คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน - ตอนที่ 238 ต้นแบบรถจับโลลิเองก็ไปสู่ขั้นตอนต่อไป
238 ต้นแบบเองก็ไปสู่ขั้นตอนต่อไป
การฝึกฝนของซิลเลนกับอีสดำเนินไปสู่ขั้นต่อไป
ในขณะเดียวกันก็มีอีกเรื่องที่ต้องตัดสินใจ
นั่นคือ การทดสอบใช้งานจริงของ รถม้าสามล้อ หรือ ม้าจักรกล
ที่ทวีปมาเวเลียแห่งนี้ มีแมลงมากกว่าสัตว์อสูร และเพราะเป็นแมลงจึงมีถิ่นที่อยู่ที่ชัดเจน ดังนั้นเป้าจึงเป็นแมลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เมื่อพูดถึงแมลง หรือพูดให้ชัดคือ มด นั่นเป็นเป้าหมายที่ซิลเลนเองก็เคยต่อสู้ในฐานะทหารจักรกลด้วย ส่วนอีส ม๊า เธอจะคุ้นเคยอย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงเวลาฝึกการต่อสู้จริง ไม่ว่ายังคู่ต่อสู้ที่จะต่อสู้จะกลายเป็นสิ่งจำเป็น
นอกจากนี้ หากมีเหตุเป็นไปได้ที่จะต้องเสี่ยงชีวิต ในกรณีฉุกเฉินการมีคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมจะทำให้ฉันสามารถยื่นมือเข้าไปช่วยได้
ม๊า ถ้ามีขนาดประมาณมดก็ไม่สำคัญ ก็สะดวกสำหรับฉันเช่นกัน
ที่สำคัญอีกประการหนึ่งคือเราจะต้องเดินทางไกลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ซิลเลนกำลังวางแผนเส้นทางไปถึงเป้าหมาย
ขณะเดียวกันฉันก็วางแผนที่จะฝึกฝนด้วยตัวเองด้วยเหมือนกัน
นั่นคือการฝึกทดลองขับรถม้าสามล้อและม้าจักรกล
นี่จะเป็นการทดลองวิ่งระยะไกล ปฏิบัติการภาคสนาม และจะทำหน้าที่เป็นการฝึกฝนขับจักรกลของตัวฉันเองด้วย
“――ดูเหมือนว่าจะมีความคืบหน้าไปในทิศทางนั้นล๊า แต่ฉ๊านรู้สึกผู้คนมีอคติกับการขับรถไปรอบ ๆ เมืองน๊า”
ระหว่างทาง ฉันถามอาคาชิว่า「ต้นแบบในสนามทดลองเป็นยังไงบ้าง」และฉันก็ได้รับคำตอบที่ไม่น่าเชื่อถือกลับมา
ที่นี่ในเมืองหลวงของมาเวเลีย พื้นถนนปูด้วยหินกรวดซึ่งเป็นพื้นที่ง่ายต่อการหมุนของล้อ นี่อาจถูกปูไว้เพื่อให้ทหารจักรกลทำงานได้ง่ายขึ้น
ในทางกลับกัน แน่นอนว่าพื้นที่กลางแจ้งปกติจะไม่มีทางเท้าหิน มีหลายจุดที่ยังเป็นดินที่ไม่ได้รับการปรับระดับ แม้แต่ถนนที่มีรถม้าผ่านไปก็ไม่ได้เป็นอะไรนอกจากพื้นดินที่ถูกเหยียบย่ำอย่างหนัก
ทว่า ยังไงก็ตาม ฉันวางแผนที่ขับในพื้นที่นอกเมือง
ตั้งแต่แรกแล้ว ในเมืองแบบนี้ก็ไม่สามารถขับรถม้าได้เร็ว หากเกิดชนคนขึ้นมาจะกลายเป็นหายนะ ชนเข้ากับร้านค้าและบ้านเรือนก็สามารถเกิดขึ้นได้เช่นกัน
