คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 217 เรื่องราวโลลิทุกสิ่งทุกอย่างจากนี้ไป
217 เรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างจากนี้ไป
“เนีย เราคิดว่าหยาบคายที่จะถามตอนนี้”
หลังจากฝึกซ้อมในตอนเช้า ซิลเลนที่เหงื่อชุ่มก็ถามกับฉัน
“ตามจังหวะปัจจุบันนี้ เมื่อไหร่ที่เราจะแข็งแกร่งขึ้น?”
โห๊ แข็งแกร่งสินะ เน๊
“ฉันก็อยากจะบอกว่า……ขึ้นอยู่กับเธอ แต่มีเหตุผลไหมว่าทำไมถึงได้อยากแข็งแกร่งขึ้นเร็วขนาดนั้น?”
“อืม ที่จริงแล้ว――จะเล่าให้ฟังทีหลัง”
ซิลเลนตัดบทสนทนาลง ในตอนที่เห็นมิโตะซึ่งกำลังถืออ่างน้ำผ่านมา
ฉันเดาว่ามันเป็นสิ่งที่เด็กไม่ควรได้ยิน…….
――เกี่ยวข้องกับแมลงหรือเปล่า?
พวกอาบน้ำด้วยกัน ล้างเหงื่อให้กัน และกินข้าวเช้าด้วยกันในตอนเช้า วันนี้ก็มีเรียนอีกครั้ง
เมื่อฉันเปลี่ยนชุดเสร็จ และมุ่งหน้าไปยังทางเข้า พวกเด็ก ๆ พ่อบ้านซาคุมะ และริโนกิสก็รอต้อนรับฉันอยู่แล้ว
“โอโจ้ นี่คือข้าวกล่องของคุณค่ะ”
อ้า เด็กดีเด็กดี คาลัวน่ารัก
“วันนี้เป็นข้าวกล่องรักรักโอโจ้ซามะค๊า”
งั้นเหรองั้นเหรอ …….รักรัก กับรักที่สุด อยากรู้จักว่าทางไหนดีกว่ากัน ไม่จริงน๊า แรงค์ของฉันลดลงงั้นเหรอ?
“ขอโทษที่ทำให้ต้องรอ เราจะไปกันเลยไหม?”
ซิลเลนก็มาด้วย
เพราะเรามีจุดหมายอยู่ทางเดียวกัน ปัจจุบันพวกเราจึงไปโรงเรียนด้วยกัน
“มีข่าวกล้องอาหารกลางวันสำหรับซิลเลนซามะด้วยนะคะ นี่คือข้าวกล่องที่แม้แต่เจ้าหญิงเองก็ต้องชอบบตั้งแต่นี้เป็นต้นไปค๊า”
“……..อืม ทนรอไม่ไหวแล้วล่ะ”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง คงจะคิดอยู่ว่า「ตอนนี้ยังไม่ชอบยังงั้นสินะ」เธอก็รับกล่องอาหารกลางวันที่ยื่นมาให้
“ของฉันเป็น『ข้าวกล่องรักรักโอโจ้ซามะ』ล่ะ”
“อ้า งั้นเหรอ ดีจังน๊า เป็นเรื่องราวที่น่าอิจฉาเลย”
ฉันพยายามคุยอวด เป็นไงเห็นไหม แต่ฉันรู้สึกเหมือเธอปฏิบัติต่อฉันเหมือนเด็กเลย ฟุ๊น คิดแล้วเธอก็แก่กว่าจริง ๆ แหละ
“โอโจ้ซามะ อาคาชิกำลังเตรียมตัวสำหรับตัวอย่างอยู่ขอรับ จึงดูเหมือนว่าเช้านี้เธอจะไม่มา วันนี้ทั้งสองท่านสามารถไปโรงเรียนได้เลยขอรับ”
ฉันกำลังจะถามซาคุมะ ――ว่าตัวอย่างที่กำลังพูดถึงคืออะไร แต่ก็หยุดไว้
คงจะเกี่ยวกับรถม้าที่วิ่งโดยไม่มีม้าที่ว่า
“เช่นนั้น ขอให้เดินทางปลอดภัยขอรับ”
“”ขอให้เดินทางปลอดภัยครับ/ค่ะ”
เมื่อเหล่าคนใช้กล่าวส่งเสร็จ พวกเราก็ออกจากคฤหาสน์
ซิลเลนดูเหมือนว่าจะตัดสินใจที่จะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ในตอนที่พักอยู่ที่คฤหาสน์ของฉัน
ม๊า ก็อาจจะเป็นเพราะฉัน
“เราจะสานต่อสิ่งที่เราคุยกันเมื่อเช้านี้ได้ไหม?”
