
ทุกคนพูดไม่ออก
มันควรจะเป็นสนามรบที่สิ้นหวัง และลิวิเซลกับพรรคพวกก็ได้เตรียมใจพร้อมที่จะตายไว้แล้ว
ยังไงก็ตาม เนื่องจากการบุกเข้ามาของเด็กสาวที่อายุเพียงสิบขวบ การสังหารหมู่จึงกลับด้านจบลงด้วยการสังหารหมู่ฝ่ายเดียว
แม้ว่ามันจะพึ่งเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา แต่มันก็ยังคงเป็นฉากที่ยากจะยอมรับและเชื่อ
มันดูไม่จริงเอาซะเลย
เป็นภาพที่แปลกประหลาดเกินไป
ทว่า ท้ายที่สุดมันก็คือความจริง
“……..ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้………..”
เขาได้ยินเรื่องความแข็งแกร่งมาบ้าง
เขายังได้ยินข่าวลือมาว่าเธอสามารถเอาชนะทหารจักรได้ด้วย แม้ว่าจะเป็นเครื่องที่ผิดกฎหมายก็ตาม
――นั่นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น！ ไม่ใช่ว่านั่นแข็งแกร่งยิ่งกว่าในข่าวลือไม่ใช่หรือไง！
จากนั้น เมื่อเขามองกวาดซากแมลงและซากทหารจักรกลที่กระจายไปทั่วสนามรบ เขาก็ค่อย ๆ นึกถึงสิ่งที่ทำให้เธอโกรธมาห
เขาเริ่มเหงื่อออก
ร่างกายที่ไม่เคยสั่นแม้แต่ในการต่อสู้ที่อันตรายถึงชีวิต ตอนนี้กำลังสั่นอย่างคุมไม่อยู่
วันที่ภัยคุกคามจากแมลงหายไปจากอาณาจักรมาเวลเลีย
เขาก็ตระหนักได้ว่าภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่กว่าแมลงได้มาถึงอาณาจักรมาเวเลียแล้ว
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณนิรนาม จากยูโอบี ครับ
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