ที่จริงแล้ว ก็เคยทำสิ่งนี้มาแล้วสองครั้งกับรั้วคฤหาสน์ฝั่งตรงข้ามถนน
จึงอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงอุบัติเหตุ
หากคุณเกิดอุบัติเหตุคุณต้องรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว
ถึงจะมีบางคนที่ไม่ควรปล่อยให้เข้าไปยุ่งเกี่ยว
“――ที่นี่ล๊า”
แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาเยี่ยมชมโรงงานซึ่งได้รับความไว้วางใจให้พัฒนาตามคำแนะนำของอาคาชิ
นอกจากนี้ ริโนกิสต้องไปทำขนม จึงเพียงอาคาชิคนเดียวที่มาด้วยกันกับฉัน
“――เชิญเลยเชิญเลย อาคาชิซัง！ ยินดีต้อนรับสู่สถานที่ของพววกเราที่มีกลิ่นของโลหะและน้ำมัน！”
「สาหวัดดีจ๊า」อาคาชิตอบกลับให้ใบหน้าที่โผล่ออกมา ชายวัยกลางคนที่ดูดีที่ถูมืออย่างโจ่งแจ้งซึ่งน่าจะกำลังรอพวกเราอยู่ วิ่งเข้ามาหา
เขาไม่ได้สวมชุดทำงาน แต่กำลังสวมชุดลำลวงที่ดูสวยนิดหน่อย
“เนียจัง ทางนี้คือ เจตซัง เป็นเจ้าของโรงงานไฟรช์แห่งนี้ล๊า”
“แห๋ม เจ้าของอะไรกันครับ ผมเป็นแค่พนักงานออฟิศและพนักงานที่ทำงานเบ็ดเตล็ดเองครับ ทางนี้คือผู้ลงทุนของเราสินะครับ……？”
“ช๊ายแล้ว เนีย・ลิสตันซังล๊า”
“ยินดีต้อนรับยินดีต้อนรับ！ ผมเจต・ไฟรช์ครับ！ ยินดีต้อนรับสู่สถานที่สกปรกที่มีกลิ่นของโลหะและน้ำมันแห่งนี้！ ซ้าซ้า เข้าไปด้านในกันดีกว่า！ เราเตรียมน้ำชาและขนมหวานไว้พร้อมแล้วครับ！”
โอะ โอ้
……จนถึงตอนนี้ ฉันได้รับการปฏิบัติอย่างรุนแรงจากชาวมาเวเลียมากมาย ตรงกันข้าม ฉันรู้สึกสับสนเมื่อมีคนด้อยตัวเองอย่างโจ่งแจ้ง
ฉันแจ้งพวกเขาล่วงหน้าแล้วว่าจะมาเยี่ยมชม ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะเตรียมตัวรอไว้แล้ว
“เชิญเลยครับ”
ฉันถูกพามายังห้องรับแขกเล็ ๆ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นสำนักงานด้วย เพราะมีเอกสารกองพะเนินเละเทะ มีผู้หญิงน่ารักที่เหมือนจะเป็นภรรยาของเจตเสิร์ฟชาและขนมหวานให้ฉันพร้อมรอยยิ้ม
“ต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่ไว้วางใจมอบงานใหญ่เช่นนี้ให้กับโรงงานเล็ก ๆ ในเมืองเช่นนี้มากเลยครับ พนักงานของเราต่างทำงานอย่างหนักเช่นกัน”
อืม รู้อยู่แล้ว
“ทางนี่เองก็รู้สึกขอบคุณเหมือนกัน ฉันได้รับรายงานมากมาย รถม้าสามล้อในคฤหาสน์ของฉันก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน ฉันน่าจะคิดถูกแล้วที่มอบความไว้ใจให้ที่นี่”