“ได้สิ มาคุยกันเถอะว่าเราจะแข็งแกร่งขึ้นได้เมื่อไหร่เน๊ะ”
จะเรียกว่าโชคดีดีไหมที่ระยะทางไปยังโรงเรียนทหารจักรกลนั้น เหมาะสำหรับการพูดคุยระหว่างเดิน
“เมื่อวันก่อน การซ่อมแซมทหารจักรกลซึ่งเสียหายค่อนข้างเล็กน้อยเสร็จสิ้นแล้ว และจะมีการออกไปสำรวจนอกป้อมทางด้านทิศตะวันออก”
โห๊ว
ก็จริงที่ชาวมาเวเลียยังคงรู้สึกมีความสุข แต่……….ม๊า ความสุขนั่นไม่สามารถคงอยู่ตลอดไปได้
“ไปยังดินแดนที่ยังไม่มีใครสำรวจซึ่งปกครองโดยแมลงใช่ไหม?”
“อ้า ท่านพี่…….อะ คุณไม่ชอบที่จะให้เอ่ยถึงชื่อหรือเปล่า?”
ท่านพี่ที่ว่า คงหมายถึงริวิเซลแน่นอน
พูดตามตรง ฉันยังคงไม่ชอบเขา แต่ตอนนี้ฉันสนใจเรื่องนี้มากกว่า ดังนั้นฉันเลยกระตุ้นให้เธอพูดต่อโดยบอกว่า「ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น」
“ถ้าอย่างงั้น――ตามการคาดเดาของท่านพี่ อาจจะยังมีแมลงหลงเหลืออยู่ที่นั่นก็เป็นได้”
อุมุ
“คิดว่ายังมีเหลืออยู่ล่ะ”
ฉันคิดว่ามีแมลงแค่บางชนิดที่เตรียมพร้อมออกขยายอาณาเขตได้ง่าย ๆ จากแหล่งที่มาดั้งเดิม
พวกนั้นเป็นเหมือนศัตรูจากต่างประเทศ――ที่แข็งแรงกว่าแมลงชนิดอื่น ๆ จึงเป็นเหตุให้แมลงชนิดอื่นถูกขับไล่ออกมา
ฉันคิดว่าพวกมันเรียงลำดับตามความแข็งแกร่ง ……โดยมดเป็นกลุ่มที่อ่อนแอที่สุด รองลงมาคือผีเสื้อกลางคืน
และ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกนั่นไม่ออกมา
หากเพียงปกป้องดินแดนของตัวเอง และไม่ยุ่งกัน พวกนั่นก็จะไม่โจมตีจากอีกด้านหนึ่ง
ม๊า ฉันก็กำลังคิดว่าสักวันหนึ่งฉันจะไปที่นั่น
“ใช่ อันที่จริงก็ยังอยู่ที่นั่น ดูเหมือนว่าจะยังมีมด และผีเสื้อกลางคืนอยู่”
อาร๊า
“เจอแล้วเหรอ?”