“ฮ่าๆๆ！ เรื่องนั้นเรื่องนั้น！ ขอบพระคุณมากเลยครับ！”
ตอนนั้น ฉันคิดว่าเป็นการพูดเกินจริง――แต่ต่อมาฉันได้รู้ว่าบริษัทนี้จวนจะต้องเลิกกิจการแล้ว เนื่องจากปัญหาทางการเงินอย่างต่อเนื่อง จึงทำให้ฉันมั่นใจและเข้าใจ
นั่นคือช่วงเวลาที่การสนทนาหยุดลงชั่วขณะหนึ่ง
ฉันได้ยินเสียงดังมาจากนอกห้อง และดังขึ้นเรื่อย ๆ เล็ดลอดเข้ามาในห้องขึ้นเล็กน้อย
“――ก็บอกแล้วไง！ ไม่เห็นจำเป็นต้องไปทำรถสองล้อเลยเฟ้ย！”
“――พวกเราต้องทำรถสองล้อตามคำสั่ง！ ฉันจะเป่าแกซะ คอร์รา！”
“――หุบปากไปเลยไอ้เวร！ พวกแกฟังให้ดี！ ตอนนี้ไอ้เด็กเปรตที่จ่ายเงินจนพวกเราต้องทำงานหนักมากมายกำลังมาที่นี่แล้ว！ มันเป็นชาวต่างชาติและเด็กเปรต ไม่ต้องไปตอบอะไรมันทั้งนั้น！ ถ้าพวกแกไปแสดงความเคารพมันล่ะก็ ข้าจะลากพวกแกไปทั่วเมืองแล้วฆ่าซะ！”
โห้
เป็นวิธีการข่มขู่ที่แปลกใหม่ดี 「ถ้าแสดงความเคารพจะฆ่า」งั้นเหรอ น่าสนใจดีจริงไหม
“……อะ ฮะๆๆๆ ฮะๆๆๆๆๆ เหมือนจะได้ยินเสียงแว่วเข้าหูเลยนะครับ ใช่แล้ว ฟังผิดไป กระผมไม่ได้ยินอะไรเลย ฮะๆๆๆๆๆๆๆ……”
เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว
รอยยิ้มเครียดปรากฎบนใบหน้าของเจตกับภรรยาผู้น่ารักของเขา ฉันบอกได้เลยว่าอาคาชิกำลังแสดงอาการหงุดหงิดอยู่บ้างเช่นกัน
แม้ว่าฉันจะเข้าใจก็ตาม
พวกเขาไม่ใช่นักขายที่มีความสุภาพ แต่เป็นช่างฝีมือ ดังนั้นตราบใดที่คุณจริงจังกับงานของคุณ ฉันจะยอมรับมันในระดับหนึ่ง
――ไม่นาน ชายสามคนในชุดทำงานก็เดินคุยเสียงดังเข้ามา
“เฮ้พวก ทักทายหน่อยสิ！”
“”จิ๊ส！””
คนที่หยาบคายที่สุดออกคำสั่งกับคนหนุ่มสองคน ……แต่ทั้งสามคนก็ยังดูเด็กอยู่ดี ทั้งสามคนน่าจะยังเป็นวัยรุ่นอยู่
“อ้า เอ๊โตะ……พวกเขาคือลูกชายของผมเองครับ ทางขวามือคือ คนโต ฟูโก้ คนตรงกลางคือ อาร์โก้ และคนทางซ้ายคือ คนสุดท้อง จังโก้ และยังมีลูกสาวคนเล็กอีกสองคนด้วยครับ”
โห้ พี่น้องห้าคนสินะ
……สีผม และสีดวงตาของพวกเขาแตกต่างกัน ดังนั้นอาจจะไม่ใช่ลูกทางสายเลือดของเขาสิน๊า
ม๊า ไม่สำคัญว่าเกิดที่ไหน
“ฉันคือ เนีย・ลิสตัน เป็นคนที่จ้างพวกคุณพัฒนา ยินดีที่ได้รู้จัก”
“”ยินดี！！””
สามพี่น้องพูดพร้อมกัน อืม ฉันรู้สึกได้เลยว่าพวกเขามีความสุภาพในแบบของตัวเอง ดังนั้นฉันจะไม่พูดอะไรอีก
“วันนี้ฉันมาขอคำปรึกษาระหว่างที่ไปตรวจเยี่ยมไปด้วย จะช่วยฟังหน่อยได้ไหม？”
“”อู๊ส！！””
“――ก็บอกแล้วไงว่าทำไมสี่ล้อถึงมั่นคง！ ไม่ใช่สองล้อหรือสามล้อ！”
“――ฉันคิดว่าคุณร้องขอสองล้อใช่ไหม！ นา ลิสตันซัง！”
“――อย่าไปเรียกว่าลิสตันซังโดยไม่ได้รับอนุญาตสิฟ๊ะ เดี๋ยวฆ่าซะ！ นั่นมันขุนนางสารเลวต่างหาก！”
“――พะ พวกลูกใจเย็น ๆ กันหน่อเถอะ！ ต่อหน้าลูกค้า！ ต่อหน้าลูกค้า！！”
…………
อืม เหมือนกับที่อาคาชิเคยบอกฉันไว้ การทะเลาะกันไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
นี่เป็นผลมาจากการมีแรงจูงใจมากเกินไป
……ถึงอย่างงั้น ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะทุ่มชีวิตร่วมในการพัฒนาขนาดนี้ จนถึงจุดที่ไม่สามารถคุยกันได้อย่างเหมาะสมด้วยซ้ำ
“…………”
แม้ในสถานการณ์เลวร้ายนี้ ฉันจิบชาอุ่นๆ มองดูการทะเลาะกันของพี่น้องที่กำลังกลายเป็นการทะเลาะกันกับพ่อของเขาด้วย ฉันก็รู้สึกถึงผลกระทบที่ไม่อาจอธิบายได้ต่อภรรยาของเขาที่ยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่เยือกเย็นและรอยยิ้มที่มั่นใจ
――หากพวกเขามีแรงบันดาลใจขนาดนี้ ฉันก็อยากจะให้พัฒนามันได้อย่างอิสระ
นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้สึก ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะทำสิ่งที่ดีแม้ว่าจะปล่อยพวกเขาไว้ตามลำพังก็ตาม
ทว่า ไม่ได้
แม้ว่าฉันจะไม่ได้รังเกียจที่จะทิ้งสิ่งต่าง ๆ ไว้ในมือพวกเขาเหมือนเดิม แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้
“――เงียบ！”
เมื่อฉันมองไปที่อาคาชิ เธอก็เข้าใจความตั้งใจของฉันและควบคุมสถานการณ์ด้วยเสียงที่เฉียบคม
ฉันพูดกับพวกเขาที่เงียบลงทันที
“ฉันอยากให้พวกคุณให้ความสำคัญกับการสร้างเครื่องจักรต้นแบบที่สามารถขับกลางแจ้งในระยะทางไกลได้ จะเป็นรถสองล้อหรือสี่ล้อก็ได้ เรามาทดลองขับและหาแบบที่ดีที่สุดกันเถอะ”
อืม ใช่แล้ว ผู้คนที่โรงงานไฟรช์ มีแรงจูงใจอย่างมาก
สองวันหลังจากวางคำสั่ง พวกเขาก็ได้ส่งมอบต้นแบบสำหรับการใช้งานกลางแจ้ง
――บางทีความคิดเห็นของลูกชายคนเล็กอาจได้รับการยอมรับ ถึงได้เป็นรถสี่ล้อ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณ คุณนิรนาม กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ
ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ไร้สาระ
ว่าจะเดินไปซื้อของแถวบ้านสักหน่อย แต่ลืมไปว่าเข้าฤดูน้ำแข็งลอยแล้ว ออกไปถึงปากซอย เห็นถังน้ำปืนฉีดน้ำสายยาง รีบวกกลับเข้าบ้านเป็นนีททันที ฮา