“อ้า ทว่าเพราะยังเป็นฤดูหนาวอยู่ การเคลื่อนไหวของแมลงจึงช้าลงมาก นโยบายของมาเวเลียคือ การล่าให้มากที่สุดในขณะที่สามารถทำได้
พวกเราวางแผนที่จะเข้าโจมตีในฤดูหนาวนี้ เป็นเพราะว่าครั้งนี้ได้เนียช่วยลดจำนวนแมลงลงไปมากแล้ว เราเองก็อยากที่จะทำลายพวกมันให้มากที่สุดเช่นกัน”
เข้าใจล่ะ
“ซิลอยากไปด้วยสินะ”
“ใช่แล้ว เรามีประสบการณ์การต่อสู้ในฐานะทหารจักรกลมาก่อน ตอนนี้เราคิดว่าแม้จะเพียงเครื่องเดียว อย่างน้อยการมีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกนิดก็ยังดี
ทว่าตอนนี้เราไม่สามารถขึ้นขับได้ ถ้าอย่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง――”
ฉันคิดว่าก็คงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องมีชีวิตอยู่และแข็งแกร่งขึ้น
“ฉันขอบอกเธอไว้ก่อน ว่าถ้าไม่ทำอย่างถูกต้อง ชีวิตของเธออาจตกอยู่ในความเสี่ยง ดังนั้นฉันจะพูดให้ชัดเจนว่า ฤดูหนาวนี้เธอยังไม่สามารถทำมันได้ทัน”
เธอพึ่งเริ่มฝึกเท่านั้น
แม้ว่าเธอจะสามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้ก็ยังต้องการกาปรับแต่งเพื่อให้สามารถใช้ในการต่อสู้จริงได้ เพื่อให้สามารถจัดการได้อย่างอิสระ มันยังต้องใช้เวลา
ทว่า ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของซิลเลนดี
ถึงเวลาที่จะโจมตีแล้ว นี่คือโอกาส
หากเข้าใจเรื่องนี้ดี ไม่ว่าใครก็อยากจะเข้าร่วม
“จะไม่ร้องขอความช่วยเหลือจากฉันเหรอ?”
“อยากขอสิ ฉันอยากจะขอให้ช่วยจริง ๆ แต่ท้ายที่สุดแล้วแมลงก็เป็นปัญหาของมาเวเลีย เราคิดว่านี่เป็นปัญหาที่พวกเราต้องแก้เอง”
――มีความมุ่งมั่นที่ดี
ทว่า แค่เตรียมตัวแค่นั้นยังไม่เพียงพอ ความพร้อมของราชวงศ์ยังย่ำแย่เป็นพิเศษ อีกทั้งคนรอบช้างจะตายก่อน
ฉันจะเข้าไปช่วยในกรณีฉุกเฉินเท่านั้น
แม้ว่าฉันจะไม่ชอบประเทศนี้นัก แต่นี่คือประเทศของลูกศิษย์คนใหม่ของฉันที่ชื่อ ซิลเลน
“เข้าใจแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้น มาฝึกให้มากขึ้นกว่านี้กันเถอะ”
“”จริงเหรอ！？ เช่นนั้นเย็นวันนี้เองก็ฝากดูแลเราด้วยนะ！？”
อืม จะดูแลเอง จะทำให้แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย
วันนี้หลังเลิกเรียน ฉันกลับบ้านพร้อมของฝากที่ไม่ต้องการ นั่นก็คือ การบ้าน
“จะไปฝึกกันเลยใช่ไหม?”
ในขณะที่ฉันรู้สึกหดหู่ใจเมื่อเพียงแค่คิดถึงศัตรูที่เรียกว่า การบ้าน ซึ่งกำลังซุกซ่อนอยู่ในกระเป๋า ซิลเลนก็ดูมีความสุข และตื่นเต้นมาก ……..ดีจังน๊า สำหรับผู้ที่ไม่มีการบ้านเป็นศัตรู
……..อาเร๊ะ?
“อาเร๊ะ อาคาชิไม่ใช่เหรอ? แล้วก็มีรถม้าอยู่ด้วยเน๊ะ”
“มีเจ้าหน้าที่สารวัตรทหารที่เหมือนฉันจะรู้จักด้วยล่ะ”
ที่หน้าคฤหาสน์ มีอาคาชิ กับสารวัตรทหารกำลังยืนคุยกันด้วยเรื่องบางอย่าง……..อะ ตาลุงคนนั้นคือ โซเบล หัวหน้าสารวัตรทหารหน่วยที่หกไม่ใช่เหรอ
นอกจากนี้ยังมีรถม้าที่ไม่มีม้าด้วย
“ยินดีต้อนรับกลับค๊า”
อาคาชิที่ไม่ได้เจอกันในตอนเช้ากำลังรู้สึกกระสับกระส่าย เธอยังคงสวมชุดเครื่องแบบอยู่ ดูเหมือนว่าน่าจะยังไปโรงเรียนทหารจักรกลตามปกติ
“เนียซัง สวัสดี ไม่ได้เจอกันนานเลยน่ะ”
“สวัสดีค่ะ วันนี้มีธุระอะไรเหรอคะ?”
ฉันเกลียดสารวัตรทหาร แต่ฉันไม่ได้เกลียดตาลุงคนนี้ เขาเป็นชาวมาเวเลีย แต่ก็เป็นคนดี
“ธุระ…….ไม่ไม่ ฉันมาที่นี่เพื่อมอบเงินให้กับเธอน่ะ โฮร่า ก็เงินจากการกวาดล้างพวกโจรที่ขอให้ฉันไปแลกเปลี่ยนมาให้ไง”
…………
อ้า！ นั่นมันก่อนที่ฉันจะโดนจับ！
“ฉันลืมไปหมดเลยค่ะ”
เพราะว่าฉันมีเงินเก็บหนึ่งพันแปดร้อยล้านที่ได้มาจากดาร์จอล ทำให้ฉันคิดว่าไม่ต้องการเงินอีกต่อไป ฉันก็เลยลืมเรื่องนี้ไปแล้วจริง ๆ
“ลืมไปแล้ว……..ก็เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้นล่ะนะ แต่สำหรับฉัน เงินจำนวนมากก็คือเงินจำนวนมาก จริง ๆ แล้วฉันก็อยากจะรีบมามอบให้กับเธอทันทีแหมือนกัน ต้องขอโทษด้วยที่มาช้า”
“――กองกำลังสารวัตรทหารทั้งหมดอยู่ภายใต้การถูกสอบสวนโดยตระกูลชิโนบาซ เพราะแบบนั้นเลยทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้จนถึงวันนี้ ฉ๊านต้องขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วย จะได้โปรดช่วยยกโทษให้พวกเราหน่อยได้ไหมค๊า?”
อาคาชิขอโทษอีกครั้ง แต่เพราะว่าฉันลืมไปหมดแล้ว ก็เลยไม่สำคัญ
“ว่าแต่ ทั้งหมดเท่าไหร่เหรอคะ?”
“ฉันขอข้ามพวกรายละเอียดปีกย่อยไปแล้วกัน แต่รวมแล้วก็ประมาณสี่สิบล้านครัมล่ะน๊า”
โหโห๊ สี่สิบล้านครัมสินะ
“จ๊า โซเบลก็เอาไปครึ่งหนึ่งได้เลยค่ะ”
“เฮ๊ะ！？”
“ค่าแรงไงค่ะ”
“เดี๋ยวเดี๋ยว มันมากเกินไปสำหรับแค่ค่าแรงแล้วนะ！อันที่จริงพูดตรง ๆ แล้ว ของแบบนั้นจะได้รับการปฏิบัติเหมือนการติดสินบนเน๊ะ！ ดังนั้นฉันรับไว้ไม่ได้หรอก！”
อะ เป็นอย่างงั้นเหรอ ……..ม๊า เหนือสิ่งอื่นใด คือการอยู่ต่อหน้าผู้ที่เกี่ยวข้องกับชิโนบาซ ที่จริงก็รู้สึกต้องการรับหรือเปล่าน่ะ
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะคิดหาอะไรไปขอบคุณทีหลังนะคะ เท่านี้ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”
“ฮะ ฮ้า…….นั่น ถ้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง ถ้าเกิดกลายเป็นสินบนไปจริง ๆ ฉันจะกลายเป็นสารวัตรทหารที่ทุจริตไปจริง ๆ เอาได้……….”
นั่นเป็นคำขอที่ยากเลยล่ะ ม๊า จะลองคิดอะไรบางอย่างดูแล้วกัน
ยิ่งไปกว่านั้น
“อาคาชิ หรือว่านี่คือรถม้าที่ว่า?”
“ใช่แล้วใช่แล้ว！รถม้าต้นแบบคันแรกที่วิ่งได้โดยไม่มีม้า！”
มันเป็นรถม้าทำจากไม้ ดูมีน้ำหนักเบาโดย และไม่มีสิ่งของอื่นใดนอกจากตัวขับเคลื่อน ดูเหมือนว่าอาคาชิจะลากมันมาจนถึงที่นี่เอง นั่นหมายความว่ามีน้ำหนักที่แม้แต่เด็กผู้หญิงก็สามารถลากบนทางเท้าปูหินได้อย่างงั้นสินะ
“กลไกนี้ได้รับการตั้งค่าเรียบร้อยแล้ว！ที่เหลือก็แค่เปิดเครื่องแล้วใช้งาน！ มนุษย์สามารถอยู่รอดได้โดยไม่ต้องบิน！”
โห๊ว งั้นเหรอ
“จ๊า ถ้าอย่างงั้นพวกเรารีบมาลองดูกันเลยเถอะ”
พูดตามตรงจริง ๆ แล้ว ฉันก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเรือเดี่ยวก็ดีอยู่แล้ว แต่ ม๊า ถ้าอากาชิอยากทำก็มาลองดูกัน
กึก แก๊ก แก๊ก
เมื่ออาคาชินั่งลงในที่นั่งคนขับ และคว้าพวงมาลัย รถม้าก็เริ่มสั่น
ฉันไม่รู้ว่าเป็นเสียงแบบไหน แต่ฟังดูเหมือนหัวใจที่กำลังเต้นแรง
“อาคาชิ นี่จะไม่เป็นไรแน่นะ?”
ซิลเลนที่เฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ก็เปิดปากถามขึ้นเมื่อมาถึงจุดนี้
“ความแข็งแกร่งของรถม้าคันนี้ไม่มีปัญหาแน่นะ? ทำไมถึงไม่เตรียมรถม้าเหล็กล่ะ? ถ้าเธอจะขับเคลื่อนรถม้าไม้โดยใช้พลังของทหารจักรกล ความแข็งแกร่งของตัวรถต้องมั่นใจให้แน่นอน”
“ม๊ายเป็นร๊ายหรอกค๊า！ ฉ๊านคำนวณมาอย่างรอบคอบแล้ว！”
โอ้ งั้นเหรอ หากเธอสามารถทำการคำนวณยาก ๆ โดยใช้ตัวเลขที่เรียกเป็นอย่างอื่นว่าสัตว์ประหลาดไม่ได้ ก็แปลว่าไม่เป็นไรไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ไม่สิ ดูยังไงก็ไม่ไหว เห็นชัด ๆ เลยว่า――”
“ม๊าม๊า”
ฉันหยุดซิลเลนที่พยายามปีนขึ้นไปบนที่นั่งคนขับเพื่อหยุดอาคาชิไว้
“เธอคำนวณไว้แล้ว ไม่เป็นไรหรอก”
“……ไม่ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอคำนวณว่าอะไรยังไง………”
ในขณะที่พวกเรากำลังคุยกันอยู่นั้นเอง
“――ยี้ฮ้า！มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ควรคลานอยู่บนพื้นดิน！！”
อาคาชิก็คำราม
ตอนที่ฉันคิดว่ามันกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง ล้อซ้ายก็หลุดออกมาทั้งหน้าและหลัง
ตัวรถเปลี่ยนทิศทางอย่างเห็นได้ชัด
มันชนเข้ากับกำแพงด้านนอกของคฤหาสน์อีกหลังที่เคยโดนทหารจักรกลชน และทำลายไปเมื่อวันก่อน กระหน่ำซ้ำเติม
กำแพงที่พึ่งซ่อมแซมเสร็จพังทลายลงอีกครั้ง และรถม้าก็พังลงเช่นกัน
” ――ไม่หว๊ายเลย เป็นความล้มเหลวแหล่ะค๊า แต่ฉ๊านก็ดีใจที่ทุกคนปลอดภัยเน๊ะ！”
อาคาชิที่หนีออกมาก่อนจะชนกำแพงยิ้มอย่างร่าเริง
…………
“นั่นสินะ ฉันก็ดีใจที่เธอปลอดภัย”
“ความปลอดภัยไม่มีเลยไม่ใช่หรือไง！ โอ๊ย อาคาชิ！ เราพยายามหยุดแล้วน๊า！？ ทำไมหล่อนถึงยังไปทั้ง ๆ ที่เราสั่งหยุดแล้ว！？ อะไรคือสิ่งที่หล่อนคำนวณไว้ตอนแรกห๊า！？ บอกมาซ๊า！”
ฉันพยายามเห็นด้วยว่าเป็นเรื่องโล่งใจแต่ ซิลเลนโกรธจัด
………ก็นั่นสิน๊า แบบนี้แย่แล้ว
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
